από την Κατερίνα Σαλωνίκη
Ο τρόπος διάδοσης της αστρολογίας, έχει φτάσει να απασχολεί ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και ο διχασμός απέναντι στην εγκυρότητα και στην αξιοπιστία της είναι εντυπωσιακός.
Πέρα από την προσωπική άποψη του καθενός όμως, υπάρχουν κάποια δεδομένα που θα ήθελα να ανασύρω για μια αφουγκραστική προτροπή.
Πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη κάποια σπουδαία μυαλά που όχι μόνο ασχολήθηκαν με την αστρολογία, αλλά της κατέθεσαν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους. Η συγκάλυψη αυτού του γεγονότος έγινε για άλλες αιτίες, όπως και για τόσα άλλα γεγονότα.
Μία από αυτές τις μορφές ήταν ο Κέπλερ του οποίου το έργο θα ξαναθυμηθούμε εδώ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο μεγάλος επιστήμονας, ό άνθρωπος που διατύπωσε τους νόμους κίνησης των πλανητών και έδωσε στον Νεύτωνα τα στοιχεία που χρειάζονταν για την δική του θεωρία της Βαρύτητας, ασκούσε την αστρολογία. Ή μήπως νομίζετε ότι σαγήνευσε το κοινό και αναγνωρίστηκε μέσα από τις διαλέξεις του -σε άδειες αίθουσες- περί μαθηματικών, αστρονομίας και φιλοσοφίας;
Στην πραγματικότητα άρχισε την καριέρα του με την σύνταξη αστρολογικών ημερολογίων -του ετήσιου καζαμία δηλαδή- και την τελείωσε σαν «Αστρολόγος της Αυλής» του Δούκα του Βάλενστάιν.
Σε ένα ωροσκόπιο μάλιστα που είχε συντάξει για τον εαυτό του, αναφέρει με ακρίβεια μέχρι και την πιθανή ώρα της σύλληψης του, ενώ επιπλέον, είχε ένα αστρολογικό λεύκωμα με όλα τα μέλη της οικογένειας του (και αστρολογικά σχόλια).
Τα κίνητρα αλλά και τα βιώματα του Κέπλερ ήταν τόσο αστρολογικά που οι ιστορικοί τον περιγράφουν με το ένα πόδι στο Μεσαίωνα και το άλλο στο σύγχρονο κόσμο.
Τα επιστημονικά κείμενα αποστειρώνουν την εικόνα του και εστιάζονται αποκλειστικά σχεδόν, στα επιστημονικά του επιτεύγματα.
Υπάρχει μια περίφημη φράση του Κέπλερ στο «Third Party Intervening», έκδοση του 1610, όπου ανέλυε τη διαμάχη ανάμεσα στην αστρολογία και την αστρονομία, συμβουλεύοντας τους αναγνώστες που επικρίνουν την αστρολογία «Να μην πετάνε και το μωρό μαζί με το νερό της μπανιέρας».
Γνώριζε αστρολογία, όπως γνώριζαν όλοι οι αστρονόμοι τη εποχής και την ασκούσε βιοποριστικά, ιδιαίτερα όταν υπήρχε κάποιο αναγκαστικό κίνητρο, όπως για παράδειγμα η επιθυμία ενός ηγεμόνα να μάθει το μέλλον του.
Το 1957 στο πρώτο του βιβλίο «Mysterium Cosmographicum» παρουσίασε τις απόψεις του για τις τροχιές των πλανητών, τους τόνους της μουσικής κλίμακας και τις ιδιότητες των 5 τέλειων γεωμετρικών σωμάτων.
Προσπάθησε να αποδείξει μαθηματικά ότι οι τροχιές των πλανητών μπορούσαν να προσδιοριστούν στα όρια των 5 τέλειων στερεών που αντιστοιχούσαν στις αστρολογικές ιδιότητες των πλανητών και στις συμμετρίες της μουσικής κλίμακας.Η συνεχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου