Η δικτατορία της θερμοδυναμικής

Ιωάννης Π. Ζώης

 

Συνήθως οι επαναστάσεις είναι αμεθόδευτες. Σύμφωνα με την παραδοχή του ιδίου του Μαξ Πλανκ, του πρωταίτιου της κβαντικής  επανάστασης, η εισαγωγή της υπόθεσης των  κβάντα ήταν μια πράξη απόγνωσης επειδή  η κλασσική φυσική  δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το φάσμα εκπομπής  μέλανος σώματος.

Σπάνια στην ιστορία της επιστήμης μια επανάσταση είναι τόσο ανατρεπτική: Μέσα σε μια δεκαετία οι σιδερόφρακτοι νόμοι του Νεύτωνα κατέρρευσαν (για την ακρίβεια περιορίστηκαν) και η κλασική βεβαιότητα έδωσε τη θέση της στην πιθανοθεωρητική κβαντομηχανική ενώ παράλληλα η θεωρία σχετικότητας του Αϊνστάιν συσχέτιζε τον χώρο και τον χρόνο σε μια ενιαία οντότητα (αντικαθιστώντας τον απόλυτο χαρακτήρα της ταυτοχρονίας με το απόλυτο της ταχύτητας του φωτός).  Καθολική αλλαγή σκηνικού.

Καθολική, χμ, όχι ακριβώς: Υπήρχε κάποιο κατάλοιπο της λεγόμενης κλασικής  φυσικής που ούτε ο Πλανκ, ούτε ο Αϊνστάιν ούτε κανείς άλλος από τους συγχρόνους τους είχε την διάθεση ή την δυνατότητα να ανατρέψει. Ο μεγάλος Βρετανός αστροφυσικός Άρθουρ  Έντιγκτον συνοψίζοντας έγραψε: «Εάν μια θεωρία  αντιβαίνει στον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο δεν έχει καμία ελπίδα: θα υποστεί άμεση και  ταπεινωτική κατάρρευση!» 

Οι απαρχές της θερμοδυναμικής προέρχονται από την μελέτη της ροής της θερμότητας. Ο Γάλλος φυσικός και μηχανικός Σαντί  Καρνό (απόφοιτος της περίφημης Εκόλ Πολυτεκνίκ του Παρισιού που τότε ήταν στρατιωτική σχολή, υπηρέτησε στον στρατό του Ναπολέοντα) διατύπωσε τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο το 1824 (στο μνημειώδες πια έργο του “Réflexions sur la puissance motrice du feu et sur les machines propres à développer cette puissance”) για να δείξει ότι οι ατμομηχανές (που τότε προωθούσαν την βιομηχανική επανάσταση) δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτα αποδοτικές: Πάντα κάποιο ποσό θερμότητας θα «δραπετεύει» στο ψυχρότερο περιβάλλον και δεν θα παράγει χρήσιμο έργο. Αυτή η διατύπωση αποτελεί μια έκφραση ενός γενικότερου νόμου: αν δεν γίνει κάτι να το σταματήσει, η φυσική ροή της θερμότητας είναι από το θερμότερο στο ψυχρότερο σώμα ώστε να εξισώσει την διαφορά θερμοκρασίας (αυτή η αρχή εξηγεί γιατί χρειάζεται «να κάνουμε κάτι»-κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας- για να διατηρούμε χαμηλή τη θερμοκρασία στο ψυγείο μας).

Μερικές δεκαετίες αργότερα ένας Γερμανός φυσικός, ο Ρούντολφ Κλαούζιους πήρε την σκυτάλη (ο Καρνό πέθανε σε ηλικία μόλις 36 ετών από χολέρα) και εξήγησε αυτά τα φαινόμενα ορίζοντας  μια νέα έννοια που χαρακτηρίζει τον βαθμό αταξίας και την ονόμασε εντροπία. Υπό την νέα αυτή οπτική, το σύμπαν πάντα λειτουργεί με βάση διαδικασίες που οδηγούν σε αύξηση της ποσότητας αυτής.

 

Η αρχή της αύξησης της εντροπίας προβλέπει ένα ζοφερό μέλλον και για το ίδιο το σύμπαν ως σύνολο: τον θερμικό θάνατο. Η ενέργεια (θερμότητα) αποκτά μέγιστη εντροπία οπότε καμία χρήσιμη διαδικασία δεν επιτελείται πια. Η αρχή αυτή εγείρει βέβαια θεμελιώδη ερωτήματα αναφορικά με το άλλο άκρο της  ιστορίας του σύμπαντος: Εάν η φύση προτιμά καταστάσεις μεγάλης εντροπίας, πώς και γιατί το σύμπαν ξεκίνησε με μια κατάσταση χαμηλής εντροπίας (πχ μπιγκ-μπανγκ)? Σαφής απάντηση δεν υπάρχει προς το παρόν (αν και υπάρχουν ενδιαφέρουσες προτάσεις που μερικές θα αναφέρουμε παρακάτω).

Εξαιτίας  «άβολων» και ανεπιθύμητων ερωτήσεων σαν την παραπάνω, η ισχύς του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου ήταν σε καθεστώς αμφισβήτησης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η κατηγορία εναντίον του διατυπώθηκε με χτυπητή καθαρότητα το 1867 από τον περίφημο Βρετανό φυσικό Τζέιμς Κλαρκ Μάξγουελ (του πατέρα της- κλασικής- ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας). Το πρόβλημα ήταν η ζωή των έμβιων όντων. Τα έμβια όντα επιδεικνύουν  σκοπιμότητα: κάνουν πράγματα σε άλλα πράγματα-όντα για να βελτιώσουν το περιβάλλον που ζουν.  Πιθανώς θα προσπαθήσουν να μειώσουν την εντροπία του περιβάλλοντός τους παραβιάζοντας τον δεύτερο νόμο.

Αυτό το ερώτημα ήταν πολύ ενοχλητικό για τους φυσικούς επιστήμονες. Ή κάτι αποτελεί φυσικό νόμο (με καθολική ισχύ) ή όχι (οπότε απλώς αποτελεί κάλυψη για κάτι βαθύτερο). Η απάντηση στο ερώτημα του Μάξγουελ σχετικά με τον λεγόμενο «δαίμονα της εντροπίας» (όπως έγινε αργότερα γνωστό)  δόθηκε μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τον Αμερικανό φυσικό Τσαρλς Μπένετ που βασίστηκε στην εργασία του Ρολφ Λαντάουερ χρησιμοποιώντας την έννοια της εντροπίας της πληροφορίας του Κλωντ Σάνον:  Ένα εφυές ον μπορεί  να μεταβάλει το περιβάλλον σε κατάσταση χαμηλότερης εντροπίας αλλά για να το κάνει αυτό πρώτα θα πρέπει να απομνημονεύσει πληροφορίες σχετικά με την αρχική διάταξη.

 

Αυτές οι πληροφορίες θα πρέπει κάπου να βρίσκονται «αποθηκευμένες». Όταν το ον «πεθάνει», οι πληροφορίες θα διοχετευθούν πίσω στο περιβάλλον οδηγώντας σε αύξηση της παγκόσμιας εντροπίας. Ο Μπένετ λοιπόν απέδειξε ότι η αύξηση της συνολικής εντροπίας  που επέρχεται με την καταστροφή του όντος είναι τουλάχιστον ίση με την  μείωση της εντροπίας που μπορεί να προκάλεσε το ον όσο ζούσε.  Έτσι η ισχύς του δεύτερου νόμου επιβεβαιώθηκε αλλά με μια θεμελιώδη παραδοχή: ότι η πληροφορία είναι φυσική.

Πως όμως το παραπάνω εξηγεί  ότι η θερμοδυναμική επιζεί της κβαντικής επανάστασης? Αφού τα κλασικά αντικείμενα συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά από τα κβαντικά, είναι λογικό  να υποθέσουμε ότι το ίδιο συμβαίνει για την κλασική και την κβαντική πληροφορία. Και τελικά οι κβαντικοί υπολογιστές είναι εντυπωσιακά πιο ισχυροί από τους κλασικούς (τουλάχιστον σύμφωνα με την θεωρία).

Η εξήγηση λοιπόν είναι αρκετά «λεπτή» και βασίζεται στην σχέση εντροπίας και θεωρίας πιθανοτήτων. Η εξίσωση αυτή αποτελεί μια από τις πιο βαθιές και όμορφες εξισώσεις σε ολόκληρη την επιστήμη και βρίσκεται σκαλισμένη στον τάφο του Λούντβιχ Μπόλτζμαν στο κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης: S = klogW, το S συμβολίζει την μακροσκοπική εντροπία, το k είναι μια φυσική σταθερά που λέγεται σταθερά του Μπόλτζμαν και το W είναι η μικροσκοπική πιθανοθεωρητική ποσότητα: συμβολίζει το πλήθος των μικροκαταστάσεων που είναι συμβατές με μια δεδομένη μακροκατάσταση, δηλαδή εάν υποθέσουμε πως έχουμε μια ποσότητα αερίου σε κάποιο κλειστό και μονωμένο δοχείο με δεδομένη πίεση, θερμοκρασία κλπ, το W εκφράζει το πλήθος των τρόπων που μπορεί να διαταχθούν οι θέσεις και οι ταχύτητες των μορίων που αποτελούν το αέριο (φυσικά μιλάμε για τεράστια νούμερα).

 

Σε φιλοσοφικό επίπεδο, η εξίσωση αυτή του Μπόλτζμαν εσωκλείει πλήρως το πνεύμα της αρχής της αναγωγής: ότι δηλαδή οι ιδιότητες ενός σύνθετού σώματος-συστήματος μπορούν να ερμηνευτούν (ή αν θέλετε πηγάζουν) από τις ιδιότητες των επί μέρους τμημάτων που το αποτελούν.  Το εντυπωσιακό με την εξίσωση αυτή (ή καλύτερα ένα από τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά αυτής της εξίσωσης) είναι πως «αδιαφορεί πλήρως» για την φύση των υποκείμενων νόμων που διέπουν το σύστημα, δεν την ενδιαφέρει καθόλου εάν η δυναμική ή οι νόμοι που δημιουργούν τις πιθανές διατάξεις είναι κλασικοί ή κβαντικοί!

Στο σημείο αυτό είναι  απαραίτητη μια διευκρίνιση: η έννοια της πιθανότητας κλασικά και κβαντικά είναι διαφορετική. Στην κλασική φυσική οι πιθανότητες αποτελούν υποκειμενική έννοια που μεταβάλλεται διαρκώς καθώς μεταβάλλεται η γνώση για ένα σύστημα. Για παράδειγμα η πιθανότητα όταν ρίξουμε ένα νόμισμα να έρθει «γράμματα» είναι ½ πριν την ρίψη ενώ μετά την ρίψη και την ανάγνωση του αποτελέσματος αυτή η πιθανότητα γίνεται 1 (αν έρθει γράμματα) ή 0 (αν έρθει κεφάλι). Εάν υπήρχε ένα ον (που αποκαλείται «δαίμονας του Λαπλάς» προς τιμή του μεγάλου Γάλλου μαθηματικού Πιέρ- Σιμόν Λαπλάς) που γνώριζε κάποια χρονική στιγμή την θέση και την ταχύτητα όλων των σωματιδίων στο σύμπαν, τότε θα μπορούσε να προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την εξέλιξή τους μαζί με όλα τα επακολουθούμενα  φαινόμενα και δεν θα είχε ανάγκη τις πιθανότητες.

 

Στον κβαντικό κόσμο όμως  οι πιθανότητες εμφανίζονται λόγω μιας εγγενούς αβεβαιότητας των ίδιων των φυσικών νόμων. Οι καταστάσεις των φυσικών συστημάτων στην κβαντική φυσική περιγράφονται με κάποιους «καταλόγους πληροφοριών» όπως τους ονόμασε ένας από τους πρωτοπόρους της κβαντομηχανικής, ο Έργουιν Σρέντιγγερ (επίσης Αυστριακός σαν τον Μπόλτζμαν και τον Γκέντελ, η ιερή τριάδα της Αυστρίας στον τομέα της επιστήμης). Οι κατάλογοι πληροφοριών όμως έχουν μια ιδιαιτερότητα: αν προσθέσεις πληροφορία σε κάποια σελίδα, αυτομάτως θαμπώνουν και ξεγράφονται πληροφορίες κάπου αλλού, σε κάποιες άλλες  σελίδες. Για παράδειγμα αν προσθέσεις πληροφορία για να προσδιορίσεις με μεγαλύτερη ακρίβεια την θέση ενός σωματιδίου σε ένα σύστημα, αυτομάτως θα χαθεί πληροφορία (ακρίβεια)  στον προσδιορισμό της ταχύτητας (αρχή απροσδιοριστίας). Οι κβαντικές πιθανότητες είναι συνεπώς αντικειμενικές  υπό την έννοια πως δεν είναι δυνατόν να απαλειφθούν εντελώς εμπλουτίζοντας την πληροφόρηση.

 

Η  παραπάνω θεώρηση όμως έχει δραματικές συνέπειες για την κλασική θεμελίωση της θερμοδυναμικής. Κλασικά, ο δεύτερος θερμοδυναμικός  νόμος δεν είναι παρά μια έκφραση μιας ανικανότητας, μιας αδυναμίας που διατυπώνεται  με την  εξίσωση του Μπόλτζμαν: Δεν υπάρχει κάποια βαθειά φυσική αρχή από πίσω, αποτελεί απλώς μια έκφραση για την, άλλως μη δυνάμενη να ερμηνευτεί, ανικανότητα να προβλέψουμε πλήρως το τι θα συμβεί παρά την περί του αντιθέτου διαβεβαίωση των κλασικών νόμων. Όμως αυτό αλλάζει όταν μπει η κβαντομηχανική στο κάδρο διότι τότε αναγκαζόμαστε να υιοθετήσουμε την άποψη ότι η αβεβαιότητα είναι συνυφασμένη με την πραγματικότητα, αποτελεί δομικό συστατικό  αυτής και συνεπώς η εντροπία  και η θερμοδυναμική αποκτούν πιο θεμελιώδη βάση. Με βάση τις εργασίες των Μάρκους Μύλερ (Ινστιτούτο Περίμετερ Οντάριο Καναδάς), Όσκαρ Ντάλστεν (Κέντρο Κβαντικών Τεχνολογιών Σιγκαπούρη) και Βλάτκο Βέντραλ (Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Αγγλία) αποδεικνύεται ότι η κρίσιμη σχέση μεταξύ πληροφορίας και αταξίας όπως ποσοτικοποιείται από τον ορισμό της εντροπίας επιβιώνει και στον κβαντικό κόσμο.

 

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί η θερμοδυναμική είναι τόσο επιτυχημένη και ανθεκτική θεωρία: οι ρίζες της σχετίζονται με την θεωρία πληροφορίας. Η θεωρία πληροφορίας αποτελεί  την ενσάρκωση του τρόπου που αλληλεπιδρούμε με το σύμπαν, πως κατασκευάζουμε θεωρίες για την πληρέστερη κατανόηση των φυσικών νόμων. Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν η θερμοδυναμική αποτελεί  «μετα-θεωρία» (ή μια 2-κατηγορία σύμφωνα με τα σύγχρονα μαθηματικά): αποτελείται από αρχές πέρα και πάνω από τις δομές ή τους φυσικούς νόμους που διέπουν τις άλλες θεωρίες. Υπό αυτή την έννοια ίσως είναι πιο θεμελιώδης από την κβαντική φυσική ή την σχετικότητα. Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, η θερμοδυναμική ίσως αποδειχθεί πολύτιμη στην εξερεύνηση της νέας φυσικής μιας και όπως σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν, το πιο πιθανό είναι πως ούτε η σχετικότητα αλλά ούτε και η κβαντομηχανική δεν αποτελούν την τελευταία επανάσταση της φυσικής.   

 

Για παράδειγμα, πριν λίγους μήνες, οι Έσθερ Χένγκι και Στέφανη Γουένερ στην Σιγκαπούρη απέδειξαν ότι αν παραβιαστεί η αρχή της αβεβαιότητας, αυτό  συνεπάγεται και την παραβίαση του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου. Αν ξεπεραστεί το όριο του Χάιζενμπεργκ στην ακρίβεια προσδιορισμού θέσης και ορμής, αυτό θα σημάνει την εξαγωγή επιπρόσθετης πληροφορίας σχετικά με το σύστημα πράγμα που ισοδύναμα απαιτεί το σύστημα να προσφέρει περισσότερο ωφέλιμο έργο απ’ ότι του επιτρέπει  ο βαθμός αταξίας (εντροπία)  που έχει. Συνεπώς εάν η θερμοδυναμική αποτελεί κάποιο είδος «οδοδείκτη» για την μελλοντική φυσική, οποιαδήποτε μετεξέλιξη της κβαντομηχανικής αναγκαστικά θα περιέχει κάποια μορφή αρχής  απροσδιοριστίας και αβεβαιότητας. Μάλιστα ο καθηγητής Ντέιβιντ Ντόιτς του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και πατέρας των κβαντικών υπολογιστών προχωρά ακόμη πιο πέρα και θεωρεί πως όλη η φυσική θα πρέπει ουσιαστικά  να ξαναγραφτεί ως αντίγραφο της θερμοδυναμικής. Η ιδέα είναι να ξεκινήσουμε από την αυστηρή έκφραση  του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου όπως διατυπώθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή το 1909: στην γειτονιά οποιασδήποτε κατάστασης  ενός φυσικού συστήματος υπάρχουν καταστάσεις που δεν μπορεί το σύστημα να βρεθεί εάν απαγορευτεί η ανταλλαγή θερμότητας με το περιβάλλον.

 

Το θέμα συνεπώς είναι εάν είναι δυνατή μια διατύπωση της φυσικής μέσω μιας απλής απαρίθμησης πιθανών (δυνατών) και απίθανων (αδύνατων) διαδικασιών σε μια δεδομένη κατάσταση. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την σημερινή διατύπωση τόσο της κλασικής όσο και της κβαντικής φυσικής όπου χρησιμοποιούνται αρχικές καταστάσεις και κατάλληλες δυναμικές  εξισώσεις που εκφράζουν τις χρονικές μεταβολές αυτών. Αντιστρέφοντας την λογική, ξεκινάμε από τις φυσικές παρατηρήσεις και εφαρμόζουμε τους περιορισμούς που επιβάλει η φύση, όπως μείωση της εντροπίας, παραγωγή ενέργειας από το τίποτε, σωματίδια που κινούνται με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός κλπ. Η λογικά πιο «στενή» σωστή ενοποιημένη φυσική θεωρία τότε θα είναι αυτή από την οποία η παραμικρή παρέκκλιση οδηγεί σε παραβίαση κάποιων περιορισμών.

Υπάρχουν και άλλα πλεονεκτήματα στην επαναδιατύπωση της φυσικής με την παραπάνω λογική: Ο χρόνος αποτελεί μια προβληματική έννοια στη φυσική. Στην κβαντική θεωρία ο χρόνος αποτελεί μια εξωτερική παράμετρο με ασαφή προέλευση που δεν υφίσταται κβάντωση (μιας και δεν υπάρχει ακόμη κβαντική θεωρία για την βαρύτητα). Στην θερμοδυναμική όμως ο χρόνος δεν αποτελεί παρά ένα διαφορετικό όνομα για την αύξηση της εντροπίας: Για παράδειγμα έχουμε ένα ποτήρι σε ένα τραπέζι, φυσά ο αέρας, ρίχνει κάτω το ποτήρι και σπάζει σε πολλά κομμάτια (αύξηση αταξίας, εντροπίας). Μείωση εντροπίας θα σήμαινε να ξανακολλήσουν από μόνα τους τα κομμάτια και να σχηματίσουν το ποτήρι. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν να είχαμε βιντεοσκοπήσει το συμβάν και παίζαμε το βίντεο ανάποδα, δηλαδή να γυρίζει ο χρόνος πίσω.

Αν εφαρμόσουμε αυτή την αρχή γενικότερα, τότε ο χρόνος θα έπαυε να υπάρχει ως ανεξάρτητη θεμελιώδης οντότητα και η ροή του θα καθοριζόταν αποκλειστικά με βάση τις επιτρεπτές και μη επιτρεπτές φυσικές διαδικασίες. Ταυτόχρονα θα εξαφανίζονταν τα προβλήματα που αναφέραμε προηγουμένως (γιατί το σύμπαν ξεκίνησε σε κατάσταση ελάχιστης εντροπίας). Εάν οι καταστάσεις και η δυναμική χρονική τους εξέλιξη δεν αποτελούσαν το κομβικό ερώτημα τότε ο,τιδήποτε δεν παραβαίνει κάποιες θεμελιώδεις συμμετρίες θα αποτελούσε πιθανή απάντηση (μια παρόμοια προσέγγιση για παράδειγμα  υιοθετεί ο μεγάλος Ρώσος, με Βελγική υπηκοότητα, τιμημένος με το βραβείο Νομπέλ Χημείας επιστήμονας Ίλια Πριγκοζίν).

Μια τέτοια προσέγγιση πιθανώς θα ικανοποιούσε και τον Αϊνστάιν που κάποτε είχε πει: «Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερα να μάθω είναι εάν ο Θεός είχε επιλογή στην δημιουργία των νόμων που διέπουν την λειτουργία αυτού του  κόσμου». Μια διατύπωση της φυσικής στα πρότυπα της θερμοδυναμικής ίσως δεν απαντούσε άμεσα την παραπάνω ερώτηση αλλά θα σήμαινε σίγουρα πως ο Θεός θα ήταν οπαδός της θερμοδυναμικής και για τους επιστήμονες που δάμασαν την δύναμη του ατμού τον 19^ο αιώνα αυτό θα ήταν ο μεγαλύτερος έπαινος: θα είχαν «προφητεύσει» την βασική κρυμμένη αρχή που διέπει τους νόμους του σύμπαντος.

 

Ας δούμε λιγάκι και την σχέση της θερμοδυναμικής με τον δεύτερο πυλώνα της σύγχρονης φυσικής, την Γενική Θεωρία Σχετικότητας που περιγράφει την βαρύτητα και τα φαινόμενα μεγάλης κλίμακας (μεγάκοσμο). Η σχέση αυτή μπορεί να είναι πιο άμεση: Το 1995 ο Τεντ Τζάκομπσον από το Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ στις ΗΠΑ ισχυρίστηκε ότι η βαρύτητα θα μπορούσε να είναι μια συνέπεια της αταξίας όπως ποσοτικοποιείται από την εντροπία. Το επιχείρημα δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο αλλά βασίζεται σε δυο αμφισβητούμενες μαθηματικές σχέσεις: Η πρώτη οφείλεται στους Τζέικομπ  Μπεκενστάιν (Ισραήλ) και Στήβεν Χώκινγκ (Αγγλία) την δεκαετία του 1970 που μελετούσαν την κατάληξη της πληροφορίας ενός σώματος που το καταβροχθίζει μια μαύρη τρύπα. Η φυσική των μελανών οπών αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση για την παγκοσμιότητα των αρχών της θερμοδυναμικής: Κάθε αύξηση της αταξίας στο σύμπαν που προέρχεται από κάποιο σύστημα θα μπορούσε να αναιρεθεί αν ρίχναμε το σύστημα σε μια μαύρη τρύπα. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι αυτό θα μπορούσε να αντισταθμιστεί εάν αύξανε η επιφάνεια (και όχι ο όγκος όπως ίσως ανέμενε κανείς) της μαύρης τρύπας σε ποσό ανάλογο με την εντροπία του σώματος που κατάπινε. Στην περίπτωση αυτή, κάθε κομματάκι της επιφάνειας της μαύρης τρύπας θα αντιστοιχεί σε ένα μπιτ πληροφορίας που θα έπρεπε να προσμετρηθεί στην συνολική εντροπία του σύμπαντος. Αυτή η εξίσωση κατά την δεκαετία του 1990 έχει προαχθεί σε φυσική αρχή από τον Ολλανδό Νομπελίστα φυσικό Γκεράρντους Τχουφτ, είναι η γνωστή αρχή ολογραφίας. Μια πιθανή πειραματική επιβεβαίωση αποτελούν τα αποτελέσματα του Αγγλο-Γερμανικού πειράματος GEO 600 (2005).

 

Η δεύτερη σχέση προέρχεται από τους Πολ Ντέιβις και Ουίλιαμ Ούνρουχ που επίσης διατυπώθηκε κατά την δεκαετία του 1970: Κάθε επιταχυνόμενο σώμα εκπέμπει μικρά ποσά θερμότητας. Αυτή η πρόταση είναι πολύ αντιδιαισθητική, πολύ απλοϊκά αυτό συνεπάγεται  για παράδειγμα πως αν κουνάμε ένα θερμόμετρο στο απόλυτο κενό που δεν υπάρχουν καθόλου κινούμενα άτομα μέσω των οποίων προκύπτει η γνωστή έννοια της θερμοκρασίας, το θερμόμετρο θα καταγράψει μη-μηδενική θερμοκρασία. Το πρόβλημα (ως συνήθως) είναι πως για να επιβεβαιωθεί πειραματικά το παραπάνω, απαιτούνται επιταχύνσεις πολύ μεγαλύτερες από ότι μπορούμε τεχνικά να επιτύχουμε σήμερα. 

 

Ενώνοντας αυτές τις δύο σχέσεις (καμία εκ των οποίων δεν έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά επί του παρόντος) μαζί με τις γνωστές κλασικές σχέσεις μεταξύ εντροπίας, θερμοκρασίας, κινητικής ενέργειας και ταχύτητας, είναι δυνατό να κατασκευαστεί μια ποσότητα που μοιάζει με την βαρύτητα αλλά ορίζεται με βάση την εντροπία.

 

Η θεωρίες αυτές (που σε καμία περίπτωση όχι πειραματικά επιβεβαιωμένες δεν είναι αλλά δεν είναι ούτε καθολικά αποδεκτές και σε θεωρητικό επίπεδο) υποδηλώνουν ότι όταν δύο σώματα έλκονται λόγω μάζας (το υπόθεμα της βαρυτικής αλληλεπίδρασης), η έλξη αυτή οφείλεται στο ότι η θερμότητα που εκλύεται (λόγω επιτάχυνσης) ικανοποιεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις απαιτήσεις του «θερμοδυναμικού δικτάτορα» (μέγιστη αύξηση εντροπίας).

 

ΥΓ: Ο συγγραφέας ευχαριστεί τους καθηγητές Άντριου Γουάιλς, Ρότζερ Πενρόουζ, Ντέιβιντ Ντόιτς και Βλάτκο Βέντραλ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης για κάποιες συζητήσεις το φθινόπωρο του 2013 κατά τη διάρκεια συνεδρίου στα εγκαίνια του  νέου πραγματικά εντυπωσιακού κτιρίου «Άντριου Γουάιλς» του Ινστιτούτου Μαθηματικών στην Οξφόρδη.  

 

πηγή: Aντίφωνο

 

Ο Μπόρχες και το μαθηματικό Άπειρο

Προστέθηκε από 24grammata

24grammata.com/ θετικές επιστήμες

γράφει ο Γιώργος Ριζόπουλος
Ο Αργεντινός Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges) ήταν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Έχει καταπιαστεί μ’ αυτό που γενικά αποκαλείται «στοιχείο του φανταστικού» αν και το να κατηγοριοποιήσεις τον Μπόρχες είναι ένα παρακινδυνευμένο εγχείρημα, για έναν λογοτέχνη τόσο σημαντικό και πολυσχιδή. Σκοπός του παρόντος κειμένου, δεν είναι σε καμιά περίπτωση να επιχειρηθεί μια γενική φιλολογική αποτίμηση ή κριτική του έργου του, άλλωστε ο Μπόρχες μπορεί να αρέσει σε διαφορετικούς ανθρώπους για διαφορετικούς λόγους, παρά μόνον να τονισθούν κάποια επιλεγμένα σημεία των διηγημάτων του που σχετίζονται με τα Μαθηματικά και κυρίως με την έννοια του Απείρου, και να επιχειρηθεί μια προσέγγισή τους από μαθηματική σκοπιά.
Το μαγικό στον Μπόρχες είναι ότι ,παρόλο που δεν είχε επίσημα μαθηματικές σπουδές, οι σχετικές του ανησυχίες είναι συνεχείς και εμφανείς στα έργα του. Έχουν υπάρξει πολλοί γνωστοί συγγραφείς που ενδιαφέρθηκαν και κατέγραψαν τις μαθηματικές τους ανησυχίες στα έργα τους. Ο Μπόρχες ήταν ένας –ίσως ο κατεξοχήν- απ’ αυτούς που ήταν ικανός να αντιληφθεί, να προσδιορίσει και να παρουσιάσει με τον δικό του μοναδικό και μαγικό τρόπο, μαθηματικές ιδέες με απόλυτη σαφήνεια.
Έτσι ,όχι μόνο βοήθησε στην κατανόηση των εννοιών αλλά δημιούργησε και νέες προοπτικές στην προσέγγισή τους.
Τα έργα του Μπόρχες, στην πλειοψηφία τους σχετίζονται και εκτυλίσσονται γύρω από φανταστικά παράξενα και παράδοξα αντικείμενα ή καταστάσεις, τα οποία όμως είναι ταυτόχρονα τόσο λογικά που φαντάζουν αληθινά και απολύτως πραγματοποιήσιμα.
Ή έρημος, παρουσιασμένη σαν λαβύρινθος χωρίς πόρτες και διαδρόμους, η «Βιβλιοθήκη της Βαβέλ» (από τη συλλογή “Ficciones” (Μυθοπλασίες)–Ο λαβύρινθος των λαβυρίνθων! Μια βιβλιοθήκη αχανής με σαφή Τοπολογικά και περίπλοκα χωρικά στοιχεία και διάταξη. Η αφήγησή του εξηγεί ακριβώς τα χαρακτηριστικά και τις ιδέες. Η περιγραφή του «στεγνή», καθαρή , σαφής, σε παραπέμπει κατευθείαν στις μαθηματικές έννοιες και ιδέες.
Στο «Βιβλίο της Άμμου» , μιλάει για ένα βιβλίο με άπειρες σελίδες που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Στο κείμενο , που θα μπορούσε να έχει εμπνεύσει -αν δεν ήταν εμπνευσμένο- από τον ίδιο τον Κάντορ (Cantor), φαίνεται πως ο Μπόρχες σκέφτεται το δυνητικό και μετρήσιμο, δηλαδή το αριθμήσιμο άπειρο. Όλες οι σελίδες του βιβλίου έχουν φυσική αρίθμηση. Και είναι πραγματικά τόσες πολλές που είναι αδύνατο για κάποιον να ξανανοίξει το βιβλίο στην ίδια ακριβώς σελίδα! Αυτή η «λεπτομέρεια» καθιστά αμέσως προφανή μια αρχέγονη διάκριση μεταξύ απείρου και πεπερασμένου.
«..Το άνοιξα στην τύχη… Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν πως η ζυγή σελίδα είχε τον αριθμό (ας πούμε) 40.514 και η περιττή, η επόμενη, τον 999. Τη γύρισα, το πίσω μέρος ήταν αριθμημένο με οκτώ ψηφία. Υπήρχε και μια μικρή εικόνα, όπως αυτές που χρησιμοποιούν στα λεξικά, μια άγκυρα θαρρείς ζωγραφισμένη από χέρι μικρού παιδιού.
Τότε, μου απευθύνθηκε ο άγνωστος:
-Κoίτα τη καλά, γιατί δεν θα τη ξαναδείς ποτέ.
Είχαν κάτι από απειλή τα λόγια του αλλά όχι η φωνή του.
Απομνημόνευσα το σημείο και έκλεισα το βιβλίο. Το ξανάνοιξα αμέσως.
Μάταια αναζήτησα την άγκυρα, όσο κι αν ξεφύλλιζα απελπισμένα…»
Και πιο κάτω:
“.. –Αυτός που το είχε δεν ήξερε να διαβάζει. Μου είπε ότι το βιβλίο του λεγόταν το Βιβλίο της Άμμου, διότι ούτε το βιβλίο ούτε η άμμος έχουν αρχή και τέλος.” (εδώ διακρίνω μια έμμεση αλλά σαφή ,ίσως και σκεπτικιστική, αναφορά στον «Ψαμμίτη» του Αρχιμήδη).
Αν λοιπόν το βιβλίο του Μπόρχες είχε τέλος, όσες κι αν ήταν οι σελίδες του, π.χ =N, για N πολύ μεγάλο, η πιθανότητα να ξανανοιχτεί σε μια συγκεκριμένη /προκαθορισμένη σελίδα θα ήταν μεν απειροελάχιστη ,αλλά υπαρκτή, μετρήσιμη και θετική: p=1/N>0.
Σ’ ένα βιβλίο όμως «χωρίς τέλος», αυτή η πιθανότητα είναι μηδενική: p=1∞=0.
Μπορεί εδώ, κάποιος ίσως να παρατηρήσει ότι το σύνολο των φυσικών αριθμών 1,2,3,4,…
(το απειροσύνολο με τον μικρότερο πληθικό αριθμό, το περίφημο Άλεφ 0 ,σύμφωνα με την ορολογία του Κάντορ) θα μπορούσε να χρησιμέψει για την αρίθμηση των σελίδων του Βιβλίου της Άμμου. Σίγουρα μ’ αυτήν την αρίθμηση δεν θα υπήρχε τελευταία σελίδα για να «κλείσει» το βιβλίο. Θα υπήρχε όμως σίγουρα πρώτη (η υπ’αρ. 1), αλλά το βιβλίο δεν έχει ούτε πρώτη, ούτε τελευταία. Σε κάθε προσπάθεια αναζήτησής τους παρεμβάλλονται άλλες , είτε «προς τα κάτω» προς την αρχή, είτε «προς τα πάνω» προς το τέλος. Αλλά ας δώσουμε και πάλι τον λόγο στο κείμενο:
«..Μου ζήτησε να βρω την πρώτη σελίδα. Ακούμπησα το αριστερό χέρι στο εξώφυλλο και άνοιξα με τον αντίχειρα σχεδόν κολλημένο στο δείκτη. Μάταια!
Πάντα παρεμβάλλονταν σελίδες μεταξύ του εξωφύλλου και του χεριού μου. Σαν να ξεφύτρωναν μόνες τους.
-Τώρα βρες το τέλος!
Απέτυχα παταγωδώς…
-Δεν γίνεται.
….
-Κι όμως γίνεται. Ο αριθμός των σελίδων αυτού του βιβλίου είναι ακριβώς άπειρος. Καμία δεν είναι πρώτη, καμία δεν είναι τελευταία. Δεν ξέρω γιατί είναι αριθμημένες με τόσο αυθαίρετο τρόπο. Ίσως για ν’ αποδειχθεί ότι οι όροι μιας άπειρης σειράς περιέχουν οποιονδήποτε αριθμό.
….
-Αν ο χώρος είναι άπειρος , τότε βρισκόμαστε σε οποιοδήποτε σημείο του. Αν ο χρόνος είναι άπειρος, υπάρχουμε σε οποιαδήποτε στιγμή του.»
Η απουσία λοιπόν «πρώτης» σελίδας ακυρώνει/κάνει ακατάλληλο το μοντέλο μας των φυσικών αριθμών για την χρήση που το θέλουμε.
Υπάρχει αριθμητικό σύνολο που να εκπληρώνει τη απαιτούμενη προδιαγραφή της μη-ύπαρξης πρώτου στοιχείου; Υπάρχει!
Οι ρητοί θετικοί αριθμοί, δηλαδή τα κλάσματα, οι πεπερασμένοι (ή περιοδικοί ) δεκαδικοί.
Είναι άπειροι και αριθμήσιμοι και δεν διαθέτουν πρώτο, ούτε ασφαλώς τελευταίο αριθμό.
Ποιος είναι ο πρώτος δεκαδικός θετικός αριθμός μετά το 0; Δεν υπάρχει! Αν υπήρχε τέτοιος, έστω ο Κ ,θα μπορούσαμε απλά να τον διαιρέσουμε στη μέση και θα προέκυπτε ο Κ/2 , αριθμός ακόμη πιο μικρός (και πάντα ρητός και θετικός).
Και πιο μικρός ακόμη , στο ίδιο επαγωγικό μοτίβο, ο Κ/4 και μετά ο Κ/8 και μετά ο…
Μ’ αυτή την απλούστατη απαγωγή εις άτοπον, βλέπουμε λοιπόν ότι σε μια οποιαδήποτε δεδομένη σελίδα του Βιβλίου της Άμμου (= ένας ρητός Q) μπορούν να υπάρξουν (να παρεμβληθούν) όσες σελίδες θέλουμε (= ρητοί αριθμοί) μεταξύ του αριθμού αυτού Q της σελίδας και του εξώφυλλου του βιβλίου. Άρα, ακριβώς όπως έδειξε ο μεγάλος Κάντορ με το «διαγώνιο επιχείρημα» του για τον πληθάριθμο του συνόλου των ρητών, μπορούμε να αριθμήσουμε μονοσήμαντα τις σελίδες του Βιβλίου της Άμμου με τους ρητούς που εμπεριέχονται στο διάστημα: [0 , 1]. Δεν θα υπάρχει ούτε πρώτη σελίδα, ούτε τελευταία. Στο μικρό διάστημα από το 0 έως το 1 χωράει ολόκληρη η απειρία του κόσμου αριθμημένη! (Ο Κάντορ βέβαια, ως γνωστόν, έδειξε ότι υπάρχουν και πιο «μεγάλα» άπειρα, των οποίων τα στοιχεία δεν απαριθμούνται)
Τι εννοεί όμως ο Αργεντίνος , όταν λέει πως σε έναν άπειρο χρόνο και χώρο βρίσκουμε οποιαδήποτε στιγμή ή σημείο αντίστοιχα; Ίσως ακριβώς αυτό που «μαθηματικοποιήσαμε» παραπάνω. Ίσως ότι εκεί χάνουμε τα σημεία αναφοράς και τα όριά τους.
Πραγματικά, σε πεπερασμένο χώρο και χρόνο μπορούμε να μιλάμε για αναλογίες, μισά, τέταρτα, όγδοα, αποστάσεις (χρονικές ή χωρικές) απ’αρχής ή από το τέλος. Στο άπειρο όμως αυτές οι έννοιες χάνουν (ή έστω «υποβιβάζεται») το νόημά τους.
Ας αφήσουμε το «Βιβλίο της Άμμου» , κι ας δούμε σε ένα άλλο πολύ μικρό του διήγημα το « Ο δίσκος» πόσο σαφή ιδέα του απείρου σε σχέση με τις χωρικές του διαστάσεις έχει ο Μπόρχες. Δείτε στο αμέσως αποκάτω απόσπασμα πώς προβάλλει στο προκείμενο η διάσταση και όχι ο πληθικός αριθμός:
« Η γραμμή αποτελείται από άπειρο αριθμό σημείων , το επίπεδο από άπειρο αριθμό γραμμών , ο όγκος από άπειρο αριθμό επιπέδων, ο υπερ-όγκος από άπειρο αριθμό όγκων…»
Στον «Δίσκο» ένας αχόρταγος και δολοφονικός ξυλοκόπος ψάχνει χρόνια ολόκληρα να βρει ένα ξεχωριστό αντικείμενο. Τον δίσκο του Οντίν, που έχει μόνο μία όψη.
«-Περιδιαβαίνω τους δρόμους της εξορίας αλλά είμαι ακόμη ο βασιλιάς αφού έχω τον δίσκο. Θες να τον δεις;
Άνοιξε τη χούφτα του κοκαλιάρικου χεριού του. Ήταν άδεια. Μόνο τότε θυμήθηκα πως την είχε πάντα κλειστή.
-Μπορείς να τον αγγίξεις.
Κάπως επιφυλακτικά άφησα τα ακροδάχτυλά μου να ακουμπήσουν την παλάμη του. Ένοιωσα κάτι κρύο και είδα μια λάμψη. Η χούφτα έκλεισε απότομα. Δεν είπα τίποτα. Ο άλλος συνέχισε σαν να μιλούσε σε μικρό παιδί.
-Είναι ο δίσκος του Οντίν. Έχει μόνο μία όψη. Στη Γη δεν υπάρχει άλλο αντικείμενο σαν αυτόν. Όσο το κρατώ στο χέρι θα είμαι ο βασιλιάς.
-Χρυσό είναι; -ρώτησα.
-Δεν ξέρω. Είναι ο δίσκος του Οντίν και έχει μόνο μία όψη.»
Ένας δίσκος, όπως αυτοί που όλοι ξέρουμε , έχει τρεις διαστάσεις και αφού έχει πάχος (έστω και πολύ μικρό) έχει δύο όψεις. Τα δυσδιάστατα όμως αντικείμενα δεν έχουν πάχος.
Η μαθηματική δημιουργία του Μπόρχες δείχνει ακριβώς ότι επειδή λείπει μια όψη από τον δίσκο, αυτός στερείται πάχους. Δίσκος με μία όψη! (εύλογο νομίζω θα ήταν, αν σε κάποιον αυτό θύμιζε το τοπολογικό ανάλογο της λωρίδας του Μέμπιους (Möbius) με τη μία πλευρά και τη μία ακμή της..)
Ας κλείσουμε με μια ιστορία, πάλι από το Ficciones, που έχει και ελληνική αναφορά και συγκεκριμένα αναφορά (έμμεση, πλην σαφή) στα περίφημα παράδοξα του Ζήνωνα του Ελεάτη. Αυτά που ο Ράσσελ θεωρούσε βαθιά, «λεπτά» και παρεξηγημένα.
Στην αστυνομική ιστορία μυστηρίου «Ο Θάνατος και η πυξίδα» (La muerte y la brújula), υπάρχει εδώ στην πρωτότυπη γλώσσα, λέει στο τέλος ο πρωταγωνιστής και τελικά θύμα, ντετέκτιβ Erik Lönnrot :
«..Yo sé de un laberinto griego que es una línea única, recta. En esa línea se han perdido tantos filósofos que bien puede perderse un mero detective»
«..Ξέρω έναν ελληνικό λαβύρινθο που αποτελείται από μία και μόνη ευθεία γραμμή. Σ’αυτή τη γραμμή έχουν χαθεί πολλοί Φιλόσοφοι, πόσο μάλλον ένας απλός ντετέκτιβ» και συνεχίζει την αναφορά/πρότασή του προς τον μέλλοντα δολοφόνο του, για μια απόσταση που γίνεται μισή, μετά τέταρτο , μετά όγδοο.. και συνεχώς υποδιπλασιάζεται επ’ άπειρον.
Απειροσειρά μεν , αλλά ,όπως ξέρουμε, με πεπερασμένο όριο:
1+1/2 + 1/4 +1/8 +… +1/(2^ν) = 2
To έργο του Μπόρχες, όσον αφορά καθαρά τα Μαθηματικά, δεν εξαντλήθηκε- ούτε κατ’ ελάχιστον- με τα παραπάνω. Δεν είπα τίποτε ας πούμε για τον «Φούνες o μνήμων», τον «Κήπο με τα μονοπάτια που διακλαδώνονται» (σ’ αυτήν την ιστορία, πάλι από το Ficciones, διακρίνουν κάποιοι μελετητές ακόμη και συμπεράσματα Κβαντικής Μηχανικής) και για άλλα πολλά. Προσπάθησα απλώς να δώσω ένα γενικό υφολογικό περίγραμμα, με κάποια εμβάθυνση στην έννοια του Απείρου, όπως την πραγματεύονται τα Μαθηματικά του μεγάλου Αργεντίνου συγγραφέα.
Το 1999, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γέννησή του, κυκλοφόρησε το εικονιζόμενο αναμνηστικό νόμισμα των 2 πέσος.
Ο λαβύρινθος της μιας όψης, είναι ιδανικός νομίζω για να κλείσω, θέτοντας το Μπορχεσικό (τρόπον τινά) ερώτημα /τοπολογικό προβληματάκι προς τους φίλους του ιστολογίου:
Πώς βγαίνει κάποιος από τον Λαβύρινθο αυτόν του Μπόρχες;
(το ερώτημα δεν είναι φιλοσοφικής φύσης, αλλά τοπολογικής! Υπάρχει δηλαδή όντως μαθηματικός τρόπος να βγει κάποιος από έναν Λαβύρινθο ,ασχέτως μεγέθους και πολυπλοκότητας, αρκεί να έχει είσοδο και έξοδο, και χωρίς τον Μίτο της Αριάδνης!)
Γιώργος Ριζόπουλος, Λεμεσός, Απρίλης 2013
________________________________________________________
Σημείωση: Τα αποσπάσματα από «Το Βιβλίο της Άμμου» εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1982, είναι σε μετάφραση Σπύρου Τσακνιά. Απ’ όσο ξέρω, το βιβλίο είναι εξαντλημένο και δεν υπάρχει ούτε καν στην Εθνική Βιβλιοθήκη…\\http://eisatopon.blogspot.gr

Μια θεατρική παράσταση για το Kεντρικό Νευρικό Σύστημα & ... τον ύπνο !

Τι θα γίνει; θα κοιμηθούμε απόψε;

 

Μια θεατρική παράσταση για

το Kεντρικό Νευρικό Σύστημα

& ... τον ύπνο !

 

ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Ελληνική Εταιρία ΗΕΓραφίας και Κλινικής Νευροφυσιολογίας

Ελληνική Εταιρία Έρευνας του Ύπνου 

 

Σκοπός και στόχος της παράστασης

Η παράσταση με χιούμορ, σαφήνεια και επιστημονική εγκυρότητα δίνει στους θεατές να καταλάβουν τους μηχανισμούς του ανθρώπινου σώματος που προάγουν και αναστέλλουν τον ύπνο. Επίσης, παρουσιάζει αναλυτικά όλα τα στάδια του ύπνου και τη σημασία τους για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού και την υγεία του.

Ειδικά για τους έφηβους θεατές και μαθητές επισημαίνεται η σημασία του ύπνου για την ανάπτυξη του εγκεφάλου, τη μνήμη και τη μάθηση.

Μετά από κάθε παράσταση για τα σχολεία, ειδικευμένος επιστήμονας κάνει συζήτηση με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς για τον ύπνο και διανέμεται ενημερωτικό φυλλάδιο, το οποίο  επιμελήθηκε η Ελληνική Εταιρία ΗΕΓφίας και Κλινικής Νευρολογίας, ώστε να τους δίνεται η ευκαιρία για περαιτέρω μελέτη του μηχανισμού και της αξίας του.

Κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, ενθαρύνονται οι μαθητές, από όλη την Ελλάδα, να αποστείλουν στην Ελληνική Εταιρία ΗΕΓφίας και Κλινικής Νευρολογίας υλικό (απορίες, σκίτσα, κείμενα, κατασκευές κλπ) που εμπνεύστηκαν από την παράσταση σε σχέση με τον ύπνο. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των επιστημόνων και των μαθητών ώστε να ενθαρύνεται η δημιουργικότητα των εφήβων και να εμπλουτίζεται διαρκώς η ενημέρωσή τους πάνω σε θέματα  που αφορούν τον ύπνο και την υγεία τους.

Στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα βραβευθούν οι καλύτερες καλλιτεχνικές προτάσεις των μαθητών και θα διοργανωθεί αντίστοιχη ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ έκθεση.

 Η παράσταση παρουσιάζεται με τη στήριξη της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΒΙΟΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ & της Ελληνικής Εταιρείας για τις Νευροεπιστήμες

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ site του ΘΕΑΤΡΟΥ OLVIO

http://www.olviotheater.gr/html/GR/now/Ypnos/Ypnos.html

Η παράσταση παρουσιάζεται:

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ (εκτός Τετάρτης) σε σχολεία   

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ 12πμ στο κοινό,  στο θέατρο OLVIO (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός)

ΧΑΡΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ:

https://maps.google.com/maps?client=safari&oe=UTF-8&ie=UTF-8&q=OLVIO+theater&fb=1&hq=olvio&cid=8584818826251115190&ei=BujKUoGdI7Sb0wWsuYAw&ved=0CKkBEPwSMAo

 

ΤΡΕΙΛΕΡ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

https://www.youtube.com/watch?v=Rvjnwx5Ld1c

ΥΠΕΥΘΥΝH ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ για οργανωμένες παραστάσεις σε σχολεία: 

ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΜΠΑ, τηλ: 6946732739, mariaboumpa@gmail.com

 

Ενεργειακοί χώροι

Από την αρχαιότητα ο άνθρωπος επέλεγε να χτίσει τα ιερά των θεών που λάτρευε σε ιδιαίτερους τόπους που εξέπεμπαν μεγάλες ποσότητες διακριτής ενέργειας. Αυτή η ενέργεια που ερχόταν από τα έγκατα της γης, και έχει άμεση σχέση με τις γραμμές Λέυ, γινόταν ( και γίνεται) αισθητή από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, προσφέροντας κατά περίπτωση αισθήματα χαράς, λύπης, διαλογισμού, περισυλλογής, επαφής με το θείο και εν τέλει ψυχική ή σωματική ίαση. Γι αυτό το λόγο αυτοί οι τόποι δύναμης είναι διάσπαρτοι.... σε όλη την γη.
Γραμμές Hartmann & Γεωμαγνητικά πεδία
Οι γραμμές Λέυ ήταν γνωστές από την αρχαιότητα με πολλά ονόματα όπως, πράνα, τελλουρικά ρεύματα, μονοπάτια του δράκου, ρεύματα του ερπετού και άλλα. Στην ουσία πρόκειται για ενεργειακούς ποταμούς που ρέουν σε όλη την επιφάνεια της γης, σχηματίζοντας ένα πολύπλοκο πλέγμα που στα κομβικά σημεία ένωσης τους παρατηρείτε αυξημένη αυτή η ενέργεια. Αυτά τα κομβικά σημεία επέλεγαν οι αρχαίοι για να χτίσουν τους ναούς των θεών τους. Δεδομένου όμως του γεγονότος ότι δεν έχουν όλα τα κομβικά σημεία σημεία τις ίδιες ιδιότητες, και σε κάποια παρατηρούμε την ύπαρξη έντονης αρνητικής ενέργειας, τα ιερά διαχωρίζονταν της λατρείας των θεών ανάλογα με το είδος αυτής ακριβώς της ενέργειας. Για παράδειγμα τα ιερά των χθόνιων θεών ή τα νεκρομαντεία, εγκλείουν πάντα μεγάλη αρνητική ενέργεια, ενώ τα ιερά που έχουν σχέση με ηλιακούς ή ανθρωποσωτήριους θεούς διαχέονται από μεγάλες ποσότητες θετικής ενέργειας. Επίσης ιερά που σχετίζονται με ιαματικούς θεράποντες θεούς, παρουσιάζουν και αυτά τεράστιες ποσότητες θετικής ενέργειας, μέσω της οποίας γινόταν και η ίαση των ασθενών. Αυτό το φαινόμενο δεν έχει εκλείψει στην εποχή μας και υπάρχουν πολλές αναφορές που άτομα βρήκαν ίαση από σοβαρές ασθένειες επισκεπτόμενα τέτοιους τόπους δύναμης.
Ενεργειακές Γραμμές - Ιερή Γεωμετρία
Το πως οι αρχαίοι γνώριζαν τις ιδιότητες αυτών των τόπων δύναμης και πως μπορούσαν να τους διακρίνουν, είναι άγνωστο. Ξέρουμε ότι τα εκάστοτε ιερατεία επέλεγαν τον τόπο οικοδόμησης των ιερών αλλά τίποτα παραπάνω. Είναι άραγε οι γνώσεις, που πολλές φορές έχω αναφερθεί σε αυτές, των ιερατείων που κρατήθηκαν μυστικές για πάντα; Είναι η χρήση κάποιας τεχνολογίας που εμείς μόλις τον 20ο αιώνα ανακαλύψαμε ή μήπως οι άνθρωποι τότε ήταν περισσότερο αισθαντικοί από εμάς και μπορούσαν να αντιληφθούν αυτά που εμείς με δυσκολία εντοπίζουμε; Όπως και να έχει η επιστήμη και η αρχαιολογία επιβεβαιώνουν πως πράγματι οι τόποι αυτοί χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα για την λατρεία των θεών.
Δελφοί: Ο ομφαλός της Γης!

Παρακάτω παραθέτω τους τόπους δύναμης της Ελλάδας και τις ιδιότητες που έχουν παρατηρηθεί σε κάθε έναν από αυτούς. Αποτελούν αναδημοσίευση από το esoterica.gr και όχι προσωπική έρευνα. Για το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ είναι για το ιερό των μεγάλων θεών της Σαμοθράκης, αλλά πιστεύω ότι και οι υπόλοιποι είναι ισχυροί τόποι δύναμης (ισχυρότερος όλων το ιερό των Δελφών) αφού είναι γνωστοί από της αρχαιότητα για τις ιδιότητες τους. Πιστεύω ότι αποτελούν καλό οδηγό για αυτόν που θέλει να νοιώσει και να αισθανθεί αυτή την δύναμη της γης. Δεν έχετε λοιπόν να επισκεφθείτε έναν χώρο από αυτούς και να αφεθείτε στα συναισθήματα που θα σας χαρίσει.

Ιωάννης Καρυοφυλάκης

ΚΡΗΤΗ:

1.- Τόπος: Κνωσσός (36 Β2)
Που είναι: Αρχαιολογικός χώρος Ανάκτορο.
Ιδιότητες: Ηρεμία, χαλάρωση, αισιοδοξία Ενέργεια :πολύ θετική

2.- Τόπος : Φαιστός(35 Γ3)
Που είναι : Αρχαιολογικός χώρος
Ιδιότητες : μυστηριακός τόπος. Ενέργεια : ΄Εντονα αρνητική

3.- Τόπος : Σαμαριά (34 Γ1,Δ1)
Που είναι: φαράγγι της Σαμαριάς
Ιδιότητες:Νεραϊδότοπος, τάσεις φυγής, θεραπεία άγχους, άβολο περιβάλλον την νύκτα.
Ενέργεια: Θετική την ημέρα , αρνητική την νύκτα.

4.- Τόπος: Λευκά όρη (34-Δ2)
Που είναι: ανώπολη Σφακίων, οροπέδιο Αράδαινας.
Ιδιότητες; στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν διάσπαρτοι παράξενοι κρύσταλλοι.
Ενέργεια: Αρνητική

5.- Τόπος: Ιδαίον άντρο (35-Β3)
Που είναι : εσωτερικό του σπηλαίου
Ιδιότητες: χρονικό κενό , προσμονή αγνώστου. Ενέργεια Θετική και αρνητική

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΗΣΙΑ:

6.- Τόπος : Νήσος Σαμοθράκη (6-Δ3)
Που είναι: Παλαιόπολη, Ιερό Μεγάλων Θεών, ανάκτορα.
Ιδιότητες: ανάλογες της Δήλου και των Δελφών, μυητική ατμόσφαιρα.
Ενέργεια Θετική και συνεχής

7.- Νήσος Λέσβος
Που είναι: Πέτρα, εκκλησάκι Παναγίας της πέτρας
Ιδιότητες: στο κέντρο της εκκλησίας τρύπα-καταβάσιο. Από το εσωτερικό βγαίνει φως και ακούγονται ψαλμωδίες. Ενέργεια: Θετική

8.- Τόπος: νήσος Θάσος (4-Δ2,Δ3)
Που είναι: Ευρύτερη περιοχή
Ιδιότητες: Διάσπαρτα ιερά του Πάνα, νεραϊδότοποι, εύκολος διαλογισμός
Ενέργεια Θετική

ΚΥΚΛΑΔΕΣ

9.- Τόπος: νήσος Σαντορίνη (30-Γ1,Γ2,Δ1.Δ2)
Που είναι : ναός καρνείου Απόλλωνος και ναός Πυθείου Απόλλωνος
Ιδιότητες:Βαθιά ατμόσφαιρα, εύκολος διαλογισμός , ανασφάλεια
Ενέργεια: Αρνητική

10.- Τόπος: νήσος Νάξος (30-Α1,2)
Που είναι : νησίδα παλάτια, Ναός Απόλλωνος
Ιδιότητες: περίεργες καιρικές αλλαγές, ανησυχία, προσμονή αγνώστου
Ενέργεια: Θετική

11.- Τόπος: νήσος Νάξος (30-Α1,2)
Που είναι: Πύργος χειμάρου
Ιδιότητες: Υπόγιοι θόρυβοι, κρύα ατμόσφαιρα Ενέργεια : Αρνητική

12.- Τόπος: νήσος Πάρος (30-Α1)
Που είναι: Μνημέρια (Ν.Α)
Ιδιότητες:Φώτα , φωνές, μυστηριακοί ήχοι, τραγούδια άγνωστης προέλευσης.
Ενέργεια: Αρνητική

13.- Τόπος: νήσος Δήλος (24-Δ2)
Που είναι: τάφοι υπερβορείων ιερειών του Απόλλωνα, ευρύτερη περιοχή
Ιδιότητες: Χρονικό κενό, φωνές θόρυβοι, ομιλίες απότομες ριπές ανέμου φαινόμενα τηλεκίνησης, τόπος ιερής γεωμετρίας. Ενέργεια: Θετική & αρνητική, τόπος δύναμις

14.- Τόπος: νήσος Τήνος (24-Γ1)
Που είναι : ναός ευαγγελιστρίας
Ιδιότητες: αίσθηση αιώρησης. Θεραπευτικές ιδιότητες: άνοιγμα ενεργειακών κέντρων αισιοδοξία, καλή ψυχολογική κατάσταση. Ενέργεια: πολύ Θετική

15.- Τόπος: νήσος Κέα (23Γ1)
Που είναι: ευρύτερη περιοχή, κυρίως απομονωμένα μέρη.
Ιδιότητες : νεραϊδότοποι. Ενέργεια Θετική

16.- Τόπος : νήσος Σύρος (23-Δ3)
Που είναι:Χάλαρα κοντά στην πηγή Σύριγγα
Ιδιότητες:Δίκτυο λοξεμένων πετρωμάτων, στρέβλωση χρόνου, νεραϊδότοπος,γραμμές ley(αρχή:Δήλι-εκκλησία Αναστάσεως, τέλος εκκλησία Αγ. Στεφάνου κοντά στο Γαλησσό). Ενέργεια: ισχυρά Θετική , τόπος δύναμις

17.- Τόπος: νήσος Σάμος (26-Α1,Α2)
Που είναι: ευρύτερη περιοχή, απομονωμένοι τόποι .
Ιδιότητες: νεραϊδότοποι. Ενέργεια Θετική

ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ:

18.- Τόπος νήσος Ρόδος (32-Γ2)
Που είναι: χωριό Μονόλιθος, Ναϊτικό κάστρο Μονολίθου
Ιδιότητες:χρονικό κενό, μυστηριακός τόπος, έντονος διαλογισμός ,τάσεις φυγής.
Ενέργεια: Θετική

19.- Τόπος: νήσος Κώς (31-Α3)
Που είναι : Ασκληπιείο
Ιδιότητες: ιδιαίτερα θεραπευτικές, ισχυρή γαιωακτινοβολία.
Ενέργεια: έντονα Θετική

20.- Τόπος νήσος Πάτμος (26-Γ1)
Που είναι: σπήλαιο αποκάλυψης
Ιδιότητες: έντονος διαλογισμός, χρονικό κενό. Ενέργεια Θετική

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ:

21.- Τόπος: Λακωνία (28-Δ1)
Που είναι: Ακρωτήριο Ταίναρο, καταβάσιο
Ιδιότητες: Ψυχοπομπείο, είσοδος στον ΄Αδη- η μεγαλύτερη στην Ελλάδα, εμφανής ψυχολογικής μετάλλαξης κατά την είσοδο.
Ενέργεια: ισχυρή Θετική και Αρνητική .

22.- Τόπος: Λακωνία (27-Α3,Α4)
Που είναι: όρος Ταϋγετος, ευρύτερη περιοχή.
Ιδιότητες: φαινόμενα τηλεκίνησης, φώτα άγνωστης προέλευσης, χρονικό κενό.
Ενέργεια : Αμφίπολη

23.- Τόπος: Λακωνία (28-Α1)
Που είναι: Βρέσθενα Σπάρτης
Ιδιότητες: Στο πεοσκυνητάρι της Παναγίας στα βράχια ακούγονται κρότοι και βγαίνουν φωτιές άγνωστης προέλευσης. Ενέργεια: Αρνητική

24.- Τόπος:Αχαϊα (20-Β3)
Που είναι: Μεγ. Σπήλαιο, καταβάσιο
Ιδιότητες: χρονικό κενό, βαριά ατμόσφαιρα. Ενέργεια: Αρνητική

25.- Τόπος: Κορινθία ( 21- Β2)
Που είναι: Γεληνιάτικα, βουδιστικό κέντρο κάραμ μπέρτσεν-λίνκ.
Ιδιότητες:Βρίσκεται στο κέντρο ενεργειακού τριγώνου Δελφών-Ολυμπίας-Μηκυνών.
Ενέργεια: ισχυρά Θετική

26.- Τόπος: Μεσσηνία (27-Α1)
Που είναι: παλιό λουτρό , σπηλιά του Κουφιέρου
Ιδιότητες: στοιχεία κοίλης Γης, τραγούδια άγνωστης προέλευσης, άλλα πεδία.
Ενέργεια: Θετική

ΑΤΤΙΚΗ:

27.- Τόπος: Μαραθώνας (22-Α3)
Που είναι: Σπηλιά του Πανός
Ιδιότητες: Ταφικό σπήλαιο, μυστηριώδη φαινόμενα, δυσάρεστη ατμόσφαιρα.
Ενέργεια: Αρνητική

28.- Τόπος: Διόνυσος (22-Α3)
Που είναι: Οδός Διονύσου Ν. Μάκρης Ναός Διονύσου
Ιδιότητες:Γαλήνη, υπερβατικό περιβάλλον, εύκολος διαλογισμός.
Ενέργεια: Θετική

29.- Τόπος: Καισαριανή (22-Β2)
Που είναι: Μονή Καισαριανής, καταβάσιο
Ιδιότητες: γαλήνη , μυστήριο, ανεξήγητα φώτα και θόρυβοι , φαινόμενα τηλεκίνησης ιαματικά νερά. Ενέργεια: ισχυρά Θετική και συνεχής

30.- Τόπος: Ν. Μάκρη (22-Β3)
Που είναι: Αμερικάνικη στρατ. Βάση.
Ιδιότητες: ισχυρές ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές. Είναι το ένα άκρο του ηλεκτρομαγνητικού αγωγού που έχει το άλλο του άκρο στο Lagley, Virginia, USA.
Ενέργεια: ισχυρά θετική και αρνητική

31.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)
Που είναι: βράχος της Πνύκας, Ακρόπολη
Ιδιότητες: Ισχυρό γεωμαγνητικό κέντρο, στην όρθια πέτρινη στήλη, βρίσκεται το ισχυρότερο πεδίο ενεργείας.
Ενέργεια:ισχυρά θετική, αντίπολος του πέτρινου κύκλου με σύμβολα πάνω από το θέατρο της Ντόρας Στράτου στο ύψωμα απέναντι από την Πνύκα.

32.- Τόπος: Πεντέλη (22-Β3)
Που είναι: Σπηλιά Νταβέλη, καταβάσιο
Ιδιότητες: φώτα άγνωστης προέλευσης, χρονικό κενό,, ψυχολογικές διαταραχές, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, αντιβαρύτητα, ισχυρότατος δίαυλος ηλεκτ/κης ακτινοβολίας, εκτεταμένο δίκτυο στοών εως το ανάκτορο της Πικροδάφνης.. Ιαματικό νερό. Ενέργεια: ιδιαίτερα ισχυρή αμφίπολη.

33.- Τόπος : Πάρνηθα (22-Α2)
Που είναι: σπηλιά Πανός, καταβάσιο και Φρούριο Φυλής
Ιδιότητες:γαλήνη, εςύκολος διαλογισμός, στρέβλωση χρόνου
Ενέργεια: μεγάλη Θετική

34.- Τόπος: Αθήνα (22-Β2)
Που είναι: Νεκροταφείο Αρχαίας Αθήνας.
Ιδιότητες: τόπος δύναμης, εύκολος διαλογισμός, άλλες διαστάσεις το σούρουπο.
Ενέργεια: Θετική

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ:

35.- Τόπος: Βοιωτία
Που είναι: αρχαία Υηττός, ναός ΄Ηρας , ναός Ηρακλέους.
Ιδιότητες υπόγεια λίμνη με ιδιότητες της μεγ. Πυραμίδας. Στην Ακρόπολη ναός χριστιανικός με αρχαίες επιγραφές. Ενέργεια: Θετική συνεχής

36.- Τόπος: Βοιωτία (15-Δ3)
Που είναι: Λειβαδιά Τροφώνειο άντρο, καταβάσιο και Στείρο μονή Οσίου Λουκά.
Ιδιότητες:Μυητικό κέντρο, αλλαγή ψυχολογίας, επίπεδα αρχαίων στοών, νεραϊδότοπος
Ρνέργεια: Θετική

37.- Τόπος: Φωκίδα (15-Δ2)
Που είναι:Αράχοβα , Κωρύκειο άντρο (σπήλαιο Πανός)
Ιδιότητες: Νεραϊδότοπος, σύστημα σπηλαίων, άγνωστης προέλευσης τραγούδια και ήχοι , μυητικός τόπος. Ενέργεια: ισχυρά Θετική

38.- Τόπος: Φθιώτιδα (15-Δ1)
Που είναι: Δελφοί, αρχαιολογικός χώρος, ονειρομαντείο, ευρύτερη περιοχή.
Ιδιότητες:ισχυρότατος τόπος δύναμης. Ενέργεια: ισχυρά Θετική

ΗΠΕΙΡΟΣ:

38.- Τόπος: ΄Ακτιο Πρέβεζας(13-Β2)
Που είναι : βάση του ΝΑΤΟ
Ιδιότητες: Ισχυρή γεωμαγνητική ακτινιβολία, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα.
Ενέργεια: θετική και Αρνητική

39.- Τόπος Οροπέδιο Ιωαννίνων(8-Δ2)
Που είναι: μαντείο Δωδώνης, αρχαίο θέατρο
Ιδιότητες:Πομποδέκτης, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, χρονικό κενό.
Ενέργεια: Θετική και αρνητική

ΘΕΣΣΑΛΙΑ:

40.- Τόπος: Καρδίτσα (14-Α3)
Που είναι: Καλλιφώνι, ευρύτερη περιοχή
Ιδιότητες: ΄Εξω από το χωριό τόπος δύναμης, άλλες διαστάσεις , χαλάρωση
Ενέργεια: Θετική

41.- Τόπος Πήλιο (15-Α3)
Που είναι: χωριό Δράκεια, Χειρώνιο άντρο.
Ιδιότητες: χρονικό κενό, πέρασμα σε άλλα πεδία,γαλήνη. Ενέργεια Θετική

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:

42.- Τόπος : Πιερία (10-Β1)
Που είναι: Αρχαίο Δίον
Ιδιότητες: φωτεινές σφαίρες, αίσθηση ώθησης προς τα επάνω.
Ενέργεια : Θετική

43.- Τόπος: Σέρρες (4-Γ1)
Που είναι: χωριό Πρώτη στο δρόμο για το μοναστήρι της Αναλήψεως.
Ιδιότητες: Αντιβαρύτητα , μαγνητικές διαταραχές
Ενέργεια: Θετική και αρνητική

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:

44.- Τόπος: Καλαμαριά (11-Β1)
Που είναι: γήπεδο Απόλλωνα πίσω υπάρχει εκκλησάκι και εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο.
Ιδιότητες; Τόπος δύναμης, άλλες διαστάσεις. Ενέργεια: Θετική

45.- Τόπος: Πανόραμα (11Β1)
Που είναι: στον δρόμο προς Χορτιάτη, βγαίνοντας από το Πανόραμα, οι δυό τρείς μικροί δρόμοι δεξιά, πιο πάνω από την στροφή οδηγούν σ' εξοχική τοποθεσία με μικρό ποτάμι με πράσινα πετρώματα.
Ιδιότητες: Χαλάρωση , ηρεμία, νεραϊδότοπος.
Ενέργεια: Θετική

46.- Τόπος: πόλη (11-Β1)
Που είναι: Βασιλίσσης ΄Ολγας 263 απέναντι από την Νομαρχία.
Ιδιότητες: στοιχειωμένο σπίτι, παραφυσικά φαινόμενα, λάμψεις & φωνές άγνωστης προέελυσης κατά την νύκτα. Ενέργεια : Αρνητική

ΘΡΑΚΗ:

47.- Τόπος: Ροδόπη (5-Δ2)
Που είναι: χωριό Ασκητές, έξω από το χωριό, υπάρχουν λαξευμένοι μεγαλιθικοι τάφοι στα βράχια.
Ιδιότητες: Ισχυρός τόπος δύναμης και περισυλλογής, άλλες διαστάσεις.
Ενέργεια: Θετική

ΕΠΤΑΝΗΣΑ:

48. - Τόπος: νήσος Ζάκυνθος (19-Γ2)
Που είναι : ακρωτήρι κόκκινος βράχος 2χλμ. Βόρεια της πόλεως και κυανό σπήλαιο, Σκινάρι.
Ιδιότητες: Ισχυρός γωδαιτικός τόπος, χρονικό κενό, ενεργειακός κόμβος.
Ενέργεια: Θετική και αρνητική

49.- Τόπος: νήσος Λευκάδα(13-Γ2)
Που είναι: νησίδα Μεγανήσι, 12 ν.μ. από το λιμάνι της Λευκάδας.
Ιδιότητες: Σπήλαιο του δαίμονα, αρχικά δύσκολη προσαρμογή, άλλα πεδία.
Ενέργεια: Θετική και αρνητική

50.- Τόπος: νήσος Ιθάκη (19-Α2)
Που είναι: σπήλαιο των νυμφών.
Ιδιότητες: νεραϊδότοπος, πέρασμα σε άλλες διαστάσεις, γαλήνη, χαλάρωση.
Ενέργεια: Θετική.

πηγή: Πύλη Ιάσονας verena.gr

Read more: http://ixnilasia.blogspot.com/2011/04/blog-post_29.html#ixzz2q6hGuUsw

Oλογραφική φύση της πραγματικότητας

Το 1982 μια ερευνητική ομάδα του πανεπιστημίου του Παρισιού υπό την διεύθυνση του φυσικού Alain Aspect, πραγματοποίησε ίσως το σπουδαιότερο πείραμα του 20.ου αιώνα. Οι παραπάνω ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπό  κατάλληλες συνθήκες υποατομικά σωμάτια όπως τα ηλεκτρόνια, μπορούν να επικοινωνούν ακαριαία  με άλλα υποατομικά σωμάτια ανεξάρτητα από την απόσταση που τα χωρίζει τόσο αν πρόκειται για απόσταση 5 εκατοστών ή για απόσταση 100 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, ως να ήξερε κάθε ανεξάρτητο σωμάτιο ακριβώς τι κάνουν τα άλλα.

Το φαινόμενο αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο  με δύο τρόπους  :  ή θεωρία του Einstein, που αποκλείει τη δυνατότητα επικοινωνίας με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, είναι λανθασμένη, ή μεταξύ των υποατομικών σωματίων υπάρχουν συνδέσεις που δεν έχουν μόνο τοπική σχέση μεταξύ των.

 Η συντριπτική πλειοψηφία των φυσικών  αρνείται την δυνατότητα ύπαρξης φαινομένων που εξελίσσονται με ταχύτητες μεγαλύτερης εκείνης του φωτός αλλά το πείραμα  που αναφέρεται προηγουμένως ανατρέπει το αξίωμα αυτό αποδεικνύοντας ότι μεταξύ των υποατομικών σωματίων υπάρχει δεσμός που δεν είναι τοπικού χαρακτήρα.

Ο διεθνούς φήμης Άγγλος φυσικός  David Bohn , του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, υποστήριζε ότι οι ανακάλυψη του Aspect συνεπιφέρει την μη ύπαρξη της αντικειμενικής πραγματικότητας. Δηλαδή ότι το σύμπαν παρά την φαινομενική του  στερεότητα  στην πραγματικότητα είναι ένα φάντασμα, ένα γιγαντιαίο φαντασμαγορικό ολόγραμμα .                                                                                    

Για να αντιληφθούμε τον εκπληκτικό ισχυρισμό του Bohm ας δούμε για λίγο τι είναι ένα ολόγραμμα.

 Ένα ολόγραμμα είναι μια τρισδιάστατη φωτογραφία που γίνεται με τη βοήθεια ενός Laser. Η τρισδιάστατη απεικόνιση  δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό ενδιαφέρον ενός ολογράμματος. Εάν το ολόγραμμα ενός αντικειμένου κοπεί στα δύο και ύστερα το φωτίσομε πάλι με φως Laser, ανακαλύπτομε ότι το κάθε μισό περιέχει ακόμη ολόκληρη την εικόνα του αντικειμένου.

Ακόμη, συνεχίζοντας να διαιρούμε τα δύο μισά θα δούμε ότι κάθε τεμάχιο από αυτά τα κομμάτια του φωτογραφικού φιλμ θα περιέχει πάντοτε μια έκδοση μικρότερη μεν αλλά ανέπαφη του αντικειμένου. Σε αντίθεση με τις κοινές φωτογραφίες κάθε μέρος του ολογράμματος περιέχει όλες τις πληροφορίες του ακέραιου αρχικά ολογράμματος.

Σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια της πορείας της η δυτική επιστήμη ενεργούσε με την προϋπόθεση ότι ο καλύτερος τρόπος για την κατανόηση ενός φυσικού φαινομένου, τόσο  αν επρόκειτο για ένα βάτραχο ή για ένα άτομο, είναι να το διαιρέσει  και να μελετήσει τα επί μέρους τεμάχια. Τα ολογράμματα μας λένε ότι μερικά φαινόμενα είναι δυνατόν να μην ακολουθούν αυτή την προσέγγιση. Ο Bohn  το αντιλήφθηκε, ανοίγοντας έτσι ένα δρόμο για την κατανόηση της θεωρίας του καθηγητή  Aspect.

Κατά τον καθηγητή Bohn ο λόγος για τον οποίο τα υποατομικά σωμάτια διατηρούν την επαφή μεταξύ τους ανεξάρτητα της απόστασης που τα χωρίζει είναι το γεγονός ότι ο διαχωρισμός τους είναι μια ψευδαίσθηση. Ήταν πράγματι πεπεισμένος ότι, σε ένα πιο βαθύ επίπεδο πραγματικότητας, τα σωμάτια αυτά δεν είναι ίδιες οντότητες, αλλά προεκτάσεις  του αυτού δομικού « οργανισμού ».  Ο ίδιος αυτός καθηγητής εξηγούσε την άποψή του αυτή με το ακόλουθο εκλαϊκευμένο παράδειγμα. Ας φαντασθούμε ένα μικρό ενυδρείο μέσα στο οποίο κολυμπά ένα χρυσόψαρο.

Ας φαντασθούμε ότι το ενυδρείο αυτό δεν το βλέπουμε απ’ ευθείας αλλά με δύο τηλεκάμερες , η μία τοποθετημένη μετωπικά και η άλλη πλευρικά  σε σχέση με το ενυδρείο. 

Κοιτάζοντας τις δύο οθόνες τηλεοράσεως που δείχνουν το τι βλέπει η κάθε τηλεκάμερα  θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ότι τα χρυσόψαρα είναι δύο διαφορετικές οντότητες καθόσον οι δύο τηλεκάμερες  που βλέπουν το ίδιο χρυσόψαρο από διαφορετικές θέσεις θα μας δείχνουν δύο εικόνες διαφορετικές. Όμως συνεχίζοντας να παρατηρούμε τα  δύο ψάρια στο τέλος θα αντιληφθούμε ότι υπάρχει κάποιος δεσμός μεταξύ τους. Όταν γυρίζει το ένα και το άλλο θα κάνει το ίδιο , όταν κοιτάζει το ένα μπροστά του το άλλο θα κοιτάζει προς τα πλάγια. Αν δεν γνωρίζαμε τις συνθήκες λήψης αυτών των εικόνων θα πιστεύαμε  ότι τα δυο ψάρια είναι συνεννοημένα μεταξύ τους και ότι υπάρχει κάποιος δεσμός που τα ενώνει νοητικά, άμεσα και κατά μυστηριώδη τρόπο. 

Η συμπεριφορά των υποατομικών σωματίων δείχνει ότι υπάρχει ένα επίπεδο πραγματικότητας του οποίου δεν είμαστε ενήμεροι, ότι υπάρχει μια διάσταση πέραν εκείνης μέσα στην οποία ζούμε.

Τα υποατομικά σωμάτια , που αποτελούν το όλον από τον ανθρώπινο εγκέφαλο μέχρι τα άστρα, τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο, μας φαίνονται χωρισμένα μεταξύ τους επειδή εμείς βλέπουμε μόνο  ένα μέρος της πραγματικότητάς των , αυτά δεν είναι μέρη χωριστά του όλου αλλά όψεις τεμαχίων μιας βαθύτερης και βασικής ενότητας που προκύπτει τελικά εξ ίσου ολογραφική και αδιαίρετη .

Εφόσον κάθε πράγμα στην φυσική πραγματικότητα αποτελείται από αυτές τις « εικόνες » , προκύπτει ότι το σύμπαν είναι μια προβολή ενός ολογράμματος.

Η κοσμική αποθήκη.

Εκτός από την ψευδαισθητική του φύση, αυτό το σύμπαν θα είχε και άλλες καταπληκτικές  ιδιότητες.

Εφόσον ο διαχωρισμός μεταξύ των υποατομικών σωματίων είναι μόνο φαινομενικός, αυτό σημαίνει ότι, σε ένα βαθύτερο επίπεδο όλα τα πράγματα είναι απείρως συνδεδεμένα. Τα ηλεκτρόνια ενός ατόμου του άνθρακα του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι συνδεδεμένα με τα υποατομικά σωμάτια που αποτελούν ένα κουνούπι που πετά, ένα καρχαρία που κολυμπά, μια καρδιά που κτυπά και κάθε άστρο που λάμπει στον ουρανό.

Διάβασα σε κάποιο άρθρο, δεν θυμάμαι πού, ότι σε ένα εργαστήριο έγινε το ακόλουθο πείραμα : σε ένα μικρό πυρίμαχο διαφανές δοχείο με νερό τοποθέτησαν μια γαρίδα ζωντανή. Στα φύλλα και στα κλαδιά ενός καλλωπιστικού φυλλόδενδρου που βρισκόταν μέσα στο εργαστήριο, τοποθέτησαν αισθητήρες που παρακολουθούσαν την λειτουργία του οργανισμού του. Στη συνέχεια τοποθέτησαν το πυρίμαχο δοχείο που περιείχε τη ζωντανή γαρίδα πάνω από τη φλόγα ενός λύχνου Bunsen αρχίζοντας έτσι τη διαδικασία ψησίματος της γαρίδας. Όταν η γαρίδα έπαψε να ζει τα καταγραφικά μηχανήματα της λειτουργίας του φυλλόδεντρου κατέγραψαν μια ευθεία γραμμή δείχνοντας έτσι ότι το φυλλόδεντρο, τη στιγμή που έπαψε να ζει  ένας άλλος οργανισμός, το “ αισθάνθηκε ” έντονα.

 Όλα διαποτίζουν τα πάντα. Παρ’ όλο του ότι η ανθρώπινη φύση προσπαθεί να  κατατάξει, να  ταξινομήσει και να υποδιαιρέσει τα διάφορα φαινόμενα, κάθε υποδιαίρεση προκύπτει αναγκαστικά τεχνητή και όλη η φύση  δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απέραντο αδιάλειπτο και συνεχές δίχτυ.

Σε ένα ολογραφικό σύμπαν ακόμη  ο χρόνος  και ο χώρος δεν θα αποτελούσαν πλέον θεμελιακές αρχές. Έννοιες όπως ο τόπος  συντρίβονται ,  αφανίζονται αναφερόμενες σε ένα σύμπαν όπου τίποτε δεν είναι χωρισμένο από το υπόλοιπο, επομένως και ο χρόνος αλλά και ο τρισδιάστατος χώρος  ( όπως οι εικόνες του χρυσόψαρου στις δύο οθόνες ) θα πρέπει να ερμηνευθούν ως απλές προβολές ενός συστήματος που είναι ακόμη πιο σύνθετο.

Στο βαθύτερο επίπεδό της η πραγματικότητα δεν είναι άλλο παρά ένα είδος υπέρ-ολογραφήματος όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν συγχρόνως.   

Κάποτε όταν η τεχνολογία μας δώσει τα κατάλληλα όργανα θα μπορούμε να οδηγούμαστε σ’ εκείνο το επίπεδο πραγματικότητας ώστε να βλέπομε  σκηνές από το παρελθόν μας που από καιρό έχουμε ξεχάσει.

Τι άλλο θα μπορούσε να περιέχει το υπέρ - ολογράφημα παραμένει μια ερώτηση χωρίς απάντηση. Υποθετικά, δεχόμενοι ότι αυτό υπάρχει, θα μπορούσε να περιέχει κάθε υποατομικό σωμάτιο που υπάρχει, που υπήρξε και που θα υπάρξει και ακόμη κάθε δυνατή μορφή της ύλης και της ενέργειας, από τις νιφάδες του χιονιού μέχρι τα άστρα  και τους γαλαξίες , από τις φάλαινες μέχρι τις ακτίνες γάμα (γ) .Πρέπει να το φαντασθούμε ως μια απέραντη κοσμική αποθήκη του όλου εκείνου που υπάρχει.

Αν είναι αλήθεια ότι το σύμπαν είναι συγκροτημένο σύμφωνα με ολογραφικές αρχές προκύπτει ότι και το σύμπαν έχει  ιδιότητες μη τοπικού χαρακτήρα και επομένως κάθε σωμάτιο που υπάρχει περιέχει μέσα του την εικόνα του όλου. Επομένως όλες οι εκδηλώσεις της ζωής προέρχονται από μια μοναδική πηγή αιτιότητας που περιέχει κάθε άτομο στο σύμπαν. Από τα υποατομικά σωμάτια μέχρι του γαλαξίες γίγαντες, όλα είναι συγχρόνως απειροστικό μέρος της ολότητας του όλου.

Ο νευροφυσιολόγος, Karl Pribram, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Stanford, ερευνώντας τις λειτουργίες του εγκεφάλου, πείσθηκε για την ολογραφική φύση της πραγματικότητας. Πολυάριθμες μελέτες απέδειξαν ότι οι αναμνήσεις οριοθετούνται σε καθορισμένες ζώνες του εγκεφάλου. Από τα σχετικά πειράματα κανένα δεν μπόρεσε να εξηγήσει ποιος μηχανισμός έκανε δυνατή τη διατήρηση των αναμνήσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, μέχρι που ο Pribram εφάρμοσε σ΄ αυτήν την έρευνα τις αρχές της ολογραφίας. Ο καθηγητής Pribram υποστηρίζει ότι οι αναμνήσεις δεν αποθηκεύονται στους νευρώνες ή σε μικρές ομάδες των νευρώνων αλλά στη σχηματογραφία των νευρικών ερεθισμών που διασταυρώνονται και διαπερνούν όλο τον εγκέφαλο, όπως ακριβώς η σχηματογραφία των ακτίνων Laser που διασταυρώνονται και διαπερνούν σε όλη την επιφάνεια του τμήματος του φωτογραφικού φιλμ που περιέχει την ολογραφική εικόνα.

Επομένως ο εγκέφαλος λειτουργεί ως ένα ολόγραμμα και η θεωρία του Pribram θα μπορούσε να εξηγήσει πως ο εγκέφαλος κατορθώνει να αποθηκεύει μια τόσο μεγάλη ποσότητα αναμνήσεων και δεδομένων σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατά τους ειδικούς μπορεί να αποθηκεύσει περίπου 10 δισεκατομμύρια πληροφοριών κατά τη διάρκεια μιας μέσης ζωής, που ισοδυναμούν περίπου με 8 εκδόσεις μιας μεγάλης εγκυκλοπαίδειας.

Ακόμη, τα ολογράμματα έχουν την καταπληκτική ιδιότητα να απομνημονεύουν, πράγματι αλλάζοντας απλώς τη γωνία με την οποία οι δύο ακτίνες Laser βλέπουν ένα φωτογραφικό φιλμ, μπορεί να αποθηκευθούν εκατομμύρια πληροφοριών σε ένα μόνο κυβικό εκατοστό χώρου.

Οι ανατολικές θρησκείες και φιλοσοφίες υποστηρίζουν ότι ο υλικός κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση.holographic-universe-1

Εμείς οι ίδιοι νομίζομε ότι είμαστε φυσικές οντότητες που κινούνται σε ένα φυσικό κόσμο, αλλά αυτό είναι καθαρή ψευδαίσθηση. Στην πραγματικότητα είμαστε ένα είδος δεκτών που κολυμπούν σε μια απέραντη πολύχρωμη θάλασσα συχνοτήτων και αυτό που δεχόμαστε το μετασχηματίζομε μαγικά σε φυσική πραγματικότητα σε ένα από τα δισεκατομμύρια κόσμων που υπάρχουν στο υπέρ – ολογράφημα.

Η επαναστατική αυτή έννοια της πραγματικότητας πήρε το όνομα των Ελληνικών λέξεων «ολογραφικό παράδειγμα» που αν και πολλοί επιστήμονες την δέχτηκαν με σκεπτικισμό, ενθουσίασε πολλούς άλλους. Μια μικρή ομάδα επιστημόνων, που συνεχώς αυξάνεται, είναι πεπεισμένη ότι πρόκειται για το πιο φροντισμένο μοντέλο της πραγματικότητας στο οποίο έφτασε μέχρι τώρα η επιστήμη.

Αν ο νους είναι πραγματικά μέρος μιας συνέχειας (continuum), ενός λαβυρίνθου που συνδέεται όχι μόνο με κάθε άλλο νου που υπήρξε ή που υπάρχει, αλλά και με κάθε άτομο, οργανισμό ή ζώνη στην απεραντοσύνη του χώρου και με τον ίδιο τον χρόνο, το γεγονός ότι ο νους αυτός μπορεί να κάνει επιδρομές σ’ αυτό το λαβύρινθο και να μας επιτρέπει να πειραματιζόμαστε σε εξωσωματικές εμπειρίες , δεν φαίνεται πλέον τόσο παράξενο

Read more: http://ixnilasia.blogspot.com/#ixzz2q6gEpb5i

Η εγκληματική φύση είναι θέμα ζωδίου: Ποια είναι τα πιο επικίνδυνα σύμφωνα με στοιχεία του FBI

Το ζώδιο ενός ατόμου σχετίζεται άμεσα με το είδος του εγκλήματος που είναι πιθανό να διαπράξει. Αναλύοντας στοιχεία του FBI σχετικά με το ζώδιο συλληφθέντων κατά συρροή δολοφόνων οι ειδικοί κατέληξαν στο ποια ζώδια είναι τα πιο επικίνδυνα από άποψη εγκληματικής συμπεριφοράς.

Τα ζώδια χωρίζονται σε 4 διαφορετικές κατηγορίες: Φωτιά, Νερό, Γη και Αέρας

Τα Ζώδια της Φωτιάς είναι Τοξότης , Κριός και Λέων.
Από τα τρία , Τοξότης έχει τον μεγαλύτερο αριθμό εγκληματιών και είναι ο πιο δύσκολος να συλληφθεί, ο Κριός είναι συνήθως ο πιο βαριά οπλισμένος, αλλά στην πραγματικότητα ο πιο επικίνδυνος από τα ζώδια της φωτιάς είναι ο Λέων.

Τα Ζώδια του Αέρα είναι Ζυγός , Δίδυμοι και Υδροχόος
Οι Ζυγοί έχουν το πιο βεβαρυμένο ποινικό μητρώο σε σχέση με τα υπόλοιπα ζώδια του αέρα και είναι συνήθως οπλισμένοι και πολύ επικίνδυνοι. Από την άλλη οι Δίδυμοι εμπλέκονται συνήθως σε εγκλήματα απάτης, ενώ οι Υδροχόοι συνήθως διαπράττουν εγκλήματα με στόχο την εκδίκηση.

Τα Ζώδια της Γης είναι Αιγόκερως , Παρθένος και Ταύρος
Στην κατηγορία αυτή οι εγκληματίες συλλαμβάνονται σχεδόν κατά κανόνα. Ο Ταύρος ο πιο ευέξαπτος και γι' αυτό επικίνδυνος, ο Παρθένος είναι επίσης συνήθως βαριά οπλισμένος, ενώ το ποινικό μητρώο ενός Αιγόκερου έχει λίγο απ' όλα.

Τα Ζώδια του Νερού είναι Καρκίνος, Σκορπιός και Ιχθείς
Οι Καρκίνοι έχουν τη μεγαλύτερη πλειοψηφία εγκληματιών μεταξύ όλων των ζωδίων και είναι επίσης πολύ βίαιοι, ενώ ο Σκορπιός και οι Ιχθείς είναι επίσης αρκετά ευέξαπτοι.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του FBI, οι Καρκίνοι είναι οι πιο επικίνδυνοι εγκληματίες από όλα τα ζώδια, ενώ ακολουθούν οι Ταύροι στη δεύτερη θέση. Τρίτοι πιο επικίνδυνοι έρχονται οι Τοξότες και τέταρτοι οι Κριοί, ενώ ακολουθούν κατά φθίνουσα σειρά Αιγόκερως , Παρθένος , Ζυγός , Ιχθείς , Σκορπιός , Λέων , Υδροχόος και οι Δίδυμοι τελευταίοι στη λίστα αφού τα εγκλήματα τους σπανίως συνδέονται με βία, αλλά κυρίως με απάτες και κομπίνες.

Οι Καρκίνοι είναι ως επί το πλείστον δολοφόνοι πάθους. Σκοτώνουν σχεδόν κατά κανόνα και αφήνουν κάποια διακριτικά σημάδια στο σώμα των θυμάτων τους για να υπογράψουν το έγκλημά τους.

Οι Ταύροι συνήθως εμπλέκονται σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και συνήθως ενεργούν μόνοι τους χωρίς συνεργούς.

Οι Τοξότες είναι απατεώνες και κλέφτες, ωστόσο σπάνια βλάπτουν το θύμα τους εκτός κι αν κινδυνεύει η δική τους ζωή.

Οι Κριοί συνήθως προσλαμβάνονται για να κάνουν εγκλήματα, ενώ οι Αιγόκεροι ως επί το πλείστον συμμετέχουν στο οργανωμένο έγκλημα.

Οι Σκορπιοί αναδείχθηκαν το πιο σαδιστικό και δολοφονικό ζώδιο, ενώ οι Παρθένοι είναι συνήθως διαρρήκτες ή χάκερ . Οι Ζυγοί είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά, ενώ οι Ιχθείς εμπλέκονται ως επί το πλείστον σε εγκλήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά .

Από την άλλη οι Δίδυμοι δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι και συνδέονται συνήθως με οικονομικές απάτες και αναίμακτες κλοπές. Αντίθετα οι Λέοντας συνήθως εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες για να αποκτήσουν φήμη και αναγνώριση κι έτσι δεν ασχολούνται με μικροαδικήματα. Τέλος οι Υδροχόοι είναι χάκερ και ειδικεύονται στην εξαπάτηση.

Το ωροσκόπιο του τραγουδιού << Είμαι ένα κορμί χαμένο>> ερμηνευτής Στέλιος Καζαντζίδης Μουσική Απόστολος Καλδάρας Στίχοι Κώστας Βίρβος

 Causa latet,vis est notissima

Η αιτία είναι κρυμμένη, το αποτέλεσμα είναι εμφανέστατο

Οβίδιος, Ρωμαίος ποιητής

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στις 8/5/1958 με στοιχεία δίσκου DG 7397 & SCDG2524

Από το ωροσκόπιο του τραγουδιού αστρολογικά μπορεί να πούμε ότι ο στίχος

Για σένα άπονη αργοπεθαίνω χαρακτηρίζεται από την χιαστή όψη Αφροδίτης στον Κριό και Βόρειο Δεσμό- Ποσειδώνα στον Σκορπιό.

Και ο στίχος Για σένα έγινα κορμί χαμένο χαρακτηρίζεται από την αντίθεση Πλούτωνα στο Λέοντα και Χείρωνα στον Υδροχόο.

Από την συναστρία του γενέθλιου ωροσκοπίου του Στέλιου Καζαντζίδη και του ωροσκοπίου του τραγουδιού παρατηρούμε τις ακόλουθες ενδιαφέρουσες αστρολογικές όψεις.

1-Ο Ουρανός του Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε σύνοδο με τον  Ερμή του τραγουδιού.

2- Ο Βόρειος Δεσμός του Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε σύνοδο με την Αφροδίτη του τραγουδιού.

3-Ο Κρόνος του Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε σύνοδο με την Σελήνη του τραγουδιού.

4-Η Αφροδίτη του Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε σύνοδο με τον Πλούτωνα  του τραγουδιού.

5- Ο Δίας του  Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε σύνοδο με τον Ουρανό του τραγουδιού.

6-Ο Άρης του Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε αντίθεση με τον Ερμή του τραγουδιού.

7- Ο Ποσειδώνας –Ήλιος-Αφροδίτη του Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε αντίθεση με τον Άρη  του τραγουδιού.

8- Ο Πλούτωνας του  Στέλιου Καζαντζίδη είναι σε αντίθεση με την Σελήνη του τραγουδιού.

Οι ανωτέρω όψεις χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη ερμηνεία του τραγουδιού, που οι δεύτερες και τρίτες ερμηνείες χάνονται, γιατί δεν έχουν το ιδιαίτερο ηχόχρωμα του Στέλιου Καζαντζίδη, όπως είδαμε παραπάνω.

Σύντομα και άλλα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη με την Αστρολογική ματιά του ερευνητή Δημητρίου Κορωνάκη.