Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ
Η Αριστερά δεν διεκδικεί την εξουσία για πλουτισμό πρωτοκλασάτων στελεχών, «φίλων» και παρατρεχάμενων, βάσει ιεράρχησης προτεραιοτήτων διασπάθισης δημοσίου χρήματος με ατασθαλίες, μίζες και λεηλασίες (πάγια τακτική των κομμάτων εξουσίας), όπου κάποιοι αναβαθμίζουν το δικό τους lifestyle με προκλητικά σκανδαλώδη επίδειξη χλιδής, που πληρώνουν οι συνήθεις ανύποπτοι χαμηλόμισθοι, συνταξιούχοι και όσοι γίνονται ακούσια σάκοι του μποξ προπονήσεων υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών των κομμάτων εξουσίας, οσάκις αντιμετωπίσουν προβλήματα λόγω κακοδιαχείρισης (που «επιλύουν» επιβάλλοντας δυσβάστακτους φόρους στις ασθενέστερες τάξεις), από σπατάλες και στοιχειώδη έλλειψη αίσθησης του μέτρου στη διαχείριση των κοινών. Αντίθετα, η Αριστερά πρέπει να αποδείξει πως προτίθεται να εγκύψει στις ανάγκες του υποπρονομιούχου πολίτη, όπου αυτές καθίστανται πιεστικότερες, εφόσον οι συνθήκες διαβίωσης χειροτερεύουν, λόγω διεθνών δυσμενέστατων συγκυριών, που συνεπιφέρουν πρωτοφανή συνωστισμό για εγγραφές στους καταλόγους της τάξης των νεόπτωχων. Η Αριστερά έχει δύο κύρια μελήματα: την έλλογη και δίκαιη ανακατανομή του πλούτου (χωρίς παρασημασιολόγηση του σήματος «δίκαιος», αγαπημένο σπορ των θεωρητικών του νεοφιλελευθερισμού) και την αναβίωση του κράτους πρόνοιας για την κατάντια του οποίου ευθύνονται η συντηρητική Κεντροδεξιά και η «σοσιαλδημοκρατική» Κεντροαριστερά, στην οποία όμως πρέπει να αναγνωριστεί ότι οφείλεται η δημιουργία του, στα μεταπολεμικά χρόνια, άσχετα τι συνέβη με τον «ιστορικό συμβιβασμό» καπιταλισμού-σοσιαλδημοκρατίας, ουσιαστικά τακτική υποχώρηση του πρώτου, λόγω λαϊκών πιέσεων.
Στο «σωτήριον» έτος 2008 αποδείχθηκε περίτρανα η αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος με την επικίνδυνα ισχυρή δόση απορρύθμισης («αυτορρύθμισης»!) και τις σοβαρές παρενέργειες, αλλά προπάντων τη χρηματοπιστωτική τραγωδία, όπου «κάποιες τράπεζες τα 'καναν θάλασσα» (ομολογία Ελληνα νεοφιλελεύθερου), την αναπότρεπτη παγκοσμιοποίηση φτώχειας, ανεργίας και πείνας και απόπειρα -όπως συμβαίνει σε οικονομικές κρίσεις- πρακτικής εφαρμογής μεθόδων, στρατηγικών και προσεγγίσεων του οικονομολόγου Τζον Κέινς, με αναβάθμιση του κράτους σε ποδοσφαιρικό παίκτη-σωτήρα, που σηκώνεται άρον άρον από τον πάγκο να σώσει από πανωλεθρία την ομάδα (που παρεμπιπτόντως δεν είναι συλλογικά ο πολίτης, αλλά ατομικά κάθε άπληστος τραπεζίτης), ενώ πριν περιοριζόταν στον ρόλο νυσταλέου «νυχτοφύλακα», που του ανέθεσαν οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς Χάγιεκ, Νόζικ, Φρίντμαν κ.ά.
Η Αριστερά καλείται να προστατεύσει τα θύματα της καπιταλιστικής απληστίας: τον κάθε ηλικίας υποπρονομιούχο πολίτη, που υφίσταται τις ανά δεκαετία συνέπειες των κατά Μαρξ και Κοντράτιεφ «κυκλικών» καπιταλιστικών κρίσεων, ενώ η νέα παγκοσμιοποιημένη τάξη πραγμάτων τού δείχνει «κόκκινη κάρτα», αποκλείοντάς τον από τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα, καθιστώντας τον ουσιαστικά μία μεταμοντέρνα εκδοχή δούλου των δημοκρατιών (ή ολιγαρχιών) της αρχαιότητας. Στην παρούσα καπιταλιστική κρίση η επέλευση δικαιότερου κόσμου αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών εξακολουθεί περισσότερο από ποτέ να αποτελεί φαντασίωση συντηρούμενη από το διατυμπανιζόμενο οριστικό τέλος των ουτοπιών. Το μεγάλο κραχ (1929-39) σημασιοδότησε την κατίσχυση του ναζισμού. Ποιες θα είναι οι εμπρόθετες και απρόθετες συνέπειες του νέου κραχ υφέσεων, πτωχεύσεων και ανεξέλεγκτης ανεργίας, «φονικό όπλο» στα χέρια κάθε ρατσιστικής Ακροδεξιάς; Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να αναβιώσει νοηματικά και εμπράγματα τον «δήμο», ως ενεργό πολιτικό όργανο ικανό που παρεμβαίνει υπέρ των πολιτών. Για να της ανατεθεί τέτοιος ρόλος, προϋποτίθεται ότι ο Ελληνας ψηφοφόρος δεν θα υποφέρει από στερητικό σύνδρομο εάν παραγκωνιστεί ο δικομματισμός, αφού -ας μην ξεχνάει- αυτός του έδωσε απτά δείγματα κακοδιαχείρισης με επάλληλα πολιτικά σκάνδαλα και άλλα δεινά. Ουδείς αναμένει ειδικές προσφορές αριστερών μαγικών λύσεων στα αδιέξοδα· δικαιούται όμως να ελπίζει σε εντιμότερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση των οικονομικών κρίσεων από εκείνες στις οποίες έχουμε «εθιστεί» από τα κόμματα εξουσίας.
Στο «σωτήριον» έτος 2008 αποδείχθηκε περίτρανα η αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος με την επικίνδυνα ισχυρή δόση απορρύθμισης («αυτορρύθμισης»!) και τις σοβαρές παρενέργειες, αλλά προπάντων τη χρηματοπιστωτική τραγωδία, όπου «κάποιες τράπεζες τα 'καναν θάλασσα» (ομολογία Ελληνα νεοφιλελεύθερου), την αναπότρεπτη παγκοσμιοποίηση φτώχειας, ανεργίας και πείνας και απόπειρα -όπως συμβαίνει σε οικονομικές κρίσεις- πρακτικής εφαρμογής μεθόδων, στρατηγικών και προσεγγίσεων του οικονομολόγου Τζον Κέινς, με αναβάθμιση του κράτους σε ποδοσφαιρικό παίκτη-σωτήρα, που σηκώνεται άρον άρον από τον πάγκο να σώσει από πανωλεθρία την ομάδα (που παρεμπιπτόντως δεν είναι συλλογικά ο πολίτης, αλλά ατομικά κάθε άπληστος τραπεζίτης), ενώ πριν περιοριζόταν στον ρόλο νυσταλέου «νυχτοφύλακα», που του ανέθεσαν οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς Χάγιεκ, Νόζικ, Φρίντμαν κ.ά.
Η Αριστερά καλείται να προστατεύσει τα θύματα της καπιταλιστικής απληστίας: τον κάθε ηλικίας υποπρονομιούχο πολίτη, που υφίσταται τις ανά δεκαετία συνέπειες των κατά Μαρξ και Κοντράτιεφ «κυκλικών» καπιταλιστικών κρίσεων, ενώ η νέα παγκοσμιοποιημένη τάξη πραγμάτων τού δείχνει «κόκκινη κάρτα», αποκλείοντάς τον από τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα, καθιστώντας τον ουσιαστικά μία μεταμοντέρνα εκδοχή δούλου των δημοκρατιών (ή ολιγαρχιών) της αρχαιότητας. Στην παρούσα καπιταλιστική κρίση η επέλευση δικαιότερου κόσμου αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών εξακολουθεί περισσότερο από ποτέ να αποτελεί φαντασίωση συντηρούμενη από το διατυμπανιζόμενο οριστικό τέλος των ουτοπιών. Το μεγάλο κραχ (1929-39) σημασιοδότησε την κατίσχυση του ναζισμού. Ποιες θα είναι οι εμπρόθετες και απρόθετες συνέπειες του νέου κραχ υφέσεων, πτωχεύσεων και ανεξέλεγκτης ανεργίας, «φονικό όπλο» στα χέρια κάθε ρατσιστικής Ακροδεξιάς; Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να αναβιώσει νοηματικά και εμπράγματα τον «δήμο», ως ενεργό πολιτικό όργανο ικανό που παρεμβαίνει υπέρ των πολιτών. Για να της ανατεθεί τέτοιος ρόλος, προϋποτίθεται ότι ο Ελληνας ψηφοφόρος δεν θα υποφέρει από στερητικό σύνδρομο εάν παραγκωνιστεί ο δικομματισμός, αφού -ας μην ξεχνάει- αυτός του έδωσε απτά δείγματα κακοδιαχείρισης με επάλληλα πολιτικά σκάνδαλα και άλλα δεινά. Ουδείς αναμένει ειδικές προσφορές αριστερών μαγικών λύσεων στα αδιέξοδα· δικαιούται όμως να ελπίζει σε εντιμότερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση των οικονομικών κρίσεων από εκείνες στις οποίες έχουμε «εθιστεί» από τα κόμματα εξουσίας.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/10/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου