Τομ Καραμεσίνης σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα

H  σύγχρονη δυτική κατασκοπεία γεννιέται στον απόηχο των δύο παγκόσμιων πολέμων, όταν η πολιτική παρέδωσε τη σκυτάλη τον στρατό, τους πράκτορες και το παρακράτος τελικά.
Ένα από τα πρώτα σημεία του πλανήτη που θα εκδηλωνόταν η σκοτεινή πρακτόρικη δράση εκεί στη γέννηση του Ψυχρού Πολέμου θα ήταν η χώρα μας. Κι εδώ υπάρχουν δύο ιστορίες, η επίσημη πολιτική και η ανεπίσημη των μυστικών υπηρεσιών, αυτή για την οποία οι πρωταγωνιστές της δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους.
Και το μεγαλύτερο όνομα εδώ ήταν ο Ελληνοαμερικανός Τομ Καραμεσίνης, σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, που πραγματοποίησε στην εντέλεια τα σκιώδη σχέδια των Αμερικανών και λειτούργησε ως οδικός χάρτης για όλες τις κατοπινές επιχειρήσεις του παρακράτους στα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης.
Η επίσημη Ιστορία μάς λέει πως ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ίδρυσε την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών-Ερευνών (τη μετέπειτα ΚΥΠ) στον απόηχο του εμφυλίου πολέμου. Δεν μας λέει όμως ότι ήταν ο Καραμεσίνης με τα τρελά λεφτά της CIA αυτός που τα έστησε όλα, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του αυτόκλητου υπερασπιστή της χώρας από κάθε εξωτερική και εσωτερική απειλή. Την κομμουνιστική απειλή, φυσικά.
Με πορτοφόλι κροίσου (χειριζόταν προϋπολογισμό ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων), μυστικές σχέσεις με την κεντρική εξουσία και τις απαραίτητες διασυνδέσεις με όλους και όλα, ο Καραμεσίνης ενορχήστρωσε το πιο εκτεταμένο πρακτόρικο δίκτυο στην Ευρώπη το 1947, κάνοντας το γραφείο του το τρίτο μεγαλύτερο της CIA παγκοσμίως! Τώρα ήταν η ασπίδα του έθνους κατά των εξωτερικών και εσωτερικών απειλών, Σοβιετικών, εξτρεμιστών και κάθε λογής συνωμοτών, αποκτώντας την εποχή του Ψυχρού Πολέμου διαστάσεις ήρωα για τα μεγαλοαφεντικά του πρακτόρικου κόσμου.
Ο Παύλος Μπακογιάννης είχε μιλήσει για τον ελληνοαμερικανό σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Τομ Καραμεσίνη, ο οποίος δίδαξε στους νεοφώτιστους Έλληνες τις αρχές του τρίπτυχου «ψυχολογικός πόλεμος - πολιτική πίεση - εκβιασμός», έστησε το παραστρατιωτικό δίκτυο της «Κόκκινης Προβιάς» και έγινε το αφεντικό της ελληνικής πολιτικής πίσω από τα πρόσωπα της επίσημης δημοκρατίας.
Αργότερα θα έκανε τα ίδια στην Ιταλία, οργανώνοντας την «Gladio», και μετά θα πήγαινε για άλλα, και συγκεκριμένα την οργάνωση του πραξικοπήματος για την ανατροπή του Αλιέντε και το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ τελικά, όταν πια είναι υψηλά ιστάμενος στην ιεραρχία της CIA και στο απυρόβλητο προφανώς των διωκτικών αρχών.
Η άμεση εμπλοκή της CIA στην Ελλάδα και οι πρόδηλες παρεμβάσεις της στην πολιτική ζωή του τόπου μας και κυρίως στην οικοδόμηση του μετεμφυλιακού κράτους έχει αποδειχθεί ιστορικά με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι ΗΠΑ ελέγχουν πλήρως την πολιτική ζωή στην Ελλάδα με τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ (τέθηκε σε ισχύ το 1947) και μέσω οικονομικών σκανδάλων, αδιαφανών διαδικασιών, σκοτεινών συναλλαγών και απόλυτης διαπλοκής δημιουργούν το παρακράτος, αλλοιώνοντας πλήρως τον κρατικό μηχανισμό.
Η Ελλάδα είναι το πεδίο δοκιμής της νέας αμερικανικής πολιτικής των πρακτόρων και ο Καραμεσίνης γίνεται δάσκαλος των νέων ηθών, καθυποτάσσοντας τη χώρα στην εξυπηρέτηση των σχεδίων του: τοποθετεί τους δικούς του ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά, καθιστά υποχείρια τις πολιτικές δυνάμεις και μέσω του αρχιστράτηγου Παπάγου, τον οποίο επέβαλαν οι Αμερικανοί, κατορθώνει να ελέγξει πλήρως το στράτευμα, τα σώματα ασφαλείας και τις υποτυπώδεις μυστικές υπηρεσίες της χώρας.
Η ΚΥΠ γεννιέται το 1953 στα πρότυπα της CΙΑ, υπάγεται κατευθείαν στον πρωθυπουργό πια Παπάγο και επιβλέπει τα παράνομα «δίκτυα παρακολουθήσεως, σκοπός των οποίων είναι η αποκάλυψις πάσης κομμουνιστικής κινήσεως σημειουμένης εντός των Ενόπλων Δυνάμεων».
Ο Καραμεσίνης ήταν στην Ελλάδα ήδη από το καλοκαίρι του 1948, προτού λήξει ακόμη ο εμφύλιος πόλεμος, διαβρώνοντας το κράτος και γιγαντώνοντας το παρακράτος. Αυτός έδωσε στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες εξοπλισμό και τεχνογνωσία, την ίδια ώρα που δίδαξε τους έλληνες πράκτορές του τις ανακριτικές τεχνικές που θα εφάρμοζε αργότερα η ΕΣΑ. Ο ίδιος εισηγήθηκε μάλιστα και το άτυπο «φιλοδώρημα» των 100 δολαρίων προς επιβράβευση όσων έκαναν σωστά τις παρακολουθήσεις.
Ο ρόλος του αρχικά ήταν να εκμηδενίσει την επιρροή των αγγλόφιλων μέσα στους κόλπους του στρατεύματος, αποστολή εύκολη για τον ίδιο. Τώρα όλα ήταν αμερικανικά, γεγονός που δεν χωρά πια αμφιβολία. Οι Αμερικανοί γνώριζαν, αποφάσιζαν και πλήρωναν κιόλας για τα πάντα, καθώς το πείραμα του Καραμεσίνη είχε πετύχει.
Οι παρακρατικοί μπορούσαν να διεισδύσουν σε όλα, όπως απέδειξε ο Τομ, και να υποτάξουν ακόμα και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στις βουλές τους. Ο δρόμος για τη CIA ήταν πια ανοιχτός να διαδραματίσει ρόλο δερβέναγα στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, όπως θα φαινόταν στα χρόνια που θα έρχονταν.
Μέχρι τότε βέβαια ο Καραμεσίνης θα ήταν διευθυντής Σχεδίων στα κεντρικά στο Λάνγκλεϊ, υπεύθυνος δηλαδή για όλες τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA στα πέρατα του κόσμου! Έχοντας ήδη στήσει τη λεγόμενη «ελληνική μαφία» στη CIA, την ελληνική φράξια από κομμουνιστοφάγους ομογενείς που είχαν σπεύσει στους κόλπους της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας για να βοηθήσουν να σωθεί η μακρινή τους πατρίδα από τον κομμουνισμό.
Ο νονός της «μαφίας» αυτής εκπαίδευσε προσωπικά όλους τους ελληνοαμερικανούς πράκτορες που θα διαδραμάτιζαν κεφαλαιώδη ρόλο από το απριλιανό πραξικόπημα και το πραξικόπημα της Κύπρου μέχρι και πολλά ακόμα. Οι Τζορτζ Ιωαννίδης, Γκας Λάσκαρης Αβρακότος, Τζορτζ Κάλαρης και τόσοι ακόμα τον σατανικό και δαιμόνιο Καραμεσίνη είχαν μέντορα, ο οποίος οργάνωνε πια δολοφονικές απόπειρες κατά του Κάστρο, κυνηγούσε τον Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας και μετέτρεπε τον Πινοσέτ σε δικτάτορα της Χιλής…

Πρώτα χρόνια

O Θωμάς «Τομ» Ηρακλής Καραμεσίνης γεννιέται το 1917 στη Νέα Υόρκη. Για την οικογενειακή του κατάσταση δεν είναι τίποτα γνωστό και τον ξαναβρίσκουμε το 1940 να έχει μόλις αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Για τα επόμενα δύο χρόνια θα υπηρετήσει μάλιστα ως αναπληρωτής γενικός εισαγγελέας της κομητείας της Νέας Υόρκης, κάνοντας καριέρα στον δικαστικό κλάδο.
Είναι όμως τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου και ο Τομ θα κληθεί στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ (Πυροβολικό). Η καλή του γνώση των ελληνικών θα τον φέρει όμως σύντομα στο Γραφείο Στρατηγικών Ερευνών, τον προάγγελο της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όπου θα στρατολογηθεί πράκτορας.
Όταν μάλιστα ιδρύθηκε η CIA τον Σεπτέμβριο του 1947 έπειτα από εισήγηση της επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας του Κογκρέσου, ο Καραμεσίνης θα είναι ένα από τα πρώτα της μέλη. Τώρα (1948) υπηρετεί σε ένα τμήμα που θα γινόταν ο βραχίονας αντικατασκοπείας της CIA (Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής), αν και ο διευθυντής του, Frank Wisner, οραματίζεται μια υπηρεσία που να επικεντρωθεί στην «προπαγάνδα, τον οικονομικό πόλεμο και τις αποτρεπτικές ενέργειες, περιλαμβάνοντας κατασκοπεία, αντικατασκοπεία, σαμποτάζ, κατεδαφίσεις και πολιτικές εκκενώσεων, ανατροπή εχθρικών καθεστώτων, παροχή βοήθειας σε υπόγεια δίκτυα αντίστασης και υποστήριξη γηγενών αντικομμουνιστικών στοιχείων στις απειλούμενες χώρες του ελεύθερου κόσμου»…

Ο Καραμεσίνης στήνει ένα από τα μεγαλύτερα κατασκοπευτικά δίκτυα της CIA στον κόσμο

Ο ομογενής επιστρατεύεται στον τομέα που ξέρει καλά: την Ελλάδα. Ήταν εξάλλου επικεφαλής του παλιότερου Γραφείου Στρατηγικών Ερευνών για ό,τι αφορούσε στην Ελλάδα ήδη από τον Β’ Παγκόσμιο και είχε περάσει μετά την απελευθέρωση από την Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας, ξέροντας πια καλά το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας.
Ο ίδιος είχε καταφτάσει στην Ελλάδα πέφτοντας με αλεξίπτωτο στα βουνά της κατεχόμενης Ελλάδας κατά τον Β’ Παγκόσμιο, ως σύνδεσμος τότε εθνικών αντιστασιακών ομάδων, και γνώριζε πολλά για πολλούς. Τον πρώτο σταθμό της CIA τον έστησε στην Αθήνα ήδη από το 1947 και μέσα σε λίγα χρόνια (μέχρι το 1953 δηλαδή) θα γινόταν ο τρίτος πολυπληθέστερος στον κόσμο.
Ο σκοπός του είναι τώρα η οργάνωση των παραστρατιωτικών δεξιών δικτύων για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου. Ο ίδιος, σε στενή συνεννόηση με τον εκάστοτε αμερικανό πρεσβευτή στην Ελλάδα, οργανώνει την «Κόκκινη Προβιά» και παρεμβαίνει στις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις του τόπου μας, κάνοντας την Ελλάδα έρμαιο του παρακράτους.
Ο «Τομ», όπως τον έλεγαν όλοι, έκανε πολύ καλή δουλειά στην Ελλάδα στρατολογώντας ντόπιους για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Η CIA ήθελε γηγενείς πράκτορες και όχι Αμερικανούς, κι έτσι ο Καραμεσίνης δρέπει τις δάφνες για την επιτυχία του στην απορρόφηση Ελλήνων στο πρακτόρικο παιχνίδι της Κεντρικής Υπηρεσίας.

Οι στόχοι της CIA τού αναλύονται σε άκρως απόρρητο υπόμνημα που φέρει την υπογραφή του προϊσταμένου του, Frank Wisner, με ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1949: «Έχει εγκριθεί αρχικά, ως ελάχιστος στόχος, η υποκίνηση εσωτερικών συγκρούσεων στην Αλβανία, γεγονός που θεωρείται ικανό να μειώσει σημαντικά την ικανότητα της Αλβανίας να στηρίξει τις ελληνικές ανταρτικές ομάδες. Μέγιστος στόχος είναι η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο: α) θα αφαιρέσει από την Αλβανία την ικανότητά της να λειτουργεί ως βάση για τις ελληνικές ανταρτικές ομάδες. β) θα αποτρέψει την ενίσχυση των σοβιετικών στρατιωτικών, αεροπορικών και ναυτικών, δυνάμεων στη Μεσόγειο. γ) θα λειτουργήσει ως σημαντική ψυχολογική ώθηση για τους άλλους Ανατολικοευρωπαίους και θα ενισχύσει τη δυνατότητά τους να ανατρέψουν τη γερά ριζωμένη κομμουνιστική δικτατορία».
Ο Καραμεσίνης έχει ήδη στήσει ένα κοινό γραφείο ασφαλείας Ελλάδας και ΗΠΑ ήδη από τις 12 Οκτωβρίου 1949, «που ως τώρα λειτουργούσε υποτυπωδώς στο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας – ήταν μία πόρτα με ένα όνομα», ώστε να αναλάβει τον έλεγχο της επιχείρησης. Το όλο σχέδιο γίνεται κάτω από τις ευλογίες του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Χάρι Γκρέιντι.
Ο άνθρωπος που επιστρατεύεται να προωθήσει το πλάνο δεν είναι άλλος από τον αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, τον οποίον ενημέρωσαν οι επιτελείς των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ (και της Μεγάλης Βρετανίας). Όλοι τους είχαν κοινό παρονομαστή τον σφοδρό αντικομμουνισμό τους. Η CIA επιβραβεύει τον Καραμεσίνη για τη βοήθεια που παρέχει ο Παπάγος στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ: άμεση πρόσβαση στις εγκαταστάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, άδεια για τη δημιουργία σταθμών επικοινωνίας και παράνομων ραδιοφωνικών πομπών, χώρους για την ίδρυση μυστικών στρατοπέδων εκπαίδευσης αλλά και κάθε λογής εκδούλευση και παροχή.
Οι ΗΠΑ αντιγυρνούν τη χάρη παροτρύνοντας τον στρατάρχη να πολιτευτεί, εξομαλύνοντας τις σχέσεις του με το παλάτι και πληρώνοντας τελικά τον προεκλογικό του αγώνα. «Ως ανταπόδοση των υπηρεσιών που μας έχει προσφέρει», αναφέρεται στο σχετικό έγγραφο της CIA που ήρθε στο φως χρόνια αργότερα.

Ο Καραμεσίνης αναμειγνύεται ενεργά στην εκλογική αναμέτρηση της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, δείχνοντας στη CIA, που ήταν ακόμα σε πειραματικό επιχειρησιακό στάδιο, τι μπορούσε να κάνει ένα καλά οργανωμένο παρακράτος. Παρά το γεγονός ότι ο Παπάγος που παίρνει τις περισσότερες ψήφους ως επικεφαλής του νεοσύστατου Ελληνικού Συναγερμού δεν καταφέρνει να κατακτήσει την αυτοδυναμία στη Βουλή, η απροκάλυπτη εύνοια του αμερικανικού παράγοντα έχει αποδώσει ζηλευτούς καρπούς. Ο επικεφαλής του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Frank Wisner, αναφέρει σχετικά σε εσωτερικό υπόμνημά του τον Ιούλιο του 1951:
«Το OPC [Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής] έχει ενημερωθεί από τον πρέσβη στην Αθήνα, Τζον Πιουριφόι, για τη βοήθεια την οποία θα πρέπει να παράσχουμε για τις εθνικές εκλογές στην Ελλάδα, οι οποίες διστακτικά δρομολογούνται γι’ αυτό το φθινόπωρο. Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις κατατείνουν ότι οι εκλογές, για τις οποίες δεν έχει οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία, μπορεί να γίνουν εσπευσμένα και, ως εκ τούτου, θα ζητηθεί επείγουσα υποστήριξη από το OPC. Έχουν ήδη αναληφθεί πρωτοβουλίες για τη διενέργεια επειγουσών αντικομμουνιστικών επιχειρήσεων σε ελληνικές εργατικές και νεολαιίστικες οργανώσεις, ειδικότερα σε βιομηχανικές και αριστερές περιοχές της Αττικής. Δεν μας έχει ζητηθεί ακόμη να γίνει κάτι με το θέμα του ‘‘οικονομικού πολέμου’’. Μπορεί όμως να γίνει κάποια κίνηση για να ανασταλεί η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των αγροτών και των εργατών».
Έναν μήνα αργότερα, όταν οι εκλογές έχουν πλέον προκηρυχθεί, ο Καραμεσίνης αναφέρει σε έγγραφό του (17 Αυγούστου 1951): «Το Κέντρο επιθυμεί όπως ένας πράκτοράς μας ζητήσει από τον Πιουριφόι να πλησιάσει απευθείας τον Αλ. Παπάγο και να του προσφέρει οποιαδήποτε λογική βοήθεια μπορούμε να του παράσχουμε κατά τη διάρκεια της [προεκλογικής] εκστρατείας, συμπεριλαμβανομένης και οικονομικής βοήθειας, σε αντάλλαγμα της παλιάς του συνεργασίας με την υπηρεσία μας».

Δύο χρόνια αργότερα (7 Μαΐου 1953), ο Καραμεσίνης συμβάλει αποφασιστικά στην ίδρυση της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Ο πρωθυπουργός Παπάγος απευθύνεται δημόσια στον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ και του λέει: «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»! Καραμεσίνης και Πιουριφόι διοικούσαν πια ανοιχτά την Ελλάδα. Σύνδεσμος της CΙΑ στην ΚΥΠ ήταν ένα πρόσωπο που θα διαδραμάτιζε αργότερα μοιραίο ρόλο, ένας αξιωματικός ονόματι Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ο Τομ Καραμεσίνης διείσδυσε στις δημόσιες υπηρεσίες, τα υπουργεία και τις νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού τοποθετώντας συνεργούς της CIA. Τώρα είχε βάλει το νερό στο αυλάκι και με το παραπάνω μάλιστα για την εγκαθίδρυση του αμερικανικού παρακράτους στη χώρα μας, που τόσο βαριά κληρονομιά θα άφηνε στο εσωτερικό κατά τα επόμενα χρόνια. Όλοι τον ξαναθυμήθηκαν το 1967, με το Απριλιανό Πραξικόπημα, όταν ο παλιός σύνδεσμός του Γεώργιος Παπαδόπουλος (τον είχε στρατολογήσει προσωπικά ο Τομ) θα έκανε τη Χούντα των Συνταγματαρχών χρησιμοποιώντας τις μυστικές οδούς που ο Καραμεσίνης είχε φροντίσει να στήσει και να συντηρήσει εδώ και χρόνια.
Στα τέλη του 1953, με την επιτυχία και τα συγχαρητήρια των ανωτέρων του στο τσεπάκι, επέστρεψε στα κεντρικά της CIA στις ΗΠΑ συμμετέχοντας πια στον στρατηγικό σχεδιασμό της ανάπτυξης κι άλλων παράνομων στρατιωτικών δικτύων σε χώρες της Ευρώπης, στα πρότυπα της «Προβιάς».

Μέχρι τότε είχε στρατολογήσει εκατοντάδες έλληνες πράκτορες, πολλοί από τους οποίους θα ανέβαιναν ψηλά στην ιεραρχία της CIA. Ο Καραμεσίνης έφυγε από την Ελλάδα ως απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, στήνοντας τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες στα πρότυπα της CIA και κάτω από τον έλεγχό του. Για χρόνια εξάλλου τόσο η μισθοδοσία των ελλήνων πρακτόρων όσο και η μίσθωση των βάσεών τους καταβάλλονταν από την Ουάσιγκτον. Όταν η έδρα της ΚΥΠ μεταφέρθηκε από το κτίριο της οδού Μέρλιν στην οδό Μπουμπουλίνας, οι Αμερικανοί ανέλαβαν να πληρώνουν ακόμα και το ενοίκιο, κάτι που διήρκεσε ως το 1964!
Το 1959 θα επιστρέψει στην Ευρώπη, αυτή τη φορά ως σταθμάρχης της CIA στη Ρώμη, όπου επέβλεψε το παλιότερο δημιούργημά του στην Ιταλία, την ακροδεξιά παραστρατιωτική «Gladio», και εμπνεύστηκε πολλά ακόμα ψυχροπολεμικά σχέδια για την ανατροπή του κομμουνιστικού κινδύνου και την ευθεία παρέμβαση της Ουάσιγκτον στην πολιτική ζωή της γείτονος. Στα τέσσερα χρόνια της Ρώμης, θα φακελώσει περισσότερους από 157.000 ιταλούς πολίτες.
Ένα καλό κομμάτι του διαβόητου συμμαχικού και νατοϊκού κατόπιν σχεδίου «Stay Behind» για τον εξωτερικό και εσωτερικό «κόκκινο» εχθρό ενορχηστρώθηκε από τον Καραμεσίνη. Όταν επέστρεψε στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια, έδρα της CIA, το 1963, τον έκαναν αμέσως αναπληρωτή βοηθό διευθυντή Σχεδίων!

Ο Καραμεσίνης φτάνει μέχρι και τη Λατινική Αμερική

Τα νέα του καθήκοντα στον προγραμματισμό της CIA περιλάμβαναν τώρα την παρακολούθηση ξένων ηγετών επικινδύνων για τις ΗΠΑ και τις πολιτικές τους. Τώρα κυνηγούσε τον Τσε, ξαποστέλνοντας στη Λατινική Αμερική το τσιράκι του, τον ελληνοαμερικανό πράκτορα Νίκολα Λεοντίρις, που έγινε αργότερα υπεύθυνος υποκλοπών.
Πλέον εκπαίδευε ελληνοαμερικανούς πράκτορες και όλη η «ελληνική μαφία» της CIA του χρωστά την ύπαρξή της. Ταυτοχρόνως, διεκπεραιώνει πραξικοπήματα και δολοφονίες αριστερών ηγετών στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Πέρα από το λυσσαλέο κυνήγι του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, ο Καραμεσίνης οργάνωσε τη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα στο Κονγκό το 1961 και ήταν πίσω από πολλές απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο.

Την ώρα που στην Ελλάδα κυβερνούν τα τσιράκια του από τα παλιά, οι Συνταγματάρχες, ο Καραμεσίνης οργανώνει ένα ακόμα πραξικόπημα το 1973, ανατρέποντας τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε, και την κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας».

Ο Αλιέντε αρνήθηκε όπως ξέρουμε να παραδοθεί, το προεδρικό μέγαρο βομβαρδίστηκε και ο χιλιανός πρόεδρος έπεσε μαχόμενος μαζί με τη φρουρά του. Επικεφαλής του πραξικοπήματος ανέλαβε ο αρχηγός του Στρατού, στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ.
Το καλοκαίρι του 1966 ο Τομ προωθήθηκε στη θέση του αναπληρωτή διευθυντή Σχεδίων και όταν ο προϊστάμενός του Ντέσμοντ Φιτζέραλντ πέθανε το 1967, τον διαδέχτηκε στη ζηλευτή θέση του διευθυντή. Αυτό σήμαινε πως είχε τώρα στην κατοχή του όλες τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA στην υφήλιο!
Ο Καραμεσίνης είχε εξάλλου στο βιογραφικό του τόσο την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα όσο και τις αποσταθεροποιητικές ενέργειες της CIA εναντίον του χιλιανού προέδρου, ήταν λοιπόν ο ιδανικότερος να διαδεχθεί στο τιμόνι τον εκλιπόντα Φιτζέραλντ.
Ο Καραμεσίνης και ο διευθυντής της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, θα ανακριθούν από την επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας για την υπόθεση της δολοφονίας του προέδρου Κένεντι, μιας και ο Τομ ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τη διερεύνηση του δολοφόνου Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ και κάτι ήξερε. Σε υπόμνημα του Καραμεσίνη σημειωνόταν εξάλλου ότι πράκτορας της CIA ήταν εκείνη τη μοιραία μέρα στο Ντάλας επιχειρώντας.

Δεν αποδείχτηκε τίποτα και η υπόθεση θάφτηκε. Τώρα ο Καραμεσίνης διηύθυνε μια τεράστια εκστρατεία στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά του αριστερού Τύπου, στοχεύοντας ευθέως περισσότερες από 500 εφημερίδες. Οι πράκτορές του είχαν διεισδύσει σε όλα τα έντυπα που καταφέρονταν κατά του Πολέμου του Βιετνάμ.
Θα τον ξαναβρούμε άλλη μια φορά, τώρα μπλεγμένο στο διαβόητο Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ του Νίξον. Το πρόβλημα για τον Καραμεσίνη ήταν πως τρία κεντρικά πρόσωπα του σκανδάλου υποκλοπών και παρακολουθήσεων ήταν στελέχη της CIA στον τομέα ευθύνης του! Ο Τομ προσπάθησε ανεπιτυχώς να καλύψει τους πράκτορες της CIA που διέρρηξαν τα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος.

Ο Νίξον απέλυσε τον διευθυντή της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, τον Φεβρουάριο του 1973 (πολλά σενάρια υπάρχουν για τον λόγο) και ο εύθικτος Καραμεσίνης παραιτήθηκε από τη διευθυντική του θέση (μια από τις καλύτερες στη CIA) διαμαρτυρόμενος για τις περιπέτειες του προϊσταμένου του. Κατάσκοπός του έγραψε αργότερα γι’ αυτόν: «Ήταν γεμάτος ενέργεια, ήσυχος, αποτελεσματικός και σεβαστός στους υφισταμένους του». Όσο για τον καλό του φίλο και συνεργάτη του στη σκιώδη δράση, Χένρι Κίσινγκερ, είπε όταν παραιτήθηκε ο Τομ: «διαχειρίστηκε τις πιο ευαίσθητες επιχειρήσεις με απόλυτη διακριτικότητα».

Οι δικές του περιπέτειες δεν είχαν όμως τελειώσει, καθώς τώρα τον καλούσαν από διερευνητική επιτροπή σε διερευνητική επιτροπή του Κογκρέσου ανακρίνοντάς τον για αρκετές υποθέσεις δολοφονίας και παράνομης δράσης. Αυτός παραδεχόταν πως είχαν γίνει μερικά μικρολαθάκια από τη CIA στο παρελθόν, αρνούμενος πάντως να μπει σε λεπτομέρειες και ψέγοντας μάλιστα την πολιτική ηγεσία που ήθελε να διερευνήσει τα «άπλυτα» των μυστικών υπηρεσιών.
Ήταν εξάλλου παρασημοφορημένος βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου και ο λόγος του είχε ειδικό βάρος. Ακόμα και η CIA του είχε απονείμει την υψηλότερη διάκρισή της (Distinguished Intelligence Medal).

Σε μια τέτοια επιτροπή (House Select Committee on Assassinations) ήταν να καταθέσει στριμωγμένος το 1978, όταν πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 4 Σεπτεμβρίου απολαμβάνοντας τις διακοπές του στο Κεμπέκ του Καναδά.
Άφησε πίσω του γυναίκα και τρεις κόρες αλλά και κληρονομιά τη στενή συνεργασία της Αμερικής με την άκρα δεξιά και τη γέννηση του παρακράτους σε πολλές γωνιές του κόσμου. Τα ίχνη της δράσης του είναι ακόμα νωπά στις χώρες που έδρασε ο Καραμεσίνης…