5.11.07

Γιατί δεν έπεισε ο Κ. Καραμανλής για το περιβάλλον

Γιατί δεν έπεισε ο Κ. Καραμανλής για το περιβάλλον

Τεστ οι μονάδες με λιθάνθρακα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Γόνιμες προτάσεις, σύνθεση απόψεων και συναίνεση για τη βιώσιμη ανάπτυξη ζήτησε επανειλημμένα ο Κ. Καραμανλής, την περασμένη Πέμπτη, κατά την πρώτη αρχηγική συζήτηση στη νέα Βουλή (και μοναδική στα κοινοβουλευτικά χρονικά) για το περιβάλλον, που προκάλεσε, εύστοχα και υπεύθυνα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος. Μια εβδομάδα πριν, σε μια συμβολική αυτοψία στο κουφάρι της Κορώνειας, ο Κάρ. Παπούλιας, με μεγαλύτερη έμφαση, κάλεσε σε «μια πανεθνική συστράτευση για να προστατεύσουμε το περιβάλλον».

Θα 'ταν καλά να εννοούσε αυτό που έλεγε ο πρωθυπουργός. Αλλά δεν φαίνεται να έπεισε ούτε τον φιλοκυβερνητικό Τύπο (η «Καθημερινή» λ.χ., με την αξιοσημείωτη περιβαλλοντική ευαισθησία τελευταία, έγραψε την επομένη ότι «τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει» και ότι «οι πολιτικοί αρχηγοί ανανέωσαν το ραντεβού τους για ένα μελλοντικό μνημόσυνο»).

Θα 'ταν ακόμη καλύτερα αν απεδείκνυε εμπράκτως ότι -όπως είπε- «η μέριμνα για το περιβάλλον αποτελεί τον γνώμονα της νέας αναπτυξιακής πολιτικής». Και δεν το έκανε ούτε στην ομιλία του ούτε με την κυβερνητική πρακτική:

Ο παγκόσμιος συναγερμός για τις κλιματικές αλλαγές, με τις επιπτώσεις τους να τις βιώνουμε ήδη και με βραχυπρόθεσμες τις εφιαλτικές προοπτικές (όπως τόνισε για πολλοστή φορά ο επίτροπος Περιβάλλοντος Στ. Δήμας μετά την προχθεσινή συνάντησή του με τον πρωθυπουργό), θα έπρεπε να μας έχει αφυπνίσει από τη ληθαργική μακαριότητα, να έχει ταρακουνήσει κυβέρνηση, κόμματα και κοινωνία: να αναθεωρηθούν ριζικά αντιλήψεις και πολιτικές για την ανάπτυξη, να κλιμακωθούν φραγμοί σε οικοκτόνες δραστηριότητες, να τεθούν πρώτα στην ατζέντα κι εκτός κομματικής αντιδικίας επείγοντα περιβαλλοντικά προβλήματα, όπως το ενεργειακό, η δασοπροστασία και η διαχείριση των υδάτινων πόρων, να αλλάξει άρδην συμπεριφορές και τρόπο ζωής.

Και τίποτα δεν έγινε. Ακόμη και την επούλωση των πληγών από την οικολογική συμφορά των πυγκαγιών, την ανάπλαση της καμένης γης, επιμένει στενοκέφαλα η κυβέρνηση να τη διαχειρίζεται μόνη της - και δεν διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Εχασε την ευκαιρία στην αρχηγική συζήτηση ο Κ. Καραμανλής να δείξει εμπράκτως ότι έχει συνειδητοποιήσει τις επιταγές των καιρών και έχει συναίσθηση των ευθυνών του: να αποσύρει ρητά κι οριστικά την περιβόητη κυβερνητική πρόταση για αναθεώρηση του θεμελιώδους για την προστασία του φυσικού μας πλούτου άρθρου 24 του Συντάγματος. Πρόταση με αυταποδείκτως δασοκτόνες προθέσεις (κατατείνει στον αποχαρακτηρισμό προς οικοπεδοποίηση εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων), που ο Γ. Παπανδρέου αποκάλεσε εύστοχα «λυδία λίθο» της περιβαλλοντικής πολιτικής.

Εκανε ο πρωθυπουργός μισό βήμα πίσω (η κυβέρνηση -είπε- επιθυμεί τη σύνθεση απόψεων όχι μόνο στο 24 αλλά και στα άλλα άρθρα της αναθεώρησης), αλλά και σαν να τον έπνιγε το δίκιο του, τόνισε έντονα ότι «αφορισμοί που δαιμονοποιούν την άλλη άποψη είναι απαράδεκτοι και δείγμα ακραίου λαϊκισμού και φανατισμού»... Αν είναι δυνατόν να αποκαλεί «αφορισμούς» την καθολική και τεκμηριωμένη κατακραυγή (φήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θέσεις όλων των άλλων κομμάτων αλλά και «ανταρτών» της Ν.Δ., ομόθυμη αντίδραση του επιστημονικού και τεχνικού κόσμου και του συνόλου, βεβαίως, των περιβαλλοντικών οργανώσεων κ.ά.).

Πιο ρεαλιστής, ο ΥΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς έκανε τη σολομώντεια πρόταση: να μείνει ως έχει το άρθρο 24, με μόνη προσθήκη να ισχύσουν για τους δασικούς χάρτες οι αεροφωτογραφίες του 1960 (έκανε σκόντο στην κυβερνητική πρόταση για το 1975). Σε παρατήρησή (μου) ότι αυτό μπορεί να θεσπιστεί με νόμο, αντέτεινε ότι η συνταγματική κατοχύρωση αποτρέπει ανεπιθύμητες νομοθετικές ρυθμίσεις και δικαστικές αποφάσεις.

Σε μια καίρια επισήμανση έδωσε έμφαση ο Αλ. Αλαβάνος, που είχε και την πρωτοβουλία της συζήτησης: η περιβαλλοντική προστασία προϋποθέτει «σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα».

Απτά τα δείγματα από τις συνέπειες της κερδοσκοπικής επιχειρηματικής ασυδοσίας: η φρίκη στην Κορώνεια, στον Ασωπό και στην Αυλίδα. Η ανεπανόρθωτη καταστροφή στο Μαρκόπουλο και την Κάντανο. Και μύρια όσα άλλα...

Ενα κυοφορούμενο περιβαλλοντικό έγκλημα τρομακτικών διαστάσεων μπορεί ακόμη να αποτραπεί - ασφαλές τεστ ειλικρίνειας για την κυβερνητική επίδειξη περιβαλλοντικής ευαισθησίας. Ηταν το θέμα μου σ' αυτές τις στήλες προ τριμήνου (13-8-07 με τίτλο «Αδίστακτοι, άπληστοι και παρανοϊκοί»). Το φέρνει τώρα στη Βουλή με την παρθενική επίκαιρη ερώτησή του ο δικός μας Περικλής Κοροβέσης - μέσα στις νέες συνθήκες οικολογικής συμφοράς από την πύρινη λαίλαπα: ερωτά τον υπουργό Ανάπτυξης πώς είναι δυνατόν η υπό την εποπτεία του Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας με εγκληματική ανευθυνότητα να γνωμοδοτεί θετικά για να εγκατασταθούν τέσσερις νέες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με... λιθάνθρακα!

Κατ' εξοχήν ρυπογόνες (παρά τις δεσμεύσεις μας στην Ε.Ε. και από το Κιότο) απειλούν με ανεπανόρθωτες περιβαλλοντικές καταστροφές στη στεριά και τη θάλασσα, οικονομική και κοινωνική υποβάθμιση, την ίδια τη ζωή των κατοίκων στις περιοχές που έχουν επιλεγεί: Αστακός Αιτωλοακαρνανίας, Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας, Μαντούδι και Αλιβέρι Ευβοίας - με απαράμιλλο φυσικό πλούτο και ευκταία προοπτική την τουριστική ανάπτυξη.

Τρανταχτά ονόματα της ολιγαρχίας του πλούτου και της διαπλοκής, οι αδίστακτοι κερδοσκόποι επενδυτές επικουρούνται από εκδοτικά συγκροτήματα και άθλιους πολιτικάντες, για να δελεάσουν τους κατοίκους με κάποιες θέσεις εργασίας και τη δήθεν βιομηχανική ανάπτυξη - με βαρύτατο τίμημα...

Αδιανόητο θεωρεί ο επίτροπος Περιβάλλοντος Στ. Δήμας να εγκριθούν οι όροι περιβαλλοντικών επιπτώσεων (μπορούν να προσβληθούν και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή) γι' αυτές τις επενδύσεις. «Δεν θα περάσουν από τα χέρια μου» (με) διαβεβαιώνει καθησυχαστικά και ο ΥΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς.

Αλλά όσο η ΡΑΕ παίζει ύποπτο ρόλο με τις επενδυτικές προτάσεις και η κυβέρνηση δεν τις απορρίπτει κατηγορηματικά, η ασφαλέστερη εγγύηση να αποτραπεί το νέο περιβαλλοντικό έγκλημα είναι να ξεσηκωθούν οι τοπικές κοινωνίες που έχουν ήδη αρχίσει να κινητοποιούνται. Για την πλήρη ενημέρωση και εγρήγορση των πολιτών την ευθύνη έχουν η τοπική Αυτοδιοίκηση, τα τοπικά ΜΜΕ και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Για άλλη μια φορά εύστοχος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζητεί «νέα κοινωνική συνείδηση για το περιβάλλον».

Δεν είδαμε και δεν θα δούμε χαΐρι σ' αυτόν τον τόπο όσο άλλοι αποφασίζουν για μας (ακόμη και για τη ζωή μας και για το μέλλον των παιδιών μας) χωρίς εμάς...


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/11/2007

2 σχόλια:

Skouliki είπε...

γιατι επεισε για κατο αλλο ??

λεμε τωρα

Ανώνυμος είπε...

Πώς να μιλήσεις σε έναν νεκρό σκαντζόχοιρο για λουκουμάδες

Ο τίτλος αυτού του post δεν έχει την παραμικρή σχέση με το κείμενο που ακολουθεί. Το θέμα του κειμένου μου είναι όλα αυτά που έχω μάθει στον ένα και κάτι χρόνο που ασχολούμαι με το blogging. Και ο τίτλος αυτός εκφράζει απόλυτα το πρώτο μου μάθημα: Ένας πρωτότυπος τίτλος μπορεί να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη σε ένα κείμενο που υπό κανονικές συνθήκες ενδεχομένως να μη διάβαζε κανείς.

Ωστόσο, έμαθα και κάτι άλλο: Δεν αρκεί να τραβήξεις την προσοχή του αναγνώστη. Ακόμα κι αν βρεις έναν τίτλο που θα τον προσελκύσει, πρέπει το κείμενο που ακολουθεί να τον αγγίξει, να τον προβληματίσει, να του προσφέρει κάτι, τέλος πάντων. Ένα κείμενο κενό περιεχομένου, ακόμα κι αν φτάσει τα 800 hits, δεν παύει να είναι κενό περιεχομένου. Και όσοι το διαβάζουν, το αντιλαμβάνονται αυτό και δεν επιστρέφουν στο επόμενο post. Σκοπός πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου, η δημιουργία μιας σταθερής σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στον blogger και τον αναγνώστη του και όχι η επιστράτευση κειμένων-πυροτεχνημάτων, που εκτοξεύουν στιγμιαία τη δημοτικότητα (και ικανοποιούν τη ματαιοδοξία) του πρώτου, αλλά δεν εξασφαλίζουν την επιστροφή του δεύτερου.

Επίσης, έμαθα τις δυσκολίες διαφόρων ειδών γραπτού λόγου. Ξεκίνησα με κείμενα προβληματισμού, πειραματίστηκα με δοκίμια και λογοτεχνικές αναζητήσεις και κατέληξα στο πιο δύσκολο από όλα τα είδη: το χιουμοριστικό κείμενο. Και πιστεύω ότι είναι το πιο δύσκολο, γιατί όλα τα άλλα βγαίνουν λίγο-πολύ αυθόρμητα. Τρως μια χυλόπιτα και γράφεις ένα δακρύβρεχτο post για την θλίψη σου. Ακούς μία άποψη στην τηλεόραση και γράφεις ένα δοκίμιο ή ένα κείμενο γνώμης, συμφωνώντας ή διαφωνώντας. Αλλά το να προσπαθήσεις να κάνεις τους άλλους να χαμογελάσουν, αυτό είναι πραγματικά δύσκολο. Ειδικά όταν ξέρεις ότι οι άλλοι περιμένουν από σένα να τους κάνεις να χαμογελάσουν και νιώθεις την πίεση του να γράψεις κάτι αστείο. Ειδικά όταν νιώθεις απαίσια αλλά δεν θέλεις να μεταφέρεις την πίκρα σου σε όλους τους άλλους. Και ειδικά όταν συνειδητοποιείς ότι ένα αστείο κείμενο πολύ δύσκολα βγαίνει αυθόρμητα - αντίθετα, θέλει υπερβολικά πολλή σκέψη. Μπορεί να χρειαστείς μισή ώρα για να βρεις μία και μόνη ατάκα - αλλά θα ξέρεις ότι τελικά άξιζε τον κόπο όταν δεις ότι όλοι σχολιάζουν αυτήν ακριβώς αυτήν την ατάκα.

Κάτι άλλο που έμαθα: Είναι απολύτως αδύνατο να προβλέψεις από πριν τι ανταπόκριση θα έχει ένα κείμενο. Υπήρχαν κείμενα για τα οποία σκέφτηκα ότι θα ξεσήκωναν θύελλα αντιδράσεων και συζητήσεις επί συζητήσεων - και τελικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί τους. Επίσης, υπήρξαν κείμενα που θεωρούσα μέτρια και σχεδόν ντρεπόμουν που είχα δημοσιεύσει - αλλά αποδείχθηκαν εξαιρετικά δημοφιλή, κόντρα σε κάθε λογικό κανόνα. Γι’αυτό και έχω πάψει πια να κάνω τέτοιες προβλέψεις.

Αλλά τελικά, ίσως αυτό που μένει περισσότερο από οτιδήποτε σε αυτούς τους 13 μήνες, είναι ότι όποιος πάρει τον εαυτό του σοβαρά στην blogόσφαιρα χάνει. Οι πιο ενδιαφέροντες (για μένα) bloggers είναι αυτοί που γράφουν για την πλάκα τους, χωρίς να τους απασχολεί πόσοι τους διαβάζουν ή πόσα σχόλια έχουν. Περισσότερη σημασία έχει η ποιότητα (του κειμένου), παρά η ποσότητα (των αναγνωστών), ακόμα κι αν αυτή η ποιότητα δεν αναγνωρίζεται. Αυτό που με ικανοποιεί εμένα είναι να γράφω πρώτα για μένα και μετά για όλους τους άλλους. Φυσικά, η αναγνώριση των άλλων μου δίνει ώθηση και όρεξη να συνεχίσω - ειδικά όταν αυτοί οι “άλλοι” είναι bloggers που διαβάζω και νιώθω πως η γνώμη τους έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Και πιστεύω πως έτσι θα’πρεπε να είναι.
Και μέσα από αυτό το κείμενο έκανα πάλι την πλάκα μου. Δεν θα μιλήσω ποτέ σε έναν νεκρό σκαντζόχοιρο για λουκουμάδες ή σε έναν νεκρό λαγό για τέχνη - ή ίσως και να το κάνω κάποτε, αν αυτό θελήσω. Γιατί στα blogs έμαθα και κάτι ακόμα: Ότι στον δικό μου χώρο επιρροής, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, χωρίς περιορισμούς. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.

Τελειώνοντας, ένα μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες: Bloggers του κόσμου, απελευθερωθείτε!