Πτώσεις εξάρσεις και άλλα παραμύθια-Ο Άρης στον Καρκίνο

Από τον Γιάννη Ριζόπουλο

Έχω πεσμένο... Άρη

Από τα πρώτα μου βήματα στην Αστρολογία είχα να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάρα, αυτή τη μέγιστη ντροπή. Και η αφελής αρχική υποψία ότι η ατολμία μου θα ήταν παροδική συντρίφτηκε στην αδυσώπητη πραγματικότητα του ωροσκοπίου μου. Υπήρχαν πλέον και αποδείξεις. Κατανοούσα πλέον γιατί επέτρεπα σε κάποιους συμμαθητές μου στο σχολείο να με υποτιμούν. Γιατί δεν ήθελα να τους ανταγωνίζομαι στις κοκορομαχίες και στα 20αρια. Γιατί φοβόμουν να διεκδικήσω το τελευταίο κουλούρι στο κυλικείο.

Που πας ρε Καραμήτρο με πεσμένο Άρη;

Στην ποδοσφαιρική ομάδα της τάξης μου ήθελα να παίζω επιθετικός και με έβαζαν μονίμως τερματοφύλακα. Γι αυτό κι εγώ για να τους εκδικηθώ έκανα γιουρούσια από το ένα τέρμα στο άλλο, τρώγοντας τα γκολ με το τσουβάλι. Με αυτόν τον έμμεσο τρόπο πέτυχα τελικά να καθιερωθώ ως δεξί μπακ. Αλλά η επιθυμία μου να γίνω ένας σπουδαίος σέντερ φορ καταβαραθρώθηκε στην άβυσσο της πτώσης. Και τότε άρχισαν τα ψυχολογικά μου προβλήματα.

Παρατηρούσα με λαχτάρα κάποιους αρσενικούς που καυγάδιζαν και σκαρφάλωναν στα δέντρα. Που μοίραζαν φάπες. Που διεκδικούσαν ακόμη κι όταν είχαν άδικο. Που έβριζαν, έφτυναν και ξέρναγαν όπου έβρισκαν. Που κατούραγαν πάνω στα παρκαρισμένα αμάξια, επεκτείνοντας διαρκώς την περιοχή της παντοδυναμίας τους. Και επεδείκνυαν τη σεξουαλική τους υπεροχή χουφτώνοντας μπούτια, κωλαράκια και κολώνες της ΔΕΗ.
Αυτός είναι Άρης!

Διάβαζα για την άμεση σχέση του Άρη με τη σεξουαλικότητα και κόντευα να σκάσω. Στα 21 μου χρόνια κοίταζα και ξανακοίταζα μέσα από το εσώρουχο μου κι αναρωτιόμουν: Γιατί είναι πάλι πεσμένος; Είναι μοιραίο να μείνει έτσι αιωνίως;
Θυμόμουν όταν πιο μικρός έβλεπα στην TV τον Τομ Τζόουνς να δίνει το σόου του μπροστά στις ξετρελαμένες κυρίες που ατένιζαν με λαχτάρα το φουσκωμένο του παντελόνι. Τι θάρρος, τι αμεσότητα! Αχ, ας του έμοιαζα, έστω και λιγουλάκι...Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ