«Τρ» όπως τρομοκράτες ή όπως τραπεζίτες;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Κανείς δεν πήγε στο κονσέρτο

Μα ο σολίστ έπαιξε

ωσάν να ήτανε παρούσες

δύο ανθρωπότητες

Ανδρ. Γεωργαλλίδης, Σολίστ

Δεν γνωρίζω εάν θα μάθουμε ποτέ τις γενεσιουργούς αιτίες του τρομοκρατικού xτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οπως και να 'χουν όμως τα πράγματα, η ανθρωπότητα ξαναμπήκε σε περίοδο πόλωσης και ταυτόχρονα αφυπνίστηκε το συλλογικό ασυνείδητο της Δύσης.

ΑΥΤΗ όμως η Νέα Τάξη πραγμάτων δεν αφορούσε μόνο την τρομοκρατία. Απ' ό,τι βλέπουμε τον τελευταίο μήνα εξαπλώνεται και στην οικονομία. Ο νέος (χρηματοπιστωτικός αυτή τη φορά) ασύμμετρος πόλεμος εμφανίζεται και πάλι ως σύγκρουση πιστών και απίστων (στο καπιταλιστικό σύστημα αυτή τη φορά), εμπλέκει και πάλι μυστικές υπηρεσίες, ψευδοπροπαγάνδα, μεγάλη δόση κραχ-ισμού και θέτει ζητήματα (διεθνούς, ευρωπαϊκής και εθνικής) μακροπολιτικής. Γιατί όμως έχουμε -εκόντες άκοντες- βρεθεί όλοι στο «μάτι» αυτού του ασύμμετρου πολέμου; Επειδή κινδυνεύει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, επειδή κινδυνεύει η κοινωνική ειρήνη, επειδή κινδυνεύει η ψυχική ασφάλεια ορισμένων, επειδή για πρώτη φορά μεταπολεμικά οι πλούσιοι κινδυνεύουν να γίνουν φτωχοί ή έστω λιγότερο πλούσιοι;

ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ: γιατί αυτοί, που τόσα χρόνια λειτουργούσαν σε βάρος των συμφερόντων και της ποιότητας της ζωής μας, δικαιούνται να μας ζητούν συναίνεση για να βγει το σύστημα (δηλαδή οι ίδιοι) από την κρίση; Θα μπορούσαμε -όπως σε άλλες περισσότερο «ηρωικές» εποχές- να τους απαντήσουμε: «Ζήτω η κρίση»! Αλλά δυστυχώς σήμερα οι όροι δεν είναι ευνοϊκοί (ελλείψει ιδίως πολιτικού υποκειμένου αλλαγής).

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ του φόβου, που προέκυψε μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, λειτούργησε και ως επιταχυντής, ρίχνοντας ξανά τα ζάρια του διεθνούς «μεγάλου παιχνιδιού». Οι ΗΠΑ, όχι μόνο ανταπάντησαν στην τρομοκρατική επίθεση κατά των Δίδυμων Πύργων (America strikes back), αλλά και άδραξαν την ευκαιρία για εγκαθίδρυση μιας νέας μορφής ηγεμονίας. Ο πόλεμος ως αστυνόμευση σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση ως δεύτερη καπιταλιστική επανάσταση συγκροτούν τους δύο νέους βασικούς πυλώνες μιας πρωτόγνωρης πλανητικής πολιτικής διακυβέρνησης.

ΟΤΑΝ το πολεμικό κανόνι δεν μπορεί να δράσει, τότε «βαράνε κανόνι» δυο-τρεις επενδυτικές τράπεζες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο κόσμος (γνωστότερος παλαιότερα και ως λαός) ξανακρύβεται στο καβούκι του, μετράει τα ψιλά του και αναρωτιέται ποια δικαιώματα του έχουν απομείνει.

ΥΓ. Ολα βέβαια αυτά συμβαίνουν παντού, αλλά όχι εντός Ελλάδας. Εδώ ψάχνουμε ακόμα να εντοπίσουμε «ποιος σπρώχνει ποιον» στην αυτοκτονία, τον αθέμιτο πλουτισμό και τις τηλεοπτικές «επαναστατικές» δηλώσεις. Ισως είναι και αυτός ένας τρόπος διαχρονικής επιβίωσης των Ελλήνων.

www.giannispanousis.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/10/2008