Στο άκουσμα του και μόνον σε πιάνει δέος. Και πως να μην συμβαίνει
αυτό όταν όλοι γνωρίζουμε τις συνέπειες μιας Τιτανομαχίας στους
ουρανούς, ικανής να αλλάξει τα πάντα στον γήινο κόσμο μας.
Γιάννης Ριζόπουλος
Ο Ουρανός ως φορέας της αλλαγής και του νέου, είναι εγκεφαλικός και πειραματιστής, ένας κατά βάση αιρετικός του σύμπαντος, μια ιδιότητα που τον φέρνει πολύ κοντά με την ανθρώπινη φύση.
Αντίθετα ο Πλούτωνας σχετίζεται με την μοίρα που ελέγχει, βαραίνει όλους μας –την κοσμική κληρονομικότητά μας δηλαδή– με τον κόσμο των ενστίκτων και τους κύκλους που νομοτελειακά σφραγίζουν την εξέλιξη του είδους μας.
Ψυχολογικά, αυτή η διαφορετική διάσταση του κάθε πλανήτη, μπορεί να περιγραφεί ως μια σύγκρουση-σύνθεση ανάμεσα στη Μοίρα και τις «επαναστατικές» δυνάμεις του Συνειδητού αλλά «μεταφερμένη» στον κόσμο μας παίρνει πολλές ακόμη μορφές.
Οι σχέσεις
Στις ανθρώπινες σχέσεις έχουμε την πάσει θυσία ελευθερία απέναντι στην ολοκληρωτική ταύτιση. Και παρότι ένα ρεαλιστικό μοντέλο ειρηνικής συνύπαρξης των δύο τάσεων μπορεί να συνοψιστεί στο «είσαι ελεύθερος/η να κάνεις ότι θέλεις αλλά εγώ σε θέλω», στην πράξη το «πάντρεμα» τους δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Μάλιστα, επειδή οι κοσμικές δυνάμεις λειτουργούν συνήθως ανταγωνιστικά -είτε με την καλή, είτε με την κακή έννοια του όρου- κάθε φορά που η μια τάση «θεριεύει», η άλλη «απαντά» το ίδιο... μανιασμένα, για να αποδείξει την δυναμική της. Έτσι, οι «ελεύθερες» σχέσεις εναλλάσσονται με τις «απόλυτες» και το ενδιαφέρον γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν όλα αυτά συμβαίνουν παράλληλα ή ταυτόχρονα μέσα στην ίδια σχέση. Τότε το πάθος και -συχνά- η ζήλεια «μάχονται» την ανεξαρτησία και το «ανοικτό πνεύμα», με σύνηθες επακόλουθο τους «σεισμικούς» κραδασμούς όχι μόνον μέσα στη σχέση αλλά κυρίως εντός μας.
Η κοινωνία
Αν όμως μια τέτοια διαπραγμάτευση είναι δύσκολη στην προσωπική σφαίρα, στην κοινωνία αντίστοιχα, έχουμε συγκρούσεις που είναι αδύνατον να μην λάβουν ακραία χαρακτηριστικά. Η μάζα έχει ελάχιστες διαχειριστικές ικανότητες και «καταπίνει αμάσητη» την κοσμική ενέργεια, με αποτέλεσμα να έχουμε την παράλληλη και ταυτόχρονη ανάπτυξη δύο αντίπαλων πολιτικών-κοινωνικών ρευμάτων, κάτι που με δεδομένη την έλλειψη μέτρου ενός τετραγώνου, φτάνει την αντιπαράθεση στο «κόκκινο».
Πρακτικά το «κέντρο» συμπιέζεται και εκμηδενίζεται αφήνοντας χώρο στα άκρα και, από αυτήν την άποψη, έχουν πολλά να δουν τα μάτια μας στα χρόνια που ακολουθούν.
Ο Πλούτωνας συνδέεται άμεσα και με τα απανταχού κέντρα εξουσίας, που στοχεύουν σε έναν ολοκληρωτικό και παγκόσμιο μοντέλο διακυβέρνησης, με τις προθέσεις να είναι είτε «καλές» (μια παγκόσμια κοινότητα, που θα διέπεται από πάγιες αξίες κοινής αποδοχής), είτε «κακές» (ένα παγκόσμιο κράτος, όπου τα πάντα θα τελούν υπό απόλυτο έλεγχο).
Αντίστοιχα, ο Ουρανός επαγγέλλεται μια πιο «ασύμμετρη» κοινωνία, με... κάμποσες συνιστώσες, όπου όλα γίνονται στο όνομα της ελευθερίας, ακόμη και οι πιο... ανελεύθερες πράξεις! Στην «κοινωνία του Ουρανού» η εξέλιξη έρχεται είτε ως απόρροια διαδοχικών «σοκ», είτε ως καρπός μιας ακραίας πολιτικής που φθάνει τα πράγματα στα άκρα «για το καλό όλων»... φυσικά.
Τελικά τα δύο μοντέλα καταλήγουν να συγχωνεύονται σε ένα, όπως συνέβη για παράδειγμα με τους Ναζί στην Γερμανία, που ανδρώθηκαν με την συνδρομή του τετραγώνου των δύο πλανητών (ο Ουρανός στον Κριό και ο Πλούτωνας στον Καρκίνο). Αλλά εκτός από την... φρίκη που εγείρει μια τέτοια προοπτική, μπορούμε να αναλογιστούμε πρώτον ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και το σημερινό πρότυπο των... Ουρανοπλουτωναίων είναι μάλλον η δεκαετία του '60 με τις κοινωνικές αναταράξεις της και δεύτερον ότι τελικά -κι αυτή είναι η αλήθεια- πάρα πολλές από τις καινοτομίες του Ναζιστικού κράτους, υιοθετήθηκαν στη συνέχεια από τον σύγχρονο δυτικό κόσμο (αναφέρομαι κυρίως σε θέματα οργάνωσης).
Ουσιαστικά δηλαδή, μας αρέσει δεν μας αρέσει, το μοντέλο διακυβέρνησης που «προτείνουν» οι δύο αργοί πλανήτες, είναι εξαιρετικά «δυνατό» και αφήνει το στίγμα του διαχρονικά. Η συνεχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου