Ζακ Λακάν- Ο θρίαμβος της θρησκείας

Στον περίφημο Λόγο προς τους καθολικούς, ο Jacques Lacan, επικεντρώνεται πάνω σε μια μετωνυμική εκ-δήλωση που τροποποιεί διαρκώς την κειμενικότητα της ασυνείδητης αντίληψής μας. Μια επιθυμία που εδράζεται πάνω στην αμφίσημη θέση του ονόματος του Πατέρα, και στη διττή του κυριαρχία. Σ’ αυτόν τον Λόγο προς τους καθολικούς και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, στο σημείο του ονόματος του Πατέρα, διακρίνεται και διακρίνει μια αποφασιστική διαφορά μεταξύ αυτού και του Freud. Αν στο Τοτέμ και ταμπού ο Πατέρας-Θεός είναι νεκρός τότε το πένθος του ονόματος του, προσβάλει κι αυτό το καθεστώς της επιθυμίας. «Αυτό το οποίο μας διδάσκει το Τοτέμ και ταμπού», λέει ο Lacan, «είναι ότι ο πατέρας απαγορεύει αποτελεσματικά την επιθυμία επειδή ακριβώς είναι νεκρός και, θα πρόσθετα εγώ, επειδή ο ίδιος δεν το γνωρίζει – το γεγονός δηλαδή ότι είναι νεκρός. Αυτός είναι ο μύθος που ο Freud προτείνει στον σύγχρονο άνθρωπο, καθώς ο σύγχρονος άνθρωπος είναι εκείνος για τον οποίο ο Θεός είναι νεκρός – εννοώ ότι αυτός νομίζει πως το ξέρει». Ο Freud έτσι στην εποχή της αποθέωσης του επιστημονικού λόγου – και έχει σημασία αυτό όσον αφορά τη διαφορά του με τον Lacan – αποκηρύσσει μια εμπειρία, τη θρησκευτική εμπειρία, ως ήδη τελειωμένη. Προηγουμένως όμως, είχε αναγνωρίσει και τη σημαίνουσα θέση αυτής της εμπειρίας στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Μια εμπειρία που θα καταδείξει μέσα στο έργο του τη μυστική περιοχή, της «πρωτοκαθεδρίας του μη ορατού», την αποκαλυψιακή διάσταση της γλωσσικής μας αφύπνισης. Το όνομα του Πατρός αναδύεται έτσι στο έργο του όχι στην καθαρότητα της σαρκική σχέσης, όπως στον μητρικό δεσμό, αλλά στον αδιαφανή ορίζοντα μια «πίστης», όπως θα επισημάνει ο Lacan. Θα ναι μάλιστα σ’ αυτόν τον ορίζοντα όπου ο άνθρωπος θα αναγνωριστεί ως το υποκείμενο, το αφιερωμένο υποκείμενο, ενός λόγου που θα τον κατέχει αναπόδραστα, και θα τον εκ-φέρει στον σκοτεινό ορίζοντα της επιθυμίας του στο πένθιμο ίχνος της έλλειψης του.

Σε αντίθεση με τον Freud, ο Lacan έρχεται όχι στο απόγειο του επιστημονικού λόγου αλλά στην εποχή του άγχους της επιστήμης μπροστά στις δυστοπίες των εργαστηρίων της. Ένας παρ’ όλα αυτά ανόητος φόβος για τον Lacan μια και η επιστήμη ανήκει κι αυτή στην αδυνατότητα της αλήθειάς της. Μπροστά στο Πραγματικό του αντι-κειμένου της όλες οι ολοποιητικές αφηγήσεις της επιστήμης διαψεύδονται και καταρρέουν. Και θα ’ναι εδώ αυτή ακριβώς η τρύπα απ’ όπου η θρησκεία πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να επανεισάγεται θριαμβευτικά και πλήρης όλη νοήματος. Στο ευαγγελικό «Εν αρχή ην ο Λόγος», ο Lacan θα αναγνωρίσει αυτή τη μοναδική στιγμή του ανθρώπου. Ο Λόγος θα ναι το συμβάν που θα ρημάξει τον άνθρωπο, όπως θα πει. Ένα συμβάν που θα τον χαρακτηρίσει αποκλείοντας τον από τη ζωική του αμεριμνησία. «Το ομιλούν ον είναι ένα άρρωστο ον». Το κυριότερο σύμπτωμα αυτής της αρρώστιας θα είναι για τον Lacan αυτή η έμφυλη συνείδηση του ανθρώπου, η αδυνατότητα της σεξουαλικής του πληρότητας, το διαγραμμένο Εν ων δύο. Πάλιν εδώ η επιθυμία θα διαγράψει όλον τον κύκλο του Πραγματικού.

Στην αφιέρωση αυτής της αναφορικής συν-κίνησης ο Lacan θα εγγράψει το ίχνος της αγάπης. Στην ευαγγελική εντολή «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» ο Lacan εντοπίζει μια χιαστή κίνηση ανάδυσης και κατάδυσης συγχρόνως. Ο Άλλος που αναγνωρίζεται ως εαυτός μου προσεγγίζεται στο βαθμό που το κατοπτρικό του είδωλο «παραγνωρίζεται». Μια εσωστρεφής κίνηση εξωτερικότητας που εγκαταλείπει το υποκείμενο της στον αντικατοπτρισμό των δυνατών του ταυτίσεων. Είναι όμως ακριβώς που σ’ αυτές τις παλινδρομικές κινήσεις της επιθυμίας εντοπίζεται και η μυστική διάσταση του «Πράγματος». Αυτού που δοκιμάζει και δοκιμάζεται απ’ αυτές ακριβώς τις εξ-άρσεις του μέσα στις έλξεις της επιθυμίας. Ένα μυστήριο φροϋδικό Πράγμα που δεν είναι το αντι-κείμενο της επιθυμίας του υποκειμένου αλλά όπως λέει ο Lacan μια «προϋπάρχουσα δομή», ένα Παρόν πριν το υποκείμενο αναλάβει τη γλώσσα της επιθυμίας του και τη θέρμη των απευθύνσεων της. «Η επιθυμία», λέει ο Lacan, «δεν έχει αντικείμενο εκτός, όπως οι ιδιαιτερότητές της το αποδεικνύουν, από το τυχαίο αντικείμενο, φυσιολογικό ή όχι, που βρέθηκε να έρθει να σημάνει, είτε με μια αναλαμπή είτε μέσα από μια διαρκή σχέση, τα όρια του Πράγματος, αυτού δηλαδή του τίποτα γύρω από το οποίο κάθε ανθρώπινο πάθος περιορίζει το – σύντομο ή μακρύ και με περιοδική επιστροφή – σπασμό του». Μια ερωτογενής λοιπόν ζώνη που προϋπάρχει και δομεί τη διάτρητη φύση του υποκειμένου της, όλες τις τρύπες μαζί των διαφυγών του.

Τετραγωνο Ουρανου-Πλουτωνα και το Αλεφ

Kατα το δεκατο ενατο αιωνα,ο μαθηματικος Γκεοργκ Καντορ εξετασε καποιες διαισθητικες αποψεις για το απειρο και τις συνεκρινε με ότι ηταν μαθηματικα γνωστο για το θεμα. Ο Καντορ διερυνησε απειρες μαθηματικες σειρες για να ανακαλυψει στο τελος ότι ορισμενα απειρα ηταν <<μεγαλυτερα>> από καποια αλλα. Ετσι δημιουργησε ένα ολοκληρο συστημα μαθηματικων γυρω από τους καταπληκτικους <<ΜΕΤΑ-ΑΠΕΙΡΟΥΣ>> αριθμους του. Ο Καντορ απεδειξε ότι υπαρχουν τοσοι πολλοι αρτιοι ακεραιοι αριθμοι οσοι και οι ακεραιοι περιττοι. Επισης υπαρχουν τοσοι πολλοι ακεραιοι αριθμοι οσα και τα κλασματα. Ο αριθμος αυτων των μαθηματικων σειρων είναι ο θεμελιωδης αριθμος ΜΗΔΕΝ ΑΛΕΦ.

Ο Καντορ μας εδειξε ακομη ότι ι αναμεσα σε οποιαδηποτε δυο σημεια επανω σε μια γραμμη, υπαρχουν <<περισσοτερο>> από ενας απειροι αριθμοι σημειων. Αυτους τους μεγαλυτερους από το απειρο αριθμους τους ονομασε ΑΛΕΦ.

Αναμεσα σε οποιαδηποτε δυο σημεια μεσα στη γραμμη υπαρχουν επισης ΑΛΕΦ σημεια κλπ, γεγονος που σημαινει ότι το ΑΛΕΦ είναι ισο με ολο τα μερη του. Ο αριθμος των σημειων σε ένα τετραγωνο είναι επισης ΑΛΕΦ και είναι ισος με τον αριθμο των σημειων σε ένα κυβο, ο οποιος με τη σειρα του ειιναι ισος με τον αριθμο των σημειων σε ένα ν-διαστατο γεωμετρικο στερεο.

Επειδη το ΑΛΕΦ είναι ισο με όλα τα μερη του, ο μονος τροπος να παρουμε έναν αριθμο μεγαλυτερο από το ΑΛΕΦ (ένα αριθμο μεγαλυτερο από εκεινον που είναι μεγαλυτερος από το απειρο) είναι να ανυψωσουμε το ΑΛΕΦ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΦ. Ο αριθμος αυτος λεγεται ΑΛΕΦ ΕΝΑ και εχει καταδειχτει ότι αποτελει τον αριθμο ολων των πιθανων λογικων καμπυλων μεσα στο χωρο. Ειναι απιστευτο, όμως ο Καντορ αποκαλυψε ότι δυνατον να κατασκευασθουν σειρες μιας αεναα διευρυνομενης απολυτοτητας χωρις να υπαρχει καποιος μετα-απειρος αριθμος σαν ανωτερω οριο. Πραγματι, οι μετα-απειροι απολυτοι αριθμοι συνιστουν μια σειρα της οποιας το τελος δεν μπορουμε καν να το φανταστουμε.

Πριν μας αναστατωσει η ανικανοτητα μας να συλλαβουμε τους μετα-απειρους αριθμους, πρεπει να πουμε ότι ο Καντορ τρελαθηκε από το ΑΛΕΦ του. Εννοιες, όπως απειρο στην μηδενικη δυναμη, μηδενικη στη μηδενικη, απειρο ανυψωμενο στην απειρη δυναμη, ονομαζονται από τον πατερα της ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ, Νορμπερτ Βιενερ, ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΣ ΜΟΡΦΕΣ.

Αυτές οι ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕς ΜΟΡΦΕΣ δυναμης,σε κοινωνικο-πολιτικο επιπεδο είναι από τις βασικες αιτιες καταρευσης της Ρωμαικης Αυτοκρατοριας καθως και των δικτατορικων καθεστωτων τυπου Σταλιν και Χιλτερ. Οταν η απειρη δυναμη δεν εχει στοχο την Συμπαντικη Ηθικη εξελιξη του ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, αυτή η δυναμη γινεται καινοφανης αστερας που αργα η γρηγορα γινεται μια μαυρη τρυπα,που αυταρεσκα θαυμαζει το φως της, μεσα στην μοναχια της.

Have Milky Way's Cycles Influenced Earth's Biological History?

Horoscope enthusiasts will be happy to hear that a grand cosmic force does indeed seem to be responsible for controlling the direction of all life on Earth. However, this grand cosmic cycle has more to do with extinction than finding a tall, handsome stranger.

Early last year, research revealed that the rise and fall of species on Earth seems to be driven by the undulating motions of our solar system as it travels through the Milky Way. Some scientists believe that this cosmic force may offer the answer to some of the biggest questions in our Earth’s biological history.
The University of California, Berkeley found that marine fossil records show that biodiversity increases and decreases based on a 62-million-year cycle. At least two of the Earth's great mass extinctions-the Permian extinction 250 million years ago and the Ordovician extinction about 450 million years ago-correspond with peaks of this cycle, which can't be explained by evolutionary theory.
Elsewhere, a team of researchers at the University of Kansas came up with an out-of-this-world explanation for the phenomenon. Their idea hinges upon the fact that stars move through space and sometimes rush headlong through galaxies, or approach closely enough to cause a brief cosmic tryst.
Our own star moves toward and away from the Milky Way's center, and also up and down through the galactic plane. One complete up-and-down cycle takes 64 million years- suspiciously close to the Earth's biodiversity cycle.
Once the researchers independently confirmed the biodiversity cycle, they then proposed a novel mechanism whereby which the Sun's galactic travels is causing it.
It’s no secret that the Milky Way is being gravitationally pulled toward a massive cluster of galaxies, called the Virgo Cluster, which is located about 50 million light years away. Adrian Melott of the University of Kansas and his colleague Mikhail Medvedev, speculate that as the Milky Way rushes towards the Virgo Cluster, it generates a so-called bow shock in front of it that is similar to the shock wave created by a supersonic jet.
"Our solar system has a shock wave around it, and it produces a good quantity of the cosmic rays that hit the Earth. Why shouldn't the galaxy have a shock wave, too?" Melott asks.
The galactic bow shock is only present on the north side of the Milky Way's galactic plane, because that is the side facing the Virgo Cluster as it moves through space, and it would cause superheated gas and cosmic rays to stream behind it, the researchers say. Normally, our galaxy's magnetic field shields our solar system from this "galactic wind." But every 64 million years, the solar system's cyclical travels take it above the galactic plane.
"When we emerge out of the disk, we have less protection, so we become exposed to many more cosmic rays," Melott has said.
The boost in cosmic-ray exposure may have a direct effect on Earth's organisms, according to paleontologist Bruce Lieberman. The radiation would lead to higher rates of genetic mutations in organisms or interfere with their ability to repair DNA damage. In this way, the process could lead to new species while killing off others.
Cosmic rays are also associated with increased cloud cover, which could cool the planet by blocking out more of the Sun's rays. They also interact with molecules in the atmosphere to create nitrogen oxide, a gas that eats away at our planet's ozone layer, which protects us from the Sun's harmful ultraviolet rays.
Richard Muller, one of the UC Berkeley physicists who co-discovered the cycle, said Melott and his colleagues have come up with a plausible galactic explanation for the biodiversity cycle.
If future studies confirm the galaxy-biodiversity link, it would force scientists to broaden their ideas about what can influence life on Earth. "Maybe it's not just the climate and the tectonic events on Earth," Lieberman said. "Maybe we have to start thinking more about the extraterrestrial environment as well."
Posted by Rebecca Sato.
Related Galaxy posts:
Mysterious Outburst from the Edge of the Milky Way
Cataclysmic Clockwork -Our Solar System's Deadly Orbit Through the Milky Way
GAIA -Mapping the Evolution of the Milky Way

Sources:
Link 1
Link 2

noticeable shifts in the strength of gravitational force we feel?

Does this have any effect on the earths crust? (it is rather weak, relatively.)
So could deformations due to alterations of centripetal force cause the kind of flooding and coastline adjustments we've noted in historical past?

Posted by: gravityq | March 12, 2009 at 11:37 AM

Ads by OnlineBrowserAdvertisingAd Options

Ads by OnlineBrowserAdvertisingAd Options

Facebook