Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες ολοένα και περισσότερων
περιστατικών βίας -ενίοτε με τραγική κατάληξη- κάτι που για τους
κοινωνιολόγους είναι φυσικό επακόλουθο της κοινωνικής δυστυχίας και των
αδιεξόδων της.
Γιάννης Ριζόπουλος
Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες ολοένα και περισσότερων
περιστατικών βίας -ενίοτε με τραγική κατάληξη- κάτι που για τους
κοινωνιολόγους είναι φυσικό επακόλουθο της κοινωνικής δυστυχίας και των
αδιεξόδων της.
Για τους αστρολόγους βέβαια, η βία έχει «ονοματεπώνυμο» και από την στιγμή που αναφερόμαστε σε ακραία περιστατικά, δολοφονίες και «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών», ο νους μας ανατρέχει στον Άρη και τις «κακές παρέες» του, εννοώντας τις όψεις του με τον Ουρανό και τον Πλούτωνα κυρίως.
Αυτή η «σκοτεινή» τριάδα είναι που στις μέρες μας συμβάλλει στην έξαρση της βίας, αφού το τ-τετράγωνο που σχημάτισαν στα μέσα του Ιουλίου, συνοδεύοντας την Νέα Σελήνη, επέκτεινε την επιρροή του για ένα περίπου μήνα.
Κι αν από μια κυνική σκοπιά μια ληστεία αποσκοπεί σε ένα διακεκριμένο υλικό όφελος και μπορεί να έχει τις «παράπλευρες απώλειες» της, η υπόθεση της Πάρου με την άτυχη Μυρτώ και τον κτηνώδη Πακιστανό είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική «εικόνα» ενός Άρη που ασκεί τα βάρβαρα ένστικτα του, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα κάποιο σημαντικό «κέρδος« για τον δράστη, πέραν της ικανοποίησης πως αποκτά «δικαίωμα» στη ζωή και το θάνατο.
Θυμίζω πως η άγρια επίθεση στο κορίτσι έγινε στην φάση που το τ-τετράγωνο των τριών πλανητών ήταν ακόμη στα «ντουζένια» του.
Η Μυρτώ είναι Καρκίνος, με τον Ήλιο της όμως να βρίσκεται πάνω από την 20η μοίρα του ζωδίου και ο πλανήτης που φαίνεται να την «κτύπησε» άμεσα ήταν ο Κρόνος από το Ζυγό και όχι ο Ουρανός ή ο Πλούτωνας.
Όμως, ο κάθε Κρόνος που τετραγωνίζει έναν Ήλιο θέτει σε δοκιμασία όχι μόνον τα θέματα του Ήλιου (ζωτικότητα, προσωπικότητα) αλλά και όλα εκείνα που σε έναν γενέθλιο χάρτη συγκροτούν τον «αδύναμο κρίκο» του.
Και στον χάρτη της Μυρτούς ξεχωρίζουν δύο όψεις από αυτές που ορίζω ως «κρυφές» και αποτέλεσαν τον καμβά για την φρίκη που βίωσε η ίδια, οι οικείοι της αλλά και όλοι εμείς. Ένα τετράγωνο του Άρη με τον Ουρανό αλλά κι άλλο ένα του Ουρανού με τον Πλούτωνα, που με την συμμετοχή της Σελήνης (σε σύνοδο με τον Πλούτωνα) περνάει από την σφαίρα του κοσμικού σε εκείνην του προσωπικού.
Δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω παρουσίαση στοιχείων, αφού νοιώθω πως δεν είναι σωστό, το σίγουρο όμως είναι πως η Μυρτώ έπεσε θύμα μιας σκληρής μοίρας, που την κτύπησε πρόωρα. Η περίπτωση της είναι ένα δυσάρεστο παράδειγμα ενός ανθρώπου που στερήθηκε του δικαιώματος του να διαχειριστεί μια «σκοτεινή» ενέργεια. Κι αυτό το γράφω, γιατί αν οι όψεις του χάρτη της ήταν «κανονικές», μεταξύ δηλαδή των τροπικών πλανητικών θέσεων, τότε πιθανά μαζί με το εν δυνάμει πρόβλημα θα είχε μέσα της και την λύση ή τουλάχιστον μια έστω και απροσδιόριστη αίσθηση κινδύνου, που θα μπορούσε τελικά να την προστατέψει.
Αντίθετα, από την στιγμή που οι αστρικές θέσεις έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με γεγονότα και όχι με χαρακτήρα, η ξένη ως προς την ιδιοσυγκρασία της ενέργεια επέπεσε στην ζωή της όπως ακριβώς ένας «απολίτιστος ιός» επιλέγει να εξοντώσει τον προσβαλλόμενο, παρά να ζήσει μαζί του.
Εδώ βέβαια για να συμπληρωθεί το αστρολογικό παζλ, καλό θα ήταν να έχουμε και τα στοιχεία του φορέα της εγκληματικής βαρβαρότητας, κάτι που δεν συμβαίνει. Το αυταπόδεικτο πάντως είναι ότι ο Αχμετ Βάκας είχε την επιλογή να πράξει ή να μην πράξει με τον συγκεκριμένο τρόπο κι εδώ υπεισέρχεται ο παράγων βούληση και ο τρόπος που αυτή μπορεί να διαπλάθεται από τις κοσμικές δυνάμεις.
Θα ανατρέξω λοιπόν σε ένα απόσπασμα από παλαιότερο editorial, που πραγματεύεται αυτήν την διάσταση των κοσμικών επιρροών, με «αιχμή» την όψη Άρη-Πλούτωνα αλλά, σημειωτέον, και τους δύο πλανήτες στην τροπική τους εκδοχή.
Οι κοσμικές επιρροές κι εμείς
Ένα τετράγωνο για παράδειγμα ανάμεσα στον Άρη και τον Πλούτωνα, όσον αφορά την εκδήλωσή του έχει πολλές δυνατότητες, ανεξάρτητα με το αν οι περισσότεροι εξ ημών -ο μέσος όρος που λένε- το βιώνει με 2-3 συγκεκριμένους τρόπους, όχι και τόσο ευχάριστους συνήθως. Στην βασική της εκδοχή, η όψη απαιτεί να συμμετάσχουμε βιωματικά σε μια διαδικασία καταστροφής και «ξεκαθαρίσματος» και το προαπαιτούμενο για μια θετική έκβαση είναι το να έχουμε τα εφόδια να το πράξουμε. Έχει όμως επίσης τεράστια σημασία το επίπεδο αναφοράς. Τι είναι αυτό που καλούμαστε να ξεκαθαρίσουμε-διερευνήσουμε και επιπλέον πως υλοποιούμε την «κατάδυση στην άβυσσο» που αρχετυπικά υπονοεί η όψη;
Το ποιοί είμαστε και το τι κάνουμε είναι εκείνο που ορίζει σε μεγάλο βαθμό το εύρος των πιθανοτήτων μας και κατ' επέκταση το μέλλον μας. Ένας άπραγος -χωρίς δηλαδή δημιουργικές διεξόδους- άνθρωπος θα μπορούσε να βιώσει την όψη βλέποντας το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του. Ένας δύτης όμως θα βούταγε στα 30 μέτρα αναζητώντας το κάτι παραπάνω, ένας φυσικός ίσως να έμπαινε στον κρατήρα ενός ηφαιστείου κι ένας εραστής θα διαπίστωνε το συνταρακτικό μεγαλείο ενός μοναδικού οργασμού που θα άλλαζε μονομιάς την εικόνα για το εσωτερικό του σύμπαν.
Την ίδια στιγμή που ένας τρομοκράτης θα έβαζε βόμβες, ο πυροτεχνουργός θα προχωρούσε σε μια ελεγχόμενη έκρηξη-κατεδάφιση κτιρίου.
Πρόκειται τελικά για κάτι εξωτερικό ή μήπως για εσωτερικές-ψυχικές διεργασίες; Στην πρώτη περίπτωση, ο επαρκής εξοπλισμός μας, η γνώση πολεμικών τεχνών ή οι ικανότητες μας στα εκρηκτικά, τον «underground πόλεμο» κλπ μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο. Στην δεύτερη, χρειάζεται κυρίως ενσυνείδηση και ικανότητα «υπερπτήσης» πάνω από τα χαμηλότερα ένστικτα μας. Στην πρώτη κινούμαστε με βάση τον νόμο της ζούγκλας, στην δεύτερη με εφόδιο τον ανώτερο εαυτό μας. Και αυτή η διαφορά είναι απόλυτα κρίσιμη τόσο για το πως καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια της όψης, όσο και για τις συνέπειες της προσπάθειας μας.
Είναι σοφό να θυμόμαστε ότι η ενέργεια δεν έχει ηθική. Εμείς βάζουμε τα ηθικά κριτήρια και αυτός είναι ένας από τους τρόπους που συμβάλλουμε στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Σε μια σύγκρουση των εντεταλμένων οργάνων του νόμου με τους παρανόμους, η ενέργεια της συγκεκριμένης όψης «παίζει» και στα δύο στρατόπεδα. Το αν θα είμαστε από την μια ή την άλλη πλευρά είναι καθαρά δικό μας θέμα.
Και με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να επιλέξουμε το πεδίο της σύγκρουσης μας, με την υποσημείωση όμως ότι αυτό δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη αλλά είναι αποτέλεσμα της συνολικής εξέλιξης μας και των προτεραιοτήτων που πηγάζουν από αυτήν. Όπως δεν μπορούμε να μάθουμε καράτε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ώστε να αντιμετωπίσουμε μια επικίνδυνη επίθεση σε ένα σκοτεινό σοκάκι, έτσι και δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε την «κόπρο του Αυγεία» μέσα μας αν δεν έχουμε την μέθοδο και τις αρχές για να το επιτύχουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η απλή βούληση δεν αρκεί κι εδώ καταδεικνύεται η μέγιστη σημασία και αξία της αυτοβελτίωσης μας που ξεκινά (και) από την επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων μας όπως περιγράφονται μέσα στο γενέθλιο ωροσκόπιο μας.
Η αυτογνωσία που οδηγεί στην βελτίωση του βαθμού της συνειδητότητας μας, μια αυτογνωσία που δεν είναι θεωρητική αλλά κατακτημένη και κτισμένη πάνω σε συγκεκριμένες εφαρμογές, είναι ίσως το ουσιαστικότερο όπλο απέναντι στις όποιες επιβουλές της μοίρας. Το «αναπόφευκτο πεπρωμένο» λειτουργεί αποκλειστικά σαν τέτοιο όταν κι εμείς συμπεριφερόμαστε περίπου σαν ζώα, έχοντας περιθωριοποιήσει το μεγαλύτερο δώρο με το οποίο μας προίκισε η φύση».
Εν κατακλείδι λοιπόν και παρότι κάθε κανόνας έχει και τις ιδιομορφίες ή τις εξαιρέσεις του, η «τροπική βία», είτε με την μορφή της δράσης, είτε ως πολεμική πράξη, έχει δύο πρόσωπα και είναι σε σημαντικό βαθμό στο χέρι μας ποιό θα επικρατήσει.
Αντίθετα, η «αστρική βία» υπόκειται δυσκολότερα σε διαχείριση και φαίνεται πως δημιουργεί κατά κύριο λόγο θύματα.
Για τους αστρολόγους βέβαια, η βία έχει «ονοματεπώνυμο» και από την στιγμή που αναφερόμαστε σε ακραία περιστατικά, δολοφονίες και «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών», ο νους μας ανατρέχει στον Άρη και τις «κακές παρέες» του, εννοώντας τις όψεις του με τον Ουρανό και τον Πλούτωνα κυρίως.
Αυτή η «σκοτεινή» τριάδα είναι που στις μέρες μας συμβάλλει στην έξαρση της βίας, αφού το τ-τετράγωνο που σχημάτισαν στα μέσα του Ιουλίου, συνοδεύοντας την Νέα Σελήνη, επέκτεινε την επιρροή του για ένα περίπου μήνα.
Κι αν από μια κυνική σκοπιά μια ληστεία αποσκοπεί σε ένα διακεκριμένο υλικό όφελος και μπορεί να έχει τις «παράπλευρες απώλειες» της, η υπόθεση της Πάρου με την άτυχη Μυρτώ και τον κτηνώδη Πακιστανό είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική «εικόνα» ενός Άρη που ασκεί τα βάρβαρα ένστικτα του, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα κάποιο σημαντικό «κέρδος« για τον δράστη, πέραν της ικανοποίησης πως αποκτά «δικαίωμα» στη ζωή και το θάνατο.
Θυμίζω πως η άγρια επίθεση στο κορίτσι έγινε στην φάση που το τ-τετράγωνο των τριών πλανητών ήταν ακόμη στα «ντουζένια» του.
Η Μυρτώ είναι Καρκίνος, με τον Ήλιο της όμως να βρίσκεται πάνω από την 20η μοίρα του ζωδίου και ο πλανήτης που φαίνεται να την «κτύπησε» άμεσα ήταν ο Κρόνος από το Ζυγό και όχι ο Ουρανός ή ο Πλούτωνας.
Όμως, ο κάθε Κρόνος που τετραγωνίζει έναν Ήλιο θέτει σε δοκιμασία όχι μόνον τα θέματα του Ήλιου (ζωτικότητα, προσωπικότητα) αλλά και όλα εκείνα που σε έναν γενέθλιο χάρτη συγκροτούν τον «αδύναμο κρίκο» του.
Και στον χάρτη της Μυρτούς ξεχωρίζουν δύο όψεις από αυτές που ορίζω ως «κρυφές» και αποτέλεσαν τον καμβά για την φρίκη που βίωσε η ίδια, οι οικείοι της αλλά και όλοι εμείς. Ένα τετράγωνο του Άρη με τον Ουρανό αλλά κι άλλο ένα του Ουρανού με τον Πλούτωνα, που με την συμμετοχή της Σελήνης (σε σύνοδο με τον Πλούτωνα) περνάει από την σφαίρα του κοσμικού σε εκείνην του προσωπικού.
Δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω παρουσίαση στοιχείων, αφού νοιώθω πως δεν είναι σωστό, το σίγουρο όμως είναι πως η Μυρτώ έπεσε θύμα μιας σκληρής μοίρας, που την κτύπησε πρόωρα. Η περίπτωση της είναι ένα δυσάρεστο παράδειγμα ενός ανθρώπου που στερήθηκε του δικαιώματος του να διαχειριστεί μια «σκοτεινή» ενέργεια. Κι αυτό το γράφω, γιατί αν οι όψεις του χάρτη της ήταν «κανονικές», μεταξύ δηλαδή των τροπικών πλανητικών θέσεων, τότε πιθανά μαζί με το εν δυνάμει πρόβλημα θα είχε μέσα της και την λύση ή τουλάχιστον μια έστω και απροσδιόριστη αίσθηση κινδύνου, που θα μπορούσε τελικά να την προστατέψει.
Αντίθετα, από την στιγμή που οι αστρικές θέσεις έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με γεγονότα και όχι με χαρακτήρα, η ξένη ως προς την ιδιοσυγκρασία της ενέργεια επέπεσε στην ζωή της όπως ακριβώς ένας «απολίτιστος ιός» επιλέγει να εξοντώσει τον προσβαλλόμενο, παρά να ζήσει μαζί του.
Εδώ βέβαια για να συμπληρωθεί το αστρολογικό παζλ, καλό θα ήταν να έχουμε και τα στοιχεία του φορέα της εγκληματικής βαρβαρότητας, κάτι που δεν συμβαίνει. Το αυταπόδεικτο πάντως είναι ότι ο Αχμετ Βάκας είχε την επιλογή να πράξει ή να μην πράξει με τον συγκεκριμένο τρόπο κι εδώ υπεισέρχεται ο παράγων βούληση και ο τρόπος που αυτή μπορεί να διαπλάθεται από τις κοσμικές δυνάμεις.
Θα ανατρέξω λοιπόν σε ένα απόσπασμα από παλαιότερο editorial, που πραγματεύεται αυτήν την διάσταση των κοσμικών επιρροών, με «αιχμή» την όψη Άρη-Πλούτωνα αλλά, σημειωτέον, και τους δύο πλανήτες στην τροπική τους εκδοχή.
Οι κοσμικές επιρροές κι εμείς
Ένα τετράγωνο για παράδειγμα ανάμεσα στον Άρη και τον Πλούτωνα, όσον αφορά την εκδήλωσή του έχει πολλές δυνατότητες, ανεξάρτητα με το αν οι περισσότεροι εξ ημών -ο μέσος όρος που λένε- το βιώνει με 2-3 συγκεκριμένους τρόπους, όχι και τόσο ευχάριστους συνήθως. Στην βασική της εκδοχή, η όψη απαιτεί να συμμετάσχουμε βιωματικά σε μια διαδικασία καταστροφής και «ξεκαθαρίσματος» και το προαπαιτούμενο για μια θετική έκβαση είναι το να έχουμε τα εφόδια να το πράξουμε. Έχει όμως επίσης τεράστια σημασία το επίπεδο αναφοράς. Τι είναι αυτό που καλούμαστε να ξεκαθαρίσουμε-διερευνήσουμε και επιπλέον πως υλοποιούμε την «κατάδυση στην άβυσσο» που αρχετυπικά υπονοεί η όψη;
Το ποιοί είμαστε και το τι κάνουμε είναι εκείνο που ορίζει σε μεγάλο βαθμό το εύρος των πιθανοτήτων μας και κατ' επέκταση το μέλλον μας. Ένας άπραγος -χωρίς δηλαδή δημιουργικές διεξόδους- άνθρωπος θα μπορούσε να βιώσει την όψη βλέποντας το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του. Ένας δύτης όμως θα βούταγε στα 30 μέτρα αναζητώντας το κάτι παραπάνω, ένας φυσικός ίσως να έμπαινε στον κρατήρα ενός ηφαιστείου κι ένας εραστής θα διαπίστωνε το συνταρακτικό μεγαλείο ενός μοναδικού οργασμού που θα άλλαζε μονομιάς την εικόνα για το εσωτερικό του σύμπαν.
Την ίδια στιγμή που ένας τρομοκράτης θα έβαζε βόμβες, ο πυροτεχνουργός θα προχωρούσε σε μια ελεγχόμενη έκρηξη-κατεδάφιση κτιρίου.
Πρόκειται τελικά για κάτι εξωτερικό ή μήπως για εσωτερικές-ψυχικές διεργασίες; Στην πρώτη περίπτωση, ο επαρκής εξοπλισμός μας, η γνώση πολεμικών τεχνών ή οι ικανότητες μας στα εκρηκτικά, τον «underground πόλεμο» κλπ μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο. Στην δεύτερη, χρειάζεται κυρίως ενσυνείδηση και ικανότητα «υπερπτήσης» πάνω από τα χαμηλότερα ένστικτα μας. Στην πρώτη κινούμαστε με βάση τον νόμο της ζούγκλας, στην δεύτερη με εφόδιο τον ανώτερο εαυτό μας. Και αυτή η διαφορά είναι απόλυτα κρίσιμη τόσο για το πως καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια της όψης, όσο και για τις συνέπειες της προσπάθειας μας.
Είναι σοφό να θυμόμαστε ότι η ενέργεια δεν έχει ηθική. Εμείς βάζουμε τα ηθικά κριτήρια και αυτός είναι ένας από τους τρόπους που συμβάλλουμε στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Σε μια σύγκρουση των εντεταλμένων οργάνων του νόμου με τους παρανόμους, η ενέργεια της συγκεκριμένης όψης «παίζει» και στα δύο στρατόπεδα. Το αν θα είμαστε από την μια ή την άλλη πλευρά είναι καθαρά δικό μας θέμα.
Και με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να επιλέξουμε το πεδίο της σύγκρουσης μας, με την υποσημείωση όμως ότι αυτό δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη αλλά είναι αποτέλεσμα της συνολικής εξέλιξης μας και των προτεραιοτήτων που πηγάζουν από αυτήν. Όπως δεν μπορούμε να μάθουμε καράτε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ώστε να αντιμετωπίσουμε μια επικίνδυνη επίθεση σε ένα σκοτεινό σοκάκι, έτσι και δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε την «κόπρο του Αυγεία» μέσα μας αν δεν έχουμε την μέθοδο και τις αρχές για να το επιτύχουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η απλή βούληση δεν αρκεί κι εδώ καταδεικνύεται η μέγιστη σημασία και αξία της αυτοβελτίωσης μας που ξεκινά (και) από την επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων μας όπως περιγράφονται μέσα στο γενέθλιο ωροσκόπιο μας.
Η αυτογνωσία που οδηγεί στην βελτίωση του βαθμού της συνειδητότητας μας, μια αυτογνωσία που δεν είναι θεωρητική αλλά κατακτημένη και κτισμένη πάνω σε συγκεκριμένες εφαρμογές, είναι ίσως το ουσιαστικότερο όπλο απέναντι στις όποιες επιβουλές της μοίρας. Το «αναπόφευκτο πεπρωμένο» λειτουργεί αποκλειστικά σαν τέτοιο όταν κι εμείς συμπεριφερόμαστε περίπου σαν ζώα, έχοντας περιθωριοποιήσει το μεγαλύτερο δώρο με το οποίο μας προίκισε η φύση».
Εν κατακλείδι λοιπόν και παρότι κάθε κανόνας έχει και τις ιδιομορφίες ή τις εξαιρέσεις του, η «τροπική βία», είτε με την μορφή της δράσης, είτε ως πολεμική πράξη, έχει δύο πρόσωπα και είναι σε σημαντικό βαθμό στο χέρι μας ποιό θα επικρατήσει.
Αντίθετα, η «αστρική βία» υπόκειται δυσκολότερα σε διαχείριση και φαίνεται πως δημιουργεί κατά κύριο λόγο θύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου