28.8.15

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟ EXIT POLL ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 20/9/2015





Την ημέρα των εκλογών διάφορες εταιρείες δημοσκοπήσεων διενεργούν EXIT POLL  για να ανιχνεύσουν το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών.

Σήμερα θα προσπαθήσω να δώσω ένα αστρολογικό EXIT POLL  με βάση το ωροσκόπιο της ημέρας των εκλογών 20-9-2015  με την συμμετοχή πλανητών, ζωδίων και όψεων με τελικό αποτέλεσμα την σκιαγράφηση του τελικού αποτελέσματος, πάνω σε μία αστρολογική βάση.

Η τεχνική που θα χρησιμοποιήσω είναι η μέθοδος των ΑΣΤΡΟΔΥΝΩΝ.   Οι μέθοδος αυτή είναι μία μαθηματική έκφραση της ισχύος των ζωδίων, των οίκων και των όψεων, σύμφωνα με την αστρολογική παράδοση. Η τεχνική αυτή αναπτύχθηκε  από την αστρολογική σχολή CHRUCH OF LIGTH στην δεκαετία του 1930. Ο υπολογισμός των αστροδυνών  είναι μία επίπονη τεχνική, γιατί απαιτεί την χρήση πολλών αστρολογικών τύπων, για τον υπολογισμό της μαθηματικής ισχύος των αστρολογικών στοιχείων .Η μέθοδος είναι σχεδόν άγνωστη στους αστρολόγους και υπάρχει μόνο ένα αστρολογικό  πρόγραμμα που τις υπολογίζει.

Το ενδιαφέρον  είναι να δούμε  τις ψήφους που θα λάβει Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση κατά την διάρκεια των 12 ωρών της ψηφοφορίας. Για τον σκοπό αυτό μελετούμε τους κυβερνήτες του 4ου και 10ου οίκου και λαμβάνουμε τις αστροδύνες.




Από το ανωτέρω διάγραμμα παρατηρούμε ότι η Κυβέρνηση   έχει ένα σταθερό προβάδισμα έναντι τηςΑντιπολίτευσης  . Μετά από μαθηματική επεξεργασία  των στοιχείων η Κυβέρνηση  λαμβάνει την νίκη με ποσοστο 36% και η Αντιπολίτευση  26%.
Από το ανωτέρω διάγραμμα φαίνεται και τα λάθη που θα κάνουν οι δημοσκόποι.Η αντιπολίτευση έχει ένα δυνατό ρεύμα από 9 πμ μέχρι 2 μμ που συνήθως είναι και το διάστημα που γίνονται τα EXIT POLL . Ετσι οι δημοσκόποι θα εχουν μια ψευδή εικόνα των εκλογών  και θα δώσουν για μία άλλη φορά λάθος αποτελέσματα.

Θα τολμήσω να δώσω και μια πρόβλεψη τι θα πάρουν και τα επόμενα κόμματα στις εκλογές.Με μία μαθηματική επεξεργασία των αστροδυνών  η πρόβλεψη είναι ότι το τρίτο κόμμα θα λάβει 9% το τέταρτο κόμμα θα λάβει 8% και το πέμπτο κόμμα θα λάβει  6%.Μετά το έκτο κόμμα το μοντέλο έχει μεγάλες  αποκλίσεις  και δεν μπορώ να δώσω ποσοστά, για να είμαστε και συνεπής και στην μαθηματική επιστήμη τηε στατιστικής.
Για να είμαι και συνεπής στα λεγόμενα μου τα ανωτέρω ποσοστά έχουν και τις αποκλίσεις τους και δίνω μόνο τον μέσο όρο που θα πάρουν τα κόμματα. Αλλωστε την ίδια τεχνική ειχα χρησιμοποιήσει και στις εκλογές 25-1-2015 με ακριβή προσδιορισμό των ποσοστών. Μπορείτε να δείτε το άρθρο για τις εκλογές στις 25-1-2015 εδώ.http://ouranitsa.blogspot.gr/2015/01/exit-poll-2512015.html Επίσης είχα προβλέψει και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος 62% ΟΧΙ και 38% ΝΑΙ με ανακοίνωση του στο FACEBOOK.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα θα το ξέρουμε την ημέρα των εκλογών, Σήμερα ήθελα να δείξω μια άλλη αστρολογική προσέγγιση  στο θέμα των εκλογών, έξω από τα συνηθισμένα στερεότυπα.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΡΩΝΑΚΗΣ  ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ

26.8.15

Ο ΚΡΟΝΟΣ ΣΤΑ ΖΩΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΡΩΝΑΚΗ



Τι σημαίνει η θέση του Κρόνου στον γενέθλιο χάρτη σας.Καλεσμένος : Δημήτρης Κορωνάκης

6.8.15

ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΑΥΛΑΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ





 H  «καύλα» είναι από τις  λέξεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί θεωρούνται χυδαίες, πρόστυχες και υβριστικές.Ελάχιστοι γνωρίζουν την αρχική σημασία αυτής της λέξης, που αναφέρεται στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Καυλός σημαίνει βλαστός. Και για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις. Η μεγάλη οικογένεια των Βλαστών, αν ήταν καθαρευουσιάνοι, θα την έλεγαν οικογένεια Καυλών. Αυτή η λέξη πέρασε στα λατινικά και έγινε CAULIS, που έχει παρεμφερή σημασία (κοτσάνι). Από αυτή τη ρίζα βγήκαν δεκάδες λέξεις, όπως το ρήμα καυλώ που σημαίνει σχηματίζω βλαστό, το επάγγελμα καυλοπώλης που σημαίνει μανάβης, και ακόμα έγινε χειρουργικό εργαλείο με το όνομα καυλοκλυστήρ. Για περισσότερα, ανοίξτε ένα οποιοδήποτε λεξικό.

Εκ μεταφοράς αυτή η λέξη που ανήκε στη φύση, πέρασε στον άνθρωπο και υποδηλώνει ερωτική επιθυμία. Και από εδώ ενοχοποιήθηκε από τους πουριτανούς που είναι κατά της ζωής. Αυτοί οι εραστές του θανάτου δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως, έστω και λεκτικά, ο άνθρωπος ξαναγύρισε στη φύση και έγινε μέλος του οικοσυστήματος. Αυτή η κακιά λέξη επανέρχεται και γίνεται αξιοπρεπής με το LIBIDO του Φρόιντ. Αν ο Φρόιντ ήξερε καλύτερα αρχαία ελληνικά, θα είχε επινοήσει τον όρο «CAULA» και θα πηγαίναμε όλοι για ψυχανάλυση, πληρώνοντας βέβαια για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας καύλα. Δηλαδή την επιθυμία ζωής.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΥΛΟΤΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ  ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΛΑΣΤΗΣΗ ΑΡΧΕΓΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ....
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΡΩΝΑΚΗΣ 
 

4.8.15

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πάνω από 1500 χρόνια τελούνταν τα Ελευσίνια Μυστήρια, από τη μυκηναϊκή εποχή ως το 392 μ.Χ. Ήταν αφιερωμένα στη θεά Δήμητρα και στην Περσεφόνη (Κόρη). Όμως, παρά τη μακραίωνη επιβίωσή τους και το μέγα πλήθος των μυημένων σ’ αυτά, ποτέ δεν μαθεύτηκε παραέξω, τι περιλάμβανε η μυστική ιεροτελεστία τους. Ο «ομηρικός ύμνος» αναφέρει ότι «τα μυστήρια που έδειξε η Δήμητρα ούτε να παραμελούνται πρέπει ούτε να ερευνώνται ούτε να κοινολογούνται». Ποινή θανάτου είχε θεσπιστεί για όποιον μαρτυρούσε, τι γινόταν εκεί. Ακόμα και ο Αισχύλος κινδύνευσε, καθώς θεωρήθηκε ότι κάποιοι στίχοι του μπορούσαν να γίνουν αιτία να αποκαλυφθούν τα μυστικά. Γλίτωσε, επειδή ο αρχιερέας διαβεβαίωσε ότι τραγικός ποιητής δεν είχε μυηθεί, οπότε ήταν αδύνατο να γνωρίζει τα εκεί τεκταινόμενα. Κατά τον Κικέρωνα, χάρη σ’ αυτά, «οι άνθρωποι απέβαλαν τον βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής, μορφώθηκαν και εκπολιτίστηκαν». Κι ακόμα, «έμαθαν τις απαρχές της ζωής και απέκτησαν τη δύναμη, όχι μόνο να ζουν ευτυχισμένοι αλλά και να πεθαίνουν με μια καλύτερη ελπίδα».
Η ανάδειξη της Δήμητρας ως θεάς χάνεται στα βάθη των σκοτεινών αιώνων, από τους οποίους ελάχιστες ειδήσεις έχουμε. Πολλοί την ταυτίζουν με την Ίσιδα της Αιγύπτου, από όπου θεωρούν ότι απλώθηκε η λατρεία της. Στοιχεία της, όμως, μπορούν να αναγνωριστούν και στη βαβυλωνιακή μυθολογία. Το όνομά της (Δημήτηρ) σημαίνει Γη Μητέρα και τα σιτηρά ονομάστηκαν δημητριακά, επειδή τους παρείχε την προστασία της. Ήταν η προσωποποίηση της γης και των παραγωγικών δυνάμεων της φύσης και οι δοξασίες γι’ αυτήν συμβόλιζαν το αιώνιο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου. Σύμβολά της ήταν τα λευκά τρυγόνια και οι γερανοί από τα πουλιά, όλα τα καρποφόρα δέντρα, τα στάχια, ο κρόκος, ο νάρκισσος, η μυρτιά, ο ασφόδελος και, από τα ψάρια, το μπαρμπούνι. Στην εποχή της σποράς, το φθινόπωρο, σε ολόκληρη τη χώρα γιόρταζαν προς τιμή της και προς τιμή της κόρης της, Περσεφόνης, τα Θεσμοφόρια. Οι γιορτές κρατούσαν τρεις ημέρες με συμμετοχή μόνο παντρεμένων γυναικών που έκαναν μαγικά για να έχει γονιμότητα η γη. Την πρώτη μέρα γινόταν η πομπή, τη δεύτερη ακολουθούσε νηστεία, ενώ η τρίτη κατέληγε σε οργιαστικό γλέντι.
Στην ελληνική μυθολογία, η Δήμητρα ήταν κι αυτή κόρη του Κρόνου, που την κατάπιε, όπως έκανε και με τα άλλα της αδέρφια. Ξανάδε το φως του κόσμου, όταν επικράτησε ο Δίας που ήταν και ο πρώτος της άνδρας. Ο θεός μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να την πλησιάσει. Από την ένωσή τους γεννήθηκε η Περσεφόνη. Κατά τους Ορφικούς, ο Δίας έσμιξε και με την Περσεφόνη κι απέκτησε γιο τον Διόνυσο. Δίας και Διόνυσος, ως γιος της Περσεφόνης, είχαν την ονομασία «Ζαγρεύς»: Μεγάλος Κυνηγός. Έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην ορφική διδασκαλία.

Σύμφωνα με τον ομηρικό ύμνο στην Δήμητρα, η Περσεφόνη ή Κόρη βρισκόταν μια μέρα στους αγρούς και μάζευε λουλούδια μαζί με τις Ωκεανίδες φίλες της. Ο  Άδης την ερωτεύτηκε αλλά δεν μπορούσε να παραβλέψει πως η νεαρή ήταν κόρη του αδερφού του. Πήγε, λοιπόν, και ζήτησε την άδεια από τον Δία να την παντρευτεί. Ο αρχηγός των θεών συγκατένευσε και η Γη βοήθησε, ώστε να γεννηθεί ένας βλαστός με εκατό πανέμορφα λουλούδια: ο νάρκισσος. Η Περσεφόνη μαγεύτηκε και πλησίασε να χαρεί τα άνθη από κοντά. Όμως, ο βλαστός άνοιξε κι από μέσα ξεπετάχτηκε ο Άδης με τ’ άλογά του, την άρπαξε στο χρυσό του άρμα και την οδήγησε στο παλάτι του. Μάταια φώναζε η Περσεφόνη, μάταια φώναζαν και οι Ωκεανίδες. Κανένας δεν ερχόταν να βοηθήσει. Όμως, την ώρα που ο θεός του Κάτω Κόσμου ορμούσε από τη γη στο υποχθόνιο βασίλειό του, η Περσεφόνη πρόλαβε κι έβγαλε μια μεγάλη κραυγή, που η Δήμητρα άκουσε κι έσπευσε να την αναζητήσει. Δεν τη βρήκε πουθενά. Άρχισε να την ψάχνει παντού αλλά μάταια. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, είχε και τον άλλο της αδερφό, τον Ποσειδώνα, να την κυνηγά. Απελπισμένη, μεταμορφώθηκε σε φοράδα και χώθηκε σ’ ένα κοπάδι για να τον αποφύγει. Ο θεός της θάλασσας μεταμορφώθηκε σε άλογο και την πρόλαβε. Γεννήθηκαν, έτσι, ένα κορίτσι που κανένας δεν επιτρεπόταν να προφέρει το όνομά του κι ένα άλογο με ανθρώπινη λαλιά και λογικό, ο Αρείων.
Εννιά μέρες κι εννιά νύχτες έψαχνε η Δήμητρα την κόρη της. Μέσα στην αγωνία της, ούτε να φάει ούτε να πλυθεί ούτε να χτενιστεί είχε όρεξη, ούτε καν να σταματήσει κάπου να ξαποστάσει. Απελπισμένη, απευθύνθηκε στην Εκάτη, μήπως αυτή ήξερε κάτι. Ναι, κάτι είχε ακούσει αλλά δεν είχε δει. Μήπως, ο Ήλιος; Πήγαν μαζί και τον βρήκαν. Κάτω από την πίεση των δυο γυναικών, ο Ήλιος τους τα είπε όλα. Ακόμα και το ότι ο Δίας είχε συμφωνήσει μ’ αυτή τη μεθόδευση. Η Δήμητρα χλόμιασε. Έφυγε από τα θεϊκά μέρη και μεταμφιεσμένη σε γριά πήρε τους δρόμους.
Βρέθηκε στην Αττική. Ξεθεωμένη, κάθισε κάπου να ξαποστάσει. Μια γυναίκα, η Μίσμη, της έδωσε να πιει νερό ανακατεμένο με αλεύρι από δημητριακά και φύλλα από το τονωτικό βοτάνι που ονομάζουμε φλισκούνι, της έδωσε δηλαδή να πιει αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν «κυκεώνα» και που ήταν συνηθισμένο γι’ αυτούς ποτό. Η θεά το ήπιε με τη μία. Ο γιος της Μίσμης, Ασκάλαβος, κορόιδεψε την θεά για την δίψα της. Εκείνη θύμωσε και περιέλουσε τον νεαρό με τα κατακάθια που υπήρχαν ακόμα στην κούπα. Ο Ασκάλαβος μεταμορφώθηκε σε σαύρα.
Τα πόδια της θεάς την έφεραν στα μέρη της Ελευσίνας. Τσακισμένη, στάθηκε σε μια πηγή. Σε λίγο, έφτασαν εκεί οι τέσσερις κόρες του βασιλιά Κελεού να πάρουν νερό. Τα ’χασαν που είδαν την καραβοτσακισμένη γριά μόνη στην ερημιά και τη ρώτησαν, πώς βρέθηκε εκεί. Καμώθηκε πως τη λένε Δωσώ, είναι από την Κρήτη και την έκλεψαν πειρατές αλλά εκείνη τους το έσκασε και δεν ήξερε, πού βρισκόταν. Τη λυπήθηκαν και από αυτές η Καλλιδίκη της πρότεινε να την πάρουν στο παλάτι, να γίνει τροφός του νεογέννητου αδερφού τους, Δημοφώντα. Εκεί, η κόρη του θεού Πάνα από την Ηχώ, Ιάμβη, προσπάθησε να την κάνει να χαμογελάσει με αστεία που της έλεγε, ενώ η βασίλισσα Μετάνειρα της φέρθηκε πολύ καλά. Η θεά Δήμητρα το ανταπόδωσε δίνοντας όλη τη στοργή της στο μωρό. Θέλοντας μάλιστα να το κάνει αθάνατο, το έβαζε κάθε νύχτα στη φωτιά. Όμως, κάποιο βράδυ, η Μετάνειρα την είδε τυχαία να τοποθετεί το μωρό στο τζάκι, τρόμαξε κι έβαλε τις φωνές. Η θεά θύμωσε, αποκαλύφθηκε κι απαίτησε να της φτιάξουν ένα ναό. Ο βασιλιάς Κελεός έκανε αμέσως πράξη την απαίτησή της, κάλεσε και τον λαό να της αποδώσει τιμές. Η Δήμητρα κλείστηκε στον ναό και δεν έλεγε να βγει.
Με όλα αυτά, πάνω στον Όλυμπο έμαθαν, πού κρυβόταν τόσο καιρό η Δήμητρα. Από την ώρα που χάθηκε, τίποτα δεν πήγαινε καλά πάνω στη γη. Όλες οι σπορές είχαν χαθεί, τα δέντρα δεν έδιναν καρπούς, τα χωράφια ξεραίνονταν. Ο Δίας άρχισε να της στέλνει τον ένα θεό πίσω από τον άλλο, να την πείσουν να επιστρέψει. Η Δήμητρα αρνιόταν, αν δεν της υπόσχονταν να ξαναφέρουν πίσω την κόρη της. Είδε κι απόειδε ο αρχηγός των θεών κι έστειλε τον Ερμή στον Άδη να κάνει συμβιβασμό με τον βασιλιά του Κάτω Κόσμου. Ο Άδης υποχρέωσε την γυναίκα του να φάει ένα σπυρί ρόδι. Με αυτό, η Περσεφόνη ήταν αναγκασμένη να ξαναγυρνά για έναν καιρό στον Κάτω Κόσμο. Ο Ασκάλαφος ήταν αυτός που μαρτύρησε στην Δήμητρα την ιστορία με το ρόδι. Ήταν γιος του ποταμού Αχέροντα και της Γοργύρας. Από τον θυμό της, η θεά τον μεταμόρφωσε σε κουκουβάγια ή του πέταξε ένα βράχο που τον καταπλάκωσε, ώσπου τον ελευθέρωσε ο Ηρακλής. Τελικά, δέχτηκε και η Δήμητρα τη μοιρασιά κι από τότε η Περσεφόνη έμενε μισό καιρό στον Άδη, οπότε πάνω στη γη υπήρχε χειμώνας και τίποτα δεν άνθιζε, κι άλλο μισό στον πάνω κόσμο.
Στην Ελευσίνα, που έγινε μάρτυρας σε όλα αυτά, ιδρύθηκαν τα Ελευσίνια Μυστήρια, οι κρυφές τελετές προς τιμή της Δήμητρας και της Κόρης. Κανένας ποτέ, έξω από τους μυημένους που κράτησαν καλά το μυστικό, δεν έμαθε τι ακριβώς γινόταν στις ιερές τελετουργίες.

Κελεός, όμως, είναι το όνομα του δασόβιου πουλιού δρυοκολάπτης. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ήταν βασιλιάς στο δάσος. Με γιο τον Δημοφώντα (τον πολεμιστή που το όνομά του θύμιζε τον φονέα του λαού και, κατά κάποιους, συγγένευε με τον θεό του πολέμου, Άρη). Πριν να φτάσει ως αυτούς, η Δήμητρα πέρασε από το «Ράριον πεδίον», την πεδιάδα ανάμεσα στην Αθήνα και την Ελευσίνα. Εκεί, συνάντησε δυο αυτόχθονες, δυο ανθρώπους που είχαν βγει από την γη, μαζί με τους τρεις γιους τους. Ήταν η Βαυβώ (σημαίνει κοιλιά) και ο Δυσαύλης (σημαίνει ο με σπίτι ακατάλληλο να ζει κάποιος σ’ αυτό) και τα παιδιά τους Τριπτόλεμος, Εύμολπος και Ευβουλέας. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ο Τριπτόλεμος (ο τριπλός πολεμιστής) έβοσκε βόδια, ο Εύμολπος (ο καλός τραγουδιστής) πρόβατα και ο Ευβουλέας (ο με ορθή βούληση, στον οποίο κάποιοι αναγνωρίζουν τον ίδιο τον θεό Άδη) γουρούνια.
Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με λαό του δάσους που ζούσε από την κτηνοτροφία, μη γνωρίζοντας την καλλιέργεια της γης. Δεν είχαν γευτεί ποτέ ψωμί και αγνοούσαν την ύπαρξή του. Όμως, τη μέρα που άνοιξε η γη και κατάπιε την Περσεφόνη, κάπου εκεί κοντά βρισκόταν ο Ευβουλέας με τα γουρούνια του. Μάλιστα, μερικά από τα ζωντανά παρασύρθηκαν στο χάσμα και χάθηκαν. Ο Ευβουλέας ήταν αυτός που πληροφόρησε την θεά για το τι έγινε. Κατά άλλη εκδοχή, πληροφοριοδότης ήταν ο Τριπτόλεμος. Η Δήμητρα, για να τον ανταμείψει, του χάρισε τις γνώσεις της καλλιέργειας της γης. Από άνθρωπος του πολέμου, ο Τριπτόλεμος έγινε άνθρωπος της ειρήνης.
Η Βαυβώ δέχτηκε πρόθυμα να φιλοξενήσει την Δήμητρα. Της πρόσφερε κυκεώνα αλλά η θεά αρνήθηκε. Νήστευε ώσπου να βρει την κόρη της. Καθόταν αμίλητη και λυπημένη σε μια γωνιά με την Βαυβώ να σπάει το κεφάλι της να βρει, τι θα μπορούσε να της αλλάξει την διάθεση. Και κάποια στιγμή, το βρήκε. Κάθισε απέναντι στην Δήμητρα, άνοιξε τα πόδια της, σήκωσε το φόρεμά της και της αποκάλυψε την τεράστια κοιλιά της: Στην άκρη της μήτρας, το μωρό, ο Ίακχος, της γελούσε. Χαμογέλασε και η Δήμητρα και ήπιε από τον κυκεώνα που της πρόσφεραν. Το τι ακριβώς είδε, απαγορευόταν να ειπωθεί. Με το επίθετο Ίακχος πάντως οι αρχαίοι καλούσαν τον θεό Διόνυσο (γιο του Δία και της Περσεφόνης κατά τους Ορφικούς) αλλά και την υποχθόνια θεότητα προς τιμή της οποίας έψαλλαν ύμνο στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Ερευνητές πιθανολογούν ότι η περιοχή όπου ζούσαν η Βαυβώ και ο Δυσαύλης θεωρήθηκε πως ήταν ακατάλληλη για να ζήσει κάποιος, επειδή απλά ήταν ο Κάτω Κόσμος. Κατά τους Ορφικούς, η Δήμητρα κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο από το ίδιο χάσμα, μέσα στο οποίο χάθηκαν η Περσεφόνη και τα γουρούνια του Ευβουλέα. Η θεά πήρε την κόρη της κι ανέβηκαν στον Όλυμπο με άρμα που οδηγούσαν άσπρα άλογα και με συνοδεία τις τρεις Μοίρες, τις τρεις Ώρες και τις τρεις Χάριτες.

Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς έγινε αλλά η θεά Δήμητρα, που απέκρουσε τον έρωτα του Δία και του Ποσειδώνα και υποτάχθηκε σ’ αυτούς παρά τη θέλησή της, κάποτε αγάπησε έναν κοινό θνητό. Ήταν ο ήρωας Ιασίων, που τριγυρνούσε στην Κρήτη. Η θεά πάλευε καιρό μέσα της να σιγάσει τον έρωτά της για τον θνητό, που την έκανε να νιώθει ντροπή. Όμως, τα αισθήματά της αποδείχτηκαν πιο δυνατά. Ενώθηκαν σ’ ένα χωράφι οργωμένο τρεις φορές αλλά δεν πρόλαβαν να χαρούν την αγάπη τους. Οργισμένος ο Δίας από το θράσος του νεαρού να αγγίξει μια θεά, τον κεραύνωσε. Η Δήμητρα, όμως, έμεινε έγκυος κι έφερε στον κόσμο τον Πλούτο, αυτόν που χαρίζει όλα τα αγαθά από την καλλιέργεια της γης, πάνω στην οποία δημιουργήθηκε.
Πλούτος ο γιος της Δήμητρας, Πλούτων ο γαμπρός της: Στη λαϊκή πίστη των αρχαίων, ο Άδης είναι ο μοναδικός θεός, που, με την πάροδο του χρόνου, άλλαξε όνομα και όψη αλλά και αντικείμενο, καθώς, από τη φοβερή μορφή του τιμωρού βασιλιά των σκοταδιών έφτασε να μοιάζει στα χαρακτηριστικά του με τον Δία, να ονομαστεί Πλούτων και να μετατραπεί στον υποχθόνιο θεό, που πρόσφερε στους ανθρώπους τα πλούτη της γης. Βοήθησε σ’ αυτό και η γυναίκα του η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, της θεάς που προσωποποιούσε την παραγωγικότητα της γης.
Άλλωστε, η Δήμητρα έγινε η αιτία να μάθουν οι άνθρωποι τα μυστικά της σποράς. Σύμφωνα με την κρατούσα δοξασία, μαζί με τον Δημοφώντα που έγινε αιτία τόσης φασαρίας, η θεά ανέτρεφε και τον άλλο γιο του βασιλιά Κελεού, τον Τριπτόλεμο. Σ’ αυτόν χάρισε ένα κόκκο σταριού και τον έμαθε να καλλιεργεί τη γη. Με τη σειρά του, ο Τριπτόλεμος έζευξε σε μιαν άμαξα ιπτάμενους δράκοντες και μ’ αυτούς πέταξε ανά την οικουμένη διδάσκοντας στους ανθρώπους την καλλιέργεια των σιτηρών. Αυτός, έλεγαν, είναι που, προς τιμή της θεάς, ίδρυσε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Μετά τον θάνατό του, τιμήθηκε ως ήρωας, ενώ, κατά τον Πλάτωνα, διορίστηκε ως ένας από τους κριτές του Κάτω Κόσμου.
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, τα Ελευσίνια Μυστήρια ίδρυσε ο ιερέας και βασιλιάς Εύμολπος, απόγονος του θεού Ποσειδώνα. Όταν ο βασιλιάς της Αθήνας, Ερεχθέας, εκστράτευσε εναντίον της Ελευσίνας, ο Εύμολπος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των Ελευσίνιων αλλά, σε μια μάχη, σκοτώθηκε. Ο θάνατός του οδήγησε τους εμπόλεμους σε συμβιβασμό: Η Ελευσίνα υποτάχθηκε στην Αθήνα αλλά διατήρησε το προνόμιο να τελεί τα Μυστήρια στη θεά.
Στη χαραυγή των ιστορικών χρόνων, η Ελευσίνα ήταν έδρα ήδη αρχαίου ιερατικού κράτους. Πρέπει να ήταν στα μέσα του Η’ π.Χ. αιώνα όταν ήρθε σε σύγκρουση με την Αθήνα. Η ήττα της (αυτή που αποδόθηκε στον Ερεχθέα, η εποχή του οποίου όμως είναι πολύ παλαιότερη) την έφερε προσαρτημένη στο άρμα του αθηναϊκού κράτους αλλά με αλώβητα τα προνόμιά της, με δικαίωμα να ονομάζεται πόλη (χωρίς να της επιτρέπεται να κόψει δικό της νόμισμα) και βέβαια με δική της τη διεύθυνση των Μυστηρίων. Οι αξιωματούχοι (ιεροφάντης, δαδούχος, ιεροκήρυκας κ.λπ.) της λατρείας των Μεγάλων Θεών (Δήμητρας και Περσεφόνης) προέρχονταν πάντα από τις δυο επίσημες ιερατικές οικογένειες. Η μια ήταν των Ευμολπιδών, των απογόνων δηλαδή του ιερέα βασιλιά Εύμολπου. Η άλλη ήταν η ιερατική οικογένεια των Κηρύκων. Κατάγονταν από τον Κήρυκα, γιο του Ερμή και της Έρσης, κόρης του Κέκροπα. Η Ελευσίνα εξελίχθηκε σε δήμο της Αθήνας, έναν από τους πιο σπουδαίους.

Στα 150 χρόνια που μεσολάβησαν από την εποχή του Σόλωνα ως τον Περικλή, τα Ελευσίνια Μυστήρια υιοθετήθηκαν από τους Αθηναίους και πήραν μεγαλοπρεπή μορφή. Με τις γιορτές να εξελίσσονται σε δύο δόσεις: Τα Μικρά και τα Μεγάλα Μυστήρια. Τα Μικρά τελούνταν την άνοιξη στην Αθήνα και διαρκούσαν τρεις μέρες. Στη διάρκειά τους, οι υποψήφιοι για μύηση υποβάλλονταν σε εξαγνισμό. Όσο αυτός κρατούσε, έμεναν βουτηγμένοι στα νερά του Ιλισού. Τα Μεγάλα Μυστήρια τελούνταν το φθινόπωρο και διαρκούσαν δέκα ημέρες: Υποψήφιοι και πιστοί από όλη την Ελλάδα ξεκινούσαν από την Αθήνα, σχημάτιζαν πομπή με κεφαλή την εικόνα του Ιάκχου (θεού τον Μυστηρίων, γιου του Δία, που ταυτίζεται και με τον Βάκχο, άλλη νεότερη ονομασία του θεού Διονύσου), ακολουθούσαν την Ιερά Οδό και κατέληγαν στην Ελευσίνα. Κάτω από το φως των πυρσών, απέθεταν την εικόνα στον ναό.
Όσοι είχαν εξαγνιστεί στα νερά του Ιλισού και είχαν νηστεύσει, γίνονταν δεκτοί στις μικρότερες ιεροτελεστίες. Εκείνους που είχαν περάσει από αυτό το στάδιο την προηγούμενη χρονιά, τους οδηγούσαν στην Αίθουσα της Μύησης όπου γινόταν μυστική τελετή. Οι πια μυημένοι έπαυαν τη νηστεία και έπιναν τον κυκεώνα που προσφέρθηκε και στη Δήμητρα, στη διάρκεια της περιπλάνησής της. Η μυστική ιεροτελεστία που ακολουθούσε, ποτέ δεν μαθεύτηκε παραέξω. Ποινή θανάτου είχε θεσπιστεί για όποιον μαρτυρούσε, τι γινόταν εκεί. Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό οι μυημένοι να μην πολυκαταλάβαιναν το τι συνέβαινε. Αιτία ο «κυκεώνας» που ακόμα αποτελεί πεδίο έρευνας.
Τρεις αναγνωρισμένοι επιστήμονες ασχολήθηκαν εντατικά με το περιεχόμενό του και τη δράση των ουσιών που τον απαρτίζουν. Ο ειδικός στην βοτανολογία R. Gordon Wasson (1898 – 1986), ο «πατέρας του LSD» Albert Hofman (1906 – 2008) και ο καθηγητής κλασικών σπουδών στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Carl Ruck (γεννήθηκε το 1935). Στα 1978, εξέδωσαν το βιβλίο «The Road to Eleusis, Unveiling the Secret of the Mysteries» (Ο δρόμος για την Ελευσίνα, παρουσιάζοντας το μυστικό των Μυστηρίων). Σ’ αυτό, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρουν ότι το βασικό συστατικό του κυκεώνα, το σταρόζουμο, προερχόταν από τα στάχια του Θριάσιου Πεδίου. Από αναλύσεις που έγιναν, διαπιστώθηκε ότι στα στάχια παρασιτούσε ο κοινός μύκητας Claviceps Purpurea (Ερυσιβώδης Ολύρα). Η βράση αυτού του μύκητα δημιουργεί ένα παράγωγο του λυσεργικού οξέος: Με απλά λόγια, μια ουσία συγγενική στο LSD. Όποιος την κατανάλωνε, είναι βέβαιο ότι, στο παραλήρημά του, θα έβλεπε θεούς και δαίμονες. Την ύπαρξη παραισθησιογόνου μύκητα στον κυκεώνα πρότεινε και ο διακεκριμένος συγγραφέας Robert von Ranke Graves (1895 – 1985), γνωστός για τις καινοτόμες ερμηνείες των ελληνικών μύθων, καθώς και ο T. McKenna (1946 – 2000).
Η τελετή, όπως προκύπτει από τις σκόρπιες πληροφορίες, ήταν μια συμβολική παράσταση με πιθανό θέμα την αρπαγή της Κόρης από τον Πλούτωνα, την περιπλάνηση της Δήμητρας, την επιστροφή της Περσεφόνης στη γη και τη διδασκαλία της γεωργίας. Κορύφωση της τελετής αποτελούσε ο γάμος ενός ιερέα στον ρόλο του Δία με μια ιέρεια στον ρόλο της Δήμητρας. Κι αμέσως ακολουθούσε η επίσημη αναγγελία: «Η Κυρία μας εγέννησε ιερό παιδί». Το οποίο «ιερό παιδί» ήταν ένα στάχυ που επιδεικνυόταν στα πλήθη. Υποθέτουν ότι οι μυημένοι εννοούσαν τον Ίακχο, καθώς το παιδί της Βαυβώς λογιζόταν ως γιος της Περσεφόνης. Οι μυημένοι πάντως «ομολογούσαν» λέγοντας «νήστεψα, ήπια τον κυκεώνα».
Στη συνέχεια και κάτω από το φως των πυρσών, οι μυημένοι πήγαιναν σε υπόγειες σπηλιές που συμβόλιζαν τον Άδη και, από εκεί, περνούσαν σε μια ολόφωτη αίθουσα που συμβόλιζε ίσως την κατοικία των «Ευδαιμόνων» (των ευτυχισμένων). Εκεί, γινόταν η αποκάλυψη ιερών αντικειμένων που ως τότε τους απαγορευόταν να δουν. Ποια είναι αυτά, μας είναι άγνωστο.

Το αρχικό ιερό των Ελευσινίων Μυστηρίων, αυτό που αποδιδόταν στον Εύμολπο, ανάγεται στους μυκηναϊκούς χρόνους. Το ανακαίνισαν ο Πεισίστρατος και οι γιοι του τον ΣΤ’ π.Χ. αιώνα. Οι Πέρσες το έκαψαν όταν πυρπόλησαν και την Αθήνα στα 480 π.Χ. Το ανοικοδόμησαν ο Κίμων και ο Περικλής (439 – 431) με τη συνδρομή του Κοροίβου, επώνυμου άρχοντα της Αθήνας. Επί επώνυμου άρχοντα Λυκούργου, το ιερό επεκτάθηκε, διακοσμήθηκε και απέκτησε τη λεγόμενη Στοά Φίλωνος.
Στα 404 π.Χ., αμέσως μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου και την επικράτηση των Σπαρτιατών, η Ελευσίνα αποχωρίστηκε από το αθηναϊκό κράτος κι έκοψε δικό της νόμισμα. Η ανατροπή των «Τριάκοντα Τυράννων» και η επάνοδος της Δημοκρατίας σήμαναν το τέλος της σύντομης ανεξαρτησίας της (400). Η τύχη της συνδέθηκε με την τύχη της Αθήνας. Γνώρισε τεράστια ακμή και περίοδο μεγάλου πλούτου όταν αυτοκράτορες της Ρώμης ήταν ο Αδριανός και ο Αντωνίνος ο Ευσεβής, τελευταίοι δωρητές του ιερού. Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Θεοδόσιος Α’  έδωσε το τελειωτικό χτύπημα (392) απαγορεύοντας την τέλεση των μυστηρίων. Η Ελευσίνα λεηλατήθηκε άγρια από τους Γότθους του Αλάριχου (395 μ.Χ.). Η περιοχή εγκαταλείφθηκε κι ερήμωσε. Η επανακατοίκησή της άρχισε μόλις στα τέλη του ΙΗ’ μ.Χ. αιώνα.

Ιστορίες κομμουνιστικού «πατριωτισμού» ΛΕΝΙΝ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ


Μερικές φορές αναρωτιέται κανείς, σκεπτόμενος τις τόσες και τόσες ιστορίες  που η αριστερά έδειξε το έμπρακτο της μίσος απέναντι στην Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό, το πως τώρα στην δύσκολη αυτή στιγμή του Ελληνισμού, τα τρωκτικά επιστρέφουν παριστάνοντας τους φίλους και τους επίδοξους «σωτήρες». Δεν πάει πολύ καιρός από την Μικρασιατική Καταστροφή, όταν ο «Ριζοσπάστης» όχι μόνο εξέφραζε την χαρά του για τον πόνο των Ελλήνων, αλλά τόνιζε ότι το ΚΚΕ το είχε επιδιώξει. Δεν πάει πολύς καιρός όταν η αριστερά εξαπέλυε, παρέα με τις Αλβανούς, Σκοπιανούς μια επίθεση εναντίον του Ελληνικού Λαού, που θα κατέληγε να έχει περισσότερους νεκρούς, για την Ελλάδα, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν πάει πολύς καιρός για να έχουν ξεχαστεί όλα αυτά!
Μια επιστροφή στο ιδεολογικό παρελθόν των κομμουνιστών, στους προπάτορες και τα ινδάλματα τους, αρκεί για να πείσει για τους σκοπούς τους. Όχι σχετικά με το τι κάνανε προκειμένου να εξασφαλίσουν τον Λαό τους, αυτό το βρίσκω θεμιτό, να κάνει, δηλαδή, κάποιος τα πάντα για τον Λαό του. Αυτό που πρωτίστως θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το τι κάνανε εναντίον των Λαών τους. Είναι εξαιρετικά σημαντικό αυτό, ιδιαιτέρως αν κάποιος σκεφτεί πως εκείνες τις μαύρες μέρες για τον Ελληνισμό, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αριστεροί περίμεναν την ενίσχυση του Στάλιν, περίμεναν τα σοβιετικά τανκς να έρθουν να τους σώσουν. Αυτό δεν είναι μια γενικόλογη διαπίστωση από τα συμφραζόμενα, αλλά η παραδοχή των ίδιων των «καπεταναίων» του αγώνα των συμμοριτών. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο που μπορούμε να βρούμε στην ιστορία της μετασυμμοριακής Ελλάδας, είναι οι παραδοχές που υπάρχουν από κομμουνιστές για την συνεργασία τους με την σοβιετική πρεσβεία και για τον μετέπειτα «ομφάλιο λώρο» μεταξύ ΚΚΕ και Σοβιετικής Ενώσεως. Μια αγαστή συνεργασία που συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Στάλιν, μέχρι το τέλος του σοβιετικού τρόμου.

Η Ιστορία που θα εξιστορηθεί σε αυτές εδώ τις γραμμές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διασταυρώσιμη σε κάθε της σημείο, αν κάποιος το θέλει. Πρόκειται για την κρυφή πλευρά της ζωής του Στάλιν, μια Ιστορία που κανένα κανάλι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να προβάλλει, αφού ως γνωστόν η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που ο κομμουνισμός «ζει και βασιλεύει». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως η πλειοψηφία των δημοσιογράφων ανδρώθηκε στο ΚΚΕ ή σε άλλες, πιο ακραίες, αριστερές γκρούπες. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και στην λεγόμενη «δεξιά», δίπλα στον Αντώνη Σαμαρά βρίσκεται ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, γνωστός για την δράση του και τις αριστερές πεποιθήσεις του.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, την εξιστόρηση των γεγονότων όπως αυτά συνέβησαν, ξεκινώντας από την προϊστορία των γεγονότων που θα αναλύσουμε στην συνέχεια. Η Γεωργιά πρωτογίνεται μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ως αποτέλεσμα της συμφωνίας της Γεωργιανής αριστοκρατίας και Τσάρου Παύλου Ι της Ρωσίας, τον Δεκέμβριο του 1800, με σκοπό την παροχή βοήθειας απέναντι στην Τουρκική και Περσική απειλή. Η συμφωνία αυτή είχε ως αποτέλεσμα συνεχείς πολέμους μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή και κατέληξε με την ανάκτηση πολλών εδαφών, που είχαν κατακτήσει οι Τούρκοι, όπως η περιοχή της Αζαρίας, που προσφάτως έγινε και πάλι σημείο διένεξης, στον τελευταίο Ρωσογεωργιανό πόλεμο.
Το 1917 ξεσπά η Οκτωβριανή επανάσταση και οι μπολσεβίκοι, υπό την ηγεσία του Εβραίου Βλάντιμιρ Λένιν, και επωφελούμενη της άσχημης, για την Ρωσία, τροπής που είχε λάβει, εκείνη τη στιγμή, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος καταλαμβάνουν την εξουσία. Υπογράφεται η συμφωνία Μπρέστ – Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918 και η Ρωσία – πλέον Σοβιετική Ένωση – βγαίνει ηττημένη από τον πόλεμο, χάνοντας παράλληλα τον έλεγχο της Εσθονίας, της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Λευκορωσίας. Σε αυτή την χρονική, και συγκεκριμένα στις 26 Μαΐου 1918, η Γεωργία κηρύσσει με την σειρά της την ανεξαρτησία της και μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αναλαμβάνει τις τύχες της χώρας. Σε μικρή χρονική απόσταση και συγκεκριμένα στις 2 Μαΐου του 1919 ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάζεται στην Σμύρνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία φαίνεται πως περνά οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Λίγους μήνες μετά υπογράφεται η συνθήκη των Σεβρών και η Ανατολική Θράκη, όπως και μεγάλο κομμάτι της Μικράς Ασίας παραχωρούνται στην Ελλάδα.
Η συνθήκη, όμως, των Σεβρών, παρότι αναγνωρίζεται από τον Σουλτάνο, την Ελλάδα και τις, τότε, Μεγάλες Δυνάμεις, δεν γίνεται ευρέως αποδεκτή, αφού η Σοβιετική Ένωση την αρνείται, μαζί με το νεότευκτο κίνημα των Νεότουρκων, υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο Κεμάλ εντός ολίγων μηνών παίρνει την εξουσία στα χέρια του και αμέσως καταφέρνει να αλλάξει τους συσχετισμούς, αφού οι συμμαχίες αλλάζουν αμέσως υπέρ του. Οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι Σοβιετικοί ευθύς αμέσως στηρίζουν τον Κεμάλ σε όλα τα επίπεδα, και σπάνε μονομερώς την συνθήκη και αρχίζουν ολομέτωπη επίθεση κατά της Ελλάδος, οι Τούρκοι ως επιτιθέμενοι και οι «σύμμαχοι» στέλνοντας αφειδώς στρατιωτικό υλικό στον Κεμάλ. Η Ιστορία, όμως, δεν σταματά εκεί, ούτε περιορίζεται σε αυτή την περιοχή.
Επανερχόμενοι στην αρχική μας ιστορία, ας γυρίσουμε πάλι στο νεοϊδρυθέν κράτος της Γεωργίας και στην κατάσταση που εκεί επικρατούσε κατά τη διάρκεια των παραπάνω γεγονότων. Η κατάσταση, εκεί, είναι τεταμένη με την Σοβιετική Ένωση να επιτίθεται αρχικά στην Γεωργία, με την συνεπικουρία ντόπιων κομμουνιστών και του κόκκινου στρατού, που προκαλούν δολιοφθορές και απεργίες στα συναφή με τον στρατό επαγγέλματα. Η επίθεση τελικώς αποτυγχάνει, λόγω και των δυσκολιών που αντιμετώπιζε η ΕΣΣΔ στον πόλεμο με την Πολωνία. Η επίθεση είχε διαταχθεί από την κεντρική επιτροπή του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος και την ευθύνη της είχαν αναλάβει οι Γεωργιανοί, Grigoriy Ordzhonikidze και Iosif Vissarionovich Dzhugashvili (ή αλλιώς Στάλιν). Η αποτυχία αυτή οδήγησε στην Συμφωνία της Μόσχας, η οποία δεν τηρήθηκε, ούτε για μερικούς μήνες, αφού ο Στάλιν επέμενε πως η πατρίδα του θα έπρεπε να κατακτηθεί, και οι συμπατριώτες του να σφαγιαστούν, αφού το αντίστοιχο κομμουνιστικό κόμμα έβρισκε πολύ μικρή συμπαράσταση από τον πληθυσμό.
Εν τέλει, η τελική επίθεση θα λάβει χώρα λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 11 Φεβρουαρίου του 1921. Δέκα μέρες μετά, στις 23 Φεβρουαρίου, ο Τουρκικός Στρατός επιδίδει τελεσίγραφο και εισβάλει, θέτοντας την Γεωργιανή κυβέρνηση σε περικύκλωση. Ο πόλεμος θα λήξει πολύ γρήγορα και στις 13 Οκτωβρίου του 1921 θα υπογραφεί η συνθήκη του Κάρς που απέδιδε στις σύμμαχες δυνάμεις Τούρκων και μπολσεβίκων, εδαφικές κτήσεις, που αναλογούσαν στο σύνολο της Γεωργίας. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τον γρήγορο ανεφοδιασμό του Στρατού του Κεμάλ, από τον Λένιν και την Μικρασιατική Καταστροφή, που τόσο πόνο επέφερε στον Ελληνικό Λαό. Σημειωτέον δε ότι η γραμμή Λένιν, υπέρ του Κεμάλ, είχε περάσει και στους εν Ελλάδι κομμουνιστές, οι οποίοι γράφανε στον «Ριζοσπάστη», χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή: «Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, ή Τουρκία θα’ τανε σήμερα πεθαμένη και μεις Μεγάλη Ελλάδα. Γι αυτό, εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την άστοσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε».
Τρία χρόνια αργότερα ο Εβραίος Λένιν είναι νεκρός, έχοντας βοηθήσει τον ομόφυλο του Κεμάλ, και πλέον η Σοβιετική Ένωση ζει και κινείται υπό τις διαταγές του Στάλιν και των κομισάριων του. Οι Γεωργιανοί μπολσεβίκοι παρά την τρομοκρατία και την πλήρη εξουσία που είχαν εξακολουθούσαν να μην έχουν καμμία επιτυχία στον ντόπιο πληθυσμό, στρατολογώντας μόλις 10.000 μέλη εντός τριών χρόνων. Αντιθέτως η Επιτροπή για την Ανεξαρτησία της Γεωργίας, μια συμμαχία εθνικιστών και αντικομμουνιστών είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, παρά το ότι είχε κηρυχθεί παράνομη και τα μέλη της διώκονταν. Εν τέλει, μετά από πολλούς νεκρούς που ήρθαν ως αποτέλεσμα των σοβιετικών πρακτικών, τεχνητής έλλειψης τροφίμων και της συνεπαγόμενης έξαρσης θανατηφόρων, μεταδοτικών λοιμώξεων, ο λαός  της πατρίδας του Στάλιν επαναστατεί τον Αύγουστο το 1924. Η επανάσταση αυτή ήταν η πρώτη εναντίον του σοβιετικού καθεστώτος και πνίγηκε στο αίμα από έναν συμπατριώτη τους, τον Στάλιν. Χιλιάδες σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών και ακόμα περισσότερες χιλιάδες εκτελέστηκαν με τον γνωστό σοβιετικό τρόπο.
Δεκαοχτώ χρόνια μετά ο Γερμανικός Στρατός έχει στριμώξει τον Στάλιν και η ήττα φαίνεται να έρχεται γοργά για τον Γεωργιανό ηγέτη της Σοβιετικής Ενώσεως. Χιλιάδες συμπατριώτες του φεύγουν εθελοντικά από την χώρα, προκειμένου να βοηθήσουν τους Γερμανούς να συντρίψουν το κόκκινο τέρας που γεννήθηκε στην χώρα τους. Την ίδια ώρα στην Μόσχα έχουν αρχίσει ήδη να υψώνονται, από τους πολίτες, σημαίες και πλακάτ που καλωσορίζουν τους Γερμανούς και κάποιες ξεθωριασμένες αφίσες φαίνονταν στους τοίχους, κολλημένες από το καθεστώς του Στάλιν. «Πολεμήστε για τον Κομμουνισμό», λέγαν αυτές που ήταν γραμμένες στην εβραϊκή γλώσσα, ενώ αυτές που ήταν γραμμένες στις άλλες γλώσσες της πολυεθνικής Σοβιετικής Ενώσεως λέγανε «Πολεμήστε για την Πατρίδα». Ο Στάλιν λίγα χρόνια αφότου είχε σφάξει τους ομοεθνείς του και είχε σκλαβώσει την ίδια του την πατρίδα, θα την μνημόνευε σε μια προπαγανδιστική αφίσα, προκειμένου να σώσει το τομάρι του. Έτσι και τώρα οι μπολσεβίκοι, εν Ελλάδι, θυμούνται «Πατρίδα» και «Πατριωτισμό». Ας λάβουν την απάντηση που τους πρέπει!

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ΣΑΣ ΜΙΛΑ Η ΜΟΣΧΑ


Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Τα ερτζιανά χυμάνε πάνω στις πλατείες
Σπάζοντας με τις γροθιές τους τα τζάμια
Τρέχουν μες στο σκοτάδι οι στύλοι του τηλέγραφου
Τρέχουν οι ράγες
Τα τραίνα αγκομαχάνε κουβαλώντας τη πελώρια είδηση.
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Οι ατσαλένιοι δέκτες του ασυρμάτου τραντάζονται
σα να δεχτήκανε κεραυνό
οι χειριστές δίνουν συνέχεια
αλαλιασμένοι
σαν ν' αναγγέλουν το τέλος του κόσμου
βουίζουν τα καλώδια
οι εφημεριδοπώλες φωνάζουν
βήματα οργώνουνε την άσφαλτο.
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Σαν μια πελώρια τανάλια αυτή η κραυγή
μας αποσπάει απ'  τις μικρότητες.
Οι άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους
στριμώχνονται μπρος στα περίπτερα
αγγίζει ο ένας τον άλλον για να βεβαιωθούν πως είναι αλήθεια
σκύβουν πάνω απ' τις εφημερίδες
σαν να κυτάζουν πάνω από ένα γιγάντιο τάφο.
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Ο χρόνος σταμάτησε.
Τώρα και αιώνες να ζήσεις δε θ' ακούσεις τίποτ' άλλο.
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Θάλεγες πως οι πρωτεύουσες του κόσμου
είναι μαγεμένες πλάι στη Μόσχα σήμερα.
Τα σπίτια συνθλίβονται κάτω απ' το βάρος της νύχτας
Ουρλιάζουν τα σήματα του Μορς πάνω απ' τις στέγες.
Μιλάει η Μόσχα.
Η είδηση επιτίθεται απ' όλες τις γωνιές
περικυκλώνει τις πόλεις
συνεχείς ομοβροντίες από παραρτήματα
τα φώτα τραυματισμένα χύνουν το αίμα τους στους δρόμους
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Και σαν μια ξιφολόγχη η είδηση
καρφώνεται βαθειά στην καρδιά του κόσμου.
Μιλάει η Μόσχα.
Χτες βράδι, 9 και 50, ώρα Μόσχας
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Πέθανε.
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Χτες βράδι...
Μιλάει η Μόσχα.
Μιλάει η Μόσχα.
Κι οι άνθρωποι νοιώσανε ξαφνικά μεγάλοι
μπροστά σ' αυτή την απέραντη κι επίσημη ώρα.
9 και 50 βράδι
ώρα Μόσχας.
(...)
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ