Σπύρος Μπεράτης, ιδρυτής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αμαλιάδας

Συντάκτης Παναγιώτης Πεντάζος

09.03.08

Όταν συνομιλεί κανείς μαζί του για το ραδιόφωνο ή την ιστορία της περιοχής είναι σαν να διαβάζει τόμους βιβλίων, σαν να βλέπει χιλιάδες φωτογραφιών, να περνούν από το βλέμμα του. Έρχονται στη μνήμη του οι παλιές μέρες του ραδιοφώνου, καθώς μιλά και για τις αλλαγές που έχουν γίνει, ενώ από τα ηχεία ακούγεται μια καντάδα νέων Αμαλιαδιτών, ηχογραφημένη μια βραδιά καλοκαιριού του '58... Ο πάντα δραστήριος Σπύρος Μπεράτης, ιδρυτής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αμαλιάδας, πρώην δήμαρχος και αντιδήμαρχος, είναι ένας από τους συντελεστές της διάδοσης του ραδιοφώνου, που θα βραβευτεί για την πολύτιμη προσφορά του στην εκδήλωση που ετοιμάζει η ΕΡΑ, με αφορμή την συμπλήρωση των 70 χρόνων της. Μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με τα κοινά και το ραδιόφωνο της Αμαλιάδας, τι κάνετε αυτόν τον καιρό; Αυτό το χρονικό διάστημα, που πλέον δεν ασχολούμαι ενεργά με τα κοινά, κάνω μια περισυλλογή, αλλά και συλλογή όλων αυτών των ντοκουμέντων που κρατώ και διαθέτω. Κάνω και μια αναδρομή στο παρελθόν, προσπαθώντας να αξιολογήσω και να βάλω σε μια σειρά όλα αυτά τα οποία εξελίχθησαν από τότε που ξεκίνησα μέχρι σήμερα.Ένας από τους τομείς που ασχολούμαι είναι να ρυθμίσω, κατά κάποιο τρόπο, την δομή του Ραδιοφωνικού Μουσείου, το οποίο είναι μοναδικό για την Ελλάδα και μάλιστα προ ημερών επικοινώνησαν μαζί μου από το γραφείο δημοσίων σχέσεων της ΕΡΤ και με παρακάλεσαν να τους παραχωρήσω μερικά από τα εκθέματα, που έχω διαθέσει στο Μουσείο που συστεγάζεται με το λαογραφικό. Τους είπα ότι αυτό είναι αδύνατον, γιατί το καθένα είναι μοναδικό. Οι νεότερες γενιές γνωρίζουν την σχέση της Αμαλιάδας με την λειτουργία του ραδιοφώνου; Για το λόγο αυτό προσπαθώ να συντηρώ και να διαφυλάττω το αρχείο που διαθέτω. Γιατί είναι άσχημο οι νεότερες γενιές να μην γνωρίζουν την ιστορία της ραδιοφωνίας. Πώς διασκέδαζαν οι παππούδες τους. Οι διαφορές του χθες και του σήμερα είναι τεράστιες. Σε καθημερινή, σχεδόν, βάση έχω μια όχληση πολύ ευχάριστη από μαθητές των σχολείων της Αμαλιάδας, οι οποίοι έρχονται στο χώρο που έχω διαμορφώσει και μου κάνει εντύπωση το ενδιαφέρον που δείχνουν.Το γεγονός αυτό είναι παρήγορο, γιατί πρωτύτερα, άλλοι θα έπρεπε να έχουν δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι όταν η Αμαλιάδα είναι κατεξοχήν ραδιοφωνική πόλη, θα έπρεπε να εκμεταλλευόμασταν αυτό το προνόμιο. Μας αναγνωρίζει όλη η υπόλοιπη Ελλάδα και εδώ δεν υπάρχει στον βαθμό που θα έπρεπε η ανταπόκριση. Αυτό είναι το παράπονό μου. Γιατί και εγώ κάποια μέρα θα «φύγω» από την ζωή. Είναι κρίμα όλα αυτά που έγιναν και όλα αυτά που διαθέτω να χαθούν. Ουσιαστικά το Ραδιοφωνικό Μουσείο είναι παραπεταμένο σε ένα δωμάτιο του Λαογραφικού Μουσείου, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένας πραγματικά λειτουργικός χώρος για την στέγασή του. Πώς βλέπετε την σημερινή κατάσταση στην ραδιοφωνία, συγκριτικά με το παρελθόν, όταν ξεκινούσατε να δημιουργήσετε το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αμαλιάδας; Εγώ το 1952 δεν σήκωσα έναν διακόπτη για να λειτουργήσει ο Ραδιοφωνικός Σταθμός. Χρόνια πριν προσπαθούσα να οργανώσω αυτό το εγχείρημα. Τότε και αργότερα υπήρχαν οι βάρδιες στα ραδιόφωνα. Τώρα όλα τα βάζουν σε ένα κομπιούτερ, τα ρυθμίζουν και μπορούν να πάνε για έναν μήνα διακοπές στις Σεϋχέλλες και να λειτουργεί σταθμός. Ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να γίνει στο εγγύς μέλλον. Βλέπω ότι κρατάτε έναν στυλό, που συγχρόνως λειτουργεί και ως ραδιόφωνο. Πιστεύατε κάποτε ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάτι τέτοιο; Αυτό είναι το πιο ωραίο. Προ ημερών περνούσα από ένα περίπτερο και διέκρινα αυτό το στυλό. Το κοίταξα και είδα ότι έγραφε ότι είναι και ραδιόφωνο και το αγόρασα. Θυμήθηκα όταν ήμουν παιδάκι, έπαιρνα ηλεκτρονικά περιοδικά και είχα διαβάσει σε ένα τεύχος του Ιουνίου του 1946 της επιθεώρησης «Ραδιοτεχνική Ηχώ» ότι στην Αμερική είχε κατασκευαστεί ένα ραδιόφωνο, σε μέγεθος στυλό. Το δημοσίευσε σε δύο συνέχειες. Μετά από 2-3 μήνες το περιοδικό ζητούσε συγνώμη από τους αναγνώστες, γιατί αυτό ήταν πρωταπριλιάτικη φάρσα που είχε δημοσιεύσει ένα αμερικάνικο περιοδικό. Τότε ξεκίνησε μια ειρωνεία των εφημερίδων της εποχής προς το περιοδικό και να κάνουν πλάκα. Τα περιοδικά αυτά, λοιπόν, που έγραφαν για το ραδιόφωνο - στυλό τα έχω και σας παραδίδω αντίγραφα, για να δείτε πως μια πλάκα σήμερα γίνεται πραγματικότητα. Στα τέλη του έτους η ΕΡΑ θα διοργανώσει μια εκδήλωση, με αφορμή την συμπλήρωση των 70 ετών από την ίδρυσή της. Απ' ό,τι γνωρίζουμε είστε ένας από αυτούς που έχουν κληθεί να συμμετάσχουν και να τιμηθούν. Η ΕΡΑ γιορτάζει τα 70 της χρόνια και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αμαλιάδας τα 56 χρόνια. Η διαφορά είναι μικρή. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια πόλη μικρή, επαρχιακή, σαν την Αμαλιάδα και μάλιστα με όλες τις δυσκολίες που υπήρχαν μεταπολεμικά, να καταφέρνει να δημιουργεί και να λειτουργεί ραδιόφωνο. Είναι τιμή για μένα που κλήθηκα στην εκδήλωση της ΕΡΑ, αλλά θέλω να τονίσω ότι εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι κοντά στο ραδιόφωνο και προσπαθώ μαζί με τον γιο μου, τον Θοδωρή που είναι υπεύθυνος του Ραδιοφωνικού Σταθμού, να τον κρατήσουμε, για να συνεχίσει η Αμαλιάδα να έχει «φωνή».