ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ SYLVIA PLATH

Αφιερωμενο εξαιρετικα στην Ασπασια,που μαζι διαβαζανε την ποιητρια στην Βιβλιοθηκη της Ελληνοαμερικανικης Ενωσης.Για σου Ασπασακι,που ξερω οτι σημερα θα ψαχνεις το διαδικτυο για αναφορες στην γεννηση της αγαπημενης σου ποιητριας.Δεν ξερω που εισαι τωρα,αλλα οταν δεις αυτη την δημοσιευση,ριξε ενα σημα,στατικο ηλεκτρικο ηλεκτρονικο,για να ερθω σε επαφη μαζι σου,μετα απο 15 χρονια απουσιας απο την ζωη μας,και οι αλλοι συντροφοι σε ψαχνουν,αν και καλοι επαγγελματιες,δεν εχουν την δικη σου ικανοτητα να σφυνεις τα ιχνη σου απο παντου.Διαβασε και το αγαπημενο σου ποιημα

ΛΑΙΔΗ ΛΑΖΑΡΟΣ

Το έχω ξανακάνει.
Μια φορά κάθε δέκα χρόνια
Το καταφέρνω -

Κάποιος είδος κινούμενου θαύματος, το δέρμα μου
Φωτεινό σαν ναζιστικό πορτατίφ
Το δεξί μου πόδι

Ένα πρες παπιέ,
Το πρόσωπό μου ένα άχρωμο, φίνο
Εβραϊκό λινό.

Ξετύλιξε το ύφασμα
Ω εχθρέ μου
Σε τρομάζω; —

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η πλήρης οδοντοστοιχία;
Η όξινη αναπνοή
Θα εξαφανιστεί σε μια μέρα.

Σύντομα, σύντομα η σάρκα
Που η ταφική σπηλιά κατάπιε θα ‘ναι
απάνω μου ταιριαστή

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα
Είμαι μόνο τριάντα.
Και σαν τη γάτα, εννιά φορές έχω να πεθάνω.

Αυτή είναι η τρίτη φορά.
Τι ανοησία
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Πόσα εκατομμύρια ίνες.
Το πλήθος που μασουλά φιστίκια
Σπρώχνεται για να δει

αυτούς να με ξετυλίγουν χέρια και πόδια—
Το μεγάλο ξεγύμνωμα.
Κυρίες και κύριοι

Αυτά είναι τα χέρια μου
Τα γόνατά μου.
Ίσως έμεινα πετσί και κόκαλο,

Όπως και να ‘χει, είμαι η ίδια κι απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που συνέβη, ήμουν δέκα.
Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά σκόπευα
Να το πετύχω και να μην επανέλθω.
Λικνιζόμουν κλειστή

Σαν το στρείδι.
Έπρεπε να με φωνάξουν και να με ξαναφωνάξουν
Κι απέσπασαν τα σκουλήκια από πάνω μου σαν κολλώδη μαργαριτάρια.

Το να πεθαίνεις
Είναι ένα είδος τέχνης, όπως κι οτιδήποτε άλλο.
Το κάνω εξαιρετικά καλά.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει με κόλαση.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.
Στοιχηματίζω πως θα μπορούσατε να πείτε ότι έχω χάρισμα.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις σ’ ένα κελί.
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνεις και να μην κάνεις ρούπι.
Είναι θεατρικό

Να επανέρχεσαι μέρα μεσημέρι
Στο ίδιο μέρος, το ίδιο πρόσωπο, η ίδια κτηνώδης Κραυγή έκπληξης:

«Θαύμα!»
Τούτο μ’ εξαντλεί.
Υπάρχει κάποιο κόστος

Για την θέαση των πληγών μου, υπάρχει κάποιο κόστος
Για τ’ άκουσμα της καρδιάς μου—
Αληθινά χτυπάει.

Κι υπάρχει κάποιο κόστος, κάποιο αρκετά μεγάλο κόστος
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
ή για μια σταγόνα αίμα

ή μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου ή ένα κομμάτι απ’ τα ρούχα μου.
Λοιπόν, λοιπόν, Herr Doktor
Λοιπόν, Herr Εχθρέ.

Είμαι το έργο σου,
Είμαι το πολύτιμό σου
Το βρέφος από καθαρό χρυσάφι

που συνθλίβεται σε μια τσιρίδα.
Στριφογυρνώ και καίγομαι.
Μη νομίσεις ότι υποτιμώ το μεγάλο σου ενδιαφέρον.

Στάχτη, στάχτη —
Χώνεις τη μασιά κι ανασκαλεύεις.
Σάρκα, οστά, τίποτα δεν υπάρχει εδώ —

Μια κρούστα σαπουνιού,
Μια γαμήλια βέρα,
Ένα χρυσό σφράγισμα.

Herr Θεέ, Herr Εωσφόρε
Πρόσεχε
Πρόσεχε.

Μέσα απ’ τη στάχτη
Αναδύομαι με τα κόκκινα μαλλιά μου
Και τους άντρες σαν αέρα τους κάνω μια χαψιά.

Ακουσε και το ποιημα αυτο απο την ιδια την ποιητρια