Κάποιες σκέψεις για την Συναστρία

Οι σχέσεις μας δεν είναι παρά ένας καθρέφτης της ψυχής μας, των όσων δηλαδή περιγράφονται και διαδραματίζονται στο δικό μας ωροσκόπιο

        Γιάννης Ριζόπουλος

       

Το θέμα των σχέσεων -και δη των ερωτικών- είναι βέβαια ένα από τα πιο διαχρονικά κι αγαπημένα μεταξύ των φαν της αστρολογίας. Και με την αμέριστη συνδρομή του διαδικτύου που άνοιξε διάπλατα την πρόσβαση στην πληροφόρηση, το πράγμα γίνεται ολοένα και πιο σύνθετο, αφού από την εποχή του κλασικού, όσο και απλοϊκού «ο Κριός ταιριάζει με τον Λέοντα και τον Τοξότη» έχουμε φθάσει -και σωστά- να μιλάμε για συναστρίες, για Αφροδίτη, Άρη, Σελήνη, Ωροσκόπο, οίκους κι ότι ακόμη συγκαταλέγεται στο αστρολογικό κεφάλαιο των σχέσεων. Έτσι λοιπόν παρότι δίκην εμπορικότητας οι «εύπεπτες» ζωδιακές (Ηλιακές) συνταγές εξακολουθούν κατ' ανάγκη να βρίσκονται στον αφρό της αρθρογραφίας, σταδιακά έχει δημιουργηθεί ένα «ειδικό» κοινό, διόλου ευκαταφρόνητο ως προς το πλήθος, που γνωρίζει ...απίθανες για τον κοινό νου λεπτομέρειες, όπως τρίγωνα, τετράγωνα και συνόδους που «κολλάνε» μεταξύ τους δύο άτομα ή αντίθετα απειλούν να στείλουν την σχέση τους στο... πυρ το εξώτερον!
Και να οι αναλύσεις, να και τα προοδευτικά για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει «στεφάνι», «κρεβάτι» ή «τρίτο πρόσωπο».
Όμως, σε όλο αυτό το πανηγύρι των συμβατών ή ασύμβατων συγκρίσεων θέσεων και όψεων, δεν πρέπει να μας διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια. Το ότι δηλαδή ουσιαστικά οι σχέσεις μας δεν είναι παρά ένας καθρέφτης της ψυχής μας, των όσων δηλαδή περιγράφονται και διαδραματίζονται στο δικό μας ωροσκόπιο. Και κατ' επέκταση, το πρώτο βασικό ερώτημα σε μια υπό εξέταση συναστρία είναι: Ταιριάζουμε με τον εαυτό μας;
Κινούμαστε δηλαδή πάνω σε έναν άξονα πραγματικά δικό μας, που περιλαμβάνει τις δικές μας επιθυμίες και τάσεις ή μήπως πασχίζουμε να επιβεβαιώσουμε τις προσδοκίες που κάποιοι άλλοι (συνήθως η οικογένεια και η κοινωνία) μας φόρτωσαν;
Γιατί μια πολύ σημαντική παράμετρος είναι το τι ...μυαλά κουβαλάει ο καθένας μας στο θέμα των σχέσεων, τι πεποιθήσεις έχει δηλαδή και το κατά πόσο «εκπαιδευμένος» είναι τελικά να ζει αρμονικά με έναν άλλον άνθρωπο, όχι επειδή «έτσι πρέπει» ή «έτσι κάνουν όλοι» αλλά με βάση τις πραγματικές προσωπικές του ανάγκες.
Αν δεν λύσουμε τις αντιφάσεις που όλοι έχουμε και τα πιο «ακανθώδη» ζητήματα σε αυτό το επίπεδο, είτε αυτά που εδρεύουν στα βιώματα της παιδικής μας ηλικία, είτε τις ιδιαιτερότητας της δικής μας ψυχοσύνθεσης, είναι ίσως μάταιο να αναζητούμε μια «καλή» συναστρία, αφού κάθε εν δυνάμει συμβατότητα, λειτουργώντας σε ένα ανισόρροπο ή ανεπεξέργαστο ψυχικό περιβάλλον, θα εξελιχθεί γρήγορα είτε σε μια μουσειακή ανάμνηση, είτε σε ...καταστροφή!
Οι θεωρούμενες ως συμβατές ή «must» συνθήκες σε μια συναστρία (για παράδειγμα οι όψεις ανάμεσα στα Φώτα των δύο ωροσκοπίων ή την Αφροδίτη και τον Άρη) δεν είναι παρά ανοικτά κανάλια επικοινωνίας μεταξύ των δύο ανθρώπων, που διευκολύνουν την «αγκίστρωση« τους. Και βέβαια είναι καλό να υπάρχει αυτή η ενεργειακή πρόσβαση-ανταπόκριση, όμως τελικά τι περιέχει το «υλικό» που μεταφέρεται και οσμώνεται; Το σύστημα λειτουργεί όπως περίπου ένα αρδευτικό δίκτυο φέρνει νερό και ποτίζει μια καλλιέργεια. Αν λοιπόν τα «νερά» είναι τοξικά, ας μην περιμένουμε προκοπή και καλούς καρπούς.
Δυστυχώς με δεδομένες τις αξίες και τις βασικές προτεραιότητες που προβάλλονται με κάθε τρόπο και διαχρονικά στην κοινωνία μας (χρήμα, δύναμη, δόξα, βόλεμα) ο τομέας της προσωπικής ενσυνείδησης και της εσωτερικής εξέλιξης μας αναπτύσσεται ατροφικά, αδυνατίζοντας αναπόφευκτα και τις προοπτικές μας για μια πραγματικά ταιριαστή σχέση. Το αποτέλεσμα είναι να αργήσουμε να «ξυπνήσουμε» από τον λήθαργο της υποταγής στις συλλογικές αξίες, κάτι που συνήθως συμβαίνει -αν συμβεί και δεν λαθέψουμε πάλι- ύστερα από μια καίρια και επώδυνη κρίση. Αν είμαστε τυχεροί στα τριάντα ή τα σαράντα μας, αν όχι σε μια ηλικία που δεν μας επιτρέπει και πολλά, με αποτέλεσμα να απεμπολήσουμε οριστικά το δικαίωμα μιας συναισθηματικής ζωής ταιριαστής με τα δεδομένα μας.
Έτσι λοιπόν, επειδή κανείς δεν φροντίζει ώστε να προσανατολιστούμε από νωρίς σε αυτά που προστάζει η ψυχή μας καταλήγουμε συχνά σε αδιέξοδο, να διαπραγματευόμαστε δηλαδή εξαμβλωματικές σχέσεις, όπου είτε η μία πλευρά είτε η άλλη βγάζει άκομψα τα απωθημένα της και το διακύβευμα δεν είναι το αν πραγματικά ταιριάζουμε αλλά το αν θα γίνει ή θα συνεχιστεί η σχέση.
Αυτό είναι ένα ζήτημα που πιστεύω πως το βρίσκουν μπροστά τους όλοι οι συνάδελφοι, με τους τρόπους αντιμετώπισης να διαφέρουν ανάλογα με την παιδεία και την αντίληψη του καθενός.
Το θέμα του υποτιθέμενου «μοιραίου» είναι κι εδώ καταλυτικό. Όταν η συμβουλευόμενη αγωνιά για το «αν στα άστρα φαίνεται κρεβάτι» ή αν ο πρώην καλός της «θα την χωρίσει» (την αντίζηλο) αποκαλύπτεται άμεσα η πνευματική ένδεια που υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μας και είναι αποτέλεσμα της σχεδόν ανύπαρκτης διαπαιδαγώγησης μας για την εσωτερική μας ελευθερία και τα δικαιώματα της. Μιας διαπαιδαγώγησης που επικεντρώνεται στο «έχω» και όχι στο «είμαι».
Γιατί στην αγωνία της να αποκτήσει αυτόν που είναι πεπεισμένη ότι θα επιβεβαιώσει τον λόγο της ύπαρξης της σε αυτήν την ζωή, δεν περνάει καθόλου από το μυαλό της η πιθανότητα να υπακούει σε ένα μοντέλο σχέσεων, ασύμβατο με τον εαυτό της. Και το τίμημα αυτής της απιστίας είναι πάντα η δυστυχία.
Τα ανάλογα ισχύουν και για τους άνδρες, οι οποίοι παρότι συμβουλεύονται σπανιότερα αστρολόγους για θέματα σχέσεων, δεν σημαίνει πως δεν κουβαλάνε κι αυτοί τις αμαρτίες τους. Κι όσο ο ψυχικός απογαλακτισμός τους παραμένει ημιτελής, τόσο οι σχέσεις τους θα έχουν από πάνω τους την βαριά σκιά της «μαμάς» και όσα την συνοδεύουν.
Ας μην μιλάμε λοιπόν για συναστρίες, πριν ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να ανακαλύψουμε την δική μας αλήθεια, την δική μας συνταγή της ευτυχίας. Πριν χειραφετηθούμε από τις ξένες ή πλαστές -για μας- επιταγές.
Κι αυτό μπορεί να γίνει και μέσω της Αστρολογίας, με την ανάλογη προσπάθεια και την κατάλληλη καθοδήγηση όχι στο πνεύμα κάποιου -ισμού αλλά με βάση το ψυχικό υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.
Πριν την οποιαδήποτε συναστρία υπάρχουμε... εμείς! πηγη εδω