Ωροσκοπιο του εκδοτη Χρηστου Λαμπρακη

Από τον Βίκτωρα Γεράρδο αναδημοσιευση απο το αστρολογικο περιοδικο ΖΩΗ ΚΑΙ ΖΩΔΙΑ

Στις 21/12/2009 «έφυγε» από αυτόν τον κόσμο ο εκδότης Χρήστος Λαμπράκης σε ηλικία 75 ετών. Ο εκλιπών κατάφερε κάτι σπάνιο, κατάφερε ενόσω ζούσε να κυριαρχήσει βαθμηδόν στις εκδόσεις, στην πολιτική και στον πολιτισμό όντας ευρισκόμενος στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του «πίσω από τις κουίντες». Δεν είχε την παραμικρή φιλοδοξία της αυτοπροβολής. Άκουγε ο κόσμος το όνομα «Λαμπράκης», συζήταγε για το ρόλο του περίφημου «Συγκροτήματος», κουβέντιαζε στα καφενεία ότι ο ικανός εκδότης ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις και ωστόσο ουδείς –εκτός από τους συνεργάτες και τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του– δεν τον ήξερε φυσιογνωμικά. Έτσι σιγά-σιγά άρχισε να «πλέκεται» ο μύθος του Χρήστου Λαμπράκη. Φιλοδοξία αυτοπροβολής δεν είχε, είχε όμως ασίγαστο πάθος για τον πολιτισμό και ειδικότερα για τη μουσική και έτσι αυτός ο φερόμενος από τους αντιπάλους του ως «Άρχων του Παρασκηνίου» βρέθηκε ξαφνικά στην πρώτη γραμμή, μπροστά στους προβολείς της δημοσιότητας όταν δημιούργησε –στην κυριολεξία– το Μέγαρο Μουσικής! Το στολίδι της Αθήνας που έφερε την Ελλάδα να ανοίγει βήμα, προλαβαίνοντας την ευρωπαϊκή και αμερικάνικη πολιτιστική πρωτοπορία. Είδαμε τότε στις οθόνες των τηλεοράσεων έναν προσηνή, μειλίχιο και καλλιεργημένο άνθρωπο, με μια αδιόρατη αίσθηση φλεγματικού χιούμορ. Αυτός λοιπόν ευτύχησε να αναγνωρισθεί το έργο της ζωής του –γιατί αυτό είναι το Μέγαρο Μουσικής– από εχθρούς και φίλους. Σπάνια σε αυτόν το τόπο αριστεροί-δεξιοί και κεντρώοι ομονοούν σε κάτι. Έ, λοιπόν μια από αυτές τις σπάνιες φορές ήτανε το χειροκρότημα για αυτό το Λαμπράκειο κατόρθωμα. Δεν συζητάω για τις ενστάσεις που προβλήθηκαν για το πού και πώς κατασκευάστηκε, συζητάω για το τελικό αποτέλεσμα. Νομίζω πως το νοερό χειροκρότημα των Ελλήνων το άκουσε ο Χρήστος Λαμπράκης, ενόσω βρισκότανε στη ζωή.

Δεν θα αξιολογήσουμε τούτη την ώρα το σύνολο της πολυσήμαντης παρουσίας του Χρήστου Λαμπράκη. Ούτε θα πάρουμε θέση για αμφιλεγόμενες επιλογές του, με ιδιαίτερη βαρύτητα, για τον πολιτικό μας βίο. Είναι δείγμα πολιτισμού του λαού μας, όταν ένας άνθρωπος εγκαταλείπει τα εγκόσμια η κριτική επισήμανση για τα πιθανά του λάθη να γίνεται αρκετά βραδύτερα της «αναχώρησής» του. Έτσι και αλλιώς είναι προφανές ότι για τα πρόσωπα που σημάδεψαν με την παρουσία τους τη ζωή μιας χώρας υπάρχουν τόσες γνώμες, όσοι και οι κάτοικοι αυτής της χώρας!

Δεν μπορούμε ωστόσο να μην επισημάνουμε κάτι, που δεν είναι ευρύτερα γνωστό. Ο Λαμπράκης υπήρξε εξαίρετος εργοδότης. Ο γράφων δεν είχε ποτέ καμία σχέση συνεργασίας ή άλλη με τις επιχειρήσεις του Συγκροτήματος. Ωστόσο άνθρωποι που δούλεψαν ή δουλεύουν ακόμα εκεί συμφωνούν σε ένα πράγμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ασθενήσει εργαζόμενος και να μην του παρασχεθούν οι μάξιμουμ ιατρικές υπηρεσίες. Αυτό συνέβαινε δε από όταν ανέλαβε τις επιχειρήσεις μέχρι σήμερα. Εάν λοιπόν ισχύει το «αρχή άνδρα δείκνυσι», κάτι μας λέει αυτή η συμπεριφορά!

Ο Χρήστος Λαμπράκης έχασε πρόωρα τον πατέρα του Δημήτρη, ήδη επιφανή και ισχυρό εκδότη και παράγοντα της Κεντρώας παράταξης, μόλις σε ηλικία 23 ετών. Κατόρθωσε με στιβαρό και αποφασιστικό τρόπο η διαδοχή όχι μόνον να γίνει ομαλά, αλλά και να εδραιωθεί ο ίδιος –μολονότι ιδιαίτερα εσωστρεφής άνθρωπος– ως ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας στον εκδοτικό και πολιτικό χώρο.

Στη συνέχεια «αυγάτισε» τις επιχειρήσεις του, ασχολήθηκε μέχρι με τον αγροτουρισμό. Ίδρυσε το Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη, συνέχισε με επιτυχία την έκδοση των εφημερίδων ΝΕΑ, ΒΗΜΑ και ΒΗΜΑ της Κυριακής και δημιούργησε το «Πετράδι του Στέμματος» το Μέγαρο Μουσικής! Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος τι ωροσκόπιο είχε; Ας το δούμε αναλυτικά:

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν ένας προικισμένος καλλιτέχνης. Η έντονη παρουσία του Ποσειδώνα που αφενός κυβερνάει Ήλιο, Άρη και Ερμή αφετέρου βρίσκεται σε αντίθεση και με τους τρεις αυτούς πλανήτες προς τα εκεί προσανατολίζει. Βέβαια ήταν φιλότεχνος και διανοούμενος, ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο πως, εάν δεν υποχρεωνόταν από τη μοίρα να παίξει τον κληρονομικό του ρόλο, θα είχε και πάλι αποκτήσει φήμη με κάποια καλλιτεχνική ιδιότητα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Ποσειδώνας σε συνδυασμό με τη Σελήνη στον Καρκίνο μας μιλάνε για προσωπικότητα ευαίσθητη, εσωστρεφή, με ιδιαίτερα έντονο δέσιμο με τη μητέρα και με μυαλό διεισδυτικό και ακριβές στη διατύπωση των στόχων, εκεί δηλαδή όπου η πλούσια φαντασία των Ιχθύων υποστηρίζεται από την ενέργεια του Πλούτωνα με τον οποίο Ερμής και Άρης κάνουνε τρίγωνα.

Τι συμπέρασμα βγαίνει από το σύνολο του ωροσκοπίου;

Δυναμισμός και ευαισθησία, φαντασία και αποτελεσματικότητα, αίσθηση του χιούμορ και πνευματικές ανησυχίες, κινήσεις στο παρασκήνιο, διορατικότητα, αίσθημα μοναξιάς, ευαίσθητο νευρικό σύστημα, απρόβλεπτος διασταυρούμενος και με αναπάντεχα γεγονότα. Πολύ δύσκολος αντίπαλος και πολύ καλός φίλος. Γιατί αυτές οι αντιφάσεις; Διότι η «δοσολογία» των αργών πλανητών είναι τέτοια που διαπερνάει εγκάρσια το ωροσκόπιο και άρα και την προσωπικότητα του ανδρός. Φερ΄ειπείν οι όψεις του Ποσειδώνα δηλώνουν την καλλιτεχνική ροπή και πιθανές μεταφυσικές ανησυχίες, ωστόσο δείχνουν εν δυνάμει και σφοδρές αντιπαραθέσεις για ιδεολογικά ζητήματα. Ο Πλούτωνας ορίζει το δυναμισμό και την αποτελεσματικότητα αλλά σε συνδυασμό με τον Δία μιλάει για πολιτικές κινήσεις στο ημίφως. Ο Ερμής με τον Δία φέρνουν την παιδικότητα και το χιούμορ επί τάπητος, πιθανά μαζί με μια χαριτωμένη επιπολαιότητα. Οι όψεις του Ουρανού του μας προσανατολίζουν σε μεγάλες διακυμάνσεις στη συμπεριφορά και σε ξαφνικά γεγονότα που συμβαίνουν ερήμην του ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται επαναληπτικά εν μέσω «θυελλωδών» καταστάσεων.

Αντιλαμβάνομαι ότι τίθεται από τον καλοπροαίρετο αναγνώστη ή αναγνώστρια το ερώτημα. «Όλα αυτά βγαίνουν από το ωροσκόπιο του Λαμπράκη ή από τα βιογραφικά του στοιχεία που πλημμύρησαν τις εφημερίδες με αφορμή το θάνατό του;» Η απάντηση είναι απλή. Προφανώς δεν λειτουργεί κάποιος απόρρητος λογοκριτικός μηχανισμός που να φιλτράρει τις πληροφορίες και να αποδίδει «αμόλυντη» στο χαρτί την αστρολογική ανάλυση. Πλην όμως τα βασικά χαρακτηριστικά θα παραμένανε το ίδια ακόμα και εάν επρόκειτο για κάποιο άγνωστο σε μένα πρόσωπο. Μόνο που τα ιστορικά συμφραζόμενα δεν θα είχανε τονίσει κάποια στοιχεία και δεν θα είχανε επαληθεύσει κάποια άλλα!

Είναι λυπηρό γεγονός όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος, είτε είναι ευρύτερα γνωστός είτε τον ξέρουν μόνο οι οικείοι και το περιβάλλον του. Δεν γνωρίζω εάν αποτελεί παρηγοριά για όσους τον κλάψανε, σίγουρα όμως ο Χρήστος ,Λαμπράκης πέρασε στην Ιστορία!