Η παλινόρθωση του Στάλιν από το ΚΚΕ ίσως να έχει στην προοπτική του χρόνου και μια πολύ θετική επίπτωση.
Να ξαναμπούν όλα τα προβλήματα της Αριστεράς επί τάπητος, όχι με μια άμεση πρακτική μορφή, αυτό γίνεται ούτως ή άλλως από τα κόμματα, αλλά σαν προβλήματα πολιτικής φιλοσοφικής σκέψης που έχει πλούσια ιστορική παράδοση χωρίς ποτέ να έχει μελετηθεί στο βάθος. Ακόμα και πολλά ιστορικά γεγονότα μένουν ανεξιχνίαστα, όπως π.χ. ο Στάλιν δολοφονήθηκε ή πέθανε από αρρώστια; Ηδη από το '76 ο Α. Αφτορχάνοφ υποστήριξε πως ο Στάλιν δηλητηριάστηκε από τον Μπέρια. Το ίδιο υποστήριξε και ο Εντβαρτ Ρατζίνσκι, το '97, που επιπλέον είχε πρόσβαση σε αρχειακά ντοκουμέντα, τα οποία παλιότερα ήταν απροσπέλαστα. Τα σενάρια προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολλά. Αλλά υπάρχουν και αυτά τα σενάρια που αρνούνται αυτή την εκδοχή.
Εκεί που όλοι συμφωνούν είναι πως με τον θάνατο του Στάλιν εξαφανίστηκαν τα προσωπικά αρχεία του, καθώς και τα χρήματά του που δεν ήταν λίγα. Είχε δέκα μισθούς που έρχονταν σε πακέτα και τα τακτοποιούσε στη βιβλιοθήκη του. Και αυτό μας δίνει ένα μέτρο σύγκρισης. Αν έγινε αυτό στον Στάλιν που είχε λατρεία ημίθεου, τότε μπορούμε να καταλάβουμε το τι γινόταν στα άλλα στελέχη του κόμματος. Γιατί αυτοί που εξαφάνισαν το αρχείο του, ήταν ο πιο στενός κύκλος των συνεργατών του, προφανώς για να μην υπάρχουν στοιχεία για τους ίδιους. Τώρα ο κομμουνισμός της ΕΣΣΔ που είχε γίνει παγκόσμια θρησκεία, έχει εξαφανιστεί και ουδείς ασχολείται με αυτόν. Και εκτός από κάποια μικρά Κ.Κ. ανά τον κόσμο, που περισσότερο είναι θρησκευτικές σέχτες και λιγότερο πολιτικές ομάδες, είναι μόνο η ιστορική έρευνα που ασχολείται με αυτόν και που οπωσδήποτε έχει ένα συναρπαστικό αντικείμενο.
Από τα παράδοξα της Ιστορίας είναι πως η ΕΣΣΔ ήταν σε ακμή στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Καμιά αντικομμουνιστική προπαγάνδα ή αντικομμουνιστικό βιβλίο δεν κατάφερε να επιφέρει το παραμικρό πλήγμα στον κομμουνισμό της ΕΣΣΔ. Ακόμα και αυτά τα απέραντα στρατόπεδα εξόντωσης, οι εξορίες, οι φυλακίσεις, οι δίκες και οι εκτελέσεις των παλαίμαχων μπολσεβίκων, δεν μπόρεσαν να αναστρέψουν τη θετική εικόνα του σοβιετικού κομμουνισμού. Οι κριτικές αυτού του μοντέλου που πήγαιναν σε βάθος και τελικά το ανέτρεψαν, προέρχονταν από αναρχικούς, λουξεμπουργιστές, τροτσκιστές και μεμονωμένους διανοούμενους που δεν έγιναν ποτέ αποδεκτοί από τους επίσημους αντικομμουνιστές. Για ένα και πολύ απλό λόγο. Τους θεωρούσαν πιο επικίνδυνους από τους επίσημους κομμουνιστές. Ειδικά τους αναρχικούς που τους είχαν ταυτίσει με ό,τι πιο ακραίο υπήρχε.
Και όντως η κλασική εικόνα του αναρχικού είναι αυτή που πετάει βόμβες, δολοφονεί ή σπάει και καίει οτιδήποτε βρίσκει μπροστά του, χωρίς ιδεολογία και χωρίς πολιτική σκέψη. Σίγουρα έχει συμβεί και αυτό. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ταυτίζει τα φαινόμενα του χουλιγκανισμού ως προϊόντα του ποδοσφαίρου. Ο Προυντόν, ο αντίστοιχος Μαρξ του αναρχισμού, ήταν κατά της βίας και ήταν ένα από τα σημεία διαφωνίας με τον Μαρξ, που ήταν υπέρ της βίας και μάλιστα είχε κάνει και έκκληση για ένοπλη εξέγερση που τον οδήγησε στη Δικαιοσύνη. Ο Κροπότκιν, αυτός ο μέγας επιστήμονας και θεωρητικός της Αναρχίας που έζησε την μπολσεβίκικη επανάσταση, ήταν και αυτός κατά της βίας.
Αν μπορούμε να συνοψίσουμε την ανάλυση των αναρχικών προσεγγίσεων, είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας του κεφαλαίου και απόδοση αυτού του πλούτου στους δημιουργούς του, εργάτες, αγρότες που μέσα από τα συμβούλιά τους, τις ενώσεις τους, τις ομοσπονδίες τους, θα διαχειρίζονταν αυτό τον πλούτο μη ιεραρχικά. Αν το κράτος έπαιρνε αυτή την περιουσία και γινόταν ο απόλυτος καπιταλιστής, τότε η εκμετάλλευση θα ήταν χειρότερη από πριν. Και αυτό έγινε στην ΕΣΣΔ. Αυτά πρέπει να κουβεντιάσει η Αριστερά.
* Συγγραφέας - βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθηνών
perkor29@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου