Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΡΟΥΜΠΑΝΗ
Εχει δίκιο να μισεί τα παιδιά ο Κ. Καραμανλής. Τον αναγκάζουν να λειτουργήσει υπό πίεση. Τέτοια πίεση που ποτέ μέχρι τώρα δεν έμαθε να νιώθει. Από παιδί. Διότι δεν σπάνε βιτρίνες, όπως οι μασκοφόροι. Δεν καίνε. Δεν πετούν πέτρες πια ούτε στα αστυνομικά τμήματα. Μοιράζουν λουλούδια στους βλοσυρούς ροπαλοφόρους. Ανάβουν κεράκια για την ψυχούλα του Αλέξανδρου. Εχουν καταλύσει κάθε έννοια κράτους. Τα παλιόπαιδα. Πόσα λοιπόν να ρίξει στις πλάτες τους, την ώρα που μελετά τον ανασχηματισμό; Πόσα να τους καταλογίσει, την ώρα που του χαμογελούν πίσω από το χριστουγεννιάτικο τζάμι;
Να ρίξει πάλι τα φταιξίματα στον Τσίπρα, είναι μια κάποια λύση. Να ρίξει άλλα τόσα στον Αλαβάνο, επίσης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι παλαιωμένα υλικά. Πόσα να ξεκαθαρίσει ως χρήσιμα; Πόσες τρύπες να κλείσει με δαύτα; Και να 'ναι μόνο αυτό; Πρέπει και να πείσει τους ενοίκους του κομματικού του οικοδομήματος ότι κάτι καταφέρνει. Μα, έναν τοίχο διορθώνει, ένας άλλος πέφτει ολόκληρος. Συγκαλεί την Κοινοβουλευτική Ομάδα και φοβερίζει. Μόνο που αυτός φοβερίζεται περισσότερο. Από την παγωμάρα μερικών και από το θυμωμένο βλέμμα των υπόλοιπων. Οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν βλέπουν -όπως και οι πλείστοι που στελεχώνουν το σύστημα εξουσίας- ότι η δική τους κοινωνία είναι που καταρρέει. Δεν αντιλαμβάνονται ότι εκείνο που απαιτεί η νέα γενιά, η γενιά που θυμώνει, φωνάζει και ξεφαντώνει μαζί (γιατί πάντα έτσι είναι οι νέοι) είναι το ξαναχτίσιμο της κοινωνίας. Από την αρχή. Από τις πόλεις και τους δρόμους της μέχρι τα σχολειά, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία. Τους ανθρώπους από την αρχή. Ανθρώπους ανοιχτούς στη συγκίνηση. Στη χαρά και στον πόνο. Στην έγνοια και στην προκοπή. Να θαφτεί το γκρίζο αυτής της πόλης μαζί με τα σκουπίδια της. Μαζί με τα άχρηστα υλικά. Τα οποία είναι χρήσιμα πια μόνο ως μπάζα.
Να ρίξει πάλι τα φταιξίματα στον Τσίπρα, είναι μια κάποια λύση. Να ρίξει άλλα τόσα στον Αλαβάνο, επίσης. Ωστόσο, όλα αυτά είναι παλαιωμένα υλικά. Πόσα να ξεκαθαρίσει ως χρήσιμα; Πόσες τρύπες να κλείσει με δαύτα; Και να 'ναι μόνο αυτό; Πρέπει και να πείσει τους ενοίκους του κομματικού του οικοδομήματος ότι κάτι καταφέρνει. Μα, έναν τοίχο διορθώνει, ένας άλλος πέφτει ολόκληρος. Συγκαλεί την Κοινοβουλευτική Ομάδα και φοβερίζει. Μόνο που αυτός φοβερίζεται περισσότερο. Από την παγωμάρα μερικών και από το θυμωμένο βλέμμα των υπόλοιπων. Οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν βλέπουν -όπως και οι πλείστοι που στελεχώνουν το σύστημα εξουσίας- ότι η δική τους κοινωνία είναι που καταρρέει. Δεν αντιλαμβάνονται ότι εκείνο που απαιτεί η νέα γενιά, η γενιά που θυμώνει, φωνάζει και ξεφαντώνει μαζί (γιατί πάντα έτσι είναι οι νέοι) είναι το ξαναχτίσιμο της κοινωνίας. Από την αρχή. Από τις πόλεις και τους δρόμους της μέχρι τα σχολειά, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία. Τους ανθρώπους από την αρχή. Ανθρώπους ανοιχτούς στη συγκίνηση. Στη χαρά και στον πόνο. Στην έγνοια και στην προκοπή. Να θαφτεί το γκρίζο αυτής της πόλης μαζί με τα σκουπίδια της. Μαζί με τα άχρηστα υλικά. Τα οποία είναι χρήσιμα πια μόνο ως μπάζα.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/12/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου