Αναμένοντας τον επόμενο νεκρό!...

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr, www.bavzer.blogspot.com

Η ΣΦΑΙΡΑ που σκότωσε στο κέντρο της Αθήνας ένα 15χρονο παιδί δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, που πολλοί απλώς χαρακτήρισαν «άτυχο». Ηταν μια σφαίρα στην καρδιά ενός παιδιού που ζει στην Ελλάδα του σήμερα. Να συζητήσουμε, λοιπόν, ποια είναι αυτή η «Ελλάδα του σήμερα», για να δούμε ξεκάθαρα, εάν βεβαίως συζητήσουμε ειλικρινά και χωρίς «κολλήματα», ποιος και τι φταίει που, όχι μόνο το περασμένο Σάββατο, αλλά όλα τα Σάββατα, όλες τις Κυριακές αλλά και κάθε μέρα «δολοφονείται» εδώ ένας άνθρωπος. Να δούμε σε ποια Ελλάδα μεγαλώνει ένα παιδί -ακόμα και εκείνο που, όπως ο Αλέξης, έχει περισσότερες ευκαιρίες, περισσότερες ανέσεις από τα άλλα παιδιά, που προέρχεται από εύπορη οικογένεια, πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο, συχνάζει στα Starbucks, στο Mall και στο Rock n'Roll.

ΑΥΤΗ η «σημερινή Ελλάδα», που χτίστηκε πέτρα - πέτρα επάνω στα ψέματα εκείνων που, επί δεκαετίες τώρα, πολιτικά και επιχειρηματικά τη διαφεντεύουν, είναι μία χώρα στην οποία ο κάθε πολίτης της, ανά πάσα στιγμή, είναι υποψήφιο θύμα μιας «δολοφονίας» όμοιου βαθμού ανοησίας, εγκληματικής αμέλειας, βαρβαρότητας κ.λπ. με εκείνη που έστειλε στον θάνατο το 15χρονο παιδί που σήμερα όλοι θρηνούμε. Στους δρόμους που κυκλοφορούμε, στα νοσοκομεία που νοσηλευόμαστε, στα σχολεία, κολλέγια και πανεπιστήμια όπου φοιτούμε, στα κέντρα που διασκεδάζουμε, στις κοινωνικές υπηρεσίες όπου προστρέχουμε, στα δικαστήρια όπου δικαζόμαστε -κάθε μέρα, μια διαρκής «δολοφονία» του καθημερινού ανθρώπου.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, που κλαίνε σήμερα τον Αλέξη τους, είναι ίδιοι με εκείνους που χθες έκλαψαν τον Φοίβο και την Αντιγόνη, που χάθηκαν σε ένα απίθανο τροχαίο στην Αθηνών - Κορίνθου, το διαρκές αυτό έγκλημα για το οποίο μάλιστα έχουν το θράσος να ζητούν και αύξηση των διοδίων. Είναι οι ίδιοι γονείς, αλλά και οι ίδιοι παππούδες και γιαγιάδες, που ζουν σε ένα κράτος όπου η συνεισφορά του εργοδότη και του εργαζόμενου στο ΙΚΑ είναι από τις μεγαλύτερες σε όλο τον κόσμο, αλλά οι υπηρεσίες του από τις πενιχρότερες. Είναι οι ίδιοι γονείς που ξοδεύουν «ό,τι έχουν και δεν έχουν» για να σπουδάσουν τα παιδιά τους σε μια χώρα που αυτάρεσκα πιστεύει πως έχει ακόμα «δωρεάν Παιδεία». Είναι οι ίδιοι γονείς που τρέμουν, κάθε μέρα, ότι «ο επόμενος Αλέξης» μπορεί να είναι το δικό τους παιδί.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ανάγκη να συμφωνεί κάποιος με τον τρόπο που αρκετοί νέοι επιλέγουν, πολλές φορές, να εκδηλώσουν την οργή τους. Νέοι είναι. Ψάχνονται. Αμφισβητούν τα πάντα. Βιάζονται. Εχουν υπερβολή. Αγνοια κινδύνου. Δεν βολεύονται. Συστατικά πολύτιμα και εύφλεκτα συνάμα -από εκείνα που έχουν ανάψει όχι λίγες επαναστάσεις ή έχουν προκύψει όχι λίγα λάθη. Εύκολο είναι, οπωσδήποτε, να τους καταδικάσει κάποιος -αυτούς που σπάνε βιτρίνες, καίνε αυτοκίνητα, χτυπούν καθηγητές στα πανεπιστήμια, ασχημονούν στα γήπεδα, πλακώνονται στις γειτονιές- και δίκαιο να ζητεί την τιμωρία τους. Το δύσκολο, όμως, είναι να προσπαθήσεις να τους καταλάβεις. Περισσότερο εκείνους που δεν κρύβουν το πρόσωπό τους. Και να αισθανθείς πως, όπως λέει κι ένα τραγούδι, «το πρόβλημά τους είναι και δικό σου».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2008