Μάης 1968 – Μάης 2012. Το χθες πιο επίκαιρο από ποτέ.

Μάης 1968. Η Γαλλία κατατάσσεται από το 1959 στην 2^η θέση των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών του κόσμου.  Αυτό είναι η μια πλευρά της τότε Γαλλίας. Την ίδια στιγμή έρευνα δείχνει ότι 2.900.000 Γάλλοι μένουν σε σπίτια που δεν ανταποκρίνονται στα στοιχειώδη πρότυπα υγιεινής – δεν έχουν καν εσωτερικό μπάνιο- , οι Γαλλίδες έχουν περιορισμένα δικαιώματα σε σχέση με τους Γάλλους, ο μισθός για τους ειδικευμένους εργάτες φτάνει τα 600 φράγκα τον μήνα, ενώ για τις γυναίκες τα 400.
Ταυτόχρονα, η Γαλλία ζει μέσα σε ένα κλίμα λογοκρισίας από την μια και εκκολαπτόμενης κοινωνικής εξέγερσης από την άλλη. Η λογοκρισία πολλές φορές αγγίζει τα όρια του γελοίου: Από “La Femme Marlee” ( «Η Παντρεμένη Γυναίκα»), ο Ζακ-Λικ Γκοντάρ υποχρεώθηκε να αλλάξει τον τίτλο σε “Une Femme Marlee” («Μια παντρεμένη γυναίκα»), μήπως θιγούν συλλογικά οι Γαλλίδες σύζυγοι. Στον αντίποδα η μίνι φούστα έχει κάνει την εμφάνιση της 3 χρόνια πριν , κάθε χρόνο γίνονται παράνομα 1.000.000 αμβλώσεις, που στοιχίζουν την ζωή σε 10.000 νεαρές γυναίκες.
Σε αυτό το κλίμα στις 8 Ιανουαρίου 1968, στην Πανεπιστημιούπολη της Ναντέρ επικρατεί αναβρασμός καθώς μια αντιπροσωπεία της πολιτείας με επικεφαλής τον υπουργό Νεολαίας και Αθλητισμού Φρανσουά Μισόφ, έχει βρεθεί στους χώρους του πανεπιστημίου για τα εγκαίνια της ολοκαίνουργιας πισίνας.  Όλα θα ήταν πολύ ευχάριστα για τον υπουργό αν πρωτίστως δεν είχε συναντήσει στην διαδρομή προς το πανεπιστήμιο βέλη-φαλλούς που υποδείκνυαν την διαδρομή στους επισκέπτες και στην πισίνα δεν υπήρχαν παντού αφίσες που προσκαλούσαν τους καλεσμένους για «μια παρτούζα στην πισίνα στις 6 το απόγευμα».
Η νεολαία για τους μεγαλύτερους απλά έχει χάσει τον δρόμο της… και όπως όλες οι παλαιότερες γενιές μιλούσαν απαξιωτικά για την νέα γενιά και δικαιολογούσαν κάθε αντίδρασή της κάτω από το πρίσμα της απαξίωσης. Χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ότι η αντίδραση αυτή αποτελούσε το καμπανάκι για το τι θα επακολουθούσε 4 μήνες μετά.

Ο Πίερ Βιανσόν-Ποντέ, μια από τις εγκυρότερες πένες της εποχής, ενάμιση μήνα πριν την έκρηξη γράφει:
«Αυτό που χαρακτηρίζει επί του παρόντος τη δημόσια ζωή μας είναι η πλήξη. Οι Γάλλοι βαριούνται. Δεν συμμετέχουν ούτε εκ του σύνεγγυς ούτε εκ του μακρόθεν στις βίαιες δονήσεις που συνταράσσουν τον κόσμο […] Μόνο κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι δεν βαριούνται: Άνεργοι, νέοι χωρίς εργασία, ταπεινοί αγρότες συνθλιμμένοι από την πρόοδο, θύματα της απαραίτητης συγχώνευσης και του ολοένα και σκληρότερου ανταγωνισμού, ηλικιωμένοι λιγότερο ή περισσότερο εγκαταλειμμένοι. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο απορροφημένοι στις σκοτούρες τους ώστε δεν έχουν χρόνο να βαρεθούν ούτε το κουράγιο να διαδηλώσουν και να διαμαρτυρηθούν. […] Μια χώρα μπορεί να πεθάνει από πλήξη»

Τετάρτη 1η Μάιου 1968. Για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, οι εργατικές οργανώσεις διαδηλώνουν στο Παρίσι ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CGT) και του Κομμουνιστικού κόμματος. Οι φοιτητές της ένωσης Κομμουνιστικών Νεολαιών (UJC) έχουν ως στόχο να γίνουν ένα με τους εργάτες, έχοντας όμως την αντίδραση των εργατών οι οποίοι επιτίθενται στους αριστεριστές φοιτητές. Οι αριστεριστές φοιτητές τα βάζουν με την σειρά τους με τους φοιτητές που υποστηρίζουν τον αναρχικό χώρο.  Έτσι, η αρχή των γεγονότων του Μάη του ’68 είχε δρομολογηθεί… Επεισόδια σε όλο το Παρίσι και η κατάσταση μέρα με την μέρα να δείχνει ότι φεύγει από κάθε έλεγχο.
Σάββατο 25 Μαΐου και η κυβέρνηση πλέον έχει αντιληφθεί ότι βρίσκεται μπροστά από έναν εμφύλιο πόλεμο. Ο πρωθυπουργός Ζορζ Πομπιντού προειδοποιεί πως «κάθε συγκέντρωση θα διαλύεται αμέσως».  Την ίδια μέρα ξεκινά υπουργικό συμβούλιο που στο τέλος του αποφασίζει για αύξηση 25% του βασικού μισθού, αυξήσεις 10% στους μισθούς γενικά, προοδευτική μείωση των ορίων συνταξιοδότησης που έως τότε ήταν τα 65 έτη, προοδευτική μείωση των ωρών εργασίας κατά δύο ώρες, δικαίωμα στον συνδικαλισμό και αποζημίωση για τις ημέρες απεργίας.
Οι συνδικαλιστές θεωρούν ότι έχουν στα χέρια τους μια «γόνιμη συμφωνία» αλλά ανακοινώνοντας τις κατακτήσεις τους στους εργαζόμενους της Renault το γιουχάρισμα που αντιμετωπίζουν φέρνει νέο γύρο επεισοδίων.
Τελικά στις 30 Ιουνίου είχαν όλα τελειώσει. Μέσα από όλα αυτά η επικείμενη παραίτηση του Ντε Γκώλ έγινε νίκη του στην εθνοσυνέλευση, με την αριστερά να χάνει την μισή και πλέον δύναμη της στο κοινοβούλιο, τα οχυρά των φοιτητών αν πέφτουν ένα ένα τα μέλη των αριστερών οργανώσεων να φυγαδεύονται στην Γερμανία και σε άλλες χώρες. Ο Ντε Γκωλ χαρακτηριστικά θα πει μετά το τέλος των ταραχών: «Τον προηγούμενο μήνα όλα έσβησαν. Τώρα όλα επανήλθαν, […] Αυτός ο Μάης δεν θα σβηστεί σύντομα από την ιστορία της Γαλλίας».

Τριαντά εννιά χρόνια μετά, Ο Νικολά Σαρκοζί , δύο ημέρες πριν τις εκλογές που τον έφεραν στην προεδρία, δήλωσε στα 39χρονα του Μάη.
«Μας μένουν δύο ημέρες για να καταργήσουμε την κληρονομιά του Μάη του ’68 (…) Αυτού που μας επέβαλε τον πνευματικό και ηθικό ρελατιβισμό, οι κληρονόμοι του επέβαλαν την ιδέα ότι όλα είναι το ίδιο, ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό (…) Ο Μάης του ’68 εισήγαγε στη κοινωνία και την πολιτική τον κυνισμό, επέβαλε την κουλτούρα του βασιλιά-χρήματος, της κερδοσκοπίας, επέβαλε το μίσος απέναντι στην οικογένεια, την κοινωνία, το κράτος, το έθνος, τη δημοκρατία).
1^η Μαϊου Γαλλία. Πέντε μέρες πριν τον δεύτερο γύρο των Γαλλικών εκλογών, όπου όλα δείχνουν ότι ο Νικολά Σαρκοζί και οι πολιτικές του θα αποχαιρετήσουν την Γαλλική προεδρία. Οι Γάλλοι δείχνουν να ξύπνησαν κοιτώντας προς νότο και την Ελλάδα, καταλαβαίνοντας ότι ίσως αυτοί να είναι οι επόμενοι…
1^η Μαϊου 2012, Ελλάδα. Οι κατακτήσεις στο εργατικό δίκαιο φαίνονται να χάνονται, οι μισθοί πέφτουν στο κατώτατο όριο, μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις του και ο Έλληνας «βαριέται».  Αυτό θα έγραφε και πάλι ο Πίερ Βιανσόν-Ποντέ αν ήταν Έλληνας και ζούσε στο σήμερα… Η Ελλάδα δείχνει έτοιμη να ξεκινήσει τον νέο Μάη, έναν Μάη που θα εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη καθώς ηγέτες τύπου Σαρκοζί, Μέρκελ και Γ. Παπανδρέου έχουν απολέσει κάθε ίχνος σεβασμού προς το πρόσωπό τους και έχουν «ξεγυμνωθεί» οι προθέσεις τους, που είναι αντίθετες με την κοινωνική δικαιοσύνη και το καλό όλων των πολιτών της Ευρώπης. Οι ηγέτες αυτοί κατάστρεψαν ένα όραμα για την Ευρώπη που είχαν οι προκάτοχοί τους, με τα όποια προβλήματα δεν είχαν λύσει εκείνοι τότε.
Στο σήμερα, το πρόβλημα είναι ότι οι ηγέτες δεν έχουν όραμα. Απλά εκτελεστικά όργανα των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων με λιγοστή κοινωνική μόρφωση αφού οι περισσότεροι δεν έχουν εργαστεί ποτέ.
Η κοινωνίες της Ευρώπης δείχνουν να ξυπνάνε από τον λήθαργο, από την «βαρεμάρα» τους και μέσα από νέα εργαλεία ενημέρωσης να οργανώνονται και να ορθώνουν την αντίθετη άποψη, αυτή που έχει ως όχημα της το γενικό καλό, μακριά από ακρότητες και παρωχημένες αντιλήψεις τύπου κομμουνισμού ή άκρας δεξιάς. Τα μνημόνια εισπρακτικού χαρακτήρα δείχνουν να γίνονται όλο και πιο κατανοητά για τον σκοπό τους από τον μέσο πολίτη, ο οποίος αντιλαμβάνεται πλέον ότι τέτοιου είδους πολιτικές δεν έχουν άλλο σκοπό από το να προστατεύσουν τις επενδύσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος με οποιαδήποτε κοινωνικό κόστος.
Ο Έλληνας πολίτης πιο συγκεκριμένα έχει κατανοήσει ότι το κράτος της μίζας και της ξεφτίλας των πολιτικών πρέπει να πεθάνει και να αναγεννηθεί, έχοντας ως εφόδια του την γνώση, την αξιοκρατία και την προσφορά των νέων δυνάμεων, των νέων μυαλών που τόσα χρόνια δεν μπορούσαν να προσφέρουν γιατί δεν ήταν και αυτοί ένα γρανάζι του κομματικού κράτους.
Πέντε μέρες μετά ο Έλληνας έχει να αποφασίσει αν θα διατηρήσει αυτό το αηδιαστικό κράτος και τους λειτουργούς του σε όλα τα επίπεδα ή θα αποτελέσει την ιστορική χώρα που θα ξεκινήσει την αλλαγή σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Θα αποδείξει αν είναι λαός που τα «λαμόγια» και οι «καλοβολεψάκιδες» είναι περισσότεροι από αυτούς που οραματίζονται ένα κοινωνικό κράτος, δίκαιο, με όλα τα δικαιώματα του πολίτη εν ενεργεία. Μακριά από ακραία συστήματα και αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Ίσως η νέα ημερομηνία που θα θυμάται ο κόσμος θα είναι ο Μάης του 2012 και πιο συγκεκριμένα η 6^η Μαΐου. Στο χέρι του κάθε Έλληνα είναι….