Στην χλεμπα...απανταμε με σατυρα....

Σε μιαν απ' τις πιο καυστικές σάτιρές του, ο μεγαλύτερος ρωμαίος σατιρικός ποιητής, ο Ιουβενάλης (A' μ.X. αιώνας) καυτηριάζει ανελέητα τη διαφθορά, τη σκληρότητα, τα βίτσια, τα εξωφρενικά καπρίτσια των «κυριών» της γενικά έκλυτης εποχής του. Και παραθέτει το ακόλουθο επεισόδιο:
Μια απ' αυτές τις «ματρόνες» διατάζει μανιασμένα τους δούλους της:
«Σταυρώστε αυτόν τον σκλάβο» - που, άγνωστο γιατί, είχε περιπέσει στη δυσμένειά της.
«Μα γιατί», διαμαρτύρεται ο υπομονετικός σύζυγός της. Τι έγκλημα έκανε ο άνθρωπος για να του αξίζει ο θάνατος; Τι μάρτυρες έχεις; Ποιος τον κάρφωσε; Αφησέ τον πρώτα να μιλήσει.
«Τι λες, βρε μπούφο;» αποκρίνεται εκείνη. «Λες άνθρωπο έναν σκλάβο; Δε με νοιάζει τι έκανε και τι δεν έκανε. Εγώ έτσι θέλω, αυτό διατάζω, η θέλησή μου είναι ο (μοναδικός) λόγος» («hoc volo, sic jubeo, sit pro ratione voluntas»