ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ (του Μίλτου Σαχτούρη)
Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους
βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
1 σχόλιο:
Κάποτε σ΄ενός ποταμού την όχθη γεννήθηκε μια κόρη, η Λύπη. Κάθε χειμώνα
σα φούσκωνε το ποτάμι την παράσερνε μαζί του μέχρι να βρεί
παραλία αμμουδερή να την αποθέσει. Ένας λύπινος κόκκος ανάμεσα
σε αμέτρητους αμούδινους κόκκους.
Κάθε καλοκαίρι τα μελτέμια την έπαιρναν στ΄ αέρινα χέρια τους καί
τη γύριζαν πίσω στη πατρική της γή.
Γι αυτό τώρα σου λέω όταν μιλά το ποτάμι, μη φοβάσαι
είναι οι λυγμοί της Λύπης που νοσταλγεί άλλοτε το καλοκαίρι κι
άλλοτε το Χειμώνα.
Γι αυτό τώρα σου λέω όταν ακούς βήματα έξω απο το παραθυρό σου, μη τρομάζεις
είναι η Λύπη που σε γυροφέρνει να μοιράσει το μερτικό που σου αναλογεί.
Η λύπη δακρύζει για σένα μια και τα δάκρυα τα έχει πατρική κληρονομιά
απ΄το ποταμό.
Σε χρόνους μελλοντικούς λένε οι προφητείες η Λύπη θα έρθει σε ερωτικό
σμίξιμο με τη Χαρά.
Δυο θηλυκές δε μπορούν να γεννήσουνε.
Και όμως!
.............GREG
Δημοσίευση σχολίου