Έκλειψη συνειδήσεων

Γράφει ο Γιάννης Ριζόπουλος



Δημοσιονομικός έλεγχος, ίσον απώλεια εθνικής κυριαρχίας... Βαυκαλίζεται η κ Μέρκελ και όσοι κινούν τα νήματα ξοπίσω της, πως επιτέλους η Γερμανική πειθαρχία θα επιβληθεί σχεδόν παντού, παίρνοντας την εκδίκηση της για όσα δεν μπόρεσα να κάνουν στην εποχή τους οι -το ίδιο επίμονοι- πρόγονοι της. Εδώ είναι όμως που χαμογελά ο δαίμων της Ιστορίας. Γιατί όποια κατάληξη είχαν τα σχέδια του Α΄ του Β΄ ή του Γ΄ Ράιχ, την ίδια ακριβώς θα έχει και αυτή του Δ΄. Η υπόθεση θυμίζει τον μύθο του Σίσυφου που λίγο πριν φθάσει τον βράχο στην κορυφή, εκείνος κατρακυλούσε πάλι πίσω, συμπαρασύροντας τον στο σημείο μηδέν.
Ανάλογη ωστόσο είναι και η κατάσταση στην άλλη όχθη. Πάνω που λέμε «δόξα τω Θεώ», μπορούμε πια να ζήσουμε με ποιότητα και δικαιώματα, έρχεται το «βόηθα Παναγιά» για να πιστοποιήσει την ματαιότητα των υποτιθέμενων κατακτήσεων μας.


Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Όχι μόνον εμείς αλλά και όλοι οι λαοί που μια φορά κι έναν καιρό απέκτησαν -έτσι είπαν- την ανεξαρτησία τους.
Ο αγώνας για την ελευθερία είναι διαχρονικός αφού το ίδιο επίμονοι είναι και εκείνοι που μοχθούν για να μας εξουσιάσουν, θεωρώντας πως κάνουν κάτι σπουδαίο και μεγάλο. Και το κυριότερο όπλο τους δεν είναι ούτε τα κανόνια, ούτε τα «πακέτα» αλλά ο δικός μας φόβος μπροστά στην ελευθερία, όπως ακριβώς το έθεσε πριν από πολλά χρόνια ο Έριχ Φρομ στο ομότιτλο βιβλίο του.


Στην πραγματικότητα, ένας ελεύθερος άνθρωπος ποτέ δεν εξουσιάζεται, όσο κι αν φυλακιστεί, όσο κι αν καταδιωχθεί, αφού η συνείδηση του δεν υπόκειται σε φυσικούς νόμους, ούτε καν στην «εσχάτη των ποινών». Αθάνατη και τρωτή μόνον στην εξαγορά της, θα εξακολουθήσει να υπερίπταται πάνω και έξω από τα όποια δεσμά, βγάζοντας την γλώσσα στους αδαείς που δεν έχουν διδαχθεί στις τόσες χιλιετίες της ανθρώπινης Ιστορίας, πως τίποτε δεν διαρκεί αιώνια. Με όσους κανόνες (δημοσιονομικούς, ηθικούς, παραπειστικούς) κι αν πλαισιώσουν το σύστημα τους, αυτό κάποτε θα καταρρεύσει, υπακούοντας στην κοσμική νομοτέλεια.
Αντίθετα μια ετερόφωτη συνείδηση που δεν μπορεί να ζήσει παρά σκλαβωμένη γιατί δεν έχει δικά της φτερά να πετάξει, θα είναι μονίμως υποχείριο και βολεμένη πίσω από τα κάγκελα, με ένα, δύο ή εκατόν δύο πιάτα φαγητό να θεσπίζουν την παράδοση της.


Τζάμπα πασχίζουν λοιπόν οι εξουσιαστές και το μόνο ουσιαστικό που προκύπτει μέσα στον εφήμερο θρίαμβο τους, είναι το ότι η δράση τους αναγκάζει τους «απέναντι» να πάρουν θέση στο ζήτημα της ελευθερίας. Και να συνειδητοποιήσουν αν είναι ελεύθερα όντα ή απλά κάποιοι κομπάρσοι στο κοσμικό δράμα.
Γιατί το «έργο» που παίζεται εξωτερικά δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας διάστασης, της αιώνιας διαπάλης ανάμεσα στο «μοιραίο» και την ελεύθερη βούληση μας.
Εκπρόσωποι του «μοιραίου» σε συλλογικό επίπεδο είναι και θα είναι πάντα οι «ρεαλιστές» που επισείουν τις αντικειμενικές συνθήκες ως άλλοθι για την παράδοση των υπόλοιπων στο δικό τους «σωστό» σύστημα αξιών.
Και οι εν δυνάμει εκπρόσωποι της ελεύθερης βούλησης θα είναι πάντα, οι βαπτισμένοι «αιθεροβάμονες», που στηρίζουν την αυθάδεια τους απέναντι στους άκαμπτους κανόνες του συστήματος, στην αίσθηση και την γνώση της εσωτερικής ελευθερίας τους.
Μιας ελευθερίας που ωστόσο αργά ή γρήγορα αναγκάζονται να την διαπραγματευθούν.


Σε κάθε περίπτωση η όποια «διαπραγμάτευση» δεν αναιρεί την αρχική πρόθεση τους. Αν δηλαδή επιλέξουν να δώσουν προτεραιότητα στην υπεράσπιση του προσωπικού τους «δικαίου» παρακάμπτοντας την συλλογική βαρβαρότητα, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για λιποψυχία. Απλά σε μια τέτοια περίπτωση οφείλουν να γνωρίζουν πως όσο κι αν κλειστούν στον δικό τους ελεύθερο κόσμο, στην λογική του «εγώ δεν πειράζω κανέναν» ο «εχθρός» θα έρθει να τους βρει, γιατί είναι στην φύση του να μην ανέχεται αυτόνομους θύλακες.
Αυτός είναι και ο «αδύναμος κρίκος» της συγκεκριμένης επιλογής. Αδύναμος γιατί ασκεί πιέσεις ώστε να υιοθετηθούν προστατευτικοί μηχανισμοί -αμυντικοί ή και επιθετικοί- οι οποίοι εξ ορισμού αντίκεινται σε κάθε έννοια ελευθερίας. Το ζήτημα είναι ηθικό, φιλοσοφικό, απασχολεί διαχρονικά το ανθρώπινο είδος και φυσικά δεν θα μπορούσε να μην αποτυπώνεται στον ζωδιακό κύκλο.


Αστρολογικά, η ελευθερία τελεί μονίμως υπό διαπραγμάτευση στα περισσότερα ζώδια. Προσωπικά θεωρώ πως η απόλυτη μορφή της πηγάζει από έναν εξελιγμένο συνειδησιακά Σκορπιό, ωστόσο στην πιο άμεση εκδοχή της  «εδρεύει» στον Κριό, τον Υδροχόο (ως θεωρία) και επίσης στον άξονα Διδύμων-Τοξότη. Τα δύο αυτά ζώδια είναι που δίνουν για πρώτη φορά στην έννοια της ελευθερίας μια πρακτική ή ηθική διάσταση, συνυφασμένη με την συνειδητότητα και το πλαίσιο της έλλογης ύπαρξης μας.
Για τον Κριό η ελευθερία είναι περισσότερο ένστικτο, στους Διδύμους και τον Τοξότη όμως γίνεται ενσυνείδητη επιλογή.
Και από αυτήν την άποψη οι εκλείψεις σε αυτόν τον ζωδιακό άξονα θέτουν εμφατικά το ζήτημα της ελευθερίας, ενδεχομένως σε ένα διαφορετικό πεδίο για τον καθένα μας αλλά με την ίδια στόχευση: Θα ενδώσουμε, θα ελιχθούμε ή θα κοντράρουμε στα ίσια την καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων μιας ελεύθερης φύσης;


Σε κάθε περίπτωση, το κέρδος μιας νίκης σε αυτήν την σύγκρουση δεν είναι υλικό αλλά πνευματικό και μάλιστα τεράστιας όσο και αρχικά αφανούς αξίας.  Η εξέλιξη του συνόλου -της συλλογικής συνείδησης δηλαδή, των αξιών και των κανόνων μιας κοινωνίας- προκύπτει από την ποιοτική αναβάθμιση των μερών του, δηλαδή του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Έχουν χρειαστεί αιώνες για να περάσουμε από την πανθομολογούμενη παντοδυναμία ενός ηγέτη-θεού στο ακόμη υπό αίρεση αυτεξούσιο των πολιτών. Κι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε, μέχρι να εξαλειφθεί οριστικά αυτή η «παιδική ασθένεια» της ανθρωπότητας, η χίμαιρα της εξουσίας.
Η αθανασία της συνείδησης είναι το κλειδί. Το μονοπάτι που χαράζει ο καθένας μας αφήνει το κοσμικό αποτύπωμα του κι όταν ξεπεραστεί το κρίσιμο όριο, κάτι που στην σύγχρονη σκέψη έχει οριστεί ως το «φαινόμενο του εκατοστού πιθήκου», το άθροισμα των ατομικών συνειδήσεων γίνεται πολλαπλασιασμός και κοινός τόπος. Η κατακτημένη ελευθερία του ενός γίνεται συλλογικό αγαθό.


Αυτός είναι και ο ουσιαστικός λόγος για να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στον ολοκληρωτισμό που προσπαθεί να επιβληθεί πάντα στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου «κοινού συμφέροντος». Το στοίχημα μας είναι να αγγίξουμε το όριο που θα μετατρέψει την κάθε ατομική ελεύθερη βούληση σε μια ειρηνική κοσμοπλημμύρα. Και για να το κερδίσουμε οφείλουμε να ξεκινήσουμε από τον μικρόκοσμο μας που όμως έχει τόση αξία, τόση δύναμη. Να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας, απαλλάσσοντας τον από τις φοβίες, τις ενοχές και τις πεποιθήσεις που φράζουν τον δρόμο προς την ελευθερία και μας κρατούν προσγειωμένους σε μια εφήμερη όσο και αδιέξοδη υλική ή κοινωνική ασφάλεια, ανάλογη με την δημοσιονομική πειθαρχία της κ Μέρκελ. Όσο δεν το πράττουμε, δεν δικαιούμαστε να προσκολληθούμε σε κανένα «άρμα της ελευθερίας» γιατί θα το εγκαταλείψουμε μπροστά στην πρώτη αναποδιά ή τις σειρήνες μιας «τακτοποιημένης« ζωής. Ότι έπραξαν και πράττουν δηλαδή οι περισπούδαστοι «επαναστάτες» που αγκιστρώνονται στις καρέκλες τους μόλις ανακαλύπτουν έντρομοι πως η ελευθερία που διακηρύσσουν δεν έχει «ψωμί», δεν ανταποκρίνεται δηλαδή σε αυτά με τα οποία ατυχώς γαλουχήθηκαν από παιδιά.
Κι αυτό το έπαθαν επειδή υιοθέτησαν την γλώσσα και τους τύπους της ελευθερίας, χωρίς να την έχουν εφαρμόσει ποτέ στην δική τους προσωπική σφαίρα.


Οι σχέσεις, η οικογένεια, τα παιδιά μας είναι το πρώτο πεδίο εφαρμογής των κατακτήσεων μιας ελεύθερης συνείδησης. Πόση ελευθερία δίνουμε τελικά στους «δικούς» μας ανθρώπους, χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα που πιστοποιούν την ισχύ μας επάνω τους; Τι σόι είναι μια ελευθερία που στηρίζεται σε απαγορεύσεις; Τι σόι αγάπη είναι αυτή που αποδέχεται μόνον τους υπηκόους της; Οι απαγορεύσεις και οι λυσσαλέες κριτικές καθρεφτίζουν τον εαυτό μας, την ανικανότητα μας να αγαπήσουμε το κομμάτι του εαυτού μας που ακόμη αντιστέκεται. Και υποδαυλίζονται από την βολική θεώρηση του «έτσι κάνουν όλοι».
Μα εμείς, ο καθένας μας δεν είμαστε «όλοι». Δεν είμαστε αγέλη, δεν είμαστε μάζα. Η τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είμαστε...
Αυτό είναι λοιπόν το μήνυμα και της σημερινής έκλειψης: Η απελευθέρωση, όπως την έθεσε (θεωρητικά) πριν από πολλά χρόνια ο Υδροχόος Ανδρέας Παπανδρέου. «Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση». Το θυμάστε; Γιατί παραμένει ενοχλητικά επίκαιρο...

Πρωτη δημοσιευση  WWW.ASTROLOGY.GR

Keep on working!