8.6.08

O KΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ ΤΟΥ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗ

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ζήτημα εσωτερικής κατανόησης, έσωθεν πεποίθησης και ειλικρινούς παραδο-χής είναι για τον καθένα το μυστήριο του Θανάτου. Κανείς δεν παραδέχεται ότι ο θάνατος όχι μόνο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής, αλλά και το ότι αποτελεί την παγιωμένη κατάληξη της θνητής ζωής. Και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί κατά τους αρχαίους μας προγόνους : « Αν πλησιάζει η ώρα του θανάτου του καθένα μας, κανένας δεν επιθυμεί να πεθάνει!» Αυτή η άποψη όχι μόνο ενυπάρχει στη λογική του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι πολύ δύσκολο και να ξεπεραστεί, όταν ο καθένας μένει προσδεμένος μόνο στις χαρές των επί γης συμβάντων και γεγονό-των.
Δυστυχώς, διαφεύγει από τον καθένα μας η κατανόηση της παροδικότητας μας επί της γης. Κανείς δεν πιστεύει ότι ο άνθρωπος είναι ένας διαβάτης, που πορεύεται μέσα από τον αγώνα της ζωής, προκειμένου να φθάσει στον τελικό του προορισμό, που δεν είναι(ας μου επιτραπεί η έκφραση) ‘‘το χώμα’’, αλλά η ‘’Βασι-λεία των Ουρανών’’. Ο καθένας δεν έχει καταλάβει ότι το σώμα μας είναι δώρο του Θεού, αλλά όχι όμως άφθαρτο. Ενώ η ψυχή μας αποτελεί την ευεργεσία του Θεού έναντι του αμαρτωλού ευατού μας, εφόσον έχει την δυναμική της υπέρβασης και του αγγίγματος των ορίων της αθανασίας. Οι πατέρες της εκκλησίας μας που είχαν την αρετή της μνήμης θανάτου, πίστευαν στο ότι ο αγώνας του καθενός είναι ευλογημένος, όταν αποσκοπεί στην καλύτερη και αξιοπρεπή διαβίωση στα ‘‘κάτω’’, αλλά υπερευλογημένος, όταν συνδυάζει την αγάπη του για τα ‘’άνω’’.
Η παραπάνω ορθόδοξη χριστιανική εκδοχή δεν είναι ένα απαράβατος ηθικός νόμος, που όποιος δεν τον ακολουθεί υπόκειται σε κυρώσεις, αλλά έχει μετατραπεί σε μια απόδειξη της ουσιαστικής προσέγγισης του ‘‘φοβερού’’ μυστηρίου θανάτου. Είναι μια εκδοχή που βρήκε απήχηση από πλείστα παραδείγματα ανθρώπων που πέρασαν μέσα από αυτό τον προσφιλή μας αλλά μάταιο κόσμο.