Πιστεύω σε κρίσεις μου αφαιρετικές, συμπερασματικές της εμπειρίας μου.

Πιστεύω σε κρίσεις μου αφαιρετικές, συμπερασματικές της εμπειρίας μου.

Λέω: αυτός ο άνθρωπος είναι ευαίσθητος, ο τάδε είναι φίλος πιστός, ο Χ είναι ζωγράφος ασύγκριτα πιο ταλαντούχος από τον Ψ.
Δεν μπορώ να αποδείξω την ορθότητα των προσωπικών μου κρίσεων.
Τις πιστεύω!
Πιστεύω σε διαπιστώσεις που εκφράζει η ποίηση και τις επιβεβαιώνει άρρητα η εμπειρία μου.
Λέει ο Ελύτης: « Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει».
Το πιστεύω!
Πιστεύω στη γνώση που γεννάει ο έρωτας.
Όταν «εξαίφνης» συμβεί το θαύμα της αμοιβαιότητας.
Τότε γνωρίζω τον άλλον με τρόπο και πληρότητα που καμία συγκομιδή πληροφοριών
Δεν κατορθώνει!
Πιστεύω στην αλήθεια που μου μεταγγίζει η Τέχνη.
Γνωρίζω τον Μότσαρτ η τον Βάν Γκόγκ η τον Καβάφη πληρέστερα και πιο πραγματικά απ’ όσο κάποιος γείτονάς που τους συναντούσε καθημερινά και τους προσπερνούσε αδιάφορα.
Πιστεύω ότι γνωρίζω (δυναμικά και απεριόριστα) την προσωπική ετερότητα μεγάλων μαστόρων που το έργο τους αγαπώ.
Αδυνατώ να αντικειμενοποιήσω στη γλώσσα την ψηλάφηση αυτής της ετερότητας.
Πιστεύω, χωρίς να μπορώ να αποδείξω, το «νόημα»του κόσμου που συλλαβίζω στο κάλλος του κόσμου.
Ο συλλαβισμός (πάντοτε «ως δι’εσόπτρου εν αινίγματι») καρπός και εμπειρία σχέσης, όχι νοηματική πιστοποίηση.

Νόημα δεν υπάρχει όταν το κάλλος υποτάσσεται στην εγωτική απαίτηση. Υπάρχει νόημα όταν στο κάλλος συναντάς λόγο κλήσης σε σχέση. Λόγο ενεργητικής ετερότητας, βεβαιότητα έναντι παρουσίας. Αναπόδεικτη βεβαιότητα!!

Χρήστος Γιανναράς