Οι σεληνιακές εκλείψεις του καλοκαιριού πάλι στην ίδια μοίρα με τον
Ήλιο της χώρας, δείχνουν ότι θα υπάρχει συνέχεια και δεν τελειώσαμε εδώ
από τον Βασίλη Παπαδολιά
Κάθε επανάσταση γίνεται κάποια στιγμή δικτατορία. Είναι η μοίρα της ιστορίας φαίνεται να εξυφαίνει τέτοια παιχνίδια στους λαούς. Τα παραδείγματα πολλά. Γαλλική Επανάσταση, Οκτωβριανή Επανάσταση, Ιρανική Επανάσταση και πόσα άλλα μπορεί να ανακαλέσει κανείς. Στη Μέση Ανατολή η προοδευτική (μαρξιστική) συχνά τάση εκφράστηκε μέσα από στρατιωτικές στάσεις. Δεν είναι παράλογο. Και στην Ελλάδα άλλωστε η πιο προοδευτική Επανάσταση στο Γουδί ήταν στρατιωτική (ασχέτως που μετά εκφυλίστηκε η συμμετοχή του στρατού στα κοινά σε σειρά πραξικοπημάτων). Όταν ανοίγει η όρεξη βλέπεις, δύσκολα μαζεύεται η ανθρώπινη φύση.
Κάπως έτσι φαίνεται ότι έγιναν τα πράγματα και με τα καθεστώτα των αραβικών χωρών. Κι αυτό που δεν κατάφερε η επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ, να δώσει δηλαδή το πρότυπο μίας δημοκρατικής αραβικής χώρας, το οποίο σα «μικρόβιο» να παρασύρει και τις άλλες χώρες, φαίνεται ότι το κατάφερε η μικρή Τυνησία. Ο αδύναμος κρίκος. Από κει ορμώμενοι και με την πίεση της πείνας επάνω τους, χιλιάδες ανθρώπων διαδήλωσαν πλέον και σε άλλες αραβικές χώρες για την εκδίωξη των δήθεν δημοκρατικών καθεστώτων τους. Κι έτσι φτάσαμε κι εκεί που κανείς από τους δυτικούς τελικά δεν ήθελε να φτάσουμε. Στην Αίγυπτο.
Η Αίγυπτος υπήρξε από τους μεγαλύτερους αντιπάλους της Δύσης τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Η Επανάσταση του Νάσερ το 1956 και η κρατικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ έφερε την επέμβαση των Αγγλογάλλων, τη διεθνή κατακραυγή και την κακήν κακώς αποχώρηση τους με την ενθάρρυνση των Αμερικάνων που βρήκαν ευκαιρία να πατήσουν πόδι στην περιοχή.Η συνεχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου