Το αρχέτυπο των Ιχθύων και του 12ου οίκου μέσα από ένα ποίημα

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα
των νικημένων στρατιωτών
για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
για τα παιδιά μας που πουλάνε τσιγάρα
στους διαβάτες
μιλώ για τα λουλούδια που μαράθηκαν
στους τάφους
και τα σαπίζει η βροχή
για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα
σαν κρανία ξεδοντιασμένα
για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας
στα στήθια τις πληγές τους
μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται
στα χαλάσματα
για τις φλεγόμενες πόλεις
τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες
στα κατώφλια
μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες
όπου το φως λιγoστεύει τα ξημερώματα
για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς
στις υγρές πλάκες
για τα προαύλια φυλακών και για το δάκρυ
των μελοθανάτων
Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
που αφήσανε τα δίχτυα τους
και πήρανε τα βήματά Του.
Κι όταν Αυτός κουράστηκε
αυτοί δεν ξαπόστασαν.
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε
αυτοί δεν αρνήθηκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε
αυτοί στρέψαν τα μάτια
κι οι σύντροφοι τους φτύνανε
και τους σταύρωναν
Κι αυτοί γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε
που άκρη δεν έχει
χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει
ή να λυγίσει
'Ορθιοι και μόνοι
μες τη φοβερή ερημιά του πλήθους


Μανώλης Αναγνωστάκης
(10/3/1925-23/6/2005)