Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ
Για τη «συσσωρευμένη οργή για το ναρκοθετημένο μέλλον». Για μια κοινωνία που βυθίζεται στην «παρακμή και τη σήψη». Για το σχολείο που «καλλιεργεί το πρότυπο του αυτιστικού πολίτη». Για την τηλεόραση που «προβάλλει την εύκολη και εφήμερη ατομική επιτυχία». Για τους αναπόφευκτους «συμβιβασμούς» για χάρη της επιβίωσης. Για την ανεργία, την εργασιακή ανασφάλεια και τις προκλητικές ανισότητες. Για όλα αυτά που έσπρωξαν τους νέους να βγουν στους δρόμους με τέτοια ορμή, μιλάει ο αντιπρόεδρος της ΟΛΜΕ Γρηγόρης Καλομοίρης. Γιατί «η εικόνα του μελλοντικού εαυτού τους», είναι αυτό που τους φοβίζει περισσότερο.
«Η κοινωνική έκρηξη πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, φέρνει όμως στην επιφάνεια μια συσσωρευμένη οργή ενάντια στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια. Μαθητές και φοιτητές διαπιστώνουν ότι το εργασιακό τους μέλλον είναι αβέβαιο. Τελειώνουν τις σπουδές τους και για πολλά χρόνια μένουν άνεργοι ή ετεροαπασχολούμενοι. Πολλοί εργάζονται με εξευτελιστικές αμοιβές και χωρίς ασφάλιση. Βλέπουν να παραδίδονται στο επιχειρηματικό κεφάλαιο δημόσιες επιχειρήσεις ενώ εργαζόμενοι χάνουν τα δικαιώματά τους.
Ζουν, επίσης, σε ένα κλίμα διαρκών σκανδάλων, με πρωταγωνιστές πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας και εκκλησιαστικούς παράγοντες. Διαπιστώνουν ότι κυριαρχεί ένα καθεστώς ατιμωρησίας για τους ενόχους εγκληματικών πράξεων. Βιώνουν, λοιπόν, ένα κλίμα εντεινόμενου αυταρχισμού, καταστολής, αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Με αυτά τα δεδομένα, η εξέγερσή τους ήταν αναμενόμενη και δικαιολογημένη».
Ποια είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που ανέδειξε αυτή η αντίδραση των νέων;
«Ανέδειξε το γενικευμένο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο των εργαζομένων και της νεολαίας. Ανέδειξε τη γενικότερη καταδίκη της κυβέρνησης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Εχει βαθύτερη ανατρεπτική λογική, που προκύπτει από τη συσσωρευμένη οργή για το ναρκοθετημένο μέλλον που επιφυλάσσει στη νέα γενιά η κρίση του νεοφιλελευθερισμού. Κυρίαρχο στοιχείο είναι ότι στους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που κινητοποιούνται συμμετέχουν τμήματα της νεολαίας, πολιτικοποιημένης αλλά και απολιτικοποίητης, φοιτητές, μαθητές, αλλοδαποί και εκφράζουν την οργή τους απέναντι στις δυνάμεις καταστολής».
Η κρίση στην Παιδεία συνέβαλε στην όξυνση της διαμαρτυρίας;
«Είναι φανερό ότι συνέβαλε. Οι μαθητές εξοργίζονται με το σημερινό ανταγωνιστικό σχολείο, που αδυνατεί να καλύψει τα ενδιαφέροντά τους. Είναι εγκλωβισμένοι σε ένα σκληρό καθημερινό πρόγραμμα, είτε γιατί αυτό επιβάλλει το σύστημα της εκπαίδευσης είτε γιατί το απαιτεί η κοινωνική καταξίωση. Ετσι, αναζητούν απεγνωσμένα ελεύθερο χρόνο, ψυχολογική ηρεμία και διαύλους επικοινωνίας, έκφρασης και δημιουργίας.
Οι μεγάλες υποσχέσεις για προτεραιότητα στην Παιδεία διαψεύδονται με την υποχρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου, με προγράμματα και βιβλία που όλο και περισσότερο προωθούν την «επιχειρηματικότητα» και την ανταγωνιστικότητα και δεν συμβάλλουν στην απόκτηση μιας πολυδιάστατης, αντικειμενικής και επιστημονικά τεκμηριωμένης γνώσης».
Ποια είναι η εικόνα που επικρατεί στα σχολεία;
«Ενα σημαντικό τμήμα σχολικών μονάδων, κυρίως της Αττικής, δεν λειτουργούν. Οι μαθητές απέχουν από τα μαθήματα και πραγματοποιούν πορείες. Με αστραπιαία ταχύτητα και εντυπωσιακό συντονισμό τα σχολεία, οι τάξεις, οι παρέες έγιναν μικρές κοινότητες και πήραν το δίκαιο στα χέρια τους. Αλλά και στα σχολεία που λειτουργούν το κλίμα είναι φορτισμένο. Οι προτροπές του κ. υπουργού Παιδείας φαίνεται ότι δεν βρίσκουν αποδέκτες.
Οι μαθητές αξιοποιούν παλιές και νέες μορφές επικοινωνίας για ενημέρωση και προγραμματισμό. Η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι στοιχεία που αναδεικνύονται έντονα».
Τι είναι αυτό που φοβίζει περισσότερο τους νέους;
«Η εικόνα του μελλοντικού εαυτού τους. Βλέπουν γύρω τους μια κοινωνία να βυθίζεται στην παρακμή και στη σήψη. Δεν είναι αυτό το όραμά τους, δεν θέλουν να γίνουν οι συνεχιστές της. Ομως τα πάντα σχεδόν γύρω, τους ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Το σχολείο καλλιεργεί το πρότυπο ενός "αυτιστικού" πολίτη δεσμευμένου στον οικονομικό ανταγωνισμό σε όλα τα επίπεδα. Η τηλεόραση προβάλλει την εύκολη και εφήμερη ατομική επιτυχία. Η καθημερινά βιωμένη εμπειρία ωθεί στη "λύση" των αναπόφευκτων συμβιβασμών για την εξασφάλιση της επιβίωσης, σε ένα κόσμο ανεργίας, εργασιακής ανασφάλειας και προκλητικών ανισοτήτων. Μια κοινωνία χωρισμένη σε θύτες και θύματα -ρόλοι που μπορεί και να εναλλάσσονται κατά περίπτωση- καλεί τους νέους να απαρνηθούν τα δικά τους οράματα και να συμβιβαστούν "για το καλό τους"».
Αυτό το ξέσπασμα στάθηκε ικανό να αφυπνίσει την κοινωνία μας;
«Τουλάχιστον, στάθηκε ικανό να αφυπνίσει ένα μεγάλο μέρος της και κυρίως τους νέους. Η ακραία χρήση της βίας συχνά δείχνει με έντονο τρόπο τις τραγικές συνέπειες που με λιγότερο ακραίο τρόπο διαπιστώνουμε καθημερινά να προκαλούν οι σχέσεις εξουσίας και υποταγής στις οποίες στηρίζεται η κοινωνία μας. Αλλά το αν η αφύπνιση μετατραπεί σε συνειδητή, σκόπιμη και οργανωμένη παρέμβαση με στόχο την κοινωνική αλλαγή είναι ένα ανοικτό ζήτημα».
Γιατί οι πολιτικοί δεν ακούν τη φωνή των νέων;
«Οι πολιτικοί και τα κόμματα εξουσίας που έχουν συνδέσει τα συμφέροντά τους με τη διατήρηση σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης είναι επόμενο να κλείνουν τα αυτιά τους σε ό,τι το διαφορετικό ζητά η νέα γενιά. Ας αναγνωρίσουμε τουλάχιστον ότι υπάρχουν ομάδες συμφερόντων που "χαϊδεύουν τα αυτιά" τέτοιων πολιτικών. Αλίμονο, όμως, αν πάψουν να υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα με ευαίσθητους δέκτες στη νεολαία».
Εάν είχατε απέναντί σας τον υπουργό, τι θα του λέγατε;
«Θα τον ρωτούσα αυτό που τον ρώτησε ο Στάθης στον "Ναυτίλο" του: "Γιατί είναι κακό να μισούν οι μαθητές μας τον φόνο, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την εκμετάλλευση, τον μορφωτικό και κοινωνικό αποκλεισμό;"
Θα του έλεγα, επίσης, να αφουγκραστεί την κραυγή οργής και διαμαρτυρίας των μαθητών. Να εισηγηθεί την άμεση αύξηση των εκπαιδευτικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ, να προχωρήσει στην αντικατάσταση των προβληματικών σχολικών προγραμμάτων και βιβλίων, να κλείσει τα Κ.Ε.Σ. και τα κολέγια, και να κατοχυρώσει σταδιακά την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στηρίζοντας το δημόσιο Πανεπιστήμιο».*
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου