Εντάξει, ένα freepress δεν πρέπει να μασάει τα λόγια του, όπως εμείς στις εφημερίδες καμιά φορά κάνουμε. Αλλά τόση πια απελευθέρωση από τους καλούς τρόπους, τόση περιφρόνηση προς τα αισθήματα των γυναικών και τόση απόσταση, συγχρόνως, από την εποχή του δεν την περιμέναμε από τον Νίκο Δήμου. Καλά να πάθουμε. Ποιος είπε ότι κάθε blogger είναι και άνθρωπος της εξέλιξης;
Στο τελευταίο τεύχος του Lifo ο Νίκος Δήμου εκμυστηρεύεται στους αναγνώστες της στήλης του «Υπερκείμενα» ότι οι παλιότεροι, που είχαν γνωρίσει την προ Ντασσέν Μελίνα, έχουν πρόβλημα με τα επετειακά αφιερώματα γι' αυτήν. Γιατί την ήξεραν, γράφει, ως «μια μέτρια ηθοποιό, απολιτική, εγωπαθή, μια κοσμική κυρία διάσημη για τις πολλαπλές ερωτικές της περιπέτειες. "Εθνική κοκότα" την αποκαλεί ο Κατσίμπαλης σε επιστολή του προς τον Σεφέρη...». Κι αφού την ήξεραν τέτοια, ό,τι έγινε μετά η Μελίνα, συνεχίζει ο Νίκος Δήμου, το οφείλει στον Ντασσέν, τον Πυγμαλίωνά της.
Να ξεπεράσουμε το αφόρητα ανδροκρατικό κλισέ ότι για να γίνεις σπουδαία γυναίκα χρειάζεσαι σπρωξιματάκι από ένα σπουδαιότερο αρσενικό. Να ξεπεράσουμε ακόμα και τον χαρακτηρισμό «μέτρια» ηθοποιός, πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν συγγραφέα που δεν είναι και ο Φίλιπ Ροθ των δοκιμίων.
Αλλά η αναπαραγωγή της φράσης του Κατσίμπαλη για τη Μελίνα ξεπερνάει τα όρια. Οτι ο Κολοσσός του Μαρουσίου ήταν ένας αθυρόστομος άνθρωπος το ξέρουν και οι πιο μέτριοι γνώστες της ελληνικής λογοτεχνίας. Οτι ήταν άνδρας, επίσης. Το ίδιο κοινότοπο είναι και ότι η Αθήνα τη δεκαετία του '40, τότε που η Μελίνα άρχισε να μεσουρανεί ως ηθοποιός, δεν ήταν δα και καμιά ανοιχτή, κοσμοπολίτικη κοινωνία. Ακριβώς το αντίθετο.
Η κακεντρεχής, άρα, δήλωση του Κατσίμπαλη για μια γυναίκα που ξέφευγε από τα συνηθισμένα, δεν ξενίζει κανέναν. Εξορίζει, όμως, η χρησιμοποίησή της σήμερα, 2009, από έναν σχολιαστή περιωπής, που εσχάτως, μάλιστα, συμμετείχε και στην ίδρυση κόμματος. Εκτός κι αν η «Δράση» δεν έχει σκοπό να απευθυνθεί σε γυναίκες ψηφοφόρους. Τότε πάμε πάσο.
Στο τελευταίο τεύχος του Lifo ο Νίκος Δήμου εκμυστηρεύεται στους αναγνώστες της στήλης του «Υπερκείμενα» ότι οι παλιότεροι, που είχαν γνωρίσει την προ Ντασσέν Μελίνα, έχουν πρόβλημα με τα επετειακά αφιερώματα γι' αυτήν. Γιατί την ήξεραν, γράφει, ως «μια μέτρια ηθοποιό, απολιτική, εγωπαθή, μια κοσμική κυρία διάσημη για τις πολλαπλές ερωτικές της περιπέτειες. "Εθνική κοκότα" την αποκαλεί ο Κατσίμπαλης σε επιστολή του προς τον Σεφέρη...». Κι αφού την ήξεραν τέτοια, ό,τι έγινε μετά η Μελίνα, συνεχίζει ο Νίκος Δήμου, το οφείλει στον Ντασσέν, τον Πυγμαλίωνά της.
Να ξεπεράσουμε το αφόρητα ανδροκρατικό κλισέ ότι για να γίνεις σπουδαία γυναίκα χρειάζεσαι σπρωξιματάκι από ένα σπουδαιότερο αρσενικό. Να ξεπεράσουμε ακόμα και τον χαρακτηρισμό «μέτρια» ηθοποιός, πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν συγγραφέα που δεν είναι και ο Φίλιπ Ροθ των δοκιμίων.
Αλλά η αναπαραγωγή της φράσης του Κατσίμπαλη για τη Μελίνα ξεπερνάει τα όρια. Οτι ο Κολοσσός του Μαρουσίου ήταν ένας αθυρόστομος άνθρωπος το ξέρουν και οι πιο μέτριοι γνώστες της ελληνικής λογοτεχνίας. Οτι ήταν άνδρας, επίσης. Το ίδιο κοινότοπο είναι και ότι η Αθήνα τη δεκαετία του '40, τότε που η Μελίνα άρχισε να μεσουρανεί ως ηθοποιός, δεν ήταν δα και καμιά ανοιχτή, κοσμοπολίτικη κοινωνία. Ακριβώς το αντίθετο.
Η κακεντρεχής, άρα, δήλωση του Κατσίμπαλη για μια γυναίκα που ξέφευγε από τα συνηθισμένα, δεν ξενίζει κανέναν. Εξορίζει, όμως, η χρησιμοποίησή της σήμερα, 2009, από έναν σχολιαστή περιωπής, που εσχάτως, μάλιστα, συμμετείχε και στην ίδρυση κόμματος. Εκτός κι αν η «Δράση» δεν έχει σκοπό να απευθυνθεί σε γυναίκες ψηφοφόρους. Τότε πάμε πάσο.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/03/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου