Ο αέναος κύκλος της δημιουργίας

Ο αέναος κύκλος της δημιουργίας

Επί δεκαετίες, όλες οι εργώδεις προσπάθειες των φυσικών αποδείχτηκαν μάταιες· όλες ανεξαιρέτως απέτυχαν να υπερβούν το αδιαπέραστο εμπόδιο της «πρωταρχικής ανωμαλίας» που έχει υψώσει η αποδοχή της θεωρίας του Big Bang. Απροσδόκητα όμως, στα τέλη του 2001, δύο γνωστοί φυσικοί, ο Πολ Στάινχαρντ, καθηγητής Αστροφυσικής στο Πρίνστον, και ο Νιλ Τούροκ, καθηγητής στο Κέμπριτζ, αποφάσισαν να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά επαναφέροντας μια αρχαιότατη και φαινομενικά «παλαβή» ιδέα.

Σκέφτηκαν λοιπόν να διερευνήσουν τις συνέπειες μιας μάλλον ασυνήθιστης επιστημονικής ιδέας: μήπως το ορατό μας Σύμπαν δεν είναι παρά ένα μικρό μόνο τμήμα μιας πολύ μεγαλύτερης και αόρατης πραγματικότητας; Θα μπορούσαμε να το φανταστούμε σαν μια γιγάντια λεπτή επίπεδη «μεμβράνη» ή απλώς «βράνη», τεσσάρων διαστάσεων -τριών για τον χώρο και μίας για τον χρόνο- η οποία πάλλεται μέσα σε έναν υπερχώρο πέντε ή περισσότερων διαστάσεων. Αυτή η πέμπτη διάσταση, ή και οι επιπλέον διαστάσεις, είναι αόρατες, επειδή δεν αλληλεπιδρούν σχεδόν καθόλου με τον Κόσμο μας παρά μόνο μέσω της δύναμης της βαρύτητας. Την ιδέα του «Κόσμου-βράνη» την υιοθέτησαν από τη διάσημη θεωρία-Μ των υπερχορδών, η οποία υποθέτει την ύπαρξη ενός υπερ-χωροχρόνου μέχρι και 11 διαστάσεων. Για τους θεωρητικούς φυσικούς, αυτός ο υπερχώρος σφύζει από ζωή: ίσως «εκεί έξω» να υπάρχει πλήθος από τέτοιους τεράστιους Κόσμους-βράνες που πάλλονται ασταμάτητα δημιουργώντας μια απίστευτη κοσμική αρμονία, την οποία δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να δούμε ούτε να ακούσουμε. Μόνον η δύναμη της βαρύτητας μπορεί να ταξιδεύει μέσα στον υπερχώρο όπου, σύμφωνα με τους ερευνητές, βρίσκονται αυτά τα παράλληλα Σύμπαντα-βράνες.

Διαπερνώντας όμως τον υπερχώρο, η βαρύτητα δημιουργεί κάποια έλξη ανάμεσα σε δύο γειτονικούς Κόσμους-βράνες, δηλαδή τους ωθεί να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο ολοένα και περισσότερο, καθιστώντας, αργά ή γρήγορα, τη σύγκρουσή τους αναπόφευκτη και εξαιρετικά δημιουργική. Πράγματι, η βαρύτητα έρχεται ως από μηχανής θεός να «αναζωογονήσει» τις εξαντλημένες ενεργειακά βράνες, μετατρέποντας ένα μέρος της δικής της ενέργειας σε κινητική ενέργεια. Σύμφωνα με τη θεωρία των Στάινχαρντ και Τούροκ, η Μεγάλη Εκρηξη δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της τιτάνιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δυο τέτοιες βράνες, που κάθε μία τους φιλοξενεί ένα παράλληλο Σύμπαν. Η τεράστια ποσότητα ενέργειας που απελευθερώνεται από αυτή τη σύγκρουση γεννά αυτό που συνήθως αποκαλούμε «μεγάλη έκρηξη». Βέβαια, όπως εξηγεί ο Νιλ Τούροκ, «η ύπαρξη των βρανών πριν από την πρωτογενή ανωμαλία σημαίνει ότι ο χρόνος υπήρχε ήδη πριν από το Big Bang. Συνεπώς, ο χρόνος μπορεί να ανασυγκροτηθεί και πέρα από τη μεγάλη έκρηξη»!

Αν πράγματι το Σύμπαν μας προέκυψε από μια τέτοια θεαματική σύγκρουση δύο παράλληλων Κόσμων-βρανών, τότε το τελευταίο Big Bang δεν ήταν καθόλου η αφετηρία του χρόνου αλλά το αποτέλεσμα αέναων διεργασιών αναγέννησης και καταστροφής που επαναλαμβάνονται κυκλικά, αλλά όχι και πανομοιότυπα, μέσα στο χρόνο και το χώρο της πέμπτης αόρατης διάστασης. Αυτή τη θεωρία του αέναου κύκλου από μεγάλες εκρήξεις και μεγάλες συνθλίψεις Συμπάντων οι επινοητές της την έχουν βαφτίσει με ένα ελληνικό όνομα: «Εκπυρωτικό Σύμπαν», έννοια που τη δανείστηκαν από τη στωική κοσμολογία. Δυστυχώς, το αίνιγμα της απαρχής και της δημιουργίας αυτών των αιωνόβιων βρανών ή του πολυδιάστατου υπερχώρου μέσα στον οποίο υπάρχουν, ή, ακόμη χειρότερα, του ίδιου του Χρόνου, παραμένει και σε αυτή την περίπτωση ανεξήγητο· απλώς επιχειρούν να το παρακάμψουν με την κυκλικότητα του μοντέλου.

2 - 24/05/2008