Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα; Γιατί αυτό που αρχικά μας φαντάζει ιδανικό, μετά από λίγο γίνεται κουραστικό και γεμάτο ελαττώματα; Φταίμε εμείς ή κάποιος άλλος που τελικά τίποτα δεν μας είναι αρκετό;
Ψάχνοντας να βρούμε το απόλυτα ιδανικό στη ζωή, την τέλεια καλοπληρωμένη δουλειά, τον φανταστικό έρωτα, τον εξαιρετικό σύζυγο, το πανέμορφο και φτηνό διαμέρισμα διαπιστώνουμε συνήθως ότι ύστερα από σχετικά μικρό χρονικό διάστημα , αυτά που θεωρούσαμε ονειρεμένο να το πετύχουμε , τώρα δεν μας λέει τίποτα πια! Πόσες φορές δεν έχουμε δώσει αγώνες προκειμένου να αποκτήσουμε ή να πετύχουμε κάτι και μόλις έφτασε η ώρα της στέψης- επιτυχίας, δεν μας έκανε πλέον καμία αίσθηση ή κι να χαρήκαμε ήταν προσωρινό και αμέσως μετά βρήκαμε τον επόμενο στόχο που ξαφνικά έγινε πάλι το κέντρο της ζωής μας. Η ψυχολογία και η η ψυχιατρική έχουν δώσει τις δικές τους εξηγήσεις για το ανικανοποίητο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η νευροβιολογία από την άλλη προσπάθησε να εξηγήσει τους μηχανισμούς που προκαλούν ευχαρίστηση πάλι όμως θέτοντας τον ανθρώπινο εγκέφαλο στο «ντιβάνι» και να αναλύσει τα μυστήρια του ανθρώπινου ψυχισμού στο κυνήγι της επιτυχίας.
Επιτυχία = Ευτυχία ;
Το κυνήγι της Ευτυχίας όμως δεν ταυτίζεται πάντα με την επιτυχία! Φαντάζομαι ότι όλοι μας στο περιβάλλον που ζούμε βλέπουμε (ή φανταζόμαστε ότι βλέπουμε) γνωστούς μας που θεωρητικά τα «έχουν όλα» ή τουλάχιστον αυτά που εμείς θεωρούμε σημαντικά και αξιολογούμε ως εντελώς απαραίτητα. Πάντα ας πούμε εκτιμούσα ως εξαιρετική τη σχέση μιας στενής φίλης με τον άνδρα της, που ήταν πάρα πολλά χρόνια παντρεμένοι με δύο παιδιά και άπειρες υποχρεώσεις, αλλά που η σχέση τους σαν ζευγάρι ήταν πάντα ερωτική , έντονη και απείρως παθιασμένη. Μέχρι που σε μια πιο στενή επαφή μαζί τους ανακάλυψα ότι αυτό που θεωρούσα ως εξαιρετικό εμπεριείχε και ένα πολύ πολύ μεγάλο τίμημα! Ζήλευε ο ένας τον άλλο παθολογικά και η κτητικότητα μεταξύ τους ήταν ακραίας μορφής με αποτέλεσμα οι διαπληκτισμοί και οι καυγάδες να έχουν επηρεάσει άσχημα ψυχολογικά τα δυο μικρά τους παιδιά. Εκοβαν ο ένας την αναπνοή του άλλου με σχιζοφρενικό, ελεγκτικό τρόπο , που ναι μεν έδινε πάθος στη σχέση τους ήταν όμως και οι δύο δυστυχισμένοι και απείρως ανικανοποίητοι από τη ζωή τους. Από την άλλη πλευρά γνωρίζω τόσα και τόσα ζευγάρια που ζουν μαζί βαρετά κι ανούσια, ρίχνοντας ο ένας στον άλλο την ευθύνη για τη ρουτίνα της κοινής τους ζωής…
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ
Ο Φρόιντ μίλησε για κάποιο «παράσιτο» το οποίο μπαίνει εμπόδιο στον αγώνα του ατόμου για την ευχαρίστηση και για να ολοκληρώσει την διαδρομή της ικανοποίησης στη ζωή του. Είναι η υπερβολή, οι πραγματικές ελλείψεις μας που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει, η τάση μας στην αυτοκαταστροφή, η πιεστική ανάγκη να ανακαλύψουμε την υποτιθέμενη ευτυχία η οποία στο τέλος αποδεικνύεται δυστυχία. Και εκεί εκείνο που κυριαρχεί είναι μονίμως το ανικανοποίητο: τι θα μπορούσαμε να έχουμε αν δεν έχουμε αυτό που έχουμε; και τι είναι αυτό τελικά που θέλουμε για να ικανοποιηθούμε επιτέλους; Άλλη φίλη που δεν έχει στερηθεί ποτέ ερωτικές σχέσεις στη ζωή της μου έλεγε ότι βρήκε επιτέλους αυτό που έψαχνε σε όλη της τη ζωή, έναν ευγενικό άρχοντα, με την εμφάνιση και την ποιότητα που την εξέφραζε , που ήταν επιτυχημένος επαγγελματικά, με αγάπη και στοργή για την οικογένεια και τα παιδιά, κοινωνικός και ευχάριστος που όμως είχε- κατά τη γνώμη της- και γι’ αυτό τον χώρισε, ένα τραγικό ελάττωμα ! όταν κάπνιζε-και από ότι κατάλαβα κάπνιζε αρκετά- έριχνε τις στάχτες –άκουσον άκουσον- έξω από το τασάκι!! Αν είναι δυνατόν…η συνέχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου