Ζοφερές εκλείψεις, κακότροποι ανάδρομοι, δυσοίωνα τετράγωνα, σκληρές αντιθέσεις... Σίγουρα υπάρχουν δύσκολες ενδείξεις στα ωροσκόπια και συχνά η ανάγκη του ερμηνευτή να προειδοποιήσει για τα μελλούμενα τον οδηγεί σε -αστρολογική αδεία- υπερβολές που συχνά ξεπερνούν τα όρια της καταστροφολογίας.
Πρακτικά με δεδομένη την επικράτηση της ύλης έναντι του πνεύματος και την συνολικά «χαμηλή πτήση» του τελευταίου σε συλλογικό επίπεδο, το να προβλέπεις κοσμικές καταστροφές, συνεκτιμώντας τις κοσμικές δυσαρμονίες είναι σαν να ...κλέβεις εκκλησία, από την άλλη όμως είναι βέβαιο πως ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει κάτι πολύ πιο αισιόδοξο, έστω κι αν αποδειχθεί εν τέλει ...παραμύθι!
Είναι βέβαιο πως τα κριτήρια μιας ερμηνείας είναι εντελώς διαφορετικά όταν απευθυνόμαστε στο άτομο ή το σύνολο.
Η πρόβλεψη δεινών είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας στην κοσμική Αστρολογία, αφού τα γεγονότα αυτού του χαρακτήρα είναι που χαράζονται ανεξίτηλα στην ανθρώπινη μνήμη. Αντίθετα όμως, η αισιόδοξη στάση σε προσωπικά θέματα είναι το μυστικό της δημοφιλίας κάποιων αστρολόγων και το σημείο της υπεροχής τους έναντι των υπόλοιπων συναδέλφων τους. Ο εκάστοτε συμβουλευόμενος έχει ουσιαστική ανάγκη να ακούσει κάτι το ελπιδοφόρο και ένα σωστό μάρκετινγκ βασίζεται πάνω σε αυτήν την λεπτομέρεια. Φυσικά τα όρια ανάμεσα στην θετική σκέψη που αποσκοπεί στην ενδυνάμωση του ατόμου και την ...ανελέητη παραμυθολογία που καταλήγει να είναι η εύκολη πρόσβαση προς το πορτοφόλι του, είναι ασαφή, αφού εξαρτώνται άμεσα από τις γνώσεις, τα ηθικά κριτήρια και την φιλοσοφία του εκάστοτε αστρολόγου.
Η μια πολιτική είναι του τύπου «πες τα ευχάριστα για να μείνει ευχαριστημένος ο πελάτης» και η άλλη «πρότεινε τις δημιουργικές εναλλακτικές, που θα μπορούσαν να τον ξεμπλοκάρουν».
Προσωπικά, κινούμαι συνήθως στον δεύτερο άξονα, τονίζοντας τον δημιουργικό τρόπο με τον οποίο μπορεί ένα άτομο να αξιοποιήσει ακόμη και τις πιο «σκληρές» επιρροές. Πιστεύω στο άτομο, πιστεύω στην δυναμική της διαφορετικότητας του, ακόμη κι αν του πάρει πολύ χρόνο μέχρι να την εφαρμόσει. Ο βαθμός συνειδητότητας και συνολικά το επίπεδο της εξέλιξης μας είναι εκείνα που «ρυθμίζουν» και εξυψώνουν την κοσμική ενέργεια σε ανώτερες στοιβάδες, με αποτέλεσμα είτε τις πρακτικές εφαρμογές που λύνουν τους ενεργειακούς κόμπους, είτε την αποτελεσματική άμυνα-επίθεση απέναντι σε όλα εκείνα που σε συλλογικό επίπεδο κρίνονται ως «καταστροφικά».
Τα καλά νέα είναι πως όσο ο πολιτισμός μας εξελίσσεται, το πλούσιο εποικοδόμημα των εφαρμογών του μας βοηθά να «μεταστοιχειώσουμε» στην πράξη πολλές από τις αρχετυπικές δυνατότητες των πλανητικών θέσεων ή όψεων. Αυτή η δυνατότητα ήταν μειωμένη στο παρελθόν και τα διαχειριστικά περιθώρια πολύ πιο στενά, με σύνηθες αποτέλεσμα την κακή ή ανεπιθύμητη λειτουργία τους.
Ένα τετράγωνο για παράδειγμα ανάμεσα στον Άρη και τον Πλούτωνα, όσον αφορά την εκδήλωση του έχει πολλές δυνατότητες, ανεξάρτητα με το αν οι περισσότεροι εξ ημών -ο μέσος όρος που λένε- το βιώνει με 2-3 συγκεκριμένους τρόπους, όχι και τόσο ευχάριστους συνήθως. Στην βασική της εκδοχή, η όψη απαιτεί να συμμετάσχουμε βιωματικά σε μια διαδικασία καταστροφής και «ξεκαθαρίσματος» και το προαπαιτούμενο για μια θετική έκβαση είναι το να έχουμε τα εφόδια να το πράξουμε. Έχει όμως επίσης τεράστια σημασία το επίπεδο αναφοράς. Τι είναι αυτό που καλούμαστε να ξεκαθαρίσουμε-διερευνήσουμε και επιπλέον πως υλοποιούμε την «κατάδυση στην άβυσσο» που αρχετυπικά υπονοεί η όψη;
Το ποιοί είμαστε και το τι κάνουμε είναι εκείνο που ορίζει σε μεγάλο βαθμό το εύρος των πιθανοτήτων μας και κατ’ επέκταση το μέλλον μας. Ένας άπραγος -χωρίς δηλαδή δημιουργικές διεξόδους- άνθρωπος θα μπορούσε να βιώσει την όψη βλέποντας το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του. Ένας δύτης όμως θα βούταγε στα 30 μέτρα αναζητώντας το κάτι παραπάνω, ένας φυσικός ίσως να έμπαινε στον κρατήρα ενός ηφαιστείου κι ένας εραστής θα διαπίστωνε το συνταρακτικό μεγαλείο ενός μοναδικού οργασμού που θα άλλαζε μονομιάς την εικόνα για το εσωτερικό του σύμπαν.
Την ίδια στιγμή που ένας τρομοκράτης θα έβαζε βόμβες, ο πυροτεχνουργός θα προχωρούσε σε μια ελεγχόμενη έκρηξη-κατεδάφιση κτιρίου.
Πρόκειται τελικά για κάτι εξωτερικό ή μήπως για εσωτερικές-ψυχικές διεργασίες; Στην πρώτη περίπτωση, ο επαρκής εξοπλισμός μας, η γνώση πολεμικών τεχνών ή οι ικανότητες μας στα εκρηκτικά, τον «underground πόλεμο» κλπ μπορεί να παίξουν καταλυτικό ρόλο. Στην δεύτερη, χρειάζεται κυρίως ενσυνείδηση και ικανότητα «υπερπτήσης» πάνω από τα χαμηλότερα ένστικτα μας. Στην πρώτη κινούμαστε με βάση τον νόμο της ζούγκλας, στην δεύτερη με εφόδιο τον ανώτερο εαυτό μας. Και αυτή η διαφορά είναι απόλυτα κρίσιμη τόσο για το πως καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια της όψης, όσο και για τις συνέπειες της προσπάθειας μας.
Είναι σοφό να θυμόμαστε ότι η ενέργεια δεν έχει ηθική. Εμείς βάζουμε τα ηθικά κριτήρια και αυτός είναι ένας από τους τρόπους που συμβάλλουμε στην διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Σε μια σύγκρουση των εντεταλμένων οργάνων του νόμου με τους παρανόμους, η ενέργεια της συγκεκριμένης όψης «παίζει» και στα δύο στρατόπεδα. Το αν θα είμαστε από την μια ή την άλλη πλευρά είναι καθαρά δικό μας θέμα.
Και με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να επιλέξουμε το πεδίο της σύγκρουσης μας, με την υποσημείωση όμως ότι αυτό δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη αλλά είναι αποτέλεσμα της συνολικής εξέλιξης μας και των προτεραιοτήτων που πηγάζουν από αυτήν. Όπως δεν μπορούμε να μάθουμε καράτε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ώστε να αντιμετωπίσουμε μια επικίνδυνη επίθεση σε ένα σκοτεινό σοκάκι, έτσι και δεν μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε την «κόπρο του Αυγεία» μέσα μας αν δεν έχουμε την μέθοδο και τις αρχές για να το επιτύχουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η απλή βούληση δεν αρκεί κι εδώ καταδεικνύεται η μέγιστη σημασία και αξία της αυτοβελτίωσης μας που ξεκινά (και) από την επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων μας όπως περιγράφονται μέσα στο γενέθλιο ωροσκόπιο μας.
Η αυτογνωσία που οδηγεί στην βελτίωση του βαθμού της συνειδητότητας μας, μια αυτογνωσία που δεν είναι θεωρητική αλλά κατακτημένη και κτισμένη πάνω σε συγκεκριμένες εφαρμογές, είναι ίσως το ουσιαστικότερο όπλο απέναντι στις όποιες επιβουλές της μοίρας. Το «αναπόφευκτο πεπρωμένο» λειτουργεί αποκλειστικά σαν τέτοιο όταν κι εμείς συμπεριφερόμαστε περίπου σαν ζώα, έχοντας περιθωριοποιήσει το μεγαλύτερο δώρο με το οποίο μας προίκισε η φύση.
