«Κάτω από ΄να μαστίγιο χαρακώνοντας πλάτες και ουρανό
Μεγάλωσε τούτος ο τόπος, δούλος εκπορνευμένος
Κι οι φόροι, φόροι για όλα, φόροι για τη ζωή και για τη νύχτα
Υποτέλεια και προδοσία», Τίτος Πατρίκιος
Στην καταματωμένη ελληνική κοινωνία, που ζει έναν τρομερό οικονομικό και πολιτικό πόλεμο, με το μαστίγιο της ανεργίας, της πολιτικής βίας και της πείνας να ανεβοκατεβαίνει από τους δουλόφρονες πολιτικούς ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, με εντολοδόχους τους Αντιευρωπαϊστές Μέρκελ και Σόιμπλε, μόνο ένα συνειδητό κίνημα ανατροπής μπορεί να μας σώσει από τη βαρβαρότητα του γερμανικού κεφαλαίου και τα ξετσίπωτα τσιράκια τους.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Καντ, υπό το συγκλονιστικό γεγονός της Γαλλικής Επανάστασης, γράφει τους στοχασμούς «Προς την αιώνια ειρήνη», προτείνοντας μεταξύ των άλλων μια παγκόσμια ομοσπονδία κρατών όπου θα καταργηθούν οι πόλεμοι, στρατιωτικοί και οικονομικοί, και βαθμιαία και οι στρατοί.
Για τα είδη των πολέμων σημειώνει χαρακτηριστικά, έχοντας μελετήσει τους καταστροφικούς πολέμους στην Ευρώπη αλλά και την εξόντωση λαών και πολιτισμών από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες:
«Μεταξύ των τριών δυνάμεων, της δύναμης των όπλων, της δύναμης των συμμαχιών και της δύναμης του χρήματος, η τελευταία είναι ενδεχομένως το πιο αξιόπιστο όργανο πολέμου, αν η δυσκολία αποτίμησης του ύψους του δεν στεκόταν εμπόδιο σε αυτό», μετ. Κ. Σαργέντης, εκδ. «Πόλις».
Εξήντα χρόνια μετά τον Καντ, ένας άλλος μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, ο Μαρξ, διαπίστωνε για τη Γερμανία: «Υπάρχουν από την άλλη μεριά ενθουσιώδεις καλοκάγαθοι, αταβιστικά γερμανομανείς και αντανακλαστικά φιλελεύθεροι, που αναζητούν την ιστορία της ελευθερίας μας στα παρθένα δάση των τευτόνων.
Σε τι όμως η ιστορία της ελευθερίας μας διακρίνεται από την ιστορία του αγριογούρουνου, αν τη βρίσκουμε μέσα στα δάση; Αλλωστε, όπως είναι γνωστό σε όλους, η κραυγή μέσα στο δάσος ξανάρχεται πίσω σαν ηχώ. Κοιμηθείτε λοιπόν εν ειρήνη παρθένα τευτονικά δάση.
Πόλεμος ενάντια στην κατάσταση της Γερμανίας. Α ναι! Βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της ιστορίας, κάτω από κάθε κριτική. Αλλά παραμένει αντικείμενο κριτικής, όπως ο εγκληματίας που βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του ανθρώπου αλλά παραμένει αντικείμενο των φροντίδων του δήμιου», «Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου», εκδ. «Παπαζήσης».
Στο ίδιο έργο ο Μαρξ κάνει μια τρομερή πρόβλεψη, την οποία ζούμε σήμερα και η Ευρώπη με την ανθρωπότητα είχαν ζήσει σκληρότερα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Ομως η Γερμανία δεν ανέβηκε ταυτόχρονα με τους σύγχρονους λαούς τα ενδιάμεσα σκαλοπάτια της πολιτικής χειραφέτησης.
Αν όμως η Γερμανία περιορίζεται στο να ακολουθεί, με την αφηρημένη δραστηριότητα της σκέψης της, την εξέλιξη των σύγχρονων λαών, χωρίς να συμμετέχει ενεργά στις πραγματικές μάχες που σημάδεψαν την εξέλιξη αυτή, έχει από την άλλη πλευρά μοιραστεί τα βάσανα της εξέλιξης τούτης, χωρίς να έχει μοιραστεί και τις χαρές της, τη μερική ικανοποίηση.
Στην αφηρημένη δράση από τη μια, αντιστοιχεί η αφηρημένη κακουχία από την άλλη. Ετσι η Γερμανία θα βρεθεί στο επίπεδο της ευρωπαϊκής παρακμής χωρίς να έχει βρεθεί στο επίπεδο της ευρωπαϊκής χειραφέτησης».
Ετσι εξηγείται λοιπόν ο επαναλαμβανόμενος ολοκληρωτισμός που ξεφεύγει από τα άγρια όρια του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού.
Για τις επιδιώξεις αυτών των τευτονικών αγριογούρουνων ο σύγχρονος Γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας τονίζει: «Η εθνική επανένωση προκάλεσε μεταβολές της νοοτροπίας στη Γερμανία, οι οποίες (όπως τεκμηριώνουν έρευνες των πολιτικών επιστημών) αφορούν τόσο την εικόνα του εαυτού της όσο και τον προσανατολισμό της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η Γερμανία έχει στραφεί στην κατεύθυνση ενός ισχυρού εγωκεντρισμού. Από τη δεκαετία του 1990 αναπτύσσεται σταδιακά η αυτοπεποίθηση μιας στρατιωτικής και οικονομικής «μεσαίας δύναμης», η οποία κινείται ως πρωταγωνιστής-»παίκτης» στην παγκόσμια πολιτική σκηνή…
Ωστόσο, η προτεραιότητα των εθνικών επιφυλάξεων δεν εμφανίστηκε ποτέ τόσο ξεκάθαρα όσο στη στιβαρή αντίσταση της καγκελαρίου, η οποία λίγο πριν από την πανωλεθρία της στις 8 Μαΐου 2009 μπλόκαρε την ευρωπαϊκή βοήθεια προς την Ελλάδα και την ομπρέλα διάσωσης του ευρώ.
Στη νεογερμανική αλλαγή νοοτροπίας ταιριάζει παρεμπιπτόντως και η μη φιλοευρωπαϊκή απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου για τη Συνθήκη της Λισαβόνας»,μετ. Σ. Τριανταφύλλου, εκδ. Πατάκη.
Ευρώπη των λαών σημαίνει δημοκρατία των λαών.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου