Ιστορίες κομμουνιστικού «πατριωτισμού» ΛΕΝΙΝ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ

Μερικές φορές αναρωτιέται κανείς, σκεπτόμενος τις τόσες και τόσες ιστορίες  που η αριστερά έδειξε το έμπρακτο της μίσος απέναντι στην Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό, το πως τώρα στην δύσκολη αυτή στιγμή του Ελληνισμού, τα τρωκτικά επιστρέφουν παριστάνοντας τους φίλους και τους επίδοξους «σωτήρες». Δεν πάει πολύ καιρός από την Μικρασιατική Καταστροφή, όταν ο «Ριζοσπάστης» όχι μόνο εξέφραζε την χαρά του για τον πόνο των Ελλήνων, αλλά τόνιζε ότι το ΚΚΕ το είχε επιδιώξει. Δεν πάει πολύς καιρός όταν η αριστερά εξαπέλυε, παρέα με τις Αλβανούς, Σκοπιανούς μια επίθεση εναντίον του Ελληνικού Λαού, που θα κατέληγε να έχει περισσότερους νεκρούς, για την Ελλάδα, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν πάει πολύς καιρός για να έχουν ξεχαστεί όλα αυτά!
Μια επιστροφή στο ιδεολογικό παρελθόν των κομμουνιστών, στους προπάτορες και τα ινδάλματα τους, αρκεί για να πείσει για τους σκοπούς τους. Όχι σχετικά με το τι κάνανε προκειμένου να εξασφαλίσουν τον Λαό τους, αυτό το βρίσκω θεμιτό, να κάνει, δηλαδή, κάποιος τα πάντα για τον Λαό του. Αυτό που πρωτίστως θα πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι το τι κάνανε εναντίον των Λαών τους. Είναι εξαιρετικά σημαντικό αυτό, ιδιαιτέρως αν κάποιος σκεφτεί πως εκείνες τις μαύρες μέρες για τον Ελληνισμό, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αριστεροί περίμεναν την ενίσχυση του Στάλιν, περίμεναν τα σοβιετικά τανκς να έρθουν να τους σώσουν. Αυτό δεν είναι μια γενικόλογη διαπίστωση από τα συμφραζόμενα, αλλά η παραδοχή των ίδιων των «καπεταναίων» του αγώνα των συμμοριτών. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο που μπορούμε να βρούμε στην ιστορία της μετασυμμοριακής Ελλάδας, είναι οι παραδοχές που υπάρχουν από κομμουνιστές για την συνεργασία τους με την σοβιετική πρεσβεία και για τον μετέπειτα «ομφάλιο λώρο» μεταξύ ΚΚΕ και Σοβιετικής Ενώσεως. Μια αγαστή συνεργασία που συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Στάλιν, μέχρι το τέλος του σοβιετικού τρόμου.

Η Ιστορία που θα εξιστορηθεί σε αυτές εδώ τις γραμμές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διασταυρώσιμη σε κάθε της σημείο, αν κάποιος το θέλει. Πρόκειται για την κρυφή πλευρά της ζωής του Στάλιν, μια Ιστορία που κανένα κανάλι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να προβάλλει, αφού ως γνωστόν η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που ο κομμουνισμός «ζει και βασιλεύει». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως η πλειοψηφία των δημοσιογράφων ανδρώθηκε στο ΚΚΕ ή σε άλλες, πιο ακραίες, αριστερές γκρούπες. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και στην λεγόμενη «δεξιά», δίπλα στον Αντώνη Σαμαρά βρίσκεται ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, γνωστός για την δράση του και τις αριστερές πεποιθήσεις του.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, την εξιστόρηση των γεγονότων όπως αυτά συνέβησαν, ξεκινώντας από την προϊστορία των γεγονότων που θα αναλύσουμε στην συνέχεια. Η Γεωργιά πρωτογίνεται μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ως αποτέλεσμα της συμφωνίας της Γεωργιανής αριστοκρατίας και Τσάρου Παύλου Ι της Ρωσίας, τον Δεκέμβριο του 1800, με σκοπό την παροχή βοήθειας απέναντι στην Τουρκική και Περσική απειλή. Η συμφωνία αυτή είχε ως αποτέλεσμα συνεχείς πολέμους μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή και κατέληξε με την ανάκτηση πολλών εδαφών, που είχαν κατακτήσει οι Τούρκοι, όπως η περιοχή της Αζαρίας, που προσφάτως έγινε και πάλι σημείο διένεξης, στον τελευταίο Ρωσογεωργιανό πόλεμο.
Το 1917 ξεσπά η Οκτωβριανή επανάσταση και οι μπολσεβίκοι, υπό την ηγεσία του Εβραίου Βλάντιμιρ Λένιν, και επωφελούμενη της άσχημης, για την Ρωσία, τροπής που είχε λάβει, εκείνη τη στιγμή, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος καταλαμβάνουν την εξουσία. Υπογράφεται η συμφωνία Μπρέστ – Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918 και η Ρωσία – πλέον Σοβιετική Ένωση – βγαίνει ηττημένη από τον πόλεμο, χάνοντας παράλληλα τον έλεγχο της Εσθονίας, της Λιθουανίας, της Πολωνίας και της Λευκορωσίας. Σε αυτή την χρονική, και συγκεκριμένα στις 26 Μαΐου 1918, η Γεωργία κηρύσσει με την σειρά της την ανεξαρτησία της και μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αναλαμβάνει τις τύχες της χώρας. Σε μικρή χρονική απόσταση και συγκεκριμένα στις 2 Μαΐου του 1919 ο Ελληνικός Στρατός αποβιβάζεται στην Σμύρνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία φαίνεται πως περνά οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Λίγους μήνες μετά υπογράφεται η συνθήκη των Σεβρών και η Ανατολική Θράκη, όπως και μεγάλο κομμάτι της Μικράς Ασίας παραχωρούνται στην Ελλάδα.
Η συνθήκη, όμως, των Σεβρών, παρότι αναγνωρίζεται από τον Σουλτάνο, την Ελλάδα και τις, τότε, Μεγάλες Δυνάμεις, δεν γίνεται ευρέως αποδεκτή, αφού η Σοβιετική Ένωση την αρνείται, μαζί με το νεότευκτο κίνημα των Νεότουρκων, υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ. Ο Κεμάλ εντός ολίγων μηνών παίρνει την εξουσία στα χέρια του και αμέσως καταφέρνει να αλλάξει τους συσχετισμούς, αφού οι συμμαχίες αλλάζουν αμέσως υπέρ του. Οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι Σοβιετικοί ευθύς αμέσως στηρίζουν τον Κεμάλ σε όλα τα επίπεδα, και σπάνε μονομερώς την συνθήκη και αρχίζουν ολομέτωπη επίθεση κατά της Ελλάδος, οι Τούρκοι ως επιτιθέμενοι και οι «σύμμαχοι» στέλνοντας αφειδώς στρατιωτικό υλικό στον Κεμάλ. Η Ιστορία, όμως, δεν σταματά εκεί, ούτε περιορίζεται σε αυτή την περιοχή.
Επανερχόμενοι στην αρχική μας ιστορία, ας γυρίσουμε πάλι στο νεοϊδρυθέν κράτος της Γεωργίας και στην κατάσταση που εκεί επικρατούσε κατά τη διάρκεια των παραπάνω γεγονότων. Η κατάσταση, εκεί, είναι τεταμένη με την Σοβιετική Ένωση να επιτίθεται αρχικά στην Γεωργία, με την συνεπικουρία ντόπιων κομμουνιστών και του κόκκινου στρατού, που προκαλούν δολιοφθορές και απεργίες στα συναφή με τον στρατό επαγγέλματα. Η επίθεση τελικώς αποτυγχάνει, λόγω και των δυσκολιών που αντιμετώπιζε η ΕΣΣΔ στον πόλεμο με την Πολωνία. Η επίθεση είχε διαταχθεί από την κεντρική επιτροπή του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος και την ευθύνη της είχαν αναλάβει οι Γεωργιανοί, Grigoriy Ordzhonikidze και Iosif Vissarionovich Dzhugashvili (ή αλλιώς Στάλιν). Η αποτυχία αυτή οδήγησε στην Συμφωνία της Μόσχας, η οποία δεν τηρήθηκε, ούτε για μερικούς μήνες, αφού ο Στάλιν επέμενε πως η πατρίδα του θα έπρεπε να κατακτηθεί, και οι συμπατριώτες του να σφαγιαστούν, αφού το αντίστοιχο κομμουνιστικό κόμμα έβρισκε πολύ μικρή συμπαράσταση από τον πληθυσμό.
Εν τέλει, η τελική επίθεση θα λάβει χώρα λίγους μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 11 Φεβρουαρίου του 1921. Δέκα μέρες μετά, στις 23 Φεβρουαρίου, ο Τουρκικός Στρατός επιδίδει τελεσίγραφο και εισβάλει, θέτοντας την Γεωργιανή κυβέρνηση σε περικύκλωση. Ο πόλεμος θα λήξει πολύ γρήγορα και στις 13 Οκτωβρίου του 1921 θα υπογραφεί η συνθήκη του Κάρς που απέδιδε στις σύμμαχες δυνάμεις Τούρκων και μπολσεβίκων, εδαφικές κτήσεις, που αναλογούσαν στο σύνολο της Γεωργίας. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τον γρήγορο ανεφοδιασμό του Στρατού του Κεμάλ, από τον Λένιν και την Μικρασιατική Καταστροφή, που τόσο πόνο επέφερε στον Ελληνικό Λαό. Σημειωτέον δε ότι η γραμμή Λένιν, υπέρ του Κεμάλ, είχε περάσει και στους εν Ελλάδι κομμουνιστές, οι οποίοι γράφανε στον «Ριζοσπάστη», χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή: «Αν δεν νικιόμασταν στη Μικρασία, ή Τουρκία θα’ τανε σήμερα πεθαμένη και μεις Μεγάλη Ελλάδα. Γι αυτό, εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την άστοσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία, μα και την επιδιώξαμε».
Τρία χρόνια αργότερα ο Εβραίος Λένιν είναι νεκρός, έχοντας βοηθήσει τον ομόφυλο του Κεμάλ, και πλέον η Σοβιετική Ένωση ζει και κινείται υπό τις διαταγές του Στάλιν και των κομισάριων του. Οι Γεωργιανοί μπολσεβίκοι παρά την τρομοκρατία και την πλήρη εξουσία που είχαν εξακολουθούσαν να μην έχουν καμμία επιτυχία στον ντόπιο πληθυσμό, στρατολογώντας μόλις 10.000 μέλη εντός τριών χρόνων. Αντιθέτως η Επιτροπή για την Ανεξαρτησία της Γεωργίας, μια συμμαχία εθνικιστών και αντικομμουνιστών είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, παρά το ότι είχε κηρυχθεί παράνομη και τα μέλη της διώκονταν. Εν τέλει, μετά από πολλούς νεκρούς που ήρθαν ως αποτέλεσμα των σοβιετικών πρακτικών, τεχνητής έλλειψης τροφίμων και της συνεπαγόμενης έξαρσης θανατηφόρων, μεταδοτικών λοιμώξεων, ο λαός  της πατρίδας του Στάλιν επαναστατεί τον Αύγουστο το 1924. Η επανάσταση αυτή ήταν η πρώτη εναντίον του σοβιετικού καθεστώτος και πνίγηκε στο αίμα από έναν συμπατριώτη τους, τον Στάλιν. Χιλιάδες σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών και ακόμα περισσότερες χιλιάδες εκτελέστηκαν με τον γνωστό σοβιετικό τρόπο.
Δεκαοχτώ χρόνια μετά ο Γερμανικός Στρατός έχει στριμώξει τον Στάλιν και η ήττα φαίνεται να έρχεται γοργά για τον Γεωργιανό ηγέτη της Σοβιετικής Ενώσεως. Χιλιάδες συμπατριώτες του φεύγουν εθελοντικά από την χώρα, προκειμένου να βοηθήσουν τους Γερμανούς να συντρίψουν το κόκκινο τέρας που γεννήθηκε στην χώρα τους. Την ίδια ώρα στην Μόσχα έχουν αρχίσει ήδη να υψώνονται, από τους πολίτες, σημαίες και πλακάτ που καλωσορίζουν τους Γερμανούς και κάποιες ξεθωριασμένες αφίσες φαίνονταν στους τοίχους, κολλημένες από το καθεστώς του Στάλιν. «Πολεμήστε για τον Κομμουνισμό», λέγαν αυτές που ήταν γραμμένες στην εβραϊκή γλώσσα, ενώ αυτές που ήταν γραμμένες στις άλλες γλώσσες της πολυεθνικής Σοβιετικής Ενώσεως λέγανε «Πολεμήστε για την Πατρίδα». Ο Στάλιν λίγα χρόνια αφότου είχε σφάξει τους ομοεθνείς του και είχε σκλαβώσει την ίδια του την πατρίδα, θα την μνημόνευε σε μια προπαγανδιστική αφίσα, προκειμένου να σώσει το τομάρι του. Έτσι και τώρα οι μπολσεβίκοι, εν Ελλάδι, θυμούνται «Πατρίδα» και «Πατριωτισμό». Ας λάβουν την απάντηση που τους πρέπει!