Φετος η βασιλοπιτα της Ουρανιτσας ηταν διακοσμιμενη με ενα ζωδιακο.Οι φιλοι αστρολογοι που ηταν σπιτι μου συμφωνησαν να παραλαμβανει ο καθενας ενα κομματι πιτας που αντιστοιχει σε ενα αστρολογικο περιοδικο.Το φλουρι το κερδισε το περιοδικο JUPITER.Τυχερη ηταν η Εκατη,εικαστικος,που εκανε και μια αστρολογικη δηλωση για το τελευταιο εξωφυλλο του περιοδικου.Το εξωφυλλο ειναι η εικαστικη εκφραση της Αντιθεσης Κρονου-Σεληνης που σοφα το εθεσε ο Μαρκ Τουειν<<δεν υπαρχουν διαβαθμισεις στην ματαιοδοξια,υπαρχουν μονο διαβαθμισεις στην ικανοτητα να την κρυβεις>>.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ.ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ,ΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ,,,,,
2 σχόλια:
Καλή Χρονιά και δημιουργική εύχομαι, ευρηματική και σουρεάλ Ουρανίτσα.
Για να δούμε, το φλουρί θα το αξιοποιήσει κατάλληλα ο Πανόπουλος, ή θα το κλωνοποιήσει όπως συνηθίζει.
Ο βυζαντινός αλφάβητος
Ο ψυχωφελής βυζαντινός αλφάβητος του δωδεκάτου αιώνα.
Άλφα. Αρχηγός των απάντων.
Βήτα. Βασιλεύει κύριος.
Γάμμα. Γεννάται ο Χριστός.
Δέλτα. Δια λόγου Θεϊκού.
Έψιλον. Έρχεται επί γης.
Ζήτα. Ζωήν φέρει εν τω κόσμω.
Ήτα. Ήλιος και σελήνη.
Θήτα. Θεόν προσκινούσιν.
Το περιεχόμενο του Βυζαντινού αλφαβήτου στη Γένεση του Χριστού, δηλαδή στο κοσμοϊστορικό γεγονός που τα μικρά παιδιά μάς αναγγέλλουν με τα κάλαντα των Χριστουγέννων και με την Άλφα - Βήτα του μικρού Αϊ-Βασίλη, στα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς.
Η Βασιλόπιτα με το Φλουρί
Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κρόνου, που λατρεύονταν στην Ελλάδα και στα Σατουρνάλια -saturnalia) της Ρώμης, έφτιαχναν γλυκά και πίττες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας...
Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το ίδιο έθιμο με τη Βασιλόπιτα. Έτσι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, με την αλλαγή του χρόνου, κόβεται η βασιλόπιτα. Όταν έρθει η ώρα για το κόψιμο της πίτα. Εκείνος στον οποίο θα "πέσει" το φλουρί θεωρείται τυχερός και ευνοούμενος.
Η βασιλόπιτα συναντάται σε αρκετές παραλλαγές, κυρίως στον τρόπο παρασκευής. Την ώρα κοπής συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια.
Ο αρχηγός της οικογένειας αρχίζει με επισημότητα το κόψιμο της πίτας. Πρώτο κομμάτι του Χριστού, μετά του σπιτιού, κι ύστερα των παρευρισκόμενων.
_________________________________
Οι καλικάτζαροι
Το Δωδεκαήμερο βαστάει από τις 25 Δεκεμβρίου , ημέρα των Χριστουγέννων, μέχρι τις 5 Ιανουαρίου , παραμονή των Φώτων.
Λέγανε οι γιαγιάδες τα παλιά χρόνια στα εγγονάκια τους για να κάθονταν ήσυχα ότι κάθε νύχτα του Δωδεκαήμερου στους δρόμους του χωριού και στα χαλάσματα κυκλοφορούσαν οι Καλικάντζαροι.
Μα τι ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι;
Είναι αερικά, λέγανε οι γιαγιάδες πιο παλιά. Ο λαός μας τους βλέπει σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και ξερακιανά όντα που χορεύουνε και σαλταπηδούνε. Όλο το χρόνο βρίσκονται κάτω από τη Γη, στον κάτω κόσμο και ζηλεύουνε τον απάνω κόσμο.
Όπως λοιπόν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες, ήταν αερικά, ξωτικά. Τους φαντάζονταν σαν κάτι μαυριδερά, ψηλά και κοκαλιάρικα κακάσχημα όντα, κάτι μεταξύ ζώου και ανθρώπου και που συνέχεια, όλη την ώρα, χοροπηδούσαν γκρινιάζοντας, φωνάζοντας και τραγουδώντας.
Όλο το χρόνο βρίσκονταν κάτω από τη γη, στον κάτω κόσμο και ζήλευαν τον απάνω κόσμο. Γι΄ αυτό λοιπόν, άλλοι με πριόνια, άλλοι με τσεκούρια κι άλλοι με μπαλντάδες έβαζαν όλη τη δύναμή τους να κόψουν τους στύλους, που πάνω σε αυτή στηριζόταν η γη και να την κάνουνε να βουλιάξει.
Όταν έφτανε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, από φόβο μη βουλιάξει η γη και τους πλακώσει, έφευγαν κι ανέβαιναν στον απάνω κόσμο, στη γη, για να τυραννήσουν τους ανθρώπους που θα έβρισκαν μπροστά τους.
Έτσι λοιπόν οι καλικάντζαροι το Δωδεκαήμερο γύριζαν στους δρόμους , ανέβαιναν στα κεραμίδια και καμιά φορά, όπως λέγανε, έμπαιναν από την καμινάδα του τζακιού σε σπίτια που δεν τα είχαν θυμιατίσει οι νοικοκυραίοι τους.
Γι΄ αυτό, για καλό και για κακό, εκείνες τις ημέρες φροντίζανε να φράζουν τις τρύπες των τζακιών με πανιά. Ακόμα καίγανε λιβάνι σε θυμιατό κοντά στο τζάκι, γιατί οι καλικάντζαροι δεν άντεχαν αυτή τη μυρωδιά.
Τα καρκατζόλια στα χωριά της Έξω Μάνης
«Τις λιγοστές ώρες που μέναμε το βράδυ στο μαγειρειό, κοντά στην αναμμένη φωτογονία, πνιγμένοι στον καπνό, ακούγαμε τις κυράδες μας, να μας λένε για τα καρκατζόλια (καλλικαντζάρους), που ήταν λέει κάτι μαγαρισμένα δαιμονικά.
Όλο το χρόνο ζούσαν κάτω από τη Γη και προσπαθούσαν να κόψουν το τεράστιο δέντρο που την κράταγε με όλες τις πολιτείες και τα Χωριά της. Ήθελαν να την δουν να γκρεμίζεται στο χάος και να γελάνε.
Παραμονές όμως Χριστουγέννων άφηναν το κόψιμο του δέντρου και ανέβαιναν πάνω στη Γη, για να πειράξουν τους ανθρώπους, γιορτές μέρες που έρχονταν, μαγαρίζοντας τα φαγητά και τα γλυκά τους.
Έμεναν μέχρι την Πρωτάγιαση, που αγιάζονταν τα νερά. Τότε έλεγαν γεμάτα τρόμο: "Φύγετε να φύγουμε, γιατί έρχετ' ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του", και έφευγαν.
Στο μεταξύ το μισοκομμένο δέντρο είχε θρέψει, και οι κουτούτσικοι καλλικάντζαροι πολέμαγαν πάλι από την αρχή και πάλι το άφηναν μισοκομμένο τα ερχόμενα Χριστούγεννα. Έτσι η γη έμενε και θα μένει στη θέση της.»
Δημοσίευση σχολίου