O ΜΠΕΝΥ(ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ) Ο ΚΙΚΕΡΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΣΥΝΑΣΤΡΙΑ ΜΠΕΝΥ(ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ) ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΚΕΡΩΝΑ ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Eπίδειξη άγνοιας της ιστορίας των Ρωμαίων έκανε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, επινοώντας (και σερβίροντας εν είδει ιστορικού ανεκδότου) την ιστοριούλα της συμπάθειας που έτρεφε ο Καίσαρας για τους παχουλούς ως «φύσεις καλοκάγαθες - ένας δεν ήταν ευτραφής, ο Βρούτος, και τον δολοφόνησε». Bella storia ma non vera, ωραία ιστορία, αλλά όχι αληθινή, όπως θα έλεγαν και οι απόγονοι των Ρωμαίων· καμμιά εικοσαριά δημοκρατικοί ομού και ομοθυμαδόν ξέκαναν τον Ιούλιο Καίσαρα, ένας ανάμεσά τους ήταν και ο Βρούτος· άλλοι εξ αυτών ευτραφείς, άλλοι ευσταλείς κι άλλοι με τα πρώτα τους ήδη γεροντοπαχάκια...

Οχι πως δεν ξέρει ρωμαϊκή ιστορία ο κ. Βενιζέλος, ξέρει! και ως εκ των σπουδών του ξέρει καλά! απλώς ποντάρει στην άγνοια των άλλων και σκαρώνει παραβολές κατά το δοκούν - δεν είναι προς θάνατον, τα συνηθίζουν άλλωστε αυτά όσοι έξυπνοι θεωρούν τους άλλους κορόιδα...


Ομως είναι εντυπωσιακές οι ομοιότητες που παρουσιάζει ο Μπενύτο με μιαν άλλη επιβλητική φυσιογνωμία του ρωμαϊκού πανθέου, τον Κικέρωνα.

Ρήτορες και οι δύο!

Ο Κικέρων, αν μου το επιτρέπει ο Μπένυ (σιγά μη μου το επιτρέπει) λίγο καλύτερος! Μάλιστα, όταν νεαρός στην ηλικία ήρθε στην Ελλάδα για να διευρύνει τις σπουδές του κι έγινε δεκτός στη Ρόδο απ' τον φημισμένο ρήτορα Απολλώνιο, εντυπωσίασε με την αγόρευσή του τόσον τον γέροντα σοφό, ώστε να τον αναγκάσει να μονολογήσει: «Δύστυχη Ελλάδα! τα μόνα δύο καλά που σου απέμεναν την παιδεία και τον λόγο, τούτος εδώ, σ' τα παίρνει και τα πάει στη Ρώμη».

Με ένα παράδοξο δηλητηριώδες χιούμορ και οι δύο!

Που συχνά έφερε τον Κικέρωνα σε δύσκολη θέση (δεν μπορούσε να κρατηθεί) και με τον οποίον ο κ. Βενιζέλος φέρνει επίσης συχνά σε δύσκολη θέση τους άλλους (με σοβαρόν αντίκτυπο στην εξέλιξη των δημοσκοπήσεων).

Ο κ. Βενιζέλος όπως και ο Κικέρων είναι ένα «νέο πρόσωπο» ή ένας «νέος άνθρωπος». Ετσι αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι όποιον πολίτη, πατρίκιο ή πληβείο, εμφανιζόταν στο πολιτικό σκηνικό και διεκδικούσε δημόσιο αξίωμα, χωρίς η γενιά του να έχει να επιδείξει σειρά αξιωματούχων. Για τους Ρωμαίους οι «νέοι άνθρωποι» ήταν σαννα εμφανίζονταν απ' το πουθενά· ήθελε τσαγανό για να προσπαθήσει κανείς να διεκδικήσει μια θέση στον δημόσιο βίο, χωρίς παππού Υπατο, πατέρα Αστυδίκη (Πραίτορα Ουρμπάνις, που λέει κι ο κ. Πολύδωρας), χωρίς θείο Κυαίστορα, χωρίς το δάκτυλό σου να κοσμεί ένα οικογενειακό δακτυλίδι ή απ' το σανδάλι σου να κρέμεται ένα καταγωγικό μισοφέγγαρο.

Ο Κικέρων, μπήκε στην πολιτική, όπως και ο Μπενύτο υπερασπιζόμενος μια «χαμένη υπόθεση» - ξελάσπωσε απ' την κατηγορία της κλοπής τα θύματα μιας σκευωρίας των αριστοκρατών, οι οποίοι όχι μόνον είχαν ληστέψει τους κατηγορούμενους αλλά τους κατηγορούσαν κι από πάνω ως κλέφτες.

Ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων κέρδισε την υπόθεση κι εν τω άμα την αγάπη του λαού. Εγινε ο αγαπημένος τους Ρεβύθης (cicer στα λατινικά σημαίνει ρεβύθι -ο Κικέρων εκ του cicer είχε στη μύτη μια ελιά σαν ρεβύθι- οι Ρωμαίοι είχαν ένα αδίστακτο χιούμορ με κάθε κουσούρι συν μια λατρεία στα παρατσούκλια, συνεπώς Ρεβύθης, ο Μάρκος Τύλλιος). Κι ως Ρεβύθης, Κικέρων, διέπρεψε. Οι πολίτες μαζεύονταν να τον ακούσουν όταν μιλούσε, γρήγορα έγινε ο υπερασπιστής κι ο πρόμαχος του λαού κι άλλο τόσο γρήγορα την... ψώνισε.

Από άνθρωπος αρχών, έγινε ο ορισμός του καιροσκόπου. Μπήκε στη μεγάλη πολιτική της άγριας ρωμαϊκής δημοκρατίας, νομίζοντας ότι μπορεί να παίξει με τα μεγάλα τζάκια, και κατέληξε φερόμενος ου μην κι αγόμενος στη σκακιέρα των δυνατών, πότε ίππος, πότε τρελλός, πότε πύργος, αλλά ποτέ βασίλισσα.

Ο φίλαυτος, αλαζών και οιηματίας Ρεβύθης παγιδεύθηκε στον αρχαίο ιστό των Ιουλίων, των Αππίων, των Μέττελων, όλων εκείνων των αριστοκρατικών οικογενειών που οι γόνοι τους διπλάρωναν από γενιά σε γενιά τους δημοκρατικούς κι έκαναν παιχνίδι.

Μια κρίση αυτού του παιχνιδιού - η «Συνωμοσία του Κατιλίνα» υπήρξε η κορυφαία στιγμή αλλά ταυτοχρόνως και το κύκνειο άσμα του ήρωά μας. Στην υπόθεση αυτή, ο Κικέρων έπαιξε με τη φωτιά και κάηκε, βραδυφλεγώς αλλά τελείως. Στην παρέα των άσωτων και ξεπεσμένων αριστοκρατών του Κατιλίνα η Ρώμη φόρτωσε τις αμαρτίες της. Και τους έσφαξε σχεδόν τελετουργικά. Ηταν μια παράξενη υπόθεση - ακόμα παραμένει ομιχλώδης. Ο Κικέρων τη χρησιμοποίησε ως όχημα για να επικρατήσει -συγκρούστηκε έτσι υπογείως με τον Καίσαρα- και «ξεσκεπάζοντας» τους συνωμότες έγινε ήρωας. Ανακηρύχθηκε «πατέρας της πατρίδας», αλλά Γράκχος δεν ήτανε. Αυτό που πράγματι ήτανε το ήξερε καλά ο Καίσαρας.

Αυτός ο Καίσαρας, που προς στιγμήν είχε λουφάξει, μετά την ήττα του Κατιλίνα, αυτός ροκάνισε τον Ρεβύθη. Αυτός ο Καίσαρας που επέστρεψε με δυο παππούδες Υπατους, με την Ιουλία γενεά του να κρατάει απ' την ίδια την Αφροδίτη, αυτός ο Καίσαρ με τις υποσχέσεις του να υπερακοντίζουν σε λαϊκισμό τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρωνα, αυτός ο νεαρός, ήδη Μέγας Ποντίφιξ, ιερέας του Διός, με το δακτυλίδι της γενιάς του να λάμπει στα δόντια του, με δυο-τρεις καλές συμφωνίες με τους Εργολάβους της εποχής, με όλη τη λαϊκιστική ρητορική που ποθούσε να ακούσει ο λαός για αναδασμό της γης, με άρτο για τους φτωχούς και θεάματα για όλους - τον έσβυσε τον Κικέρωνα, έδυσε ο Ρεβύθης. Πήγε και κλείστηκε σπίτι του μοναχός. Γέλαγε με το παράδοξο χιούμορ του - εις μάτην τα ελληνικά του και, με τον γραμματικό του Τύρωνα, ξαναέγραφε τις παλιές του αγορεύσεις και τις ξαναέγραφε, ώσπου -τέλειες- να μείνουν στην αιωνιότητα...

*****

Το τέλος της ιστορίας γράφηκε λίγα χρόνια αργότερα, μετά από τη δολοφονία του Καίσαρα. Ο Αντώνιος παίρνοντας το δαχτυλίδι της διαδοχής με τη σειρά του, ζήτησε και το κεφάλι του παλιού ξεθυμασμένου εχθρού. Και το πήρε. Δεν ξεχνούν τα τζάκια...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 7.ΧΙ.2007 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/11/2007