Το αστρολογικό πορτραίτο ενός παιδεραστή

Τα τελευταία χρόνια βγαίνουν συχνά πυκνά στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την δράση κυκλωμάτων παιδεραστίας

Από τον Γιάννη Ριζόπουλο

Τα τελευταία χρόνια βγαίνουν συχνά πυκνά στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την δράση κυκλωμάτων παιδεραστίας, με κορυφαία περίπτωση βέβαια εκείνη του Μαρκ Ντιτρού στο Βέλγιο.
Δυστυχώς, η σχεδόν επίσημη ενσωμάτωση της παιδικής πορνείας στον κοινωνικό ιστό πολλών χωρών του τρίτου κόσμου-ακόμη και δίκην τουριστικής ατραξιόν-έθρεψε τις ορέξεις όλων εκείνων που στην «πολιτισμένη» δύση δίσταζαν να εκφράσουν τις ανώμαλες ορέξεις τους. Και χρησιμοποιώ τον όρο «ανώμαλες» παρότι οι αντιλήψεις μου γύρω από το σεξ είναι υπέρ του δέοντος φιλελεύθερες.
Δεν είναι όμως μόνον οι ενεργοί διεστραμμένοι φονιάδες τύπου Ντιτρού. Με τη «βοήθεια» του διαδικτύου, πολίτες «υπεράνω υποψίας» συμμετέχουν αδιαλείπτως σε αυτό το άρρωστο παγκόσμιο αλισβερίσι, που εκπορεύεται από-φαντάζομαι-επίσης υπεράνω υποψίας κέντρα διακίνησης. Οι αδίστακτοι έμποροι πορνογραφικού υλικού για να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση έφθασαν στο σημείο να προωθούν και να διανέμουν υλικό με πολλαπλές κακοποιήσεις και βιασμούς βρεφών.
Εκτιμώ ότι το πέρασμα του Πλούτωνα από τον Τοξότη (1996-2008) συνέβαλε σε μέγιστο βαθμό στην επέκταση ανάλογων πρακτικών (ο σεξοτουρισμός αναπτύχθηκε ιδιαίτερα αυτά τα χρόνια), ωστόσο σίγουρα η ρίζα του προβλήματος, χρονικά βρίσκεται πολύ πιο πίσω, για να μην πω ότι χάνεται στα βάθη των αιώνων...

Σήμερα η θέση των παιδιών στη Δύση είναι πλέον κοινωνικά αναβαθμισμένη και η παιδεραστία φαντάζει ως ένα ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα. Και βέβαια δικαίως αντιδρούν οργισμένα οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες, από την άλλη πλευρά όμως οφείλω να επισημάνω ότι το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο στο παρελθόν, απλά τα περιστατικά δεν δημοσιοποιούνταν η δεν θεωρούνταν καν αξιομνημόνευτα. Ζώντας πλέον στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της πληροφορίας τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά, τόσο ως προς την ταχύτητα μετάδοσης και τον όγκο των πληροφοριών, όσο και ως προς τους κινδύνους που δημιουργούνται για την εκμετάλλευση προσωπικών δεδομένων από εκείνους που έχουν την πρόθεση να το κάνουν. Και από αυτήν την άποψη κάποιες κυρίες καλά θα κάνουν να μην βγάζουν φόρα παρτίδα τα παιδιά τους στο Facebook...

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Η σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών είναι ένα πανάρχαιο φαινόμενο. Τουλάχιστον μέχρι τον 18ο αιώνα, ανάλογες πρακτικές ήταν περίπου κοινός τόπος και σε καμία περίπτωση δεν ήταν κολάσιμες. Οι μαρτυρίες από την αρχαία Ελλάδα βρίθουν από αναφορές και περιγραφές παιδικής πορνείας η στην καλύτερη περίπτωση της «φιλοσοφικής« μέθεξης παιδαγωγού-παιδιού. Παρά τις νομοθετικές παρεμβάσεις που αποσκοπούσαν στον περιορισμό του φαινομένου, οι πρόγονοι μας έβρισκαν τρόπους να μην στερούνται αυτού του «δικαιώματος» ξεσπώντας πάνω στα παιδιά των δούλων.
Τα ίδια με κάποιες μικρές παραλλαγές συνέβαιναν και στη Ρωμαϊκή κοινωνία, ενώ ακόμη και σε παραδοσιακά συντηρητικές κοινωνίες όπως η Εβραϊκή, υπήρχε μια χαρακτηριστική κατά το ήμισυ ανοχή. Ο Μωσαϊκός νόμος προέβλεπε θάνατο διά λιθοβολισμού για όσους αποπλανούσαν ανήλικους άνω των εννέα ετών, για τη σεξουαλική επαφή όμως με μικρότερα παιδιά το τίμημα ήταν μόνο μια μαστίγωση, διότι απλά ετίθετο «θέμα πειθαρχίας».
Γενικότερα η θέση των παιδιών στην Αρχαιότητα ήταν τουλάχιστον άθλια, με τα ποσοστά παιδοκτονίας να ξεπερνούν κάθε όριο.
Η πρώτη επαναστατική διακήρυξη υπέρ τους έγινε ουσιαστικά από τον Ιησού Χριστό με την πολύ γνωστή φράση του «Αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε μένα γιατί η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει σε ανθρώπους σαν αυτά». Όσο κι αν σήμερα δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασης, αυτή η ρήση στάθηκε η αφορμή, ώστε αργότερα η Χριστιανική Εκκλησία να θεσπίσει με βούλα το ότι τα παιδιά έχουν ...ψυχή και δεν πρέπει να τα βασανίζουν ούτε-κυρίως-να τα εξολοθρεύουν. Για σεξουαλική κακοποίηση ούτε λόγος να γίνεται βέβαια αφού ο Χριστιανισμός στο σύνολο του ήταν αντίθετος στις ηδονές, πολύ περισσότερο αυτού του τύπου. Και πράγματι αυτή η θρησκευτική ομπρέλα ήταν η μόνη που μπόρεσε να μειώσει τα κρούσματα αποπλάνησης, τουλάχιστον ανάμεσα στους πιστούς χριστιανούς. Η απόφαση πάρθηκε κάτω από την επιρροή της συνόδου Ουρανού-Ποσειδώνα στο Λέοντα και όρισε την καθιέρωση μιας νέας ελαστικής πρακτικής εκείνων των όχι και τόσο πιστών, που επιθυμούσαν όμως να παραμείνουν κάτω από τη σκέπη της Εκκλησίας. Αφού όσοι κακομεταχειρίζονταν τα παιδιά τους κινδύνευαν να πάνε στην κόλαση, η μόνη λύση ήταν να τα ...εγκαταλείψουν.
Τελικά βέβαια, παρά την όλη βελτίωση στα χαρτιά και τη ...δαμόκλειο σπάθη της κόλασης, τα εκτεταμένα φαινόμενα παιδεραστίας συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μέχρι και τον 18ο αιώνα, ενώ από όσο γνωρίζω ούτε στον Ισλαμικό κόσμο φείδονταν ανάλογων πρακτικών. Το Βυζάντιο ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση, με τη σεξουαλική κακοποίηση να παίρνει άλλες διαστάσεις, αφού η «μόδα» απαιτούσε κυρίως ευνούχους που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μια καλή θέση στην ιεραρχία του παλατιού.
Ο Διαφωτισμός και η επιστημονική επανάσταση πρόσθεσαν κάποια ψήγματα στη βελτίωση της κοινωνικής θέσης των παιδιών, ωστόσο έπρεπε να κυλήσει πολύ νερό στο μύλο για να φθάσουμε σε μια «αξιοπρεπή» αντιμετώπιση τους. Είναι χαρακτηριστικό το ότι μέχρι και τον 19ο αιώνα οι γονείς της «πολιτισμένης» Δύσης επέτρεπαν στα παιδιά τους να κοιμούνται με το υπηρετικό προσωπικό, γνωρίζοντας τις πιθανές συνέπειες.
Μόνο τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια η κατάσταση άρχισε να αλλάζει, κάτι που φάνηκε και στην εξέλιξη των παιδαγωγικών μεθόδων. Και με τη διέλευση του Πλούτωνα από το Λέοντα (1939-57) δρομολογήθηκε πλέον η χειραφέτηση των παιδιών και σταδιακά έγινε κοινή συνείδηση το ότι όχι μόνον είχαν δικαιώματα αλλά και ότι οι ανάγκες τους ήταν πρώτης γραμμής.Η συνεχεια εδω