ΑΝΕΛΙΞΗ ΕΙΚΟΝΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΣΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Η λασπολογια του παροντος ιστολογιου συνεχιζεται σε άλλες ιστοσελιδες, πιστοι οπαδοι του Γκεμπελ ριξε λασπη στο τελος κατι θα μεινει, εμεις προτεινουμε ότι η ευτυχια τους θα είναι η εκδικηση μας. Εμεις πιστοι στην κινηση ιδεων που μπορουν να βοηθησουν την αστρολογικη προσεγγιση δημοσιευουμε κειμενα από διαφορους γνωστικους τομεις.

Παραθετω την εισαγωγη ενός βιβλιου ΑΝΕΛΙΞΗ ΕΙΚΟΝΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΣΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, γραμμενο από τον βιολογο,συναδελφο, ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ ΝΙΚΟΣ, εκδόσεις : ΑΝΤ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ ISBN 960-8353-85-8.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όλες οι απόψεις που έχουν κατατεθεί στον έναν η άλλο βαθμό ήταν τόσο πραγματικές όσο και οι κοινωνικές δυνάμεις που εξέφραζαν. Δεν υπάρχει καμία απόλυτη αλήθεια του σύμπαντος γιατί απλώς το σύμπαν εξελίσσεται και πάντα θα μαθαίνουμε από αυτό, γιατί πάντα θα δημιουργούνται νέες μορφές. Θεμελιώδεις δυνάμεις υπάρχουν, απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και για την ανθρώπινη κοινωνία, εξελίσσεται γι' αυτό δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια που αν την κατακτήσουμε θ' αποκαλύψουμε τα πάντα.

Ο άνθρωπος αλλάζει, αλλάζει και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, αλλάζει και η ίδια η πραγματικότητα και ακόμα περισσότερο όσο επιδρούμε σ' αυτήν. Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι η εξέλιξη της γνώσης η πρόσθετη γνώση και όχι η απόλυτη γνώση. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι και εγώ έχω αποφασίσει να δημοσιεύσω κάτι διαφορετικό, αλλιώς δεν θα είχε νόημα και η έκδοση αυτού του βιβλίου.

Έτσι λοιπόν το ζήτημα της απόλυτης γνώσης δεν μπαίνει μόνο σε κρίση λόγω της σχετικότητας, αλλά από την εξέλιξη. Το αντίθετο της απόλυτης γνώσης δεν είναι η σχετική γνώση, αλλά η εξελίξιμη γνώση. Ακριβώς αυτό εξετάζω σ' αυτό το βιβλίο, τις μορφές ανέλιξης κάνοντας κριτική σε θεμελιώδεις νόμους που είναι βέβαια υπαρκτοί, αλλά δεν περιέχουν τον εξελικτικό χρόνο, την μεταβαλλόμενη κίνηση της πραγματικότητας, παρά μόνο την απεικόνιση γύρω από τον χρόνο μηδέν του πειράματος η το παρών. Γι' αυτό η σχετικότητα σε κοινωνικό επίπεδο εκφράζεται σε υποκειμενικότητα.

Είναι χαρακτηριστικό της στασιμότητας στη κοινωνική και πολιτισμική ανέλιξη, όπου κυριαρχεί το θέαμα ως πολεμική μορφή, δηλαδή ως υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης, και εκφράζεται ως απαξίωση της συνείδησης. Η ανάγκη της υποκειμενικότητας που προκύπτει από την διαδικασία της ανταλλαγής και της παραγωγής μετατρέπεται σε κυριαρχία πάνω στη συνείδηση, δηλαδή μετατρέπεται στο αντίθετο, στην υποταγή της υποκειμενικότητας. Η γενίκευση αυτής της μορφής κυριαρχίας σε καθημερινή πολεμική βάζει σε κρίση την ίδια την πολιτική και προετοιμάζει τους όρους της πτώσης της.

Τον ανθρώπινο πολιτισμό, αλλά και τον άνθρωπο ως άτομο απασχολούσε η και βασάνιζε το ερώτημα της σκοπιμότητας της ζωής και της θέσης του ανθρώπου σ' όλο το φυσικό κοσμικό οικοδόμημα. Τόσο η θρησκείες όσο και η φιλοσοφία, αλλά και σήμερα οι εξειδικευμένες επιστήμες παίρνουν πάντοτε θέση στο ζήτημα ανακυκλώνοντας στη βάση της λογικής τους τις ίδιες αρχετυπικες μορφές με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Παρατηρώντας τον φυσικό κόσμο βλέπει κανείς έναν κόσμο με ποικιλία μορφών ζωντανών και μη, ώστε είναι αδύνατον κανείς να μην μπει στον πειρασμό να τις ταξινομήσει και να τις διαβαθμίσει κατά την πολυπλοκότητα τους με την ποικιλία των δομών και των λειτουργιών που περικλείουν, αλλά και ανάλογα με τις υποκειμενικές αντιλήψεις του ανθρώπου κάθε φορά ακολουθώντας έτσι τα βήματα του Αριστοτέλη στη σκάλα της ανέλιξης των ζωντανών οργανισμών.

Μέσα από μια τέτοια ταξινόμηση ο άνθρωπος ταξινομούσε τα πράγματα σε χρήσιμα και άχρηστα, σε θεαματικά και ασήμαντα, σε μικρά και μεγάλα, σε ωραία και άσχημα, σε κακά και καλά. Ο άνθρωπος ξεκινά στις πρωτόγονες θρησκείες ως ένα ον που κυβερνάται από τα πράγματα που έχουν ψυχή, ζωή, ακόμα και μια πέτρα, ο ουρανός τ' αστέρια, ο άνεμος η ένα δέντρο. Σ' αυτή την φάση μπορεί να γίνει και ίσος με τους άλλους ζωντανούς οργανισμούς από τους οποίους εξαρτάται η ακόμα τους ανταγωνίζεται, αποτελώντας μέρος του όλου μαζί με μια αρκούδα η ένα γεράκι. Τόσο όμως με την κτηνοτροφία όσο και με την γεωργία, ο άνθρωπος αρχίζει να κερδίζει το παιχνίδι του ανταγωνισμού με τους άλλους οργανισμούς και ν' ανεξαρτητοποιείται από τον φυσικό κόσμο, δημιουργώντας έναν δικό του κόσμο που επεκτείνεται. Ο άνθρωπος γίνεται κυρίαρχος και αποκτά συνείδηση αυτού του γεγονότος που ο ίδιος δημιουργεί.

Δημιουργεί νέους θεούς με βάση την πηγή του πλούτου που δημιουργεί και διεκδικεί από αυτούς το δικαίωμα της κυριαρχίας πάνω στην φύση ως το καλύτερο και ανώτερο δημιούργημα των θεών. Οι θεοί αρχίζουν να μοιάζουν στους ανθρώπους, στα συναισθήματα παρά τις αρχετυπικες ζωομορφικές η αβιοτικές μορφές. Ο άνθρωπος γίνεται ένα ατελές ομοίωμα των θεών και οι θεοί γίνονται ολοένα και ποιο ατελείς μοιάζοντας τους ανθρώπους ως το σημείο του εξευτελισμού όπως στην αρχαία ελληνική θρησκεία. Έτσι γίνονται μικρόψυχοι, συμφεροντολόγοι και ματαιόδοξοι και αυτό όσο ο άνθρωπος αυξάνει την ισχύ του και την ανεξαρτησία του μεσώ της οικονομίας. Ακριβώς εδώ έρχεται η φιλοσοφία ν' αποκαταστήσει την ανισορροπία είτε αυτοτελώς είτε μέσω κάποιας θρησκευτικής επανάστασης στις ανατολικές θρησκείες στην Ινδία και την Ασία.

Μια φιλοσοφική τοποθέτηση που είναι γνωστή σ' όλο τον κόσμο σήμερα που η αρχική μορφή της εμφανίζεται ως σήμερα σ' όλα τα διανοητικά δημιουργήματα ως αρχετυπικη μορφή είναι η Πλατωνική τοποθέτηση. Όλος ο κόσμος και ο άνθρωπος είναι μια ατελής μορφή, μια ατελής απεικόνιση απόλυτων ιδεών που υπήρχαν πάντοτε και ο άνθρωπος προσπαθεί να τις αποκτήσει και να τελειοποιηθεί ώστε να γίνει τέλειος η και θεός. Ο θεός γίνεται μια αφηρημένη απόλυτη ιδέα, ένα πρότυπο μη υλικό και ο κόσμος μια ατελής απαξιωμένη μορφή. Ο άνθρωπος κατανοείται ως ένα ον που ανελίσσεται και αυτό είναι μια πραγματική επανάσταση στην σκέψη. Από την άλλη αναγνωρίζεται η δύναμη της συνείδησης που κυριαρχεί στα πράγματα και κατευθύνει τον κόσμο. Όμως η σκοπός, ο στόχος η τελειότητα και η απόλυτη αλήθεια προϋπήρχε της ανθρώπινης συνείδησης και δεν είναι δημιουργημα της. Η Πλατωνική αντίληψη δεν είναι καθόλου αφελής αν κανείς αλλάξει την φρασεολογία της και αντικαταστήσει τις λέξεις όπως τις ιδέες με τις σχέσεις και τους φυσικούς νόμους η τις ιδέες με την πληροφορία, τότε θ` αναγνωρίσει πολλές σύγχρονες αντιλήψεις στην φιλοσοφία και τις θετικές επιστήμες.

Στην Δύση την Πλατωνική φιλοσοφία την διαδέχεται μια επανάσταση στις θρησκείες, τον χριστιανισμό, όπου ο άνθρωπος γίνεται έκπτωτος και ανέρχεται προς το θειο. Αυτή η ιδέα είχε τεθεί ήδη από την εβραϊκή θρησκεία πολύ νωρίτερα, αν και ο θεός κάθε άλλο παρά σαν τέλειο ον παρουσιάζεται στην παλαιά διαθήκη , αφού φέρει τα ανθρώπινα ελαττώματα, της ματαιοδοξίας της μνησικακίας και της βαρβαρότητας μέσω της αμείλικτης τιμωρίας, όπως την αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι της ομηρικής εποχής, τότε που οι θεοί ήταν κύρια πολεμικοί θεοί Η ανέλιξη θεωρείται πλέον δογματικά δεδομένη. Όμως στον αντίποδα μιας τέτοιας φιλοσοφικής αντίληψης, οι προσωκρατικοί έδωσαν μια ποιο ρεαλιστική τοποθέτηση για την εξέλιξη του κόσμου που δεν υποτάσσεται και προκαθορίζεται από απόλυτες ιδέες η πρότυπα που προϋπάρχουν.

Από την άλλη ο Αριστοτέλης αν και δεν αποδεχόταν την εξέλιξη, παρατηρώντας τους ζωντανούς οργανισμούς τους κατέτασσε κατά σειρά αυξανόμενης πολυπλοκότητας. Αυτή όμως η ταξινομήσει 2000 χρόνια αργότερα σε πιο συστηματική μορφή με τον Λιναίο θα αποτελούσε την βάση για την ταξινόμηση των οργανισμών με βάση την εξελικτική τους βαθμίδα, αφού η πολυπλοκότητα ακολουθεί την χρονική διαβάθμιση και οι πολυπλοκότεροι οργανισμοί είναι συνήθως και οι νεότεροι. Ο Λιναιος χωρίς να το ξέρει κατασκεύαζε το δέντρο της εξέλιξης. Όμως η σημαντικότερη αντιπαράθεση που συνεχίζεται εν μέρει μέχρι σήμερα έγινε πριν 200 χρόνια ανάμεσα στους Λαμαρκιστές και στους Δαρβινιστές, με την επικράτηση των Δαρβινιστών. Ο Λαμάρκ βάζει το ζήτημα της ανέλιξης όπου οι οργανισμοί αλλάζουν και τελειοποιούνται σε ανώτερες πολυπλοκότερες μορφές και ανεβαίνουν μια νοητή σκάλα της εξέλιξης, την φυσική κλίμακα. Ο Δαρβίνος από την άλλη ταυτίζει την εξέλιξη με γένεση νέων ειδών είτε απλούστερων είτε πολυπλοκότερων και υποδεικνύει με επιστημονική ακρίβεια τον τρόπο που γίνεται αυτό. Στην ουσία όμως του ζητήματος ο Δαρβίνος παρακάμπτει το ζήτημα της αυξανόμενης πολυπλοκότητας στο χρόνο, ώστε είναι μια θεωρία ειδογένεσης και όχι ανέλιξης και η εξέλιξη ταυτίζεται με την ειδογένεση Άρα κατά την γνώμη μου η Δαρβινική θεωρία είναι μια μερική θεωρία της εξέλιξης από την οποία λείπει μια διαδικασία, ένα σύνολο νόμων που να εξηγούν γιατί οι οργανισμοί τείνουν στην ποικιλομορφία και την πολυπλοκότητα μέσα στον χρόνο.

Ακριβώς σ' αυτό το σημείο το βιβλίο αυτό προσπαθεί να δώσει απαντήσεις θεωρώντας το ζήτημα ποιο γενικό που αφορά όχι μόνον την επιστήμη της βιολογίας αλλά την φιλοσοφία και κατ` επέκταση είναι ζήτημα όλων των επιστημών.

Στην ανάλυση του βιβλίου τα στοιχεία που συνδέουν τις διάφορες μορφές εξέλιξης στον φυσικό κόσμο και στην κοινωνία είναι αυτό που ονομάζω εικονικές μορφές, ώστε κάθε εξελικτικό άλμα να συνοδεύεται από μια αντίστοιχη εξέλιξη σ' αυτές τις εικονικές μορφές, ενώ οι απλές μεταβολές των εικονικών μορφών αντιστοιχούν σε μικρές αλλαγές όπως η ειδογενεση η κάποια μοριακή μεταβολή.

...........Στην φύση η μεταβαλλόμενη κίνηση γίνεται το μέσο για την παραγωγή μορφών ύλης που ανελίσσεται σε πολυπλοκότερες, συνεχώς ασύμμετρες μορφές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο χρόνος συνδέεται με μια διαρκώς μεγαλύτερη αύξηση της ασυμμετρίας, δηλαδή γίνεται εξελικτικός χρόνος παρά και ενάντια στο καταστροφικό δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα που τείνει να υποβαθμίσει την συνολική ενέργεια, να ελαττώσει δηλαδή την συχνότητα του φωτός σ' όλες τις ανταλλαγές ενέργειας και να επιβάλλει την απόλυτη αταξία.

Όσο λοιπόν είναι υπαρκτή η τάση υποβάθμισης της ενέργειας, δηλαδή η παραγωγή μεγαλύτερης θερμικής αταξίας και ομοιογένειας, άλλο τόσο είναι υπαρκτή η τάση για αύξηση της ασυμμετρίας που μετατρέπει την μεταβαλλόμενη κίνηση στη διάσταση του χρόνου σε εξελικτικό χρόνο (η ασυμμετρία στις διαδικασίες τις εξέλιξης έχει ήδη διατυπωθεί ως όρος που αφορά την εξέλιξη από τον φιλόσοφο Τόμας Κούν, είναι δηλαδή πλέον φιλοσοφικός προσδιορισμός και όχι μόνον ορος γεωμετρικός η φυσικός).
Τα εικονικά σωματίδια από την άλλη αποτελούν την ποιο χαρακτηριστική περίπτωση ποσοτικοποίησης των σχέσεων που προκύπτουν μια δεδομένη στιγμή για να μετατραπούν από εικονική δύναμη, σε δομή, δηλαδή σε ¨κεφάλαιο ¨.

Η βασική παραδοχή που έθεσα από την αρχή είναι ότι η διαδικασία ανέλιξης είναι μεταβαλλόμενη κίνηση που υπήρχε από την αρχή στην κατεύθυνση του χρόνου και προσδιορίζει τον χρόνο, γιατί η ύλη δεν μπορεί να υπάρξει σε σταθερή κίνηση.

Η ύλη στην κινησή της έχει την τάση να κανονικοποιεί τις μεταβαλλόμενες κινήσεις με την μορφή περιοδικών κινήσεων. Όλη η διαδικασία ανέλιξης είναι μια κίνηση ελάττωσης της περιεχόμενης απροσδιοριστίας θέσης και κίνησης, δηλαδή πραγματοποίησης σταθερότερων μορφών.
Όλα τα συστήματα ανέλιξης που γνωρίζουμε βιολογικά η κοινωνικά είναι ασύμμετρα ως προς τον χρόνο. Έτσι το ζήτημα από φιλοσοφικής άποψης είναι λυμένο εξ' αρχής. Εφόσον όλες οι κινήσεις είναι μεταβαλλόμενες δεν τίθεται θέμα γέννησης της μεταβολής αυτή απλώς υπήρξε και υπάρχει.

Τις σχέσεις στον αβιοτικό κόσμο μπορούμε να τις ονομάσουμε και ως σχέσεις καθεαυτό αφού ταυτίζονται με τον φορέα αυτής της σχέσης δηλαδή την δύναμη συναρμογής. Στον αβιοτικό κόσμο η εξέλιξη των σχέσεων καθεαυτό πραγματοποιείται ως μεταβολή στις διατάξεις της ύλης στον χώρο σε κίνηση, εκφράζεται ως μεταβολή στην πιθανότητα θέσης στον χώρο και στον χρόνο και τελικά με την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας σε μια νέα μορφή.

Η διάσταση του χρόνου είναι η διάσταση της μεταβαλλόμενης κίνησης και ότι εκτός από τον γραμμικό χρόνο που κατανοούμε με την εμπειρία μας υπάρχει και ο εξελικτικός χρόνος. Συνήθως θεωρούμε τον εξελικτικό χρόνο ως μέρος του γραμμικού όπου στην ροή της χρονικής απεικόνισης υπάρχουν τα στιγμιότυπα της εξέλιξης, αλλά και το αντίθετο, στα γεγονότα προσθέτουμε ημερομηνίες. Αν ο σχηματισμός μάζας είναι ένα εξελικτικό γεγονός όπως και ο εντοπισμός ενός ηλεκτρονίου σε κλειστή τροχιά κάτω από την επίδραση ενός μαγνητικού πεδίου τότε για να πραγματοποιηθούν αυτά τα γεγονότα απαιτούνται τουλάχιστον δύο πεδία, δηλαδή δύο μεταβαλλόμενες δράσεις, γιατί όχι και δύο διαστάσεις του χρόνου.
Μεγέθη τα οποία είναι ανεξάρτητα μπορούν να συσχετιστούν αφού πολλαπλασιαστούν και για να προσδιοριστεί η συσχετισή τους πρέπει τα επί μέρους μεγέθη να υψωθούν στο τετράγωνο.

Το ενδιαφέρον για τα ανεξάρτητα γεγονότα και δυνάμεις είναι ότι σχετίζονται σε δύο διαστάσεις και αντί να μετράμε μήκη μετράμε εμβαδά. Αυτό αποκτά καθολική σημασία. Η σχεδίαση και η αναπαράσταση ενός ηλεκτρομαγνητικού πεδίου απαιτεί αλγεβρικό άθροισμα τετραγώνων δυναμικών. Το τετράγωνο όμως είναι μια ιδιαίτερη ποιότητα αυτοκαθορισμού. Ο αυτοκαθορισμός όμως είναι επίπεδο μέγεθος δύο διαστάσεων. Αυτό σημαίνει όμως ότι στο βαθμό που ο κόσμος μας αποτελείται από αυτοκαθοριζόμενες ποσότητες συγκροτείται από επίπεδα σώματα η μεγέθη. Αυτό σχετίζεται με το ότι ο χρόνος είναι διδιάστατος. Το βασικό συμπέρασμα της φιλοσοφικής αναζήτησης του βιβλίου στον φυσικό κόσμο είναι ότι το σύμπαν οργανώνεται σε επίπεδα σ' ένα πολυδιάστατο κόσμο. Τα επίπεδα δύο διαστάσεων δείχνουν ότι η οργάνωση του χρόνου γίνεται σε δύο διαστάσεις.

Η ευτυχια τους θα είναι η εκδικηση μας...... Και οποιος καταλαβε καταλαβε.