Dane Rudhyar-Τέταρτος Οίκος- Μονοπάτια Προς Την Σταθερότητα Στην Προσωπική Σας Ζωή

Το παρακάτω κείμενο είναι μετάφραση στα Ελληνικά από την σειρά άρθρων "Problems We All Face", του Dane Rudhyar. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να το βρείτε στο www.khaldea.com

The Bellelli Family, Edgar Degas

Ένας νέος αποφοιτεί από το πανεπιστήμιο όπου έχει ζήσει κι έχει σπουδάσει για κάποια χρόνια. Ίσως να απολύθηκε από τον Στρατό μετά από αρκετά χρόνια εκπαίδευσης και υπηρεσίας σε άγνωστες πόλεις και ανάμεσα σε ξένους. Το νέο άτομο έχει αποκτήσει γνώση και εμπειρία. Έχει έρθει σε επαφή με πολλούς νέους που επίσης αναζητούσαν τι είναι ο κόσμος, τι σκέφτηκαν και πέτυχαν οι άνθρωποι στους περασμένους αιώνες και ποια φαινόταν να είναι η δουλειά που προδιαγραφόταν για την δική τους γενιά. Το νέο άτομο έχει ανακαλύψει σε κάποιο βαθμό ποια είναι η συμπεριφορά του όταν συναντά ξένους, νέους και γέρους, πως έχει αντιμετωπίσει την δοκιμασία της μελέτης και της φιλίας, των ακαδημαϊκών εξετάσεων υπό πίεση, της ζωής σε αδελφότητες και των μάλλον πυρετωδών εξορμήσεων στα σκοτεινά όρια αυτής της ζούγκλας, των μεγάλων πόλεων.

Πράγματι, έχει αφομοιώσει πολύ υλικό, καινούριο για αυτόν. Έχει συσσωρεύσει γνώση και μνήμες, τεχνικές και προσωπικές οδύνες, φόβους, μπλοκαρίσματα και συμπλέγματα. Γνωρίζει τι του αρέσει και τι όχι, αν και η γνώση του είναι συχνά μάλλον αφηρημένη και αβέβαιη. Ωστόσο, τώρα είναι «ελεύθερος» σε έναν κόσμο που ενδιαφέρεται πολύ λίγο για αυτόν και μπορεί κάλλιστα να του φαίνεται μπερδεμένος και χαοτικός. Είναι «ελεύθερος» να κάνει ότι επιλέξει. Πως όμως θα επιλέξει; Πάνω σε ποια βάση μπορεί να πάρει τις αποφάσεις του και να κάνει τις επιλογές του; Για ποιο σκοπό θα χρησιμοποιήσει την νεοαποκτηθείσα γνώση του; Προφανώς πρέπει να κάνει ένα καινούριο βήμα. Ποιο όμως θα έπρεπε να είναι αυτό το επόμενο βήμα;

Κατά κανόνα, όταν είναι δυνατό, το νέο άτομο πηγαίνει σπίτι. Συνήθως όμως αυτή η επιστροφή στο σπίτι μετά από μια λίγο πολύ επιμηκυμένη περίοδο περιπέτειας και σπουδής για να γίνει «άνθρωπος του κόσμου» δεν αποτελεί κάποια ιδιαίτερα προμελετημένη χειρονομία φορτισμένη με βαθιά ατομική σημασία. Είναι απλώς αυτό που πρέπει να γίνει. Το κάνουμε από θέμα άνεσης και συνήθειας και επειδή αναμειγνύονται τα ενστικτώδη και φυσικά μας αισθήματα και μας οδηγούν πίσω στους δικούς μας.

Επίσης υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες το νέο άτομο, μάλλον συνειδητοποιημένα και προμελετημένα, αισθάνεται την ανάγκη να επιστρέψει στις ρίζες της ζωής του και να διερευνήσει με καλοσύνη αλλά και κριτική διάθεση, τα πιστεύω, τα ιδανικά, τα σχήματα της καθημερινής συμπεριφοράς τα οποία έπαιρνε ως δεδομένα στην παιδική του ηλικία, μη σκεπτόμενος ποτέ να αμφισβητήσει την εγκυρότητά τους. Τώρα είναι αποφασισμένος να αμφισβητήσει αυτή την εγκυρότητα.

Υπάρχουν επίσης περιστάσεις όπου ο νέος αισθάνεται απηυδισμένος και κουρασμένος και θέλει να φροντίσει για λίγο τα φυσικά, συναισθηματικά ή ηθικά του τραύματα. Σε άλλες περιπτώσεις, είναι τελείως μπερδεμένος και πληγωμένος όσο πάει. Δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο από το να ανακτήσει την πίστη της πρώιμης παιδικής του ηλικίας και να ταυτίσει και πάλι τον εαυτό του απόλυτα με τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής των προγόνων του.

Η «επιστροφή στο σπίτι» δεν είναι απλώς κάτι που συμβαίνει στο τέλος των πανεπιστημιακών χρόνων ή της στρατιωτικής θητείας. Είναι ένα πανταχού παρόν γεγονός της εσωτερικής μας ζωής και μία πρόκληση για το εγώ μας. Ας πούμε ότι βιώνουμε κάτι καινούριο, μπαίνουμε σε αυτό αυθόρμητα, μες στην έξαψη ρισκάρουμε ότι έχουμε και την ίδια μας την δύναμη. Πληγωνόμαστε ή είμαστε περιχαρείς και μέσα από αυτό είτε μαθαίνουμε καινούρια και πολύτιμα μαθήματα, είτε ζαρώνουμε πληγωμένοι και ηττημένοι. Μετά έρχεται η ερώτηση: Και μετά, ανθρωπάκι; Το επόμενο πράγμα που μπορεί να γίνει είναι είτε να επιστρέψουμε σε αυτό που αποτελεί τα ίδια τα θεμέλια της αίσθησης ασφάλειας και δύναμής μας και να αντλήσουμε μία ακόμη φορά την δύναμη και την ζωτικότητα των δικών μας ριζών ή να εγκαθιδρύσουμε, βάσει όσων μάθαμε και βιώσαμε, μία νέα αίσθηση δύναμης και εσωτερικής ασφάλειας.

Και στις δύο εναλλακτικές προσπαθούμε να αξιολογήσουμε ότι έχουμε ανακαλύψει. Να βρούμε που ταιριάζει, να το «τοποθετήσουμε» σε σχέση με κάτι που θεωρούμε ορθό, στέρεο και σταθερό. Μπορούμε να το κάνουμε είτε με μάλλον αυτόματο και ενστικτώδη τρόπο, συγκρίνοντας τα νέα γεγονότα με αυτά που θεωρούσαμε δεδομένο ότι ήταν αληθινά και αξιόλογα στο σπίτι και την παιδική μας ηλικία. Μπορεί όμως και να έχουμε δει τις ιδέες που έχουμε για τις αξίες, την αίσθηση της αρέσκειας και απαρέσκειας μας, να διευρύνεται ή να αλλάζει τόσο λόγω αυτών που βιώσαμε μακριά από το σπίτι, ώστε να μη θέλουμε πλέον να κρίνουμε σύμφωνα με ότι μας έλεγε η προγονική μας παράδοση ότι ήταν σωστό ή λάθος.

Καθώς χρησιμοποιώ την λέξη «σπίτι», δεν εννοώ μόνο το φυσικό ή μόνο το πατρικό στοιχείο του συνήθους σπιτιού. Αναφέρομαι σε οτιδήποτε μας έδωσε το πρώτο αίσθημα σταθερότητας, το αίσθημα ότι «ανήκουμε» σε κάτι θεμελιώδες και ζωτικό, κάτι με παρελθόν και μέλλον, κάτι που έχει ρίζες και επιπλέον αποτελεί για μας ζωοδότρα ρίζα. Κάθε άτομο έχει ανάγκη αυτό το αίσθημα σταθερότητας. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά ή να προσδώσει αξία σε πολλά περιστατικά που συμβαίνουν γύρω του και στις ποικίλες συναντήσεις με ανθρώπους που έρχονται και παρέρχονται, εκτός κι αν αναφερθεί σε κάτι που είναι σταθερό, ένα νοητικά σημαντικό και συναισθηματικά ικανοποιητικό "πλαίσιο αναφοράς". Το ερώτημα είναι: Που το βρίσκουμε; Η συνεχεια εδω