Depeche Mode - Wrong

I was born with the wrong sign
In the wrong house
With the wrong ascendancy
I took the wrong road
That led to the wrong tendencies
I was in the wrong place at the wrong time
For the wrong reason and the wrong rhyme
On the wrong day of the wrong week
I used the wrong method with the wrong technique

Wrong

Wrong

There's something wrong with me chemically
Something wrong with me inherently
The wrong mix in the wrong genes
I reached the wrong ends by the wrong means
It was the wrong plan
In the wrong hands
With the wrong theory for the wrong man
The wrong lies, on the wrong vibes
The wrong questions with the wrong replies

Wrong

Wrong

I was marching to the wrong drum
With the wrong scum
Pissing out the wrong energy
Using all the wrong lines
And the wrong signs
With the wrong intensity
I was on the wrong page of the wrong book
With the wrong rendition of the wrong hook
Made the wrong move, every wrong night
With the wrong tune played till it sounded right yeah

Wrong

Wrong


Too long

Wrong

I was born with the wrong sign
In the wrong house
With the wrong ascendancy
I took the wrong road
That led to the wrong tendencies
I was in the wrong place at the wrong time
For the wrong reason and the wrong rhyme
On the wrong day of the wrong week
I used the wrong method with the wrong technique

Wrong

Ενα τραγούδι δεν φτάνει για να εκφράσει αυτό που νιώθει μια ολόκληρη χώρα. Εκτός κι αν ζει σε καιρούς ηρωικούς κι εμπνευσμένους. Στους καιρούς που ζούμε, οι άνθρωποι δεν τραγουδούν πια με μια φωνή. Καθένας μουρμουρίζει το δικό του τραγούδι. Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του. Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Είμαστε εκείνοι που ζούμε με τη φοβερή υποψία πως αύριο - μεθαύριο τα παιδιά μας θα κάνουν την ίδια σκέψη και για τα δικά τους παιδιά.

Ζούμε σε ένα σύστημα που αντιστρέφει την κοινή λογική και την αλήθεια, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Ιταλός συγγραφέας Βαλέριο Εβαντζελίστι. Οσο πιο πολλούς ανθρώπους βγάζει στον δρόμο μια επιχείρηση τόσο πιο υγιής είναι (Και πώς αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν λεφτά για να πάνε να ψωνίσουν τα προϊόντα της; Πώς αυτή η επιχείρηση θα βρει λεφτά για νέες επενδύσεις;). Οσο πιο λίγα ξοδεύει για τους πολίτες της μια χώρα τόσο πιο ισχυρή είναι (Τότε γιατί να υπάρχει μια τέτοια χώρα, αν δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά, υγεία και παιδεία για τους ανθρώπους της;). Ζούμε με την αυταπάτη μιας ψεύτικης αυτονομίας, που δίνει σε εκείνους που μπορούν το ελεύθερο να μας πετούν στον δρόμο, όπως κάποτε πετούσαν από τα παλιά αερόστατα τη σαβούρα στο κενό για να πάρουν ύψος. Ομως, ούτε το αερόστατο παίρνει ύψος ούτε εμείς γινόμαστε περισσότερο αυτόνομοι. Απλώς κολυμπάμε κι εμείς σε μια θάλασσα απελπισμένων που θα έκαναν τα πάντα για να κρατηθούν στον αφρό. Μας φωνάζουν από ψηλά με τον τηλεβόα πως η σημερινή φτώχεια μας θα φέρει τα μελλοντικά πλούτη μας. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα (για να θυμηθούμε εδώ την υπόσχεση που οδήγησε σε ένα τραγικό τέλος τον Μάρτιν Ιντεν, στο ομώνυμο έργο του Τζακ Λόντον).

Τα άλογα της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Αλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα. Ενα μονάχα θα νικήσει, μα ο πραγματικός νικητής θα είναι πάντα καβαλάρης».