Γράφει η Ρένα Κολιοπάνου
Με αφορμή το προηγούμενο editorial του αγαπητού Urania Lab "Αστρολόγοι και Αστρονόμοι" , η σκέψη μου στάθηκε στο σημείο της σχέσης της Αστρολογίας με την Εκκλησία και πως αυτή αντιμετωπίζεται. Και έτσι σκέφτηκα να παραθέσω την δική μου εμπειρία και άποψη γύρω από το θέμα.
Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να μαγεύομαι από το μάθημα των Θρησκευτικών, να ακούω τον δάσκαλο μου να μιλά με τόσο πάθος για το έργο και την μεγάλη αγάπη του Θεού προς το μεγαλύτερο δημιούργημα του, τον άνθρωπο. Παιδί του Κατηχητικού, μεγαλωμένη σε επαρχία με έμφυτο το θρησκευτικό συναίσθημα.
Τα χρόνια πέρασαν και η ανάγκη να μελετήσω και να ερευνήσω τον εαυτό μου μεγάλωνε και μέσα από αυτή την εσωτερική ανάγκη, ξεκίνησε η ενασχόληση μου με την Αστρολογία. Ανάγκη όμως που με απομόνωνε από το κοινωνικό σύνολο, λες και ήμουν λεπρή.
Τι έχει αυτή; Α! διαβάζει Αστρολογία δεν ξέρεις; Είναι αλλοπαρμένη, αλαφροΐσκιωτη, παιδί του διάβολου..
Οι άνθρωποι ότι δεν μπορούν να καταλάβουν συνήθως του δίνουν ένα όνομα που θα διαχωρίζει την σχέση τους από τον δικό τους «καλό» εαυτό.
Και έτσι έμαθα να ζω στην «κοινωνία των παρείσακτων», που ασχολούνται με την πορεία των άστρων και το πως αυτά επηρεάζουν τις διαθέσεις και τις τάσεις που έχουμε στην ζωή μας. Ζήλευα τα άλλα παιδάκια που ήταν ενταγμένα στο κοινωνικό σύνολο και κάθε φόρα που σηκωνόμουν να πω κάτι μέσα στην τάξη, έπεφτε απόλυτη σιωπή. Αυτή, αυτή σιγοψιθύριζαν... αυτή κάνει μάγια (τι άλλο θα ακούσω!) Αυτή κοιτάζει τα άστρα και νομίζει ότι ξέρει το μέλλον.Η συνεχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου