Ιδού η απάντηση (από την «Αυγή»):
- «Η ανικανότητα να καταλάβουμε τη νεολαία. Θα έπρεπε να είναι η κυρίαρχη συζήτηση, αφετηρία για να σχεδιάσουμε το μέλλον, θα έπρεπε να είναι ο προβληματισμός που αντικαθιστά το καθημερινό κενό και τον ορυμαγδό άχρηστων ειδήσεων. Αντιθέτως, δεν υπάρχει τίποτε, μόνο κενές κουβέντες και αμήχανη σιωπή. Μια απόλυτη ήττα, η πολλοστή που ζω».
-«Είμαι πολύ ανήσυχος, λυπημένος, φοβισμένος και απογοητευμένος. Περνούν οι δεκαετίες και δεν μαθαίνουμε τίποτε (...). Μπροστά σε ένα υπαρκτό πρόβλημα εμφανίζονται στη σκηνή τα γκλομπς και τα δακρυγόνα. Μια χώρα, όταν διαθέτει αντισώματα από το ιστορικό παρελθόν της, χρησιμοποιεί άλλες μεθόδους. Βλέπω το πρόσωπο αυτού του παιδιού στο έδαφος, του Γρηγορόπουλου, τα δεκαπέντε χρόνια του που πετάχτηκαν, τα όνειρα στο πεζοδρόμιο, τη βία που δεν ξέρει να ακούει παρά μονάχα τη δικιά της λογική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου