Η στρατηγική του νέου Ράιχ

Για να γίνει κατανοητή η στρατηγική του Βερολίνου θα πρέπει με μεγάλη σοβαρότητα να μελετηθεί εκ νέου, ο σχεδιασμός ισχύος του Μεσοπολέμου, όταν το Τρίτο Ραιχ, οργάνωνε την επανάκαμψη της παγκόσμιας παρουσίας της Γερμανίας, μετά την Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Όπως και τότε έτσι και τώρα η Γερμανία αντιμετώπισε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, ειδικά της πρώτης περιόδου, ως αναγκαιότητα προκειμένου να της δοθεί, μέσω Παρισιού, η ευκαιρία για την ενοποίηση της αλλά και για να μπορέσει να διαφύγει από το καθεστώς κατοχής που της επεβλήθει μετά την ήττα της στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και αφού διασφάλισε την δυνατότητα επιστροφής της πρωτεύουσας
της στο Βερολίνο, η Γερμανία πίεσε στην κατεύθυνση του Μάαστριχτ, που ανέτρεπε στην ουσία την λογική των ιδρυτικών συνθηκών της ΕΟΚ, γαλλικής θεώρησης πραγμάτων. Το πέρασμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση διασφάλισε στη Γερμανία τρεις στόχους. Πρώτον ότι όλα τα μέλη δεν θα είναι ίσα ως προς την λήψη των αποφάσεων της Ένωσης. Δεύτερον ότι η ανάπτυξη και ο πλούτος θα διασφαλίζεται στον Βορρά και θα διαχέεται μέσω των επιδοτήσεων στον Νότο.

Για τον λόγο αυτό σήμερα υπάρχει μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων από την οπτική της Ανταγωνιστικότητας. Με τις μεσογειακές χώρες της Ευρώπης να έχουν χάσει τα πλεονεκτήματα τους και να αδυνατούν εξαιτίας των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους τους , να επιβάλουν στρατηγικές επιλογές στην Ένωση. Τρίτον επέκτεινε παράλογα την διεύρυνση της Ευρώπης στα 27 μέλη, ενώ ακύρωσε κάθε προσπάθεια εμβάθυνσης της ενωσιακής διαδικασίας σε θεσμικό, πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Προέκτεινε δηλαδή τον ζωτικό χώρο για τις πολυεθνικές της , υποκαθιστώντας τον προστατευτισμό, με την εσωτερική αγορά. Ταυτόχρονα προσάρμοσε τις αντικειμενικές δυνατότητες των άλλων κρατών- μελών στην διασφάλιση της δικής της κυριαρχίας.

Η Γερμανία από το προηγούμενο φθινόπωρο έχει περάσει στην Τρίτη φάση του σχεδιασμού της μέσα από την προβλεπόμενη κρίση των κρατικών ομολόγων. Διατηρώντας σε ισχύ τις προδιαγραφές της Λισαβόνας και την διαδικασία του Μάαστριχτ, τάχα στην λογική της μονομέρειας ενός ισχυρού ευρώ, ουσιαστικά έχει μετατρέψει τον ευρωπαϊκό Νότο σε μια προβληματική περιοχή, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει στο Παρίσι να αυτοεξαιρείται μέχρι στιγμής από τα κριτήρια του 3% του ελλείμματος και του 60% του χρέους, κερδίζοντας χρόνο για τον εαυτό της. Στόχος είναι η συνεχής διολίσθηση του ευρώ να οδηγήσει την Ευρώπη σε μια πραγματικά υπαρξιακή κρίση και μέσα σε συνθήκες πανικού ο Νότος να αποδεχθεί ένα σχήμα εσωτερικής αποικιοκρατίας από τον Βορρά, ενώ ο Γαλλογερμανικός άξονας πλέον και όχι η Ευρώπη να καταλήξει σε δύο ταχύτητες . Με τη Γερμανία στην πρώτη ταχύτητα και τη Γαλλία στη δεύτερη.

Στη συγκυρία αυτή που λογικά θα έχει αφετηρία και πάλι την Ελλάδα μέσα στους επόμενους μήνες , με το ενδεχόμενο "ελεγχόμενης πτώχευσης" που αυτή αντιμετωπίζει στη βάση της ατυχούς συνταγής της "Τρόικας", στην οποία τα σκληρότερα μέτρα σημειωτέον ζητούν οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη και όχι το ΔΝΤ, θα δημιουργήσει την επόμενη κρίση.

Θα τεθεί ένα δίλημμα στο Νότο. Είτε θα δεχθεί την Γερμανική Ένωση της Ευρώπης , με απόλυτη κυριαρχία του Βερολίνου στις εθνικές πολιτικές και τον απόλυτο οικονομικό- δημοσιονομικό έλεγχο, άρα και πολιτικο- διπλωματικό-στρατιωτικό. Είτε η Ευρώπη θα σπάσει ως ευρωζώνη και θα διατηρηθεί ως εμπορική ζώνη, στο μοντέλο που διατηρεί σήμερα η Αγγλία με την Ε.Ε. Στη δεύτερη περίπτωση που είναι και η πλέον πιθανή η Γαλλία θα είναι πολύ αποδυναμωμένη εξαιτίας του δημοσιονομικού της ζητήματος και των παρατάσεων που της επιτρέπει σήμερα το Βερολίνο και πολύ δύσκολα θα μπορέσει να δημιουργήσει ως πρωταγωνιστής ισοδύναμο τετελεσμένο του Νότου σε σχέση με τον Βορρά που θα έχει κέντρο του το Βερολίνο. Άλλωστε είναι πιθανόν το Παρίσι να μην τολμήσει το άλμα , οπότε θα οδηγήσει την Ευρώπη στη Γερμανική κυριαρχία, όπως αποτέλεσε και το όχημα για την ενοποίηση των Γερμανιών στην πρώτη και δεύτερη φάση.

Το colpo grosso όμως του νέου Ράιχ που θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν είναι η σχέση του Βόρειου άξονα με τον παράγοντα Τουρκία. Το νέο-οθωμανικό όραμα των Ερντογάν- Νταβούτογλου , που απλώνεται από τα Βαλκάνια στην Μέση Ανατολή και από εκεί στην Κεντρική Ασία, την Αφρική και την Λατινική Αμερική είναι ο απαραίτητος εταίρος του Ράιχ, αφού συγκεντρώνει την επιβολή και την κυριαρχία στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και σε μια σειρά κρίσιμων χωρών , ως αγορές και δυνατότητες ανάπτυξης όπως το Ιράν, η Βραζιλία, το Πακιστάν και υπερκρατικά όργανα όπως η Ισλαμική Διάσκεψη. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένα τρίγωνο απολύτου ισχύος ακόμη και στον τομέα της ενέργειας Γερμανίας-Ρωσίας-Τουρκίας, την δυνατότητα του οποίου μπορούμε καλύτερα να την προσμετρήσουμε σε επίπεδο G-20 , του νέου ΟΗΕ. Στην περίπτωση μάλιστα αυτή, ακόμη και αν ο Νότιος Ευρωπαϊκός Άξονας , που έχει δυνατότητα επέκτασης και συσχετισμού με τον Αραβικό κόσμο της Μεσογείου , το Ισραήλ, τις πρώην Γαλλικές αποικίες στην Αφρική και τους ισπανόφωνους της Αμερικής , μαζί με τις πρώην Πορτογαλικές αποικίες στη Λατινική Αμερική, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην ετοιμότητα και την ταχύτητα συσχετισμού, σε συνθήκες απόλυτης πειθαρχίας του Ράιχ και των συμμάχων του. Άλλωστε το Ράιχ θα διαθέτει στις τάξεις του τον προτεσταντικό Χριστιανισμό, το απεθνικοποιημένο Ισλάμ και την κυρίαρχη δύναμη των Σλάβων, άρα και της χριστιανικής Ορθοδοξίας, με τα Πατριαρχεία της στην Ανατολή.

Ειδικό κεφάλαιο σε αυτήν την παγκόσμια ανακατανομή ισχύος, θα αποτελέσει η σχέση Γερμανίας-Αγγλίας. Κρίσιμο ζήτημα σε αυτήν την σχέση θα παίξουν οι φιλοδοξίες του Λονδίνου και του κυρίαρχου θρόνου στο Ηνωμένο Βασίλειο, να αποκτήσει εκ νέου την κυριαρχία του στον κόσμο και τον αγγλοσαξονικό άξονα με την κυριαρχία των θαλασσών και των ναυτικών δυνάμεων απέναντι στην παλιά αποικία την Αμερική, που μέσω των ΗΠΑ αμφισβήτησε επί της ουσίας την Μητρόπολη της Αγγλοσαξονικής Ενότητας και Αυτοκρατορίας.
Στο επίπεδο αυτό θα υπάρξει και η τελική φάση της κρίσης με βάση την Δύση και τον Καπιταλισμό. Η "Βόρεια Συμμαχία" αποτελούμενη από την Γερμανία-Ρωσία-Αγγλία-Τουρκία θα προσπαθήσει να πλήξει την ισχύ των ΗΠΑ και του δολαρίου. Να μετατρέψει σε περιφέρεια την Ουάσιγκτον ( την εθνοκρατική Αμερική) και να μεταλλάξει την Νέα Υόρκη σε παγκόσμιο κέντρο ελευθέρων συναλλαγών υπό Γερμανική εποπτεία, σε μια G-20 με έδρα το Βερολίνο, τη Μόσχα ή το Λονδίνο.
Φυσικά σε τέτοιους σχεδιασμούς υπάρχει ιστορικά το πρόβλημα του "αστάθμητου παράγοντα". Είτε αυτός λέγεται Ελλάδα, είτε Ουίνστον Τσόρτσιλ , είτε πολύ περισσότερο Ισραήλ ή Κίνα. Πάντως η τελευταία φάση του σχεδιασμού του Νέου Ράιχ είναι εμφανές ότι συμπεριλαμβάνει και τον κίνδυνο για το Βερολίνο όχι μόνον στην Τρίτη φάση να υπάρξει Νότιος Ευρωπαϊκός Άξονας , αλλά αμέσως μετά την διάσπαση της Ένωσης αυτός να υιοθετήσει ως νόμισμα το δολάριο και όχι ένα τρίτο νόμισμα. Μάλιστα αντί να αποδεχθεί ο Νότος την διάσπαση της ευρωζώνης μόνον, να σπάσει τελείως την Ευρώπη και να δημιουργήσει Ατλαντική Ενότητα με τις ΗΠΑ, μια "Ατλαντική Συμμαχία" απέναντι στην "Βόρεια Συμμαχία", με την Αγγλία να βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, την Ρωσία να επανεξετάζει το δίπολο ισορροπίας και παγκόσμιας κυριαρχίας του Ψυχρού Πολέμου, την Ανατολική Ευρώπη, που αποτελεί και σήμερα μέσω ΔΝΤ, "ζώνη δολαρίου", να σπάει την γερμανική ζώνη , το Ισραήλ να λύνει το παλαιστινιακό και να επανατοποθετεί την σχέση με τους Άραβες, την Γουόλ Στριτ, να παραμένει υπό αμερικανική σημαία, την Κίνα να επιμένει να χρηματοδοτεί την "Ατλαντική Συμμαχία", αντί να δώσει την ευκαιρία της σύγκρουσης στη "Βόρεια Συμμαχία". Στην περίπτωση αυτή η Γερμανία θα χάσει για μια ακόμη φορά τον Παγκόσμιο Πόλεμο και θα βρεθεί υπό οικονομική και νομισματική κατοχή, ενώ η διάλυση της νέο-Οθωμανικής Τουρκίας σε ένα νέο Ανατολικό Ζήτημα, θα μετατρέψει την Κωνσταντινούπολη σε μια νέα διεθνή Πόλη εμπορίου και συνάντησης Ανατολής-Δύσης, μέσω οικονομικών συναλλαγών, θυμίζοντας από πλευράς κρατικής κυριαρχίας το Βερολίνο του τέλους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ελλάδα σύμφωνα με την παράδοση στην τελευταία περίπτωση θα μιλάμε για τον "από μηχανής Θεό" και νέες σελίδες δόξας…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ www.axiaplus.gr