(απόσπασμα)
Μαθητής, ασκητής και αρνητής των κατεστημένων αξιών, ο Λεωνίδας Χρηστάκης γεννήθηκε το 1928 στη Θεσσαλονίκη και ζει στην περιοχή των Εξαρχείων από το 1938. Ύστερα από έναν συνωστισμό σπουδών, κινείται στον αντιεξουσιαστικό χώρο και –εκτός από τα πολυσέλιδα περιοδικά του- γράφει μετά το 1975 δεκάδες βιβλία, επιλέγοντας "παρεξηγημένα" ή άγνωστα για την Ελλάδα θέματα όπως: "Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας", "Ο Κύριος Αθήναι", "Ο Κύριος Μακεδόνας", "Η Ιστορία της αλητείας", "Το Λεξικό της ντάγκλας", το "Onanisme -Αυνανίζομαι, άρα υπάρχω" και άλλα. Ζώντας στα Εξάρχεια και στη Νεάπολη, είδε –και βλέπει ακόμα- να εκδηλώνονται μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις, που τις περισσότερες φορές είναι γνήσιες, σαν μια υγιής και δίκαιη αμφισβήτηση, ενώ άλλοτε μοιάζουν με πυροτεχνήματα μιας ομάδας οργισμένων νέων, που σβήνουν με την επιστροφή των εξεγερμένων στα πάτρια εδάφη των οικογενειών τους. Η πενηντάχρονη και πλέον θητεία του στο χώρο, του έδωσε αμετανόητους φίλους, cult αναγνώστες αλλά και φανατικούς πολέμιους που προσάπτουν δηλητηριώδη κίνητρα στις κατά καιρούς επικρίσεις του για όσους συμβιβάστηκαν.
Tα περιοδικά του –που εκδίδει από το 1959– ο "Κούρος", το "Panderma", αλλά κυρίως το "Ιδεοδρόμιο", λειτούργησαν όλα σαν μια κιβωτός. Ο Λεωνίδας -Νώε συγκέντρωσε ιδέες, μήπως και με την πάροδο των δεκαετιών επιζήσουν, μετά τις καταστροφές που έφεραν και που θα φέρουν οι παντός είδους συμβιβασμοί και τα συστήματα.
-Το "Ιδεοδρόμιο" λοιπόν ξεκίνησε με το σκεπτικό να βρουν χώρο έκφρασης κάποιες νέες ιδέες της εποχής και να γίνουν γνωστές, να… "απογειωθούν";
Σκέφτηκα να εκδώσω, από τον Γενάρη του 1978, ένα περιοδικό που το θεώρησα σαν ανάγκη εκείνη την εποχή, του οποίου όμως η έκδοση κράτησε πολύ περισσότερο από ένα "περιθωριακό" έντυπο που εξέφραζε έναν χώρο ανθρώπων και καταστάσεων. Άρχισα λοιπόν να κάνω κριτική καταστάσεων, γεγονότων και προσώπων, χωρίς να απευθύνομαι πλέον μόνο σε ποιητές, σε διανοούμενους και σε τέτοιους παρόμοιους εκφραστές, όπως έκανα με τα δύο πολύχρονα εκδιδόμενα περιοδικά μου. Ασχολήθηκα με την παρουσίαση και κριτική συμβάντων και καταστάσεων. Το πρότυπο της φυλλάδας αυτής το βρήκα μετά από ψάξιμο στα βιβλιοπωλεία του Παρισιού, αφού λόγω του Μάη του '68 υπήρχαν απόηχοι που σταδιακά έφθιναν…μέχρι τις νέες τωρινές εξεγέρσεις των μεταναστών και των φοιτητών. Με το σκεπτικό αυτό λειτούργησε το "Ιδεοδρόμιο", του οποίου ο τίτλος προέκυψε μετά από πολυήμερες συζητήσεις. Την αρχική συντακτική ομάδα του "Ιδεοδρόμιου" αποτέλεσαν αρκετοί φωτισμένοι νεαροί και άνθρωποι που σήμερα είναι –ή ήσαν- δικηγόροι, γιατροί και άλλοι ανήσυχοι… Στην πορεία καθιερώθηκε ως ένα "αντιεξουσιαστικό" έντυπο που το έδωσα για διανομή στο τότε Αθηναϊκό Πρακτορείο Εφημερίδων και Περιοδικών, αλλά επειδή τότε ήσαν ακόμα σκούρα τα πράγματα δυσκολευτήκαμε με τη διανομή. Όμως στην περιοχή Νεαπόλεως, Εξαρχείων, Κολωνακίου αλλά και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κυκλοφορούσαμε με δικά μας μέσα.
Για τα πρώτα σαράντα περίπου τεύχη την ύλη αποτέλεσαν ανεπτυγμένα θέματα αστυνομικοκρατίας, συμπεριφορές και παρουσιάσεις ειδικών προσώπων και καταστάσεων, πάντα με επικριτικό τρόπο και ύφος. Σταδιακά η ύλη του ήταν σαν ένα παζλ εναντίον εξουσιαστικών συμπεριφορών
της πολιτικής και των νόμων και με τις ανάλογες δημοσιεύσεις ξένων ανάλογων εντύπων, που τις μεταφράζαμε απέκτησε έναν κάποιο χαρακτήρα αντιεξουσιαστικών αναφορών, χρήσιμο ως μπούσουλας γι' αυτούς τους νέους που κατέφθαναν από τις συνοικίες και τις επαρχιακές πόλεις στην περιοχή των Εξαρχείων -για να γυρίσουν μετά από μερικούς μήνες στο χώρο τους, αφού συμπληρώθηκε το... επαναστατικό ή το εξεγερτικό καθήκον τους!
Θέματα σωφρονισμού, ψυχιατρείων, καταπίεσης, φυλακών, ασφαλίτικης παρακολούθησης, τράφικο ηρωίνης και άλλων παραισθησιογόνων και συμπεριφορές του Υφυπουργείου Νέας Γενιάς σχολιάστηκαν και χτυπήθηκαν ανελέητα μέσα από τις σελίδες του.
Έτσι έφτασα στο τεύχος Νο 50, όταν κατηγορήθηκα από ασφαλίτες για Αρχηγός Τρομοκρατικής Ομάδας και φυλακίστηκα στην Αίγινα και τον Κορυδαλλό, όπου μετά από τρεις μήνες δικάστηκα από Πενταμελές Εφετείο κι απαλλάχτηκα ώστε να συνεχίσω την έκδοση του Ιδεοδρόμιου έως το τεύχος Νο 122 -αρχές του 2004.
Παράλληλα από το 1984 εξέδωσα μόνος ή με φίλους δεκάδες βιβλία, βιβλιαράκια, μπροσούρες και αφίσες.
-Με ποιο τρόπο προβάλατε τότε το περιοδικό; Πώς κάνατε γνωστή την ύπαρξή του;
Προσωπικά δεν έστελνα πουθενά και σε κανέναν Δελτία Τύπου, ούτε είχαμε δημοσιότητα, έφτασα όμως να πουλάω μεγάλους αριθμούς, υπήρξε τεύχος που πούλησε μέχρι και επτά χιλιάδες αντίτυπα, κι αυτό χωρίς καμιά διαφήμιση.
Ήταν στο τέλος της δεκαετίες του 1970, άλλη εποχή, άλλη αναζήτηση, δεδομένου ότι δεν υπήρχαν πολλά περιοδικά στο χώρο των Εξαρχείων.
-Ο «Κούρος», που βγάλατε επί χούντας, ήταν παρόμοιας αντίληψης περιοδικό;
Ο «Κούρος» κατά κανόνα απευθυνόταν σε ποιητές που έγραφαν ποίηση όπως ο Σαχτούρης, ο Γονατάς, ο Παπαδίτσας, ο Χριστοδούλου κι είχε στην ύλη του Ζαν Πωλ Σαρτρ, Ζαν Ζενέ και ξένους ποιητές και εξ άλλου ο «Κούρος» δεν είχε καμία σχέση με το μεθεπόμενο «Ιδεοδρόμιο». Λέω μεθεπόμενο αφού ακολούθησε και το περιοδικό «Pαndermα» που ήταν ένα έντυπο με αντιχουντική θέση κι ήθελα ουσιαστικά τότε να περιγράφω καταστάσεις. Πολύ γρήγορα λοιπόν άρχισαν να με πλησιάζουν νέοι που κυρίως είχαν την επιθυμία να εκδώσουν και να κυκλοφορήσουν κάποια συλλογή τους ή κάποιο κείμενό τους.
Έτσι μέχρι το 1995 εξέδωσα καμιά εκατοστή βιβλία... Όλα αυτά γινόντουσαν μέσα σ' ένα πνεύμα πανηγυρικό κι όχι σε πνεύμα μετάδοσης γνώσεων -μην περιμένεις από μένα πνεύμα μετάδοσης γνώσεων... Μην περιμένεις ν' ακούσεις φιλοσοφίες, εγώ είμαι ένας πρακτικός της γνώσης κι εκμεταλλεύτηκα πολύ τις διάχυτες πληροφορίες, αυτό έκανα [...].
_______________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου