ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΤΑΠΕΛΤΗ Σ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ

Και σήμερα αναβάλλεται η επόμενη μέρα. Ακόμα καίγεται η χθεσινή...

«Ας προσέξουν οι Υπατοι» και ας ακούνε οι πολίτες! ή αλλοιώς:

«Ακου, ανθρωπάκο» (όπως προέτρεπε και ο Βίλχελμ Ράιχ), δηλαδή εσείς κύριε Πρωθυπουργέ, ο οποίος έχετε, καθώς δηλώνατε προεκλογικώς, και κάποιαν «αριστερή παιδεία». Γι' αυτό θα σας μιλήσω «σεμνά και ταπεινά».

Ακου, λοιπόν, κύριε Καραμανλή, όπου η τύχη στα ανθρώπινα το έφερε να γίνεις Πρωθυπουργός. Είμαι ένας πολίτης με τον οποίον θα μπορούσε να έχεις πιει ένα ποτήρι κρασί. Οσα χρόνια κι αν ζήσω ακόμα, λίγα ή περισσότερα, ποτέ πια δεν θα ξαναδώ την πατρίδα μου όπως ήταν.

Ούτε το Κρόνιο, ούτε τον Καϊάφα, ούτε τα περάσματα των κενταύρων στη Νέδα.

Θέλω λοιπόν το κεφάλι του κ. Βουλγαράκη. Του Υπουργού Πολιτισμού· που άφησε να του καεί το Κρόνιο. Να το ανοίξω να δω τι έχει μέσα. Να καταλάβω -αν μπορέσω- πώς μπορεί να είναι Υπουργός Πολιτισμού ένας τύπος που όχι μόνον του καίγεται η Ιερά Αλτις, αλλά μετά προσπαθεί να το κρύψει κιόλας. Προσπαθώντας με ψέματα να εξαπατήσει την ανθρωπότητα.

ποιος δεν προσέχει δεν (μπορεί να) έχει.

Θέλω λοιπόν το κεφάλι του κ. Βουλγαράκη. Διότι ή αυτός είναι ανίκανος ή όλοι είμαστε ανίκανοι.

Αν λοιπόν, ανθρωπάκο, θέλεις να διακηρύξεις στην Οικουμένη ότι όλοι είμαστε ανίκανοι, υπερασπίσου το κεφάλι του κ. Βουλγαράκη. Αλλοιώς, δώσ' το μου!

Μαζί του θέλω το κεφάλι του κ. Ζαχόπουλου.

Για λόγους τάξης. Μόνον και μόνον για να πάψουν να βλέπουν το πρόσωπό του οι θεοί...


Επίσης, θέλω το κεφάλι του κ. Μεϊμαράκη, Υπουργού Αμύνης. Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω το γιατί, και είμαι βέβαιος, ότι αν δώσεις προσοχή, ανθρωπάκο, θα καταλάβεις. Και πρέπει να δίνεις προσοχή όταν σου μιλά ένας πολίτης, ανθρωπάκο, διότι γι' αυτό σου έδωσε την εντολή ο λαός: για να ακούς τον πολίτη.

Ακου λοιπόν, ανθρωπάκο!

Ακούστε κι εσείς συμπατριώτες μου.

Ο κ. Πρωθυπουργός -εσύ, ανθρωπάκο- με αναγκάζει να παραδώσω την πατρίδα μου στα παιδιά μου μικρότερη απ' όσην την παρέδωσε σε μένα ο πατέρας μου.

Τι είναι, κατά το μέγεθός της, η πατρίδα; Ακου να μάθεις, να το πεις και του κ. Λούλη, που της κάνει κουμάντο, μπας και ξεστραβωθείτε, ώστε να πάψετε να της βγάζετε τα μάτια!

Οταν λοιπόν ήμουν εφτά-οκτώ ετών, ο πατέρας μου με πήγε «επίσκεψη» στο Μουσείο της Ολυμπίας, να δω τον «Ερμή του Πραξιτέλους» (για τον οποίον καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, λες και τον έφτιαξε ο ίδιος) για να έβλεπα, λέει, που «από τη μια πλευρά το άγαλμα χαμογελάει κι από την άλλη είναι σκεφτικό».

Να σου πω την αλήθεια, ανθρωπάκο μου, εγώ τέτοια διαφορά δεν είδα, αλλά η ευτυχία του πατέρα μου με αυτήν του τη «μυθολογία» για τα αγάλματα, είναι ίσως από αυτά που με έκαναν άνθρωπο, όσον επιτρέπει στον καθένα από μας να 'ναι άνθρωπος, το υλικό των ονείρων του.

Υστερα από χρόνια, πήγα «επίσκεψη» στα αγάλματα της Ολυμπίας, τους δικούς μου γιους, τα εγγόνια του πατέρα μου.

Ο ένας απ' τους δυο τους, τότε τεσσάρων ετών, σήμερα ολόκληρο παλικάρι, αφού είδε τον Ερμή, βγήκε απ' το Μουσείο, έκοψε κάτι παπαρούνες κι επέστρεψε να της «δώσει στον θεό, να του κρατήσουν συντροφιά το βράδυ, όταν οι άνθρωποι θα έχουν φύγει και θα μείνει μόνος».

Κατάλαβες τώρα γιατί θέλω κεφάλια, ανθρωπάκο;

Η Ηλεία, η Μεσσηνία, η Αρκαδία, η Λακωνία δεν μίκρυναν μόνον σε πόρους, δεν έχασαν μόνον ανθρώπους, θα μικρύνουν και σε ποιήματα, ιστορίες και μύθους.

Προσέτι, από τη γη οδηγούνται σε έξοδο παιδιά της.

Οπως μετά τον πόλεμο και τα μαύρα χρόνια του 1944-49, πλήθος Ηλείοι θα ξενιτευθούν.

Η επόμενη μέρα θα είναι για την πατρίδα μου, για πολλούς συμπατριώτες μου άμεσα χτυπημένους απ' το κακό (κι άλλους, περισσότερους, έμμεσα), μέρα μακρά και σκοτεινή -θέλουν χρόνια για να ξαναγίνουν τα λιοστάσια και τα περιβόλια, τα αμπέλια. Πολλοί Ηλείοι θα ξερριζωθούν και μαζί τους πολλοί μετανάστες θα ξαναμεταναστεύσουν.

Θέλω λοιπόν κεφάλια. Αδεια κεφάλια.

Κούφια κεφάλια.

Αίολα (και έωλα) κεφάλια.

Ηλίθια κεφάλια. Αχρηστα και ανίκανα.

Θέλω το κεφάλι του κυρ Πολύδωρα και, για λόγους συμμετρίας το χαμογελαστό κεφάλι της Ντόρας - μα πάνω απ' όλα θέλω το υπερφίαλο κεφάλι το δικό σου, ανθρωπάκο! Να το ανοίξω να δω πόση σεμνότητα και ταπεινότητα έχει μέσα.

Αλλά ο κυρίως λόγος που θέλω το δικό σου κεφάλι είναι ότι εσύ είσαι ο επικεφαλής όλων αυτών των κουφιοκεφαλάκηδων.

Εφτά μέρες στις οκτώ ενδημούσα η φωτιά, δεν το θέλει ο Θεός!


Ακούστε, συμπατριώτες μου, ως πολίτης μιλάω.

Αυτοί που δεν μπορούν να σταματήσουν το κακό

είναι οι ίδιοι που το προκάλεσαν

και συνεπώς δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι που θα προσπαθήσουν να το θεραπεύσουν. Ηδη ο τρόπος που προσπαθούν να το θεραπεύσουν είναι το ίδιο καταστροφικός

με την καταστροφή.

.........................................................................

Δεν ξέρω αν θα κερδίσεις (και όχι «νικήσεις») τις εκλογές, εσύ ανθρωπάκο, ή κάποιος άλλος σαν εσένα. Ομως να ξέρεις, ότι την πατρίδα εγώ μικρότερη δεν θα την παραδώσω στα εγγόνια του πατέρα μου από όσην μου την παράδωσε εκείνος, νυφούλα, ποίημα, παραμύθι, λιοστάσι...

Το άδειο σου υπερφίαλο κεφάλι, θα το βγάλω πάνω απ' το κεφάλι μου και μαζί του τις ανοησίες, την υποκρισία και τα συνήθη ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...

Αλλα κεφάλια που να τα σέβομαι και να με σέβονται χρειάζομαι. Ξέρεις, ανθρωπάκο, είναι θέμα αξιοπρέπειας. Δεν θέλω να σκύβω το κεφάλι μου από ντροπή μπροστά στα αγάλματα, αλλά από σεβασμό.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 31.VIII.2007 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/08/2007