Η οστεοπόρωση χαρακτηρίζεται από μείωση της οστικής μάζας, που έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της αντοχής των οστών σε ένα άτομο και, κατ' επέκταση, αυξημένη προδιάθεση για κάταγμα.
Παρά την προσπάθεια πρόληψης με προγράμματα άσκησης, τη λήψη κατάλληλων αγωγών, μη φαρμακευτικών ουσιών (ασβέστιο, βιταμίνη D), φαρμακευτικών ουσιών (διφοσφωνικά, καλσιτονίνη), αλλά και ορμονικών ουσιών, η οστεοπόρωση και ο κίνδυνος καταγμάτων αναμένεται να πάρουν διαστάσεις επιδημίας τα επόμενα χρόνια -εξαιτίας της σταθερής αύξησης των ηλικιωμένων ατόμων.
Η δυσκολία στην αντιμετώπιση των οστεοπορωτικών καταγμάτων έγκειται στο ότι παρότι η διαδικασία πωρώσεως περνά μέσα από τα φυσιολογικά στάδια και στο τέλος ολοκληρώνεται με την πώρωση (κόλλημα), αυτή η διαδικασία παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο.
Το μεγαλύτερο τεχνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ορθοπεδικός χειρουργός είναι η δυσκολία να εξασφαλίσει ασφαλή σταθεροποίηση των υλικών που χρησιμοποιούνται για τη διατήρηση της σωστής θέσης του σπασμένου οστού μέχρι να επέλθει η πώρωσή του.
Ο αδύναμος κρίκος αυτής της ένωσης μεταξύ υλικού οστεοσύνθεσης και οστεοπορωτικού οστού είναι φυσικά το οστούν. Αυτό δε είναι εύκολα κατανοητό εφόσον το οστεοπορωτικό κόκκαλο είναι περισσότερο πορώδες κι έτσι η στηρικτική ικανότητα των υλικών οστεοσύνθεσης μειώνεται σημαντικά.
Οι επιπτώσεις αυτών των οστεοπορωτικών καταγμάτων εκτός από κοινωνικές είναι και οικονομικές -αξίζει να σημειωθεί ότι το 2006 στις ΗΠΑ ξοδεύτηκαν περί τα είκοσι δισ. δολάρια μόνο για την αντιμετώπιση των οστεοπορωτικών καταγμάτων του ισχίου.
Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται υλικά όπως οι καινούργιες αυτοκλειδούμενες πλάκες, ενδομυελικοί ήλοι, υλικά επαύξησης της στήριξης, τεχνικές ημιολικής ή ολικής αρθροπλαστικής.
Τα πιο συχνά οστεοπορωτικά κατάγματα των άνω άκρων απαντώνται στην περιοχή του καρπού και του ώμου. Και στις δυο περιπτώσεις, όταν πρόκειται για απλά κατάγματα, η αντιμετώπισή τους γίνεται συντηρητικά. Στις περιπτώσεις όμως σύνθετων καταγμάτων -όπως μεγάλη συντριβή, βράχυνση και μεγάλη παρεκτόπιση- η θεραπεία τους είναι χειρουργική, καθότι η συντηρητική αντιμετώπιση δίνει πολύ κακά αποτελέσματα.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις γίνεται χρήση των νέων αυτοκλειδούμενων πλακών ή τεχνικών ελάχιστης επεμβατικότητος με τη χρήση εξωτερικής οστεοσύνθεσης ή ειδικών ενδομυελικών ήλων, αναλόγως της περίπτωσης.
Τα πιο συχνά οστεοπορωτικά κατάγματα των κάτω ακρών είναι αυτά του ισχίου, με σταθερή αύξηση της συχνότητάς τους, που αποτελούν την πιο σημαντική κοινωνική αλλά και οικονομική επίπτωση της οστεοπόρωσης. Παρουσιάζουν υψηλή νοσηρότητα και θνησιμότητα και από αυτά το 60% είναι υποκεφαλικά -δηλαδή μέσα στην άρθρωση- και το 40% εξωθυλακικά, τα λεγόμενα διατροχαντήρια. Αυτά τα κατάγματα αντιμετωπίζονται μόνο χειρουργικά ενώ σημαντικό είναι να μην υπάρχει καθυστέρηση και να επιταχύνεται η κινητοποίηση του ασθενούς. Παρότι διαφέρουν πολύ λίγο μεταξύ τους, η χειρουργική τεχνική αντιμετώπισής τους είναι τελείως διαφορετική.
Στα διατροχαντήρια κατάγματα γίνεται χειρισμός ανάταξης και κατόπιν σταθεροποίησή τους με ειδικές ολισθαίνουσες πλάκες - η τεχνική ελάχιστης επεμβατικότητος με χρήση ειδικών ενδομυελικών ήλων, αναλόγως της περίπτωσης.
Στα υποκεφαλικά κατάγματα στην πλειονότητα των περιπτώσεων αφαιρείται η σπασμένη κεφαλή του μηριαίου (κάτι που δεν συμβαίνει σε περιπτώσεις νεαρότερων ατόμων) καθότι η προσπάθεια διατήρησής της με τεχνική εσωτερικής οστεοσύνθεσης στα ηλικιωμένα άτομα έχει πολύ υψηλά ποσοστά αποτυχίας. Οι χειρουργικές τεχνικές είναι η ημιολική αρθροπλαστική, που γίνεται και συχνότερα, όπου αντικαθίσταται μόνο η σπασμένη κεφαλή, ή η ολική αρθροπλαστική, με την τοποθέτηση πρόθεσης και από την πλευρά της κοτύλης (κούπα). Και οι δυο προαναφερθείσες τεχνικές μπορούν να πραγματοποιηθούν και με τεχνική ελάχιστης επεμβατικότητας, όπως η τεχνική AMIS.
Σημαντική πρόοδος έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια με σκοπό τη διαχείριση των δυσκολιών στην αντιμετώπιση των ολοένα και αυξανόμενων οστεοπορωτικών καταγμάτων με τη δημιουργία καλύτερων και ανθεκτικότερων υλικών οστεοσύνθεσης, υλικών επαύξησης της στηρικτικής ικανότητάς τους και με τη εφαρμογή τεχνικών ελάχιστης επεμβατικότητας - με αποτέλεσμα τη μείωση της νοσηρότητας αλλά και θνησιμότητας που χαρακτηρίζει αυτά τα κατάγματα.ENET
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου